Το 2015, η Ελένη Αμπελακιώτου και o Wilhelm Stegmeier ίδρυσαν το κινηματογραφικό avant-rock, free-improv prog instrumental συγκρότημα GLEN, στο Βερολίνο. Αρχικά ως ντουέτο, οι δύο κιθαρίστες ανέπτυξαν το ύφος του συγκροτήματος μέσω εκτεταμένου αυτοσχεδιασμού, ο οποίος στη συνέχεια συμπληρώθηκε από ντραμς και μπάσο. Μετά από μια σειρά παραστάσεων με την πλήρη σύνθεση της μπάντας, η αρχική σύνθεση θα εμφανιστεί ζωντανά για πρώτη φορά ως ½ GLEN, για μια συναυλία μουσικής αυτοσχεδιασμού, και θα παρουσιάσει νέο υλικό, δουλεύοντας ζωντανά στο επόμενο άλμπουμ των GLEN.
Διαβάστε παρακάτω όσα πολύ εύστοχα και ενδιαφέροντα μας είπαν, με αφορμή την εμφάνιση τους την Κυριακή 22/9 στο Romantso Rooftop:
- Ποια είναι η κύρια αιτία ή ανάγκη που παρακινεί την ενασχόλησή σας με τη μουσική. Τί ήταν αυτό που πυροδότησε τα πάντα;
Wilhelm: Η μουσική είναι και ήταν πάντα το κύριο μέσο έκφρασης του εαυτού μου από μικρή ηλικία. Δεν είναι θέμα επιλογής αλλά υπαρξιακή αναγκαιότητα. Ο πατέρας μου ήταν παθιασμένος πληκτράς, με μια εντυπωσιακή συλλογή εξοπλισμού. Άρχισα, λοιπόν, πολύ νωρίς να κάνω κακή χρήση των ενισχυτών του και της κιθάρας της μεγαλύτερης αδερφής μου, πειραματιζόμουν με τον θόρυβο και τα drones. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να περνάω εγώ καλά σε αντίθεση με τον πατέρα μου ή τους γείτονές μας.Ολα αυτά πολύ πριν την ύπαρξη μπαντών όπως οι Sonic Youth ή οι SunnO)).
Ελένη: Σε αντίθεση με τον Wilhelm, θεωρώ τον εαυτό μου πολύ ομιλητικό άνθρωπο, αλλά εκεί που τα λόγια σε αφήνουν, η μουσική ξεκινά. Είναι μια άλλη μορφή άμεσης επικοινωνίας, ειδικά καθώς χρησιμοποιούμε κυρίως οργανική δομή.
- Ποιες ήταν οι βασικές σας επιρροές, μουσικά; Έχετε κάποια συγκροτήματα που είναι ορόσημα για εσάς;
Wilhelm: Όταν ήμουν παιδί ο πατέρας μου συνήθιζε να εξασκείται καθημερινά. Επειδή είχε πρόβλημα με την ακοή του, μπορείτε να φανταστείτε ότι δεν μπορούσες να ξεφύγεις από την ένταση του ήχου στο σπίτι. Οπότε μάλλον έχω αποθηκεύσει όλο τον Burt Bacharach κάπου στον εγκέφαλό μου και έτσι μπορούσα να τραγουδάω ταυτόχρονα μαζί του. Εκτός από αυτό, με πήγαινε σε κάθε συναυλία τζαζ στην περιοχή γύρω του χωριού που μεγάλωσα, από Ιαπωνικά συγκροτήματα free jazz μέχρι mainstream τζαζ όπως ο Dave Brubeck. Σε αντίθεση με όλο αυτό, έγινα μεγάλος θαυμαστής συγκροτημάτων όπως οι Pop Group, οι James Chance and the Contortions, οι Gang of Four και η No New York σκηνή.
Ελένη: Μεγάλωσα εντελώς διαφορετικά με τον Wilhelm. Ως παιδί Ελλήνων εργατών-μεταναστών στη Γερμανία, η κύρια μουσική στο σπίτι ήταν ελληνική παραδοσιακή, καθώς και η ποντιακή μουσική, που με επηρέασαν ιδιαίτερα όσον αφορά τον ρυθμό. Αλλά κρυφά άκουγα ροκ μουσική στο ραδιόφωνο. Συγκροτήματα που είχαν τεράστιο αντίκτυπο σε μένα, ήταν οι James Chance και οι Contortions, οι Stranglers και ιδιαίτερα το συγκρότημα των Wipers του Greg Sage.
- Υπάρχει ιστορία για το πώς βρήκατε το όνομα GLEN;
Wilhelm: «Πήρα» μαθήματα κιθάρας του Glenn Branca. Βιώνοντάς τον επανειλημμένα ζωντανά, κυριολεκτικά με εξέπληττε η έντασή του. Έτσι το όνομα του συγκροτήματος είναι μια αναφορά σε αυτή την εμπειρία. Επεξεργαστήκαμε το όνομα, αφαιρώντας ένα «n», και μας άρεσε η έννοια της λέξης Glen, που σημαίνει "κοιλάδα".
Ελένη: Και εμένα προσωπικά μου αρέσει να φαντάζομαι τον GLEN ως έναν χαρακτήρα που δημιουργούμε μουσικά.
- Είναι η μουσική ένας τρόπος για να βγάλετε τα προς το ζην ή απλώς ένα αγαπημένο χόμπι, για εσάς;
Ελένη: Από την αρχή η μουσική δεν ήταν ούτε χόμπι, ούτε απλά ένας τρόπος για να ζήσουμε. Πάντα υπήρχε η ανάγκη να δημιουργούμε κάτι που να εκφράζει την κατάσταση της ύπαρξής μας. Για τον Wilhelm μπορεί να είναι διαφορετικά καθώς συνέθετε μουσική για ταινίες. Το να κερδίζεις χρήματα από τη μουσική μπορεί να είναι μια ευπρόσδεκτη παρενέργεια, αλλά ποτέ δεν ήταν η κινητήρια δύναμη, καθώς πάντα θέλαμε να διατηρήσουμε την ανεξαρτησία μας από τη μουσική αγορά.
Wilhelm: Όπως ανέφερα πριν, δεν ήταν ποτέ επιλογή μου το να φτιάχνω μουσική. Δεν υπήρξε ποτέ άλλη επιλογή. Η μουσική ελευθερία έρχεται με ένα τίμημα και αρκετές θυσίες, αλλά ποτέ δεν υπήρξε άλλος δρόμος για μένα, ακόμα και όταν συνέθετα για ταινίες. Η χαρά που βιώνω ενώ φτιάχνω μουσική αξίζει τον κόπο.
- Η μουσική σας βασίζεται στον αυτοσχεδιασμό και σε ένα μείγμα ειδών. Ακόμα κι έτσι, υπάρχει κάποιο μοτίβο που χρησιμοποιείτε; Πώς λειτουργεί ακριβώς;
Wilhelm: Η προέλευση κάθε κομματιού βασίζεται πάντα στον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό. Τότε αναδύονται δομές, μουσικές φόρμες τις οποίες κρατάμε ή αποδομούμε ξανά. Υπάρχουν κομμάτια που είναι σχετικά στημένα αλλά πάντα είναι ανοιχτά στον ελεύθερο αυτοσχεδιασμό στις ζωντανές εμφανίσεις. Υπάρχουν επίσης κομμάτια που εκφράζουν μια ατμόσφαιρα ή αναπτύσσονται από μια αφηρημένη ιδέα, που είναι εντελώς ελεύθερα, που μπορούν να εξελιχθούν σε κάτι εντελώς διαφορετικό σε σχέση με την αρχική ιδέα. Προσπαθούμε να εκπλήξουμε τον εαυτό μας. Αποφεύγουμε να ακολουθούμε κανόνες ή οποιουσδήποτε δογματικούς περιορισμούς.
- Υπάρχουν διαφορές στη δημιουργία καθενός από τα τρία άλμπουμ σας (μέθοδοι, επιρροές, θέματα στα οποία εστιάζετε κ.λπ.); Ή το μόνο πράγμα που αλλάζει είναι η αυξανόμενη εμπειρία που σας βοηθά να κάνετε τα πράγματα να λειτουργούν ευκολότερα για εσάς;
Ελένη: Το πρώτο μας άλμπουμ, CRACK, που είχε ακόμα κάποια φωνητικά, ήταν ένα πρώτο βήμα για να καθορίσουμε τη μουσική μας γλώσσα ως ένα κυρίως instrumental συγκρότημα. Το PULL! εξερεύνησε μια ποικιλία διαφορετικών ήχων, έτσι δεν μπορούσες να περιγράψεις τον ήχο της μπάντας ακούγοντας μόνο ένα κομμάτι. Το πρόσφατο άλμπουμ μας I CAN SEE NO EVIL ακολουθεί αυτό το μονοπάτι για να είναι απροσδόκητο και να αποτελεί έκπληξη αναμιγνύοντας, αποδομώντας και συνδυάζοντας μουσικά είδη, δημιουργώντας περισσότερες ελεύθερες φόρμες.
- Ποιοι είναι οι στόχοι σας για το μέλλον, μουσικά;
Wilhelm: Ο κύριος στόχος είναι να μπορέσουμε να προχωρήσουμε, να δημιουργούμε νέα μουσική. Εργαζόμαστε συνεχώς πάνω σε νέες ιδέες που ελπίζουμε να κυκλοφορήσουμε. Υπάρχουν πολλές κατευθύνσεις, προσπαθούμε να μείνουμε ανοιχτόμυαλοι για να μην κολλήσουμε σε μία μόνο μουσική έκφραση.
Ελένη: Η ζωντανή εμφάνιση ως duo για παράδειγμα, είναι μια νέα μορφή για εμάς, καθώς το κοινό μπορεί να συμμετέχει στη δημιουργία νέας μουσικής. Μοιραζόμαστε την πολύτιμη στιγμή της δημιουργίας όταν κάτι κερδίζει τόσο εμάς όσο και το κοινό μας. Μια εμπειρία που συνήθως την έχουμε μεταξύ μας ως μπάντα, όταν απουσιάζει το κοινό. Είναι μια εντελώς διαφορετική προσέγγιση για ένα νέο άλμπουμ.
- Ποια είναι τα συναισθήματά σας για τη μουσική δημιουργία παγκοσμίως, στις μέρες μας; Πώς είναι τα πράγματα, ειδικά στο Βερολίνο, όπου ζείτε;
Ελένη: Για να είμαι ειλικρινής, νομίζω ότι επικρατεί μια πολύ ρομαντική εικόνα για το Βερολίνο. Υπήρξε μια πολύ παραγωγική πόλη τη δεκαετία του '80 και του '90, αλλά σήμερα όπως παντού, το mainstream έχει βασιστεί στον μύθο της πόλης και κατέστρεψε τους ελεύθερους χώρους που έκαναν τα πράγματα εφικτά τότε. Το gentrification έχει καταστρέψει πολλούς underground χώρους και μαγαζιά, και μετά την πανδημία τα πράγματα έχουν γίνει ακόμα χειρότερα. Παρ'όλα αυτά υπάρχει ακόμα μια πολύ ζωντανή και ενδιαφέρουσα ελεύθερη αυτοσχεδιαστική σκηνή στο Βερολίνο.
Wilhelm: Σε παγκόσμιο επίπεδο, μου λείπει πολύ ένα νέο μουσικό κίνημα ως αντανάκλαση της εποχής μας. Υπάρχει πολλή μουσική τριγύρω αλλά δεν δημιουργεί την ορμή ως έκφραση μιας γενιάς. Η Techno ήταν κατά κάποιο τρόπο το τελευταίο νέο μουσικό κίνημα, αλλά αυτό ήταν πριν από 30 χρόνια και από τότε δεν συνέβη τίποτα πραγματικά καινούριο. Όταν χρησιμοποιώ τον όρο «κίνημα» εννοώ ότι η μουσική δεν ήταν απλώς μουσική αλλά και έκφραση ενός διαφορετικού τρόπου ζωής, σε αντίθεση και αντίδραση σε προηγούμενους τρόπους ζωής και κοινωνικές δομές.
- Η μουσική εξακολουθεί να είναι σημαντική για τους ανθρώπους στην καθημερινότητά τους; Ή απλώς ένα soundtrack της αγχωτικής ημέρας τους;
Wilhelm: Αυτή είναι μια πολύ καλή ερώτηση καθώς συχνά συζητάμε ακριβώς αυτό το θέμα. Από την προσωπική μου εμπειρία η μουσική φαίνεται να έχει γίνει απλώς μια ταπετσαρία τοίχου. Φαίνεται ότι κατά κάποιο τρόπο έχει χάσει τον ουσιαστικό της ρόλο στην οικοδόμηση και έκφραση μιας προσωπικής, ξεχωριστής ταυτότητας. Είναι απλώς ένα σκηνικό, ή όπως το περιγράφετε, ένα soundtrack μιας αγχωτικής ημέρας, και όχι ένα μονοπάτι για να βιώσετε την βαθύτερη εικόνα σε κάτι απροσδόκητο ή ακόμα και ανησυχητικό.
Ελένη: Υπήρχε μια πολύ διασκεδαστική ιστορία που συνέβη στο Βερολίνο. Επειδή οι άστεγοι και οι τοξικομανείς συγκεντρώθηκαν και ζούσαν σε έναν σταθμό του μετρό του Βερολίνου, υπήρξε επίσημη έκκληση από τις αρχές της Deutsche Bahn σε συνθέτες και μουσικούς να υποβάλουν πειραματικές συνθέσεις που θα παίζονταν στους σταθμούς του μετρό. Η βασική ιδέα ήταν ότι αυτή η μουσική θα απομάκρυνε τους άστεγους και τους ναρκομανείς.
- Πιστεύετε ότι η μουσική μπορεί ακόμα να κάνει τη διαφορά στις μέρες μας, να βοηθήσει να αλλάξουν όλα όσα δεν πάνε καλά γύρω μας, να επηρεάσει τον τρόπο σκέψης των ανθρώπων; Μπορεί να δημιουργήσει ή να αποτελέσει μέρος μιας μικρής ή μεγαλύτερης επανάστασης;
Wilhelm: Εξακολουθώ να πιστεύω ότι όλα αυτά είναι δυνατά, κυρίως από προσωπική εμπειρία. Επειδή υπάρχει έλλειψη ενός κινήματος που να ενώνει τους ανθρώπους, συμβαίνουν σιωπηλές ατομικές «επαναστάσεις», ευτυχώς. Κατά λάθος παρακολούθησα στα δεκαπέντε μου, μια συναυλία των Suicide που όχι μόνο άλλαξε σε μια στιγμή ολόκληρη τη μουσική μου προσέγγιση, αλλά και την οπτική μου απέναντι στη ζωή γενικά, και στον κόσμο γύρω μου. Η ύπαρξη ενός κινήματος και μιας σκηνής, αυτών των συγκροτημάτων που μοιράζονταν την ίδια εμπειρία, μου δημιούργησε την αίσθηση ότι ανήκω κάπου.
- Είναι η μουσική ένα μέσο για να εκφραστείτε κοινωνικά/πολιτικά ή πιστεύετε ότι είναι καλύτερο να μην ανακατεύετε τη μουσική με αυτά τα ζητήματα, τουλάχιστον όχι με ευθύ τρόπο;
Ελένη: Για άλλη μια φορά μια πολύ καλή ερώτηση που θα μπορούσαμε να συζητάμε για ώρες. Έχω θέματα με συγκροτήματα που εκφράζουν τις πολιτικές τους απόψεις με ευθύ τρόπο. Όχι επειδή μπορεί να μην συμμερίζομαι τις απόψεις τους, αλλά επειδή χρησιμοποιούν αυτού του είδους τις δηλώσεις για να προωθήσουν τον εαυτό τους και να εξαργυρώνουν την πολιτική τους θέση. Για μένα αυτό είναι ένα είδος εκμετάλλευσης. Επιπλέον, είναι ένας τρόπος να "χτυπήσεις" στο συναίσθημα. Τα συναισθήματα και η πολιτική δεν είναι ένας πολλά υποσχόμενος συνδυασμός, ακόμα κι αν φαίνεται να βρίσκεστε στη σωστή πλευρά της ιστορίας. Μου φαίνεται σαν μια στρατηγική χειραγώγησης, η ενεργοποίηση των σωστών κουμπιών για τη δημιουργία κάποιου είδους συναίνεσης, με στόχο την πώληση δίσκων. Πιστεύω πραγματικά ότι οι πολιτικές απόψεις δεν πρέπει να εκφράζονται με λόγια και στίχους αλλά από την ίδια τη μουσική. Θυμάμαι ότι παρακολούθησα μια συναυλία του Peter Brötzmann και ξεκίνησε την ερμηνεία του με το κομμάτι Machine Gun. Η έκρηξη αυτού του μουσικού κομματιού είπε περισσότερα από κάθε πολιτική δήλωση για την ανάγκη αντίστασης. Να σημειώσω ότι ο μισός κόσμος έφυγε από τον χώρο, αλλά ο άλλος μισός παρέμεινε.
Wilhelm: Ως μουσικός, ειδικά όταν δεν είσαι σούπερ επιτυχημένος, ζεις ούτως ή άλλως μια εναλλακτική ζωή. Αποτελείς ένα ζωντανό ερωτηματικό απέναντι στην κυρίαρχη κοινωνία. Κάνοντας μουσική εκτός mainstream, δημιουργείς ένα ερωτηματικό σε όλους τους Swifties (σ.σ: οπαδοί της Taylor Swift) εκεί έξω, ακόμα κι αν τους είσαι παντελώς άγνωστος.
- Εξακολουθείτε να αγοράζετε μουσική ως φυσικό μέσο, επισκέπτεστε δισκοπωλεία (στο Βερολίνο είναι αρκετά) ή αυτό είναι κάτι που ανήκει στο παρελθόν;
Ελένη: Δυστυχώς το gentrification δεν "σκότωσε τον σταρ του ραδιοφώνου" αλλά τα δισκοπωλεία. Αρχίζουν να εξαφανίζονται ΚΑΙ στο Βερολίνο.
Wilhelm: Εξακολουθώ να επισκέπτομαι δισκοπωλεία και να αγοράζω φυσικά αντίγραφα. Και θα συνεχίσω να το κάνω. Αλλά απολαμβάνουμε να βιώνουμε μπάντες να παίζουν ζωντανά συνεχώς, παρακολουθώντας πολλές συναυλίες διαφόρων ειδών.
- Ποια είναι η γνώμη σας για την επίδραση του διαδικτύου (δωρεάν και εύκολη πρόσβαση στη μουσική για όλους, παντού κ.λπ.) στη μουσική; Ποια είναι η συνολική αίσθηση σας για αυτό, πρώτα ως ακροατές και δεύτερον ως μουσικοί; Υπάρχουν σήμερα κάποια συγκροτήματα που σας αρέσουν ή που σας επηρεάζουν;
Wilhelm: Μιλήσαμε γι' αυτό μόλις σήμερα το απόγευμα. Το διαδίκτυο ανοίγει την πρόσβαση σε όλα τα είδη διαφορετικής μουσικής. Αλλά η παρενέργεια φαίνεται να είναι ότι η εύκολη πρόσβαση σκοτώνει το βαθύτερο ενδιαφέρον. Πριν από το διαδίκτυο έπρεπε να καταβάλεις κάποια προσπάθεια για να ψάξεις και να ανακαλύψεις νέα μουσική. Έπρεπε να αφιερώσεις αρκετό από τον χρόνο σου, πράγμα που εμβάθυνε την ενασχόλησή σου με τη μουσική και τις προσωπικές σου προτιμήσεις. Και έβρισκες τυχαία υπέροχες μουσικές που ούτε καν ήξερες οτι υπάρχουν. Επίσης υπήρξε προσωπική αλληλεπίδραση και επικοινωνία με τους ιδιοκτήτες των δισκοπωλείων, που σε συμβούλευαν και πρότειναν.
Ελένη: Να αναφέρω μόνο μερικά συγκροτήματα που μας αρέσει να ακούμε: Παρακολουθήσαμε μια συναυλία του Ruinszu που ήταν φανταστική και πολύ εμπνευσμένη, επίσης είδαμε μια συναυλία δύο πειραματικών ντράμερ Andres Navarro Garcia / Maximillian Glass, ένα ντουέτο snare drum, τους πρώιμους Russian Circles, τους Ottone Pesante, μια σπουδαία μπάντα από την Ιταλία αλλά και τους SunnO))) . Ανακαλύψαμε επίσης πολλά πειραματικά σχήματα, που δεν έχουν ακόμα δισκογραφική δουλειά.
- Για κάποιον που δεν σας έχει δει ζωντανά, τι να περιμένει στη συναυλία της 22/9, στην Αθήνα;
Wilhelm: Θα παίξουμε μια μίξη αυτοσχέδιων κομματιών που δουλεύουμε καθώς και μερικές συνθέσεις από τους δίσκους μας.
Ελένη: Καθώς θα εμφανιστούμε στην ταράτσα του Ρομάντσο, ανυπομονούμε να γίνει το ηχητικό τοπίο της Αθήνας μέρος των ελεύθερων συνθέσεων μας.
Ελένη & Βίλχελμ
Photos taken: band's official Facebook Page
English Version
In 2015, Helen Ambelakiotou and Wilhelm Stegmeier started the cinematic, avant-rock, free-improv, prog instrumental band GLEN, in Berlin. At first as a duo, the two guitarists created the band style through extensive improvision, which was later acompanied with drums and bass. After a lot of shows as a four piece, the two musicians alone, will perform for the first time as ½ GLEN, presenting new material, while working for their next GLEN album.
You can read below an interesting "and to the point" interview of the band:
What is the main idea or need that motivates your involvement with music. What fired up everything?
Wilhelm: Music is and has always been the main medium of expressing myself from an early age on. It is not a question of choice but an existential necessity. My father was a passionate keyboard player with an impressive collection of equipment. So I started very early to misuse his amps and the guitar of my elder sister experimenting with noise, drones and feedbacks not very much to his pleasure or our neighbors but for mine, even before bands like Sonic youth or SunnO)) existed.
Eleni: Contrary to Wilhelm I consider myself a very talkative person, but where words leave off music begins. It is another form of direct communication especially as we use a mostly instrumental form.
What were your main influences, musically? Do you have any bands that are landmarks for you?
Wilhelm: When I was a child my father use to practice every day. Because he was deaf ono ear you can imagine that you could not escape the volume in the house. So probably I have stored every Burt Bacharach somewhere in my brain and could immediately sing along with. Beside this he took me to every jazz concert in the village area I grew up, from Japanese free jazz bands to mainstream jazz like Dave Brubeck. In contrast to this I became a huge fan of bands like Pop Group, James Chance and the Contortions, Gang of Four and the No New York scene.
Eleni: My upbringing was quite different. As a kid of Greek guestworkers in Germany the main music at home was Greek traditional music, as well as pontiaki music, which especially influenced me regarding rhythm. But secretly I listened to rock music at the radio. Bands that had a huge impact on me where as well James Chance and the Contortions, The Stranglers and very much Greg Sages band Wipers.
Is there a story of how you came up with the name GLEN?
Wilhelm: I „took“ Glenn Branca’s Guitar Lessons. And after experiencing him repeatedly live I was literally blown away of his intensity. So the band name is a reference to this experience. Editing one „n“ we liked the meaning of the word Glen as a valley.
Eleni: I personally also like to imagine GLEN as a character that we create musically.
Is music a way to make a living or just a loving hobby, for you?
Eleni: Right from the start, Music was neither a hobby nor just a way to make a living. There was always the wish to create something that expresses our state of being. For Wilhelm it might be different, as he also was composing music for films. Making money with music might be a welcomed side effect but it has never been the driving force as we always wanted to keep our independence from the music market.
Wilhelm: As I mentioned before it was never a choice to make music. There has never been another option. But musical freedom comes with a price and quite some sacrifices but there has never been another path for me, even when I was composing for films. The joy I am experiencing while making music is worth it.
Your music is based on improvision and a mixture of genres. Even so, is there a pattern that you use? How does it work exactly?
Wilhelm: The origin of every track is always based on free improvisation. Then structures emerge, musical forms which we keep or deconstruct again. There are tracks that are relatively set but there are always still open to free improvisation in live performances. And then there are also tracks that express an atmosphere or develop from an abstract idea,that are entirely free that can build up to something completely different from the original idea. We try to surprise ourselves. We avoid to follow rules or any dogma restrictions.
Are there any differences in the making of each one of your three albums (methods, influences, subjects that you focus etc)? Or the only thing that changes is growing experience that helps you making things work easier for you?
Eleni: Our first album CRACK which still had some vocals was a first step to define our musical language towards a mostly instrumental band. PULL! explored a variety of different sounds, so you could not describe the sound of the band by listening to just one track. Our recent album I CAN SEE NO EVIL follows this path to be unexpected and surprising by mixing, deconstructing and mashing musical genres by introducing more free forms.
What are your goals for the future, musically?
Wilhelm: the main goal is to be able to move on, to produce new music. We are continuously working on new ideas that we hope to release. There are many directions, we try to stay open minded to not get stucked in only one musical expression.
Eleni: Performing live as a Duo for example is a new form for us as the audience can participate in the creation of new music. We share the precious moment of creation when something catches us and the audience as well. An experience that we usually only have when we play with the band with no audience. It is a complete different approach to a new album.
What are your feelings about music creation globally, nowadays? How are things, especially in Berlin, where you live?
Eleni: To be honest I think that there is a very romanticizing perspective on Berlin.It has been a very creative productive city in the eighties and nineties but nowadays like everywhere the mainstream has build on the myth of the city and destroyed the free spaces that made things possible back then. Gentrification has ruined many underground spaces and venues and after the Pandemie things have changed even to the worst. Still there is a very vivid and interesting free improv scene in Berlin.
Wilhelm: Globally I very much miss a new Musical movement as a reflection of our times. There is a lot of music around but it does not create the momentum as an expression of a generation. Techno was somehow the last new musical movement, but this was 30 years ago and since then nothing really new happened. When I use the term „movement“ I mean that music was not just music but also an expression of a different way of life in opposition and reaction to previous ways of life and social structures.
Is music still important for people in their everyday life? Or just a soundtrack during their stressful day?
Wilhelm: This is a very good question as we often discuss exactly this topic. From my personal experience music seems to have become just a wall paper. It seems to have somehow lost its essential role in building and expressing a personal individual identity. It is just a backdrop or like you describe it a soundtrack during a stressful day. And not a path to experience a deeper insight into something surprising or even disturbing.
Eleni: There was a very amusing story that happened in Berlin. Because homeless people and junkies gathered and lived in a Berlin subway station there was an official call from the Deutsche Bahn authorities to composers and musicians to submit experimental compositions to be aired at the subway stations, the basic idea was that this music would drive the homeless people and junkies away.
Do you believe that music can still make a difference nowadays, help change all that is not going well around us, influence peoples' way of thinking? Can it create or be part of a small or bigger revolution?
Wilhelm: Ι still believe that all this is possible but more as a very personal experience. Because there is a lack of a movement that unites people there are silent individual „revolutions“ happening, hopefully. Accidentally I attended when I was fifteen a concert of Suicide which not only changed in one moment my entire musical approach but as well my perspective towards life in general and the world around me. But because there was a movement and scene of bands sharing the same experience it gave me a feeling of belonging.
Is music a mean to express yourself socially / politically or you believe that it's better not to mix music with that stuff, at least not in a straight forward way?
Eleni: Once again a very good question that we could discuss for hours. I have issues with bands that express their political opinions in a straight forward way. Not because I might not share their opinions but because they use these kind of statements to promote themselves and monetize their political position. For me this is some kind of exploitation. Further more it is an emotionalizing approach. Emotions and politics are not a very promising mix even if you seem to be on the right side of history. It seems to me like a manipulating strategy to trigger the right buttons to create some kind of consent aiming to sell records. I truly believe that political opinions have not to be expressed by words and lyrics but by the music itself. I remember attending a concert of Peter Brötzmann and he started his performance with the track Machine Gun. The explosion of this piece of music said more than any political statement about the need of resistance I must add that half of the people left the venue but the other half stayed.
Wilhelm: As a musician especially when you are not super successful you live anyway an alternative life per se. You are a living question mark towards a mainstream society. Making Music besides the mainstream you create a question mark to all Swifties out there, even if they never know you.
Do you still buy music physically, do you visit record stores (in Berlin there are quite a few) or this is something that belongs to the past?
Eleni: unfortunately gentrification killed not the radio star but record stores. They start to vanish also in Berlin.
Wilhelm: i still visit record stores and buy physical copies. And i will continue to do so.But we enjoy to experience bands performing live evermore by attending many concerts of various genres.
What is your opinion about the effect of internet (free and easy access to music for everyone, everywhere etc.) on music? What is the overall feeling about it, first as a listener and secondly as a musician? Are there any bands of today that you like listening to or even so get influenced by?
Wilhelm: We talked about this just this afternoon. The web opens access to all kind of different music. But the side effect seems to be that the easy access kills the deeper interest. Before the internet you had to put some effort in researching the music world to discover new music You had to spend quite some of your time which deepened your involvement with music and your personal preferences. And you discovered by doing so accidentally fantastic music that you were not even looking for. Also there was a personal interaction and communication with record shop owners gathering recommendations and new discoveries.
Eleni: Just to name a few bands that we like listening to: We attended a Ruinszu concert which was fantastic and very inspirational, then we attended a concert of two experimental drummers Andres Navarro Garcia / Maximillian Glass, a snare drum duo, early Russian Circles, Ottone Pesante, a great band from Italy, SunnO))) live. We discovered also many loose formations of experimental music, which up to now do not exist on records.
For someone that hasn’t seen you on stage, what can he expect at the gig of 22/9 in Athens?
Wilhelm: We will perform a mixed set of improvised tracks that we are working on as well as some tracks from our records.
Eleni: As we will perform at the Romantso rooftop we are very much looking forward to the Athens city soundscape becoming a part of our free compositions.
Dear Vera and Panagiotis, kindest regards to you, we are very much looking forward to meet you at our concert.
Eleni & Wilhelm
Photos taken: band's official Facebook Page
1/2GLEN will perform live at ROMANTSO Rooftop on Sunday the 22nd
