Μια από τις αγαπημένες μπάντες του Ελληνικού κοινού αλλά και του Sliding Backwards, οι Sad Lovers and Giants, θα βρίσκονται το Σάββατο (15/11/2025) στη σκηνή του Gagarin205 για ένα ακόμα ονειρεμένο live στη χώρα μας. Εμείς φυσικά, δε χάσαμε την ευκαρία να τους θέσουμε ορισμένες ερωτήσεις  ώστε να τους γνωρίσουμε ακόμα καλύτερα. Με πολύ χαρά δημοσιεύουμε τις απαντήσεις τους και ανυπομονουμε να τους δούμε ξανα.

- Καλησπέρα σας από την Αθήνα και ευχαριστούμε που βρήκατε χρόνο να απαντήσετε στις ερωτήσεις μας.

GARCE (Simon) Allard: Καλησπέρα αγαπητό Sliding Backwards. Είχα μία κουβέντα με τον αρχικό μας κιθαρίστα Tristan Garel-Funk, και δέχτηκε να απαντήσει και αυτός σε ορισμένες από τις ερωτήσεις σας. Ετσι, θα συμμετέχει και αυτός, μαζί με εμένα και τον Tony.

- Η δημιουργία του συγκροτήματος ήταν θέμα επιβίωσης ή απλώς ένα ρομαντικό χόμπι;

GARCE: Το συγκρότημα σχηματίστηκε αρχικά από τους Tristan Garel-Funk, Nigel Pollard και Dave Wood, οι οποίοι πήγαιναν μαζί στο σχολείο. Ονομάζονταν The Traumatics και προσέλαβαν έναν εξωτερικό μπασίστα που ονομαζόταν Steve Carter, ο οποίος δυστυχώς πέθανε πρόσφατα. Ο Dave έπαιζε τενόρο σαξόφωνο και τραγουδούσαν και οι δύο, ο Tristan και ο Steve. Νομίζω ότι όταν μιλάμε για σχολικά συγκροτήματα, τότε σε αυτό το στάδιο είναι πράγματι ένα ρομαντικό χόμπι. Αλλά εγώ τότε έπαιζα σε ένα άλλο τοπικό συγκρότημα που ονομαζόταν Suspect Device και ξέραμε ότι είχαμε σοβαρό ανταγωνισμό από τους Traumatics.

- Ποια ήταν η πρώτη σπίθα που σας έφερε όλους κοντά; Είχατε κάποιο συγκεκριμένο μουσικό μονοπάτι στο μυαλό σας που θέλατε να ακολουθήσετε από την αρχή ή προέκυψε μέσα από τη διαδικασία του να παίζετε μαζί και τις επιρροές που είχατε εκείνη την εποχή;

TRISTAN: Σχηματιστήκαμε αρκετά σύντομα μετά την έκρηξη της punk μουσικής στα τέλη της δεκαετίας του '70. Ακούγαμε rock μουσική για χρόνια πριν ως έφηβοι, αλλά ξαφνικά έγινε πολύ σαφές ότι μπορούσες να είσαι σε ένα συγκρότημα έχοντας μόνο πολύ στοιχειώδεις μουσικές δεξιότητες. Σιγά σιγά βελτιωθήκαμε - αλλά όχι τόσο πολύ.
GARCE: Είχα κοινωνική γνωριμία με τον Dave Wood και με κάλεσε σε οντισιόν για να γίνω ο τραγουδιστής των The Traumatics. Από την πρώτη μας συνάντηση ξέραμε ότι θα πετύχαινε επειδή μοιραζόμασταν τα ίδια μουσικά γούστα. Αλλά το New Wave, που ακολούθησε το Post Punk, δεν είχε συμβεί, οπότε δεν μπορούσαμε να ξέρουμε τι θα γινόμασταν. Ζούσαμε και γράφαμε ιστορία ως μια παρέα 20χρονων. Ήταν μια συναρπαστική περίοδος.

- Υπήρχαν συγκροτήματα που θαυμάζετε στα πρώτα σας βήματα;

GARCE: Το συγκρότημα που ξεχώριζε για μένα ήταν οι Joy Division και οι στίχοι του Ian Curtis διαμόρφωσαν το είδος του στιχουργού που έχω γίνει, αν και έχω εξελιχθεί και διευρυνθεί ως στιχουργός με τα χρόνια. Στις 18 Μαΐου 2025 δώσαμε μία συναυλία στην Ολλανδία, η οποία και κινηματογραφήθηκε στο πλαίσιο του ντοκιμαντέρ για τους SLAG με τίτλο «Imagination» που θα κυκλοφορήσει του χρόνου. Η συναυλία ήταν στην 45η επέτειο από τον θάνατο του Ian και του αφιέρωσα το τελευταίο τραγούδι.
ΤRΙSΤΑΝ: Κάθε μέλος της μπάντας θα σας έδινε και διαφορετική απάντηση. Εγώ άκουγα Bowie από τότε που ήμουν 11 ετών και Prog από τότε που ήμουν 13. Στον Cliff και τον David άρεσε ο Zappa σε εκείνο το πρώιμο στάδιο. Αλλά μέχρι το 1979/80 είχαμε επικεντρωθεί σε όλα τα περίεργα πράγματα που έβγαιναν κατά τη διάρκεια της άνθησης του DIY και ήμασταν ενθουσιασμένοι που ήμασταν μέρος όλου αυτού.

- Αν και θα μπορούσε κανείς να πει ότι ανήκετε στις πρώτες μέρες του post-punk, η μουσική σας ξεχωρίζει αισθητικά. Τι επηρέασε τις ενορχηστρώσεις και την ατμόσφαιρα της μουσικής και των στίχων σας;

GARCE: Όταν προσήλθα στο συγκρότημα ως τραγουδιστής, ο Tristan μπόρεσε να επικεντρωθεί και να αναπτύξει το στυλ του ως κιθαρίστας. Αγοράσαμε επίσης ένα συνθεσάιζερ εγχόρδων επειδή αυτή ήταν η κατεύθυνση που ακολουθούσε η μουσική. Μας έχουν περιγράψει ως μια post-Joy Division μπάντα, αλλά έχουμε τα δικά μας ξεχωριστά μουσικά χαρακτηριστικά. Υπάρχει μια "SLAG" ποιότητα που είναι κινηματογραφική και «μεγάλης οθόνης», σαν το φόντο μιας ταινίας που έχεις στο κεφάλι σου και στην οποία θέλεις να μπεις. Ως στιχουργός, όταν μου παρουσιάζεται το πρόχειρο demo ενός τραγουδιού σε αυτό το ύφος, γράφω στίχους και μελωδίες που ανταποκρίνονται σε αυτές τις ιδιότητες.

- Πιστεύετε ότι η μουσική μπορεί ακόμα να κάνει τη διαφορά στις μέρες μας, να βοηθήσει να αλλάξουν κάποια από τα τρομερά πράγματα που συμβαίνουν γύρω μας, να επηρεάσει τον τρόπο που σκέφτονται οι άνθρωποι και ενεργούν οι ηγέτες; Μπορεί να δημιουργήσει ή να αποτελέσει μέρος μιας μικρής ή μεγαλύτερης επανάστασης ή έχει γίνει απλώς ένα απλό και χωρίς νόημα soundtrack της καθημερινότητάς μας;

GARCE: Ναι, η μουσική μπορεί ακόμα να επηρεάσει θετικά προς την αλλαγή. Οι άνθρωποι που πληρώνουν χιλιάδες λίρες για να δουν τους Oasis ή την Taylor Swift, εξακολουθούν να πιστεύουν ότι η μουσική κάνει τη διαφορά.  Πολιτισμικά η μουσική είναι που μας ορίζει ως ανθρώπινα όντα, ίσως περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη δημιουργική προσπάθεια. Ωστόσο, αν αφήσουμε πλατφόρμες όπως το Spotify να παρουσιάζουν τη «σουηδική τζαζ» που δημιουργείται από την τεχνητή νοημοσύνη, τότε αυτό θα εκτοπίσει τους γνήσιους καλλιτέχνες που αξίζουν να ακουστούν και να πληρωθούν. Υπάρχει ο κίνδυνος, ακούγοντας μουσική που είναι φθηνή και εύκολη στην ακρόαση, την οποία επιμελείται και καθορίζει η πλατφόρμα και είναι γεμάτη διαφημίσεις, να καταλήξουμε να τη θεωρούμε ένα άσκοπο soundtrack της καθημερινότητάς μας. Η συμβουλή μου; Ακούστε τακτικά βινύλια και στηρίξτε τον τοπικό σας χώρο ζωντανής μουσικής.

- Ποια είναι τα συναισθήματά σας για τη μουσική δημιουργία παγκοσμίως, στις μέρες μας; Θα κατακτήσει η Τεχνητή Νοημοσύνη τα πάντα;

ΤΟΝΥ: Ο Joe Walsh είπε πρόσφατα «Μέχρι η Τεχνητή Νοημοσύνη να μπορεί να πετάξει μια τηλεόραση από το παράθυρο ενός δωματίου ξενοδοχείου, δεν τη φοβάμαι». Είναι μια αστεία προσέγγιση σε ένα πολύ σοβαρό σημείο. Η μουσική είναι ένα μέσο για τη δημιουργία μιας σύνδεσης μεταξύ του ακροατή και του καλλιτέχνη, και αυτή η σχέση είναι που τροφοδοτεί τη μουσική βιομηχανία. Δεν πουλάμε μουσική, πουλάμε τους εαυτούς μας. Ο καλλιτέχνης είναι αυτός που παίζει ζωντανά και απαντά σε ερωτήσεις συνεντεύξεων. Είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς ένα τεχνητό άτομο να έχει μεγάλη απήχηση δεδομένης της ανάγκης μας για αυθεντικότητα στα δημόσια πρόσωπα που βρίσκουμε ενδιαφέροντα. Η Τεχνητή Νοημοσύνη θα παράγει τυχαία μουσική, ambient μουσική που εξυπηρετεί μια συγκεκριμένη λειτουργία, αλλά και πάλι με λιγότερη ισχύ από τη μουσική που έχει μια ιστορία πίσω της.

ΤRΙSΤΑΝ: Η ίδια η ύπαρξη της Τεχνητής Νοημοσύνης θα υπονομεύσει την εμπιστοσύνη πολλών ανθρώπων στους καλλιτέχνες. Είναι ήδη αδύνατο να εμπιστευτεί κανείς την αυθεντικότητα ενός video ή μιας φωτογραφίας. Σε πολλές περιπτώσεις, τα συγκροτήματα που κάνουν ζωντανές εμφανίσεις, ιδίως τα μεγάλα, χρησιμοποιούν click tracks στα ακουστικά τους για να τηρούν αυστηρά καθορισμένο χρόνο και το Spotify βασίζεται σε μουσική Τεχνητής Νοημοσύνης. Αλλά μερικοί άνθρωποι θα διψούν πάντα για αυθεντικότητα και ίσως οι μικρές ζωντανές εμφανίσεις να γίνουν η μόνη πηγή της.

- Αγοράζετε ακόμα δίσκους ή αυτό είναι κάτι που ανήκει στο παρελθόν;

GARCE: Αγοράζω ακόμα βινύλια, γεμίζω ξανά τη συλλογή μου με κυκλοφορίες από τη δεκαετία του '80, οι πρόσφατες αγορές μου περιλαμβάνουν τα The Names, Swimming και Modern Eon's, Fiction Tales.

- Υπάρχουν κάποια σχέδια για το μέλλον; Να περιμένουμε κάποιο νέο δίσκο;

GARCE: Αυτή τη στιγμή ηχογραφούμε το 8ο στούντιο άλμπουμ μας με τίτλο «The Weight of Forgotten Dreams». Υπάρχει επίσης μια ταινία με τίτλο «Imagination - A film exploring the inner world of Sad Lovers & Giants» που θα κυκλοφορήσει το επόμενο καλοκαίρι. Λεπτομέρειες σύντομα διαθέσιμες στη διεύθυνση https://www.imaginationsadloversandgiants.com/. Μετά από αυτό, θα κυκλοφορήσει σε βινύλιο το ζωντανό soundtrack της ταινίας, συμπεριλαμβανομένων των ηχογραφήσεων, και όλα αυτά θα υποστηριχθούν με προωθητικές ενέργειες.

- Υπάρχει κάποιο μυστικό για το πώς μπορεί μια μπάντα να παραμείνει δυνατή για τόσα χρόνια; Έχετε κάποια συμβουλή να δώσετε σε νέους που θέλουν να ξεκινήσουν μια μπάντα;

ΤRΙSΤΑΝ: Στην περίπτωσή μας, η μακροβιότητα οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι είμαστε όλοι ακόμα φίλοι. Η συμβουλή σε ένα νέο συγκρότημα θα ήταν να επιλέξει προσεκτικά τα μέλη του και να μοιράσει τα χρήματα ισόποσα.

GARCE: Πάντα θα υπάρχουν διαφωνίες και συγκρούσεις στις μπάντες, επειδή πρόκειται για ένα κοινό όνειρο που είναι στενά συνδεδεμένο με τις ατομικές φιλοδοξίες και την εικόνα του εαυτού του καθενός. Έχω παρατηρήσει μια τάση οι νέες μπάντες της δεκαετίας του '80 να έχουν μόνο δύο μέλη, κάτι που μου φαίνεται μια εξαιρετική λύση! Ωστόσο, στη δική μας μπάντα, κάθε μέλος κάνει μια διακριτική συμβολή σε κάθε τραγούδι, το οποίο στη συνέχεια γίνεται ένα πολύπλοκο και λεπτό έργο τέχνης που είναι πολύ πιο δυνατό και συναισθηματικά συναρπαστικότερο από το αρχικό demo στο home studio από το οποίο προήλθε. Τα χρήματα και τα δικαιώματα είναι τοξικά, αποφεύγουμε τις περισσότερες διαφωνίες μοιράζοντας τα πάντα ισότιμα, το έχουμε μάθει αυτό από μακροχρόνια εμπειρία.

- Υπάρχει κάποιο συγκρότημα ή απλώς ένας δίσκος των τελευταίων 10-15 ετών που τράβηξε την προσοχή σας;

Το άλμπουμ «Songs of a Lost World» που κυκλοφόρησε πέρυσι από τους The Cure ήταν αξιοσημείωτο για πολλούς λόγους που έχουν να κάνουν πολύ με τα παραπάνω σχόλια περί αυθεντικότητας.

- Τι θυμάστε από τις επισκέψεις σας στην Ελλάδα; Κάποια ιδιαίτερα, ενδιαφέροντα ή αστεία περιστατικά;

GARCE: Η τρέχουσα περίοδος δραστηριότητάς μας ξεκίνησε πριν από περίπου 16 χρόνια και μια από τις πρώτες μας συναυλίες ήταν η πρώτη μας συναυλία στην Αθήνα στο Gagarin. Ο τότε διοργανωτής μας, Σπήλιος Τζέμος της Alterground, το έκανε αυτό πραγματικότητα και μας συνόδευε κάθε 2 χρόνια περίπου, παρόλο που η οικονομία στην Ελλάδα αντιμετώπιζε δυσκολίες και αυτό δεν τον έκανε πλούσιο. Σε μια περίπτωση παίζαμε σε ένα μικρό μπαρ αμέσως μετά την απαγόρευση του καπνίσματος και όλοι φυσικά εξακολουθούσαν να καπνίζουν. Ρώτησα το κοινό, «μπορείτε σας παρακαλώ να σταματήσετε το κάπνισμα, αλλιώς δεν θα μπορώ να τραγουδήσω;» και με κοίταξαν σαν να ήθελαν να πουν, «εννοεί εμένα;» και συνέχισαν να καπνίζουν. Μετά σκέφτηκα, «περιμένε, ήμουν φανατικός καπνιστής και αυτό δεν με εμπόδισε ποτέ να ανέβω στη σκηνή για να τραγουδήσω!» Έτσι, απλώς σήκωσα τους ώμους μου όπως το κοινό και συνέχισα. Η μπύρα τελείωσε εκείνο το βράδυ και ο Σπήλιος κατάφερε να βρει κι άλλες από κάπου αλλού, τι ήρωας.

- Σας ευχαριστούμε πολύ και ανυπομονούμε να σας δούμε.

- Και εμείς!

----ENGLISH VERSION----

One of the favorite bands of the Greek public and of Sliding Backwards, Sad Lovers and Giants, will be on stage at Gagarin205 on Saturday (15/11),  for another wonderful gig in our country. Of course, we did not miss the opportunity to ask them some questions in order to get to know them even better. We are very happy to publish their answers and we look forward to seeing them again.

- Good evening from Athens and thank you for finding the time to answer our questions.

Dear Sliding Backwards,
GARCE: As I wasanswering your questions I also had a conversation with our original guitarist Tristan Garel-Funk, and asked him what his response would be to some of the questions. His answers are included below along with answers by other band members.

- Was the creation of a band, at the beginning, a matter of survival or just a romantic hobby? 

GARCE: The band was originally formed by Tristan Garel-Funk, Nigel Pollard and Dave Wood, who were at school together. They were called The Traumatics and they recruited an outside bass player called Steve Carter who sadly died quite recently. Dave played tenor sax and both Tristan and Steve sang. I think when you’re talking about schoolboy bands then at that stage it’s a romantic hobby. But I was playing in another local band called Suspect Device and we knew we had serious competition from The Traumatics.

- What was the first spark that brought you all together? Did you have a certain music path in mind that you wanted to walk on from the beginning, or it came through the process of playing together and the influences you had at that time?

TRISTAN: We formed pretty soon after the punk explosion in the late seventies. We had been listening to rock music for years before that as young teenagers but it suddenly became very clear that you could be in a band with only very rudimentary music skills. We slowly got better - but not that much. 

GARCE: I knew Dave Wood socially and he invited me to audition to be the singer of The Traumatics. From that first meeting we knew it would work because we shared the same musical tastes. But New Wave, which followed Post Punk hadn’t happened so we couldn’t know what we would become. We were living through and making history as a bunch of 20 year olds; it was an exciting time. 

- Were there any bands that you admired back in the days of your first steps?

GARCE: The stand out band for me was Joy Division and the lyrics of Ian Curtis shaped the sort of lyric writer I have become, although I have grown and broadened as a lyricist over the years. On 18th May 2025 we played a gig in Holland which was filmed as part of the documentary about SLAG called ‘Imagination’ that is being released next year and the gig was on the 45th anniversary of Ian’s death. I dedicated the last song to him. 

TRISTAN: You would get a different answer from each band member. I had been listening to Bowie since he was 11 and Prog since he was 13. Cliff and David liked Zappa at that early stage. But by 1979/80 we were focussed on all the weird stuff that was coming out during the DIY boom and were excited to be part of all that.

- Although one can say that you are a part of the post-punk’s early days era, your music stands out aesthetically. What influenced your arrangements and atmosphere of your music and lyrics? 

GARCE: When I joined as the singer, Tristan was able to focus and develop his style as a guitarist, we also bought a string synth because that was the direction music was going. We have been described as a post-Joy Division band but we have our own distinctive musical traits. There is a SLAG quality that is cinematic and ‘wide screen’ like the back drop to a film in your head that you want to walk into. As a lyric writer, when I am presented with the rough demo of a song like that I write lyrics and melodies that respond to those qualities. 

- What is your opinion about the impact of the internet (free and easy access to music for everyone, everywhere, etc.) on music? What is your overall feeling about it, first as listeners and secondly as musicians? Has it affected the way musicians make their living in England (a country that music is or at least used to be “heavy industry”)?

GARCE: The internet is democratising in that everybody can release songs without being signed to a record label. This is in theory good but it means there’s so much music being released that it’s impossible to stand out above the background noise. I suspect many great independent artists simply don’t get heard. However if you are signed to a label who can promote you then it helps so maybe nothing has changed. I miss going down to the newsagents every Wednesday and buying Melody Maker to find out about the 50 or so releases that week. Small artists are struggling in the Uk as are small clubs which are closing all the time and yet a tour by Oasis or Taylor Swift can boost national economies. Bands like us who have an international profile used to be able to make money from the sale of ‘merch’ but since Brexit this has become impossible due to bureaucracy and import duties. Luckily none of us need to make enough money from SLAG to support our families. 

- Do you believe that music can still make a difference in our days, help change some of the terrible things happening around us, influence the way people think and leaders act? Can it create or be part of a small or larger revolution, or has it become just a plain and meaningless soundtrack of our everyday lives?

GARCE: Yes music can still affect positive change. The people who pay thousands of pounds to see Oasis or Taylor Swift still believe that music makes a difference and culturally it’s music that defines us as human beings possibly more than any other creative endeavour. However if we let platforms like Spotify put out AI generated ‘Swedish Jazz’ then it crowds out the genuine artists who deserve to be heard and paid. There is a danger that by listening to music that is cheap and easy to hear, which is curated by the platform and stuffed full of adverts, that we come to think of it as a meaningless soundtrack to our everyday lives. My advice? Listen to vinyl regularly and support your local live music venue. 

- What are your feelings about music creation globally, nowadays? Is AI going to conquer everything?

TONY: Joe Walsh said recently “Until AI can throw a TV out of a hotel room window I’m not afraid of it.” It’s a funny take on a very serious point. Music is a means of establishing a connection between the listener and the artist, and it is this relationship that fuels the music business. We’re not selling music, we’re selling ourselves. It’s the artist that plays live and answers interview questions. It’s difficult to imagine an artificial person having much appeal given our need for authenticity in the public figures we find interesting. AI will produce incidental music, ambient music that’s serving a particular function but again with less potency than music with a story behind it. 

TRISTAN: The mere existence of AI will undermine trust in artists for many people. It’s already impossible to trust the authenticity of film and photography. In many cases live bands particularly the big ones are using click tracks in their earpieces to stay in strict regimented time and Spotify is AI-generating music. But some people will always hunger for authenticity and maybe small live performances will become the only source of it. 

- Do you still buy records, or this is something that belongs to the past?

GARCE:I still buy vinyl, I back fill my collection with releases from the 80’s, recent purchases include The Names, Swimming and Modern Eon’s, Fiction Tales.

- Are there any plans for the future? Can we expect a new record?

GARCE:We are currently mixing our 8th studio album called ‘The Weight of Forgotten Dreams’. There is also a film called ‘Imagination - A film exploring the inner world of Sad Lovers & Giants’ being released next summer.
Details to be available shortly on https://www.imaginationsadloversandgiants.com/ Following this there will be a vinyl release of the live soundtrack from the film including out takes, all of this will be supported with promotional events. 

- Is there a secret on how can a band stay strong for so many years? Do you have any advice to give to youngsters willing to start a band?

TRISTAN:In our case the longevity is largely down to the fact that we’re all still friends. Advice to a young band would be choose your members carefully and split the money evenly.

GARCE:There will always be arguments and clashes in bands because it’s a shared dream that’s closely tied up with individual aspirations and self image. I’ve noticed a tendency for the new 80’s bands to only have two members which strikes me as a glorious solution! However in our band every member makes a subtle contribution to each song which then becomes a complexed and nuanced piece of Art that is far stronger and emotionally compelling than the original home studio demo from which it came. Money and royalties are toxic, we avoid most arguments by splitting everything equally, we’ve learned that from long experience.

- Is there a band or just a record of the last 10-15 years, that caught your attention?

The album ‘Songs of a Lost World’ released last year by The Cure was remarkable for many reasons that have a lot to do with the comments above about authenticity.

- What do you remember from your visits in Greece? Any particular, interesting or funny incidents?

Our current period of activity started about 16 years ago and one of the early gigs was our first gig in Athens at Gagarin. Our promoter at the time, Spilios Tzemos of Alterground made that happen and stuck with us for return gigs every 2 years or so even though the economy in Greece was struggling and it didn’t make him rich. On one occasion we were playing a small bar just after the smoking ban and everybody was of course still smoking. I asked the audience, “could you please stop smoking or I won’t be able to sing” and they looked at me as if to say, “does he mean me?” and carried on smoking. Then I thought, “hold on, I used to be a heavy smoker and it never stopped me getting up on stage to sing!” So I just shrugged my shoulders like the audience and got on with it. The beer ran out that night and Spilios managed to get some more from somewhere, what a hero.

- Thank you! Can't wait to see you!

-Thank you too!.