Τα έσπασαν! Νομίζω δεν υπάρχει άλλος τρόπος για να περιγράψει κανείς το τι έγινε το Σάββατο στο Temple. Και δεν είναι αργκό. Δεν άφησαν τίποτα όρθιο οι Αlgiers σε μια βραδιά που όσοι βρεθήκαμε (και ευτυχώς ήμασταν πάρα πολλοί) θα την θυμόμαστε για καιρό. Μαζί τους για να ζεστάνουν το κοινό, βρέθηκαν οι Glass Rebel που σίγουρα άφησαν -συνολικά- καλές εντυπώσεις.

Την ώρα που γράφω αυτές τις γραμμές, στο πικ-απ στροβιλίζεται για πολλοστή φορά ο δίσκος The Underside Of Power (2017) που τσίμπησα από το merch, πριν τη συναυλία. Όπως και στον πρώτο δίσκο, πρόκειται για ένα μείγμα gospel, post punk, industrial που το λιγότερο που μπορεί να κάνει είναι να προκαλέσει την περιέργεια. Οφείλω να παραδεχθώ δε, πως ενώ διαφαίνεται ένας δυναμισμός (άλλοτε φόρα παρτίδα, άλλοτε κεκαλυμμένος), δε φανταζόμουν τέτοιο πράγμα στο live.

Ας το πιάσουμε από την αρχή όμως. Λίγο μετά τις 21.20 έκαναν την εμφάνιση τους στη σκηνή τα τέσσερα μέλη των Glass Rebel. Ξεκίνησαν εντυπωσιακά με έναν instrumental κεραυνό, το Suntan, παιγμένο ιδιαίτερα δυναμικά, τόσο που από electro-pop κατέληξε post rock και βάλε. Η μπάντα όμως κατά βάση είναι πιο new wave/electro ύφους και έτσι στη συνέχεια βρέθηκα μπροστά σε κάτι ελαφρώς πιο ήπιο, με κάπως υψίτονα φωνητικά. Στην αρχή με ξένισε, όμως αντιμετωπίζοντας πλέον αυτό που και άκουγα σαν μια dream pop μπάντα, και έχοντας στο μυαλό τα φωνητικά, ας πούμε, του Jonathan Donahue των λατρεμένων Mercury Rev, σύντομα ήρθα στα ίσα μου. Αυτή η διαδικασία, μας πέρασε από τα Trees, Hardest Ways, ενώ στο ωραίο Time Loss ο κιθαρίστας / τραγουδιστής Αντώνης Καββαδίας, μας ενημέρωσε πως το κομμάτι θα κυκλοφορήσει σύντομα σε επτάιντσο, και στα φωνητικά θα είναι η Sarah P. των Keep Shelly In Athens. Κατόπιν ακολούθησε ένα ακόμα post διαμάντι, η διασκευή στο Blade Runner Theme που ήταν εντυπωσιακή με τον Αντώνη, τον Stef Selden (πλήκτρα), τον Βελισσαριο Πρασσά (μπάσο) και την Ιωάννα Παπαγιάννη (τύμπανα), να δίνουν ρέστα. Έκλεισαν το set με τα πολύ ωραία Cancer και Albenga, όλα παιγμένα στο πολύ πιο “rock” τους, και αυτό μου άρεσε πολύ. Προσωπική κρίση είναι αυτή, αλλά μάλλον τους προτιμώ όταν σκληραίνουν τον ήχο τους. Ο σκοπός πάντως επετεύχθη και ο πολύς κόσμος που βρέθηκε να τους ακούσει πέρασε ένα πολύ ευχάριστο μισάωρο.

Δείτε ένα κομμάτι από το live τους εδώ

Μετά από βασανιστική (όχι και τόσο, η μπύρα βοηθά να ξεπερνιούνται κάτι τέτοια) αναμονή 40 περίπου λεπτών, η τετράδα των Algiers ανέβηκε στη σκηνή και από την πρώτη νότα μας έπιασε από το σβέρκο και μας ταρακούναγε…! Τί να πρωτογράψει κανείς; To σίγουρα θετικό είναι ότι το Αθηναϊκό κοινό τίμησε τον ερχομό τους, καθότι γέμισε το Temple. Ελπίζω να τιμήθηκε δεόντως και το merch μετά τη συναυλία, γιατί πραγματικά αξίζουν (το αυτό ισχύει φυσικά και για τους Glass Rebel). Άλλωστε, και δε κάνω καμία διαφήμιση εδώ απλά λέω την πραγματικότητα, οι μπάντες (όπως μπορείτε να διαβάσετε και στη συνέντευξη που μας παραχώρησε ο ντράμερ τους εδώ), πλέον ζουν περισσότερο από τα έσοδα των live (και του merch), παρά από οποιεσδήποτε πωλήσεις ή συμβόλαια.

