Από τα πιο ωραία συναισθήματα που προσφέρει η ενασχόληση με τη μουσική –από την πλευρά του ακροατή- είναι όταν ανακαλύπτεις καινούρια συγκροτήματα. Όταν δε, έχεις και τη δυνατότητα να γράψεις λίγα πράγματα για να μιλήσεις για αυτά, η εμπειρία γίνεται ακόμα πιο ενδιαφέρουσα. Τα ανωτέρω ισχύουν απόλυτα για εμένα στην περίπτωση των prog-psych rockers Agusa, όπου με την ευκαιρία του live τους στο s.i.x. dogs(12-2-2016) κλήθηκα να τους ακούσω και να καταγράψω σκέψεις.

Αρχικά το όνομα με παρέπεμπε στο ελληνικό «άγουσα», και επειδή κατά κανόνα metal συγκροτήματα δανείζονται ελληνικές λέξεις ως ονόματα τους, το μυαλό μου πήγε εκεί. Μέγα λάθος όμως, αφού όπως αποδείχθηκε το όνομα των Σουηδών -από το Malmö - προκύπτει από την περιοχή όπου πρωτομαζεύτηκαν για να φιλοσοφήσουν και να τζαμάρουν. Εκεί τους ήρθε και η ιδέα για το συγκρότημα με το ύφος φυσικά να μην έχει καμία σχέση με metal.

Οι Αgusa σχηματίστηκαν το 2013 από τον μπασίστα Tobias Pettersson και τον κιθαρίστα Mikael Ödesjö. Σιγά σιγά προστέθηκαν και τα υπόλοιπα μέλη, ενώ υπήρξε και αλλαγή του αρχικού ντράμερ. Ο ήχος τους ανακατεύει αρκετά στοιχεία από διάφορα είδη μουσικής, σε γενικές γραμμές όμως θα λέγαμε ότι αποδίδεται φόρος τιμής στο 70’s progressive rock με έντονα ψυχεδελικά στοιχεία και μπόλικη ρετρό διάθεση.

Ο πρώτος τους δίσκος κυκλοφόρησε το 2014 με το τίτλο Ηogtid ("φεστιβάλ" στα Σουηδικά). Είναι ένα κομψοτέχνημα 45 περίπου λεπτών όπου αναφορές στo progressive rock πέφτουν με φόρα πάνω σου άμεσα, από το εναρκτήριο Utivarhage. Από τη διάρκεια του και μόνο (11 περίπου λεπτά) περνά το... επιθυμητό μήνυμα. Μια απαραίτητη διευκρίνιση είναι ότι οι Agusa δύσκολα εντάσσονται στην καινούρια psych τάση και σκηνή, τουλάχιστον στα δικά μου αυτιά. Και αυτό γιατί ενώ οι ψυχεδελικές πινελιές υπάρχουν παντού, τα καθαρά progressive στοιχεία είναι αυτά που κυριαρχούν. Περισσότερο τεχνικό παίξιμο από παραμόρφωση και folk. Παράλληλα όμως, υπάρχουν και αρκετά στοιχεία κλασσικού rock στο παίξιμο και τις συνθέσεις τους, που τους διαφοροποιούν.

Αυτό που δίνει το στίγμα της μπάντας και του πρώτου άλμπουμ ειδικότερα, είναι τα πλήκτρα του hammond οργάνου του Jonas Berge. Αυτά είναι που διατρέχουν κάθε κομμάτι και τραβούν περισσότερο την προσοχή δίνοντας μια jazz-blues χροιά στον ήχο, αν και βέβαια, στο δικό μου μυαλό τουλάχιστον, φέρνουν πολύ και στον Jon Lord των Deep Purple. Συνεχείς εναλλαγές, όπου άλλοτε οι κιθάρες και άλλοτε τα πλήκτρα έχουν τον κυρίαρχο ρόλο, καταφέρνουν να μη μένεις χαλαρός ούτε δευτερόλεπτο. Σίγουρα οι επιρροές και η δομή των κομματιών αλλά και το πως εντάσσονται και αναπτύσσονται μέσα στις μελωδίες τα πλήκτρα, φωνάζουν «Eloy».

Το άλμπουμ είναι κυρίως instrumental με ελάχιστα σημεία φωνητικών, αλλά και αυτά είναι κυρίως «χορωδιακές» ιαχές όπως στο Östan om sol, västan om måne (ανατολικά του ηλίου, δυτικά της σελήνης), το τρίτο κομμάτι του δίσκου και μάλλον το πλέον ενδιαφέρον. Λέω λοιπόν να ξεκινήσω από αυτό -κάπως ανορθόδοξα ίσως- την παράθεση της άποψης μου για το άλμπουμ. Από τον τίτλο και μόνο καταλαβαίνει κάνεις, πως πρόκειται για ένα space rock έπος μόνο που τώρα οι κιθάρες έχουν τον πρώτο λόγο. Η δε καταπληκτική ανατολίτικη μελωδία είναι αυτή που σε συνεπαίρνει, σε στροβιλίζει και «του δίνεις και καταλαβαίνει» στο air guitar. Η διάρκεια του είναι 14 λεπτά αλλά και μεγαλύτερο να ήταν, κανείς δε θα είχε ένσταση.

Στο εναρκτήριο Utivarhage κυριαρχούν τα κοφτά ακόρντα και μια επικού ύφους classic rock διάθεση, με κιθάρες και πλήκτρα στην ουσία να τζαμάρουν ακροβατώντας μουσικά στο όρια μεταξύ Camel και πρώιμων Deep Purple και ίσως και κάπου στο βάθος Genesis. Παρά πολλές εναλλαγές και ανεβοκατεβάσματα στην ένταση και το ρυθμό, σολαρίσματα να διαδέχονται στιγμές χαλάρωσης σε ένα ταξίδι που θαρρείς πως δε θα τελειώσει ποτέ. Ούτε και θέλεις, μεταξύ μας…

Το Melodifrån St Knut είναι ένα σαφώς πιο φωτεινό και ίσως αισιόδοξο κομμάτι, ρυθμικό, με ένα καταπληκτικό, γλυκό κιθαριστικό σόλο από το 6ο λεπτό έως το τέλος.

Αλλαγή σκήπτρων σε σχέση με το όργανο που κυριαρχεί έχουμε στο Stigen Genom Skogen. Εδώ τα τύμπανα είναι αυτά που ξεχωρίζουν, καθώς δίνουν ένα χρώμα krautrock παραπέμποντας έντονα στους Can. Και μη νομίσει κανείς ότι το hammond μπήκε σε δεύτερη μοίρα. Απλώς τα τύμπανα εδώ έχουν έρθει αρκετά μπροστά, εναλλάσσουν το ρυθμό πολύ συχνά και κάνουν τη διαδρομή μέσα στο δάσος (που... λέει και ο τίτλος του) έντονη και περιπετειώδη. Απαραίτητη σημείωση είναι ότι είναι και το μοναδικό κομμάτι με κάποιους, λίγους, στίχους.

Για το τέλος όμως, μας επεφύλασσαν μια έκπληξη αφού το Kärlek från Agusa είναι μικρό σε διάρκεια, μόλις 3 λεπτά: Διακριτικό jazzy παίξιμο όλων των οργάνων μα και ρυθμός που σε παραπέμπει σε αντίστοιχου ύφους αυτοσχεδιασμούς. Μια σύντομη δημιουργία για να μας αποχαιρετήσουν, αφήνοντας μας με ένα χαμόγελο στο πρόσωπο.

Κάπου εκεί όμως, ο ντράμερ τους Dag Strömkvist την «είδε αλλιώς» και έφυγε για Ινδία. Έτσι, αντικαταστάθηκε από τον ντράμερ των Magic Jove, Tim Wallander και με αυτόν έγινε η ηχογράφηση του δευτέρου άλμπουμ, Tva (2 στα Σουηδικά), που κυκλοφόρησε το 2015.

