Το The Path of the Clouds, το ένατο σόλο άλμπουμ της Marissa Nadler, είναι η πιο στιλιστικά περιπετειώδης, στιχουργικά συναρπαστική και μελωδικά εκλεπτυσμένη συλλογή τραγουδιών στην ήδη πλούσια δισκογραφία της. Πιασμένη από την περιπέτεια της περιπλάνησης, ενώ ξαφνικά έμεινε στο σπίτι στην αρχή της πανδημίας το 2020, η Νάντλερ ξέφυγε από τη συγγραφή και επέστρεψε με ένα εκπληκτικό σύνολο τραγουδιών για τη μεταμόρφωση, την αγάπη, το μυστικισμό και το φόνο. Θολώνοντας το όριο μεταξύ πραγματικότητας και φαντασίας και κινούμενη ελεύθερα μεταξύ παρελθόντος και παρόντος, αυτά τα 11 βαθιά προσωπικά, αυτοπαραγόμενα τραγούδια βρίσκουν τη Νάντλερ να εξερευνά νέα τοπία, ηχητικά και συναισθηματικά.
Ένας από τους περισπασμούς της Νάντλερ κατά τη διάρκεια της καραντίνας του 2020, ήταν οι επαναλήψεις ανεπίλυτων μυστηρίων. Καθώς παρακολουθούσε, άρχισε να παρατηρεί παραλληλισμούς μεταξύ πολλών ιστοριών της και της δικής της ζωής. Αυτό που ξεκίνησε ως άσκηση συγγραφής έγινε το θεμέλιο της διαδικασίας συγγραφής τραγουδιών της, καθώς άρχισε να κατοικεί τις αφηγήσεις που την είχαν συναρπάσει τόσο πολύ. Στο Bessie, Did You Make It?, η Νάντλερ αντιστρέφει τον κανόνα της murder-ballad, δημιουργώντας μια αφήγηση της γυναικείας ενδυνάμωσης και επιβίωσης. Το The Path of the Clouds αφηγείται την ιστορία του διαβόητου αεροπειρατή D.B. Cooper, αλλά το τραγούδι δεν αφορά μόνο το να πηδάς από ένα αεροπλάνο, να διαψεύδεις τον θάνατό σου και να κάνεις μια μεγάλη έξοδο. Είναι ένας διαλογισμός για την επιμονή και τη μεταμόρφωση, ένας χαιρετισμός για να κυριαρχήσει κανείς στη μοίρα του. «Λοιπόν, μερικές φορές απλά δεν μπορείς να μείνεις» περιγράφει λεπτομερώς τα ευρηματικά σχέδια των μοναδικών επιτυχημένων δραπετών από το Αλκατράζ, καθώς και το παρατεταμένο αίνιγμα που περιβάλλει την ιστορία τους. Η λυρική συστροφή στο ρεφρέν μετατρέπει μια ιστορία για ένα διάλειμμα φυλακής σε ένα χιουμοριστικό, εξοχικό τραγούδι.

Ενώ ήταν πάντα λαμπρή κιθαρίστας, η Nadler προκάλεσε τον εαυτό της να επεκτείνει την παλέτα της για το The Path of the Clouds, πειραματιζόμενη με συνθετικές υφές που κάνουν το άλμπουμ να νιώθει ανεξάρτητο από το χρόνο και το χώρο. Ένα μεγαλοπρεπές μεγαλείο σαρώνει τα τραγούδια όπως το Elegy, πυροβολώντας τον ακροατή στη στρατόσφαιρα καθώς τα synth στροβιλίζονται και περιπλέκονται με τον ουράνιο μεσο-σοπράνο της Nadler. Η Nadler έμαθε επίσης να παίζει πιάνο κατά τη διάρκεια της απομόνωσης της πανδημίας και συνέθεσε πολλά από τα τραγούδια του άλμπουμ με πλήκτρα και όχι με κιθάρα, γεγονός που συνέβαλε περαιτέρω στην εξερευνητική τους αίσθηση. Αυτά τα τραγούδια είναι αδιαμφισβήτητα της Marissa Nadler, αλλά ακούγονται ελεύθερα να πάνε σε μέρη που δεν έχει ξαναπάει.