Από την πρώτη νότα του Cry of The Martyrs (και το σχεδόν άμεσο πέρασμα στο Walk Like A Panther) έγινε αντιληπτό ότι οι τύποι δεν ήρθαν για να προσφέρουν ένα χαλαρό liveακι. Βαθειά πολιτικοποιημένη μπάντα άλλωστε, και με ένα πανό, να στολίζει τον τοίχο από την αρχή της βραδιάς (All Power To The People, με μια γροθιά), δύσκολα θα μπορούσε να μείνει ήσυχη. Ο απόλυτος frontman Franklin James Fisher ήταν αεικίνητος. Άλλαζε μικρόφωνα, καθόταν στο πιάνο, έπιανε το ντέφι, έπαιζε κιθάρα, και συχνά πολλά από αυτά τα έκανε ταυτόχρονα. Είχε φοβερή κίνηση, στυλ και ρυθμό, ήταν θεατρικότατος, κοπανιόταν στα πατώματα και με τα gospel/ιδιαίτερα φωνητικά του έντυνε θεσπέσια την ηχητική θύελλα που δημιουργούσαν όλοι μαζί. Και όλα αυτά έχοντας στο πρόσωπο του ύφος χαλαρό, σοβαρό και σε στιγμές έως και θλιμμένο. Και οι υπόλοιποι τρεις όμως δε σταμάτησαν δευτερόλεπτο να κάνουν τα πάντα. Ο Ryan Mahan, εκτός από το να παίζει κιθάρα, μπάσο και να πειράζει συνεχώς διάφορα κουμπάκια μπροστά του (synths, samples, programming, ένας χαμός), ως άλλος Bez των Happy Mondays χόρευε διαρκώς δίνοντας το ρυθμό σε όλους μας. Από την άλλη ο Lee Tesche έκανε ό,τι πέρναγε από το χέρι του, τραβούσε αλυσίδες, έλιωνε δοξάρια πάνω στην κιθάρα, χτύπαγε κουδούνια και πιατίνια. Πιο πίσω, o -πρώην Bloc Party- ντράμερ Matt Tong, καθισμένος ψηλά, στο βάθος και «βουτηγμένος» στο σκοτάδι (έβαζε δύσκολα στους φωτογράφους, ε v_era;) ήταν αυτός που κρατούσε το ρυθμό και ο μόνος για τον οποίο δε θα πω ότι έκανε 50 πράγματα μαζί γιατί είχε μονίμως απασχολημένα και τα τέσσερα άκρα του. Πως τα κατάφεραν δε ξέρω, αλλά το συγκλονιστικό μίγμα της μουσικής που έχουν φτιάξει σου έδινε την αίσθηση ότι άλλοτε επί σκηνής έβλεπες (και άκουγες) τον Prince και τους Four Tops, και δευτερόλεπτα μετά εμφανίζονταν οι NIN και οι Prodigy!

Από τις συγκλονιστικότερες στιγμές του live ήταν σίγουρα το απίστευτο, ανατριχιαστικό θέαμα που είδαν τα ματάκια μας, με το τζαμάρισμα κατά την εκτέλεση του Death March. Τυχεροί ήμασταν, πατήθηκε το κλικ, και μπορείτε να το δείτε πιο κάτω. Μια ώρα μετά την έναρξη της θύελλας, εμφανίστηκαν για το encore αφού-σημαντικό!- καθ’όλη τη διάρκεια της απουσίας τους από τη σκηνή, ο κόσμος δε σταμάτησε να τους αποθεώνει. Τρία ακόμα τραγούδια, έτσι για να μη μείνουμε παραπονεμένοι, συμπεριλαμβανομένων των -ας πούμε- hit τους, But She Was Not Flying και The Underside Of Power, ένα από κάθε δίσκο δηλαδή.

Τόσο πολύ μας ταρακούνησε όλους αυτό το live, που η σκέψη μου, πηγαίνοντας προς την έξοδο, ήταν: “Εγώ θα’μαι κομμάτια για τις επόμενες 5 μέρες, και αυτοί θα πάνε να κάνουν τα ίδια και αύριο;”.

Μπράβο στα παιδιά!

Φωτογραφίες / videos : v_era