Η σημαντική διαφορά από τον προηγούμενο δίσκο είναι ότι εδώ τα κομμάτια είναι μόλις δυο, όμως διαρκούν πάνω από 18 λεπτά το καθένα. Μια ακόμα διαφορά είναι ότι τώρα έχουμε την εισαγωγή ενός νέου οργάνου στον ήχο, του φλάουτου. Ήταν μάλιστα τόσο σημαντική η παρουσία και η εισφορά της φλαουτίστριας Jenny Puertas στο τελικό αποτέλεσμα, που την έχρισαν επίσημο μέλος της μπάντας.

Το πρώτο κομμάτι έχει τίτλο Ganglat Fran Vintergatan και από την αρχή φαίνεται αυτό που είπαμε παραπάνω για το φλάουτο. Αποτελεί πλέον πολύ σημαντικό δομικό στοιχείο στις μελωδίες και κλέβει λίγη από τη δόξα των πλήκτρων. Δεν τίθεται βέβαια καν θέμα για το τι ακριβώς ακούμε. Πρόκειται για μια συνέχεια του προηγούμενου δίσκου με όλα εκείνα τα progressive και ψυχεδελικά στοιχεία. Το συγκεκριμένο κομμάτι όμως κατ εμέ φέρνει στο νου αρκετά από πρώιμους Pink Floyd, κυρίως για τα χαοτικά κομμάτια στη δομή του τραγουδιού, τις παύσεις και τις ανεπαίσθητες αλλαγές κατά την εξέλιξη μιας μελωδίας. Παράλληλα το φλάουτο προσδίδει μια γλυκεία μελαγχολία στο κομμάτι (και σε όλο το άλμπουμ), προδίδοντας μια αγάπη στους Camel. Νομίζω όμως, πως τα τελευταία έξι λεπτά του κομματιού, σκοτεινά και με όμορφο κιθαριστικό σόλο είναι τα καλυτέρα του δίσκου.

Το δεύτερο κομμάτι ονομάζεται Kung Bores Dans και έχει πάλι στην αρχή του μελωδίες χτισμένες με βάση τα πλήκτρα και το φλάουτο. Αυτά σε συνδυασμό με την bluesy κιθαριστική δουλειά, φτιάχνουν ένα ονειρικό πλέγμα συναισθημάτων. Γιατί πραγματικά, μπορεί να μην υπάρχουν στίχοι όμως κατορθώνουν να διηγηθούν τις ιστορίες τους και δημιουργήσουν εικόνες με ξεκάθαρο και έντονα συναισθηματικό τρόπο.

Αν έπρεπε να αναφέρω ένα αρνητικό, θα έλεγα πως στο Tva διακρίνεται μια σχετική έλλειψη των αυτοσχεδιασμών που ακούσαμε στον προηγούμενο δίσκο και οι οποίες πάντα ενθουσιάζουν. Έχω δηλαδή την αίσθηση ότι οι Αgusa θέλησαν να κινηθούν σε πιο σίγουρα μονοπάτια, και χάσανε λίγο σε αυθορμητισμό.

Καταλήγοντας, πιστεύω πως οι 2 δίσκοι των Agusa είναι γραμμένοι από εξαιρετικούς μουσικούς που αγαπούν πάρα πολύ τον ρετρό και vintage ήχο τoυ progressive και ψυχεδελικού κόσμου της δεκαετίας 65-75. Η αγάπη και ο σεβασμός τους απέναντι σε αυτά φαίνεται σε κάθε νότα, σε κάθε ακόρντο, σε κάθε σόλο. Όταν δημιουργείς λοιπόν με τόσο καλή διάθεση, γνώσεις και ψάξιμο, είναι δύσκολο να αποτύχεις. Τα έχουν καταφέρει πολύ καλά, τους εύχομαι να συνεχίσουν έτσι και να μας «αναγκάσουν» να παρακολουθούμε στενά την πορεία τους.

 (Διαβάστε εδώ για το album "Κάθαρσις")

Φωτογραφίες: v_era

Το κείμενο πρωτοδημοσιεύθηκε στο soundgaze.gr