Τα έχουμε ξαναπεί: Η Κυριακή, γενικώς, μου μοιάζει με λίγο καταθλιπτική μέρα, ειδικά από το απόγευμα και μετά. Έτσι όταν υπάρχει συναυλία, αυτόματα ομορφαίνει το πράγμα. Όταν μάλιστα αυτή περιλαμβάνει μία μπάντα ογκόλιθο του punk/noise/jazz ήχου, την οποία μάλιστα δεν είχα ξαναδεί, τους πρωτοπόρους The Ex, τότε όλα είναι ακόμα πιο ενδιαφέροντα.

Το ξεκίνημα δόθηκε με τους Lungs. Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα ενημερωθεί ότι θα προηγούταν κάποια άλλη μπάντα πριν τους Ολλανδούς και το κατάλαβα λίγη ώρα πριν η εξάδα κάνει την εμφάνισή της (μπαίνοντας στο Gazarte είδα τον κιθαρίστα τους Ανδρέα Κοκοβίκα -ναι, αυτόν από τους The Steams- και το υποπτεύθηκα). Είχα ξαναβρεθεί σε live τους (πριν ενάμιση περίπου χρόνο στο Urban Edition Ziