Kalte Nacht : είναι ένα dark/synth project που ξεκίνησε το 2017 ο Νίκος Κωνσταντινίδης (synthesizers, drum machine, bass). Το 2018 και με την βοήθεια της Μυρτούς Στύλου (φωνή) έγιναν ντουέτο. Το ομώνυμο, ντεμπούτο album τους, κυκλοφόρησε το 2020 από την Geheimnis Records.  Λίγο πριν την εμφάνιση τους στο διήμερο Death Disco Festival (22/7), απάντησαν στο SpeeditUp21 προκειμένου να τους γνωρίσουμε καλύτερα.

Είμαστε οι Kalte Nacht , το όνομα μας το εμπνευστήκαμε από την αγάπη μας για τη νύχτα και τον χειμώμα, και το είδος της μουσικής που παίζουμε είναι Darkwave.
Τρία συγκροτήματα που αγαπάμε πολύ είναι : The Cure, The Sound, Siouxie And The Banshees.
Ένα κομμάτι μας που πρέπει να ακούσετε είναι το Inmost Desire? Οι περισσότεροι από τους στίχους μας αναφέρονται στην ισορροπία ανάμεσα στο φως και το σκοτάδι, την αγάπη και το μίσος, την φαντασία αλλά και τη πραγματικότητα που ζούμε καθημερινά, τόσο σε σχέση με την ύπαρξη μας, όσο και με την αλληλεπίδραση με τους υπόλοιπους ανθρώπους και το περιβάλλον μας.
Την πρώτη φορά που ανεβήκαμε στη σκηνή για live ήταν μια πολύ όμορφη, αλλά ταυτόχρονα και αγχωτική διαδικασία. Στην ουσία πρώτη φορά τεστάραμε την ετοιμότητα μας, τη προσωπική επικοινωνία μεταξύ μας, τις αντοχές μας, αλλά και την επίδραση που θα είχε η παρουσία μας στο κοινό που βρισκόταν εκεί.
Το μουσικό ραδιόφωνο (των FM) δυστυχώς αισθανόμαστε ότι, εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, δεν δίνει εύκολα την ευκαιρία προβολής σε νέες μπάντες και καλλιτέχνες. Πιο πολύ αναπαράγει συγκεκριμένες λίστες και φόρμες που είναι πιο εύκολο να καταναλωθούν από το ευρύ κοινό.

Θα θέλαμε κάποτε να παίξουμε live οπουδήποτε στη Λατινική Αμερική, γιατί ο κόσμος εκεί αγαπάει πάρα πολύ το είδος που παίζουμε. Είναι ένα πραγματικά πολύ ζεστό κοινό που έχει φοβερό πάθος και ειλικρίνεια.
Θα γουστάραμε να ήταν δική μας σύνθεση το “Bela Lugosi’s Dead" από Bauhaus.
Ένα live που παραβρεθήκαμε -σαν θεατές- και μας «πήρε τα μυαλά», ήταν το Live των Cure στην Αθήνα το 2019.
Η συμβουλή μας σε όποιον σκέφτεται να φτιάξει μπάντα είναι να το κάνει χωρίς δεύτερες σκέψεις. Να βουτήξει σε αυτή την υπέροχη διαδικασία και αφήσει ελεύθερα τα συναισθήματα του.
Η άποψή μας για την επίδραση του internet στη μουσική είναι πολύ θετική. Παρόλο που ο όγκος της πληροφορίας είναι τεράστιος, το internet δίνει την ευκαιρία σε όλους να εκφραστούν με μεγάλη ελευθερία, χωρίς να εξαρτώνται από οτιδήποτε μπορεί να καταπιέσει ή λογοκρίνει το έργο τους, βλέπε ειδησεογραφικά μέσα.
Αν μπορούσαμε να μεταφερθούμε σε ένα μουσικό περιβάλλον του παρελθόντος , αυτό θα ήταν η Αγγλία της δεκαετίας του 80, επειδή εκείνη την εποχή θα είχαμε την ευκαιρία να ζήσουμε την γέννηση αλλά και άνθιση καλλιτεχνών που θαυμάζουμε και μας έχουν επηρεάσει πολύ βαθιά.
Η πλέον παράξενη ατάκα που έχουμε ακούσει σε live μας είναι “In the womb in the womb where you sleep’’ όταν κάποιος ζήτησε να παίξουμε το ‘Inmost Desire?’ και φώναξε αυτό αντί για τον πραγματικό στίχο μας που είναι “In the room in the room where you sleep”.
Θα ήταν τέλειο αν κάποτε συνεργαζόμασταν με τους Boy Harsher, γιατί θαυμάζουμε πολύ την πορεία και την αισθητική τους και πιστεύουμε ότι θα ήταν εκρηκτικός ένας live αυτοσχεδιασμός μεταξύ μας.
Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετωπίσαμε κατά την ενασχόλησή μας με τη μουσική είναι το να καταφέρουμε να συνδυάσουμε τη μπάντα με την καθημερινότητα μας, και πιο συγκεκριμένα με την εργασιακή μας ζωή, η οποία μας καταναλώνει πολύ χρόνο και ενέργεια, αλλά είναι απαραίτητη για την επιβίωση και τη δικιά μας και της μπάντας.
Ένα από τα καλύτερα albums που έχουν ποτέ γραφτεί είναι το "From The Lions Mouth" απο The Sound.

Θα θέλαμε να έχουμε γράψει μουσική για την ταινία Mullholand Drive του David Lynch, γιατί πιστεύουμε ότι ταιριάζει πολύ στην αισθητική μας.
Ένα βιβλίο που μας συνεπήρε είναι το ‘Γυναίκες που τρέχουν με τους λύκους’ της Κλαρίσα Πινκόλα Εστές, γιατί μας θυμίζει την από παλιά ξεχασμένη Άγρια Γυναίκα που είναι απαραίτητη για την ισορροπία σε όλα τα επίπεδα της ύπαρξης μας, αν συμφωνήσουμε πως για να είμαστε ολόκληροι χρειαζόμαστε ενεργοποιημένη εξίσου την αρσενική και τη θηλυκή μας πλευρά.
Θεωρούμε ότι μια μπάντα πρέπει ή τουλάχιστον αναπόφευκτα εκφράζει κοινωνικές/πολιτικές απόψεις. Η τέχνη είναι ένα από τα πιο πυρηνικά μέσα έκφρασης μας σαν είδος, οπότε δε γίνεται να απουσιάζει από μέσα της και το κοινωνικοπολιτικό στοιχείο, εφόσον είναι κομμάτι των ανθρώπων που τη δημιουργούν.
Αν -υποχρεωτικά- έπρεπε να κρατήσουμε μία στιγμή από την έως τώρα πορεία μας αυτό θα ήταν η στιγμή που ακούσαμε στο πικαπ το πρώτο μας δίσκο. Ήταν μια στιγμή πολύ φορτισμένη και βαθιά συγκινητική.

Cover Photo: Marilia Fotopoulou, Other Photos: taken from band's official Facebook Page