Ο dark folk/americana τραγουδοποιός Κώστας Τζίρος κυκλοφόρησε στις αρχές του έτους τη δευτερη δισκογραφική του δουλειά, το EP The Sky is Falling και με την ευκαιρία αυτή μας απάντησε στο q+a, SpeeditUp 21, ώστε να μάθουμε περισσότερα πράγματα για αυτόν ως καλλιτέχνη και ως προσωπικότητα. Διαβάστε παρακάτω όσα μας είπε.

Είμαι ο Κώστας Τζίρος, singer-songwriter και η μουσική που γράφω έχει στοιχεία alternative rock, dark folk, americana και κάποιες ψυχεδελικές αναφορές ενίοτε,κυρίως στο πρώτο μου άλμπουμ “Time Nomads”του 2021. Η πιο πρόσφατη δουλειά μου “The Sky Is Falling” EP Jan 2025, χαρακτηρίζεται από πιο μίνιμαλ, σε σχέση με το Time Nomads, προσέγγιση με δύο κιθάρες (ακουστική/ηλεκτρική) και φωνή, αγγίζοντας περισσότερο τις folk αναφορές μου.

Τρία συγκροτήματα (καλλιτέχνες) που αγαπάω πολύ είναι ίσως η πιο δύσκολη ερώτηση, απαντώντας την νιώθω ότι αδικώ ένα σωρό άλλες μπάντες και
καλλιτέχνες που έχω συνδέσει τη μουσική μου ύπαρξη μαζί τους. Ας πούμε για τώρα Mark Lanegan, Portishead, All Them Witches.

Ένα κομμάτι μου, αντιπροσωπευτικό του ήχου μου είναι το Morning Light, τρίτο κομμάτι του άλμπουμ Time Nomads.

Οι περισσότεροι από τους στίχους μου αναφέρονται…σε υπαρξιακές ανησυχίες, ιστορίες βασισμένες σε λογοτεχικά κείμενα, προσωπικές ιστορίες, όνειρα αλλά και σε πραγματικά γεγονότα που έχουν στιγματίσει την πρόσφατη ιστορία.

Την πρώτη φορά που ανέβηκα στη σκηνή για live ως singer-songwriter (2015) παρουσιάζοντας την προσωπική μου δουλειά ένιωσα το βάρος της πλήρους ευθύνης για το υλικό και την παρουσίαση του, καθώς από πολύ πριν αλλά και μέχρι σήμερα συμμετέχω σε διάφορα άλλα μουσικά πρότζεκτς στα οποία το βάρος μοιράζεται σε όλα τα μέλη. Αυτό προσθέτει λίγο άγχος, σίγουρα, αλλά σε κάνει να στέκεσαι στα πόδια σου με μεγαλύτερη σιγουριά και πιο δυναμική στάση απέναντι στις αντιξοότητες…

Το μουσικό ραδιόφωνο (των FM) με κάποιες λίγες εξαιρέσεις, δε συνδέεται, ούτε στηρίζει επαρκώς τους νέους καλλιτέχνες και αυτά που συμβαίνουν στη σύγχρονη μουσική.

Θα ήθελα κάποτε να παίξω live στον Αγγλικανικό Ναό του Αγίου Παύλου στην Αθήνα για την υποβλητική ατμόσφαιρα και το φυσικό reverb.

Θα γούσταρα να ήταν δική μου σύνθεση το άλμπουμ Dream River του Βill Callahan για τις υπέροχες ατμόσφαιρες, τις ευρηματικές συνθέσεις, τους
φαινομενικά απλοικά περιγραφικούς στίχους κάποιες φορές, που τελικά όμως παράγουν μια δυνατή εικονογραφία γεμάτη ποίηση και χιούμορ. (τραγούδι, άλμπουμ, soundtrack, οτιδήποτε σας έχει αρέσει).

Ένα live που παραβρεθήκα -σαν θεατής- και μου «πήρε τα μυαλά», ήταν: Αναγκαστικά θα αναφέρω και τα δύο, Xylouris White και Mark Ribot’s Ceramic Dog, πρόσφατα στην Αθήνα και με μικρή χρονικά απόσταση μεταξύ τους.

Ένα λάθος που δεν πρέπει να κάνει όποιος σκέφτεται να φτιάξει μπάντα είναι να σκέφτεται ότι μπορεί να είναι λάθος που θέλει να φτιάξει μπάντα.

Η άποψή μου για την επίδραση του internet στη μουσική είναι πως είναι ενσωματωμένο στην πραγματικότητα μας. Αναγκαστικά απαραίτητο για την επικοινωνία όπως είναι τα πράγματα σήμερα. Βέβαια, η πληροφορία μπορεί να διαδίδεται εύκολα αλλά πολλές φορές πέφτει σε ένα σύμπαν που μέσα του το πιο πιθανό είναι να χάσει το δρόμο της. Αυτός ο όγκος της πληροφορίας είναι που μας κάνει να διαθέτουμε ελάχιστο χρόνο για κάθε τραγούδι, για να μην πω ολόκληρο άλμπουμ. Όσοι από εμάς έχουν ζήσει σε μια προ-internet εποχή θα θυμόμαστε, μάλλον, ότι χρειάζεται κάποιος χρόνος για να αναπτυχθεί μια σχέση με αντικείμενο της ακρόασης. Ακόμα και όταν άκουσα πρώτη φορά Black Sabbath π.χ. όταν ήμουν δεκατεσσάρων και η εμπειρία ήταν άμεσα εκρηκτικά έντονη, ακολούθησε ένα διάστημα γνωριμίας, εμβάθυνσης. Είναι το χτίσιμο μιας σχέσης που μπορεί να γίνει μακροχρόνια φιλία.
Οπότε, μερικές φορές νιώθω σαν να έχουμε πολλούς γνωστούς αλλά λίγους φίλους.

Αν μπορούσα να μεταφερθώ σε ένα μουσικό περιβάλλον του παρελθόντος αυτό θα ήταν σε κάποια εποχή πολύ πριν υπαρξούν καταγραφές
οποιουδήποτε τύπου για ακούσω μουσική που δεν έχουμε τρόπο να ξέρουμε ή να μαντεύουμε σήμερα πως μπορεί να ακουγόταν.

Η πλέον παράξενη ατάκα  που έχω ακούσει σε live μου είναι… όταν σε ακουστικό live με δύο κιθάρες παίξαμε το κομμάτι Nightly Shiver από δικό μου λάθος μέτρημα απελπιστικά αργά. Ήταν εμφανώς αφύσικο και αναρωτιόντουσαν όλοι αν κάνουμε πλάκα ή αν υπάρχει κάτι που δεν καταλαβαίνουν, σε εμάς φάνηκε αρκετά αστείο πάντως και εννοείται, το πήγαμε μέχρι τέλους. Ήταν κάτι σαν ακουστικό ακραίο folk doom.

Θα ήταν τέλειο αν κάποτε συνεργαζόμουν με τον ντράμερ Jim White διότι ο τρόπος του, στα αυτιά μου τουλάχιστον,είναι απελευθερωμένος από τυπικές φόρμες και συνδέεται φυσικά με κάτι πρωτόγονο και συμπαντικό. Η αναζήτηση αυτής της σύνδεσης είναι για μένα ένας από τους βασικούς λόγους ενασχόλησής μου με τους ήχους και τη μουσική.…

Η μεγαλύτερη δυσκολία που αντιμετώπισα κατά την ενασχόλησή μου με τη μουσικη είναι να βρίσκω τον απαραίτητο χρόνο που θέλω να αφιερώνω στις δημιουργικές διεργασίες τις οποίες έχω ανάγκη για να υπάρχω όπως θέλω και να φτιάχνω νέα μουσική.

Ένα από τα καλύτερα albums που έχουν ποτέ γραφτεί είναι το Rain Dogs του Tom Waits.

Θα ήθελα να έχω γράψει μουσική για την ταινία Only Lovers Left Alive του Jarmusch γιατί συνδέεται, ως σκηνοθέτης αλλά και μουσικός, πάντα τόσο ειλικρινά και αβίαστα με τις εκφάνσεις της ροκ κουλτούρας με τις οποίες μπορώ, αν όχι πάντα να ταυτιστώ, να αναγνωρίσω εκεί μέσα τις δικές μου αναφορές και γιατί κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά cool!

Η μουσική σήμερα θεωρώ ότι  μπόρει να αλλάξει την κοινωνία γιατί  η μουσική είναι κάτι που αγγίζει τις ψυχές μας με διάφορους τρόπους και ό’τι μας επηρεάζει ατομικά, ουσιαστικά και βαθιά, έχει σίγουρα και αντίκτυπο στις κοινωνικές μας σχέσεις. Υπό αυτή την έννοια, σίγουρα αλλάζει την κοινωνία. Τώρα, αν μιλήσουμε για ριζικές και βαθιές κοινωνικές αλλάγες και ανατροπή κατεστημένων, μάλλον δεν αρκεί η μουσική από μόνη της.

Θεωρώ ότι αν πρέπει ή όχι μια μπάντανα εκφράζει κοινωνικοπολιτικές απόψεις, νομίζω, το απαντάει ο καθένας για τον εαυτό του. Θεωρώ, πάντως, πως κάθε είδους δημόσια έκφραση είναι αναπόφευκτα και θέση απέναντι στα κοινωνικά/πολιτικά ζητήματα. Αποκλείεται όλοι οι αποδέκτες του έργου σου να έχουν την ίδια άποψη, συνεπώς, ανοίγει ένας διάλογος και όλοι κρινόμαστε από τα λεγόμενα αλλά και τις πράξεις μας.
Μιλώντας για τον εαυτό μου, σίγουρα εκφράζω πολιτικές/κοινωνικές θέσεις, ειδικά στο The Sky Is Falling και πιστεύω πως με μια προσεκτική ανάγνωση των στίχων είναι ξεκάθαρο.

Αν -υποχρεωτικά- έπρεπε να κρατήσω μία στιγμήαπό την έως τώρα πορεία μου αυτό θα ήταν η πρώτη φορά που έπαιξα τα τραγούδια μου live μαζί με άλλους μουσικούς πραγματοποιώντας μια ιδέα που ήταν στον μυαλό μου για χρόνια.

Η ερώτηση που ποτέ δε μου κάνουν, οπότε την ρωτάω και απαντάω μόνος μου
είναι: … Γιατί έπαιξες μόνος σου όλα τα όργανα στο Time Nomads;

Εκτός από μια μικρή συμμετοχή φίλων, η εκτέλεση όλων των κομματιών για τις ανάγκες της ηχογράφησης του πρώτου μου άλμπουμ Time Nomads έγινε από εμένα σε όλα τα όργανα. Η συλλογή των δώδεκα αυτών κομματιών και η ηχογράφησή τους ήταν για μένα μια ψυχολογική διεργασία που σηματοδότησε το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας άλλης και για να μπορέσω να προχωρήσω, ένιωθα ότι πρέπει να γίνει με αυτόν τον τρόπο.
Αφού εκπληρώθηκε αυτή η ανάγκη, μπορώ τώρα να λειτουργώ με περισσότερη εξωστρέφεια στις μουσικές μου συνεργασίες. Στο πρόσφατο EP The Sky Is Falling συμμετείχε ο Conny Kreuter στην ηλεκτρική κιθάρα, σταθερός συνεργάτης και φίλος. Στο επόμενο άλμπουμ, για το οποίο ήδη συγκεντρώνω υλικό, σκοπεύω να καλέσω και άλλους μουσικούς και ελπίζω, μέσα από την αλληλεπίδραση να οδηγηθούμε σε δρόμους που δεν είχαμε φανταστεί εξαρχής.

Photos: taken from artist's official Facebook Page