Παρακάτω μπορείτε να δείτε το σύνολο των κυκλοφοριών της doom/prog μπάντας που φέρει το όνομα “Crippled Black Phoenix” και που εμείς εδώ στο Sliding Backwards λατρεύουμε. Κάποια λογίζονται ως mini-albums, άλλα ως συλλογές, και άλλα είναι live ηχογραφήσεις. Αυτό έχει σαν συνέπεια, κάθε δεύτερο site που θα διαβάσετε να σας δίνει και άλλο αριθμό για τα studio albums τους. Εμείς, θεωρούμε ότι το φετινό (Banefyre) αποτελεί το δέκατο άλμπουμ της μπάντας από το Bristol (δε παίρνουμε όμως και όρκο, και δωδέκατο να το πείτε, κανείς δε θα σας παρεξηγήσει), ενώ στο τέλος απλά αναφέρουμε και κάποιες από τις υπόλοιπες κυκλοφορίες τους.
Δισκογραφία Crippled Black Phoenix
A Love of Shared Disasters (Invada Records, 2006)
Εδώ βρίσκεται το ξεκίνημα των CBP. Κάπου στο 2004, ο ντράμερ των Electric Wizzard, Justin Greaves, καλεί τον καλό του φίλο Dominic Aitchison (μπασίστα και ιδρυτικό μέλος των Mogwai), να τον βοηθήσει να βγάλει άκρη με τις μουσικές σκέψεις και ιδέες που είχε στο μυαλό του. Στην παρέα, φωνάζουν και άλλους γνωστούς μουσικούς όπως για παράδειγμα τους Andy Semmens και Κώστα Παναγιώτου από τη doom μπάντα Pantheist. Στα φωνητικά δε, φωνάζουν τον Joe Volk (Gonga) και έτσι δημιουργείται ένα πολυποίκιλο και πολυδιάστατο συγκρότημα με μέλη που κουβαλούν διαφορετικές επιρροές τις οποίες και εντάσσουν στον ήχο της μπάντας. Το τελικό προϊόν είναι πολύ ενδιαφέρον και το ντεμπούτο είναι αρκούντως ικανοποιητικό και πειστικό!
Η παραγωγή γίνεται από τον Geoff Barrow των Portishead στο Bristol, εξ’ου και η αρτιότητα του.
Κομματάρες εντός αυτού: You Take The Devil Out Of Me
7,5
--The Resurrectionists / Night Raider (2008/2009 Invada Records)--
200 Tons of Bad Luck (Invada Records, 2009)
Ο διάδοχος του Α Love Of Shared Disasters ήταν το 200 Τons Of Bad Luck. Αποτελεί στην ουσία μια συλλογή με τα καλύτερα τραγούδια από το The Resurrectionists και το Night Raider. Σε αυτό περιλαμβάνονται ορισμένες συνθέσεις ύμνοι, που παίζουν σχεδόν πάντα στα live -κατ’απαίτηση των οπαδών τους- και γίνεται ο χαμός: Burnt Reynolds (από τα κορυφαία singalongs στην ιστορία) και 444 αλλά και το επικό Rise Up And Fight, ένα από τα πιο πωρωτικά κομμάτια που έχουν γραφτεί.
Κομματάρες εντός αυτού: Burnt Reynolds, Rise Up And Fight, 444.
9
I, Vigilante (Invada Records, 2010)
Για το I, Vigilante δε θα γράψω κάτι, απλά θα σας παραπέμψω στο σχετικό κείμενο για αυτό, (εδώ). Αξίζει, κατ’εμέ, ειδικής αναφοράς καθ’ότι αποτελεί ένα από τα δέκα άλμπουμ που θα έπαιρνα μαζί μου σε ένα ερημικό νησί (αν είχα πικ-απ πάντα...).
Κομματάρες εντός αυτού: We Forgotten Who We Are, Fantastic Justice.
10
(Mankind) The Crafty Ape (Cool Green Recordings, 2011 )
Το πλέον Floydικό άλμπουμ τους (σαφείς οι επιρροές, και μπράβο τους!), με το The Heart of Every Country και τα απίστευτα κιθαριστικά riffs του (μελλοντικού “εχθρού”) Karl Demata να σε σκλαβώνουν από την αρχή. Τα δε φωνητικά της Daisy Chapman στον οδοστρωτήρα που λέγεται Get Down and Live With Ιt, με την εξαιρετική ενορχήστρωση (Τι όργανο θέλετε να ακούσετε; Το΄χουμε), δε σου αφήνουν περιθώριο για δεύτερες σκέψεις. Και να υπήρχαν τέτοιες, η φοβερή prog φάση στο The Brain / Poznan στις σβήνει οριστικά: Ναι, είναι μια απίστευτη δισκάρα!
Βασικά, “δεκάρι” είναι και αυτό, αλλά οκ! πρέπει κάπως να το ξεχωρίσω από το Ι, Vigilante. Επίσης, όσο να’ναι, ο διπλός δίσκος "χώρεσε" και μερικά κομμάτια ελαφρώς χαμηλότερου επιπέδου που...έριξαν τον μέσο όρο.
Κομματάρες εντός αυτού: The Heart of Every Country, Get Down And Live With It.
9,5
No Sadness or Farewell E.P. (Mascot Group, 2012)
Το άλμπουμ αυτό, για ένα σχετικά ανεξήγητο λόγο θεωρείται E.P. παρά τα 45 λεπτά διάρκειας του. Ε.P. θέλεις; Εγώ δε σου χαλάω χατίρι. Σύντομα μετά τον δίσκο με τον πίθηκο του 2011, ο Greaves είχε να αντιμετωπίσει την (ξαφνική και όχι πολύ φιλική) αποχώρηση του τραγουδιστή Joe Volk. Στην ουσία πολλά από τα τραγούδια εδώ είχαν γραφτεί με τη ζεστή φωνή του Joe στο μυαλό. Μάλιστα στη συναυλία τους στη Ελλάδα για την προώθηση του δίσκου είχαν έρθει με το Matt Simpkin ο οποίος δε στέριωσε (πάντως εμένα μου άρεσε πολύ η φωνή του). Τελικά κατέληξε στον John E. Vistic που ή φωνή του είναι κάθε άλλο παρά ζεστή. Την λες και πάγο. Αυτός ο συνδυασμός είχε ως αποτέλεσμα να δημιουργηθεί ένα εκρηκτικό μείγμα, που ναι, οκ φωνάζει από μακριά Pink Floyd (ειδικά το How We Rock), αλλά δε τρέχει κάτι, μας αρέσουν οι Pink Floyd. Άσε που εδώ πλέον “τρέχουν” πολλά περισσότερα από Floyd, τρέχει doom, τρέχει alt-country/folk (το πνεύμα του κυρίου David Eugene Edwards είναι παντού).
Η ταπεινή μου μάλιστα άποψη είναι πως μαζί με το άλλο -ατυχώς τιτλοφορούμενο ως- E.P, το I, Vigilante, είναι μακράν τα δύο “δεκάρια” τους! Βέβαια καλό είναι να έχετε υπόψη σας (μη σας παραπλανήσω κιόλας) ότι "έρχομαι" από την indie/dark wave/post punk/goth πλευρά της μουσικής, και όχι από κάτι πιο σκληρό! Υπάρχει μεγάλη πιθανότητα δηλαδή κάποιος που έρχεται από την metal πλευρά, τους συγκεκριμένους δύο δίσκους να τους θεωρεί τους χειρότερους της μπάντας. Αρκεί να ακούσετε τα κάτωθι δύο κομμάτια, και αποφασίζετε μόνοι σας…
Κομματάρες εντός αυτού: Hold On (So Goodbye To All Of That), How We Rock.
10
White Light Generator (Cool Green Recordings, 2014)
Πιθανότατα ο μετριότερος -έως εδώ- δίσκος τους, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν έχει καλές στιγμές. Το κύριο πρόβλημα κατ’εμέ στη μπάντα από το 2014 και δώθε, είναι ο τραγουδιστής της, ο Daniel Änghede και η φωνή του. Διαφωνώ δηλαδή απόλυτα με τον Greaves που τον εκθειάζει (όπως: “μου αρέσει ο τρόπος που τραγουδά χωρίς να γκαρίζει, δεν είναι υπερβολικός αλλά ουσιαστικός”), (“ναι, αλλά δεν τον ακούμε” θα πω εγώ!, αλλά οκ, δε μου πέφτει λόγος). Να διευκρινίσω εδώ πως το θέμα μου είναι αποκλειστικά και μόνο η φωνή του και ο τρόπος που (δεν) αποδίδει (σ)τις συνθέσεις, και όχι όλα τα υπόλοιπα που κάνει μέσα στο συγκρότημα (κιθάρα, στιχουργικό κομμάτι κλπ) για τα οποία -είμαι σίγουρος πως- είναι εξαιρετικός. Η…έλλειψη φωνής, μάλιστα, γίνεται ευκολότερα αντιληπτή στην προσπάθεια να αποδώσει παλαιότερα κομμάτια της μπάντας. Με αυτό σημειωμένο, περνάμε στα του δίσκου. Δεν είναι τόσο καλός, πάντα όμως συγκρινόμενος με άλλες δουλειές της τεράστιας αυτής μπάντας, και ο λόγος νομίζω πως είναι ότι ακούγεται σαν μια «βιαστική αντίδραση» μετά ή πιο σωστά εν μέσω των δικαστικών προβλημάτων σχετικά με τα δικαιώματα της μπάντας, που κράτησαν πάνω από χρόνο και ταλαιπώρησαν πολύ τα μέλη και την εξέλιξή της. Μάλιστα λίγο μετά την κυκλοφορία και κατά τη διάρκεια της προώθησης του, ο Greaves είχε πει ότι θα “σταματούσε” τη μπάντα, μέχρι νεοτέρας.
Δε θα αναφερθώ άλλο στα αρνητικά. Τo Northern Comfort είναι κομματάρα (παραπάνω μιλάγαμε για τον Eugene, τους 16 Horspower του και τις επιρροές των CBP… εδώ να δείτε τι γίνεται!), οι CBP ακόμα κι έτσι, είναι σοβαροί, με διάθεση (πάντα) για πειραματισμούς και κακά τα ψέματα, για ένα οπαδό τους είναι μια χαρά δίσκος. Σας μπέρδεψα; Και εγώ μπερδεμένος είμαι με τον συγκεκριμένο, ακόμα και σήμερα 4 χρόνια μετά.
Κομματάρες εντός αυτού: Northern Comfort, You’ll Be Murdered.
7
Bronze (Season Of Mist, 2016)
Πλέον η περίοδος της “κρίσης” στην μπάντα είναι μακρινό παρελθόν, ούτε δικαστήρια ούτε ιδιαίτερες αλλαγές στη σύνθεση. Μόνο μουσική! Κάτι που είχαμε και την ευκαιρία να δούμε και στην Ελλάδα στα πλαίσια της προώθησης του άλμπουμ (δείτε εδώ) σε ένα live/τυφώνα! Τυφώνας είναι και το άλμπουμ στο ξεκίνημα του, με τις κομματάρες και τις riffάρες να πέφτουν πάνω σου με φόρα, η μία μετά την άλλη. Deviant Burials και No Fun και …πετάς! Το κακό είναι ότι σε αφήνει εκεί, στον αέρα. Σα να τελειώνει η βενζίνη και ξαφνικά αρχίζει η ελεύθερη πτώση. Σύντομα, η έλλειψη ουσιαστικής έμπνευσης στο κομμάτι της μουσικής, θυμίζει το θεματάκι με τη φωνή του Daniel, (πού να βρίσκεται αυτός ο έρημος ο Joe Volk;) Παρ’όλαυτά, μια μπάντα που μας έχει προσφέρει τόσες συγκινήσεις στο παρελθόν, και την …ανοχή και υπομονή μας έχει, αλλά και διαρκώς μας αφήνει ελπίδες για κάτι καλύτερο στο μέλλον.
Κομματάρες εντός αυτού: Deviant Burials, No Fun.
7
Great Escape (Season Of Mist, 2018)
Διαβάστε ξεχωριστό κείμενο μας, (εδώ). (Σχεδόν) Δισκάρα πάντως!
Κομματάρες εντός αυτού: To You I Give, Slow Motion Breakdown.
8
Ellengæst (Season of Mist, 2020)
Για να είμαι ειλικρινής, οι διαρκείς αλλαγές στα μέλη έχουν αρχίσει να με κουράζουν. Απορώ πως δεν έχει συμβεί αυτό στον Justin, αν και θα μου πείτε αυτόν μάλλον τον κουράζουν…τα μέλη. Όπως και να έχει η μπάντα είναι λογικό να χάνει τη συνοχή της, το ίδιο και ο ήχος. Εδώ, πλέον καθιερώνεται σα βασική τραγουδίστρια η Belinda Kordic, όμως στο δίσκο συμμετέχουν πολλοί συν-τραγουδιστές, ως guests. Το Ellengæst πάντως σε γενικές γραμμές, κακό δεν το λες, ακόμα και αν δεν είσαι οπαδός. Έχει δε, 2 τραγουδάρες που μπαίνουν κατευθείαν σε ένα best of της μπάντας.
Περιλαμβάνει και μια διασκευή στο She’s in Parties, που εντάξει, ούτε κρύο, ούτε ζέστη, μάλλον προς το κρύο…
Κομματάρες εντός αυτού: Cry Of Love, House Of Fools.
7
Banefyre (Season of Mist, 2022)
Μια από τις πλέον πολιτικοποιημένες και κοινωνικά ευαίσθητες μπάντες, από την αρχή της καριέρας της, στον πλέον ξεκάθαρο και σαφή δίσκο. Σαφή ως προς το τι στηρίζει και σε τι αντιτίθεται. Στηρίζει τα ζώα, καταδικάζει τον άνθρωπο και τη συμπεριφορά απέναντι σε αυτά, ας πούμε. Ο δίσκος προέκυψε μέσα από τα ζόρια της πανδημίας, οπότε καταλαβαίνετε ότι το… υλικό που μάζεψαν για να καταγγείλουν πράγματα, αυξήθηκε. Τους αγρίεψε κιόλας μουσικά, ο ήχος τους μου φαίνονται πιο heavy από ποτέ και με παραγωγή πιο κοφτερή, αλλά και με μπάσο και ντραμς πιο ανεβασμένα.
Δε μ’αρέσει η φωνή της Belinda, σταθερά. Κυρίως όταν κάνει τα πρώτα φωνητικά. Στα δευτέρα, είναι έως και καλή. Αλλά αυτό είναι δικό μου θέμα. Το σημαντικό είναι ότι πρόκειται για άλλον ένα αξιοπρεπέστατο δίσκο.
Τους αγαπάμε…
Κομματάρες εντός αυτού: Wyches and Basterdz, Everything Is Beautiful but Us.
8
Μερικές ακόμα κυκλοφορίες που πρέπει να έχετε υπόψη σας:
Horrific Honorifics (Artists Musicians Outlaws, 2017 )
Συλλογή με διασκευές, τραγούδια που ο Justin Greaves αισθανόταν μια σύνδεση και ήθελε να τους δώσει τη δική του οπτική...
Destroy Freak Valley (Rock Freaks Records, 2017)
Live συλλογή.
New Dark Age Tour EP 2015 A.D (Season Of Mist, 2015)
2 καινούρια κομμάτια και το υπόλοιπο διασκευή του Echoes των Pink Floyd.
Φωτογραφίες: v_era & google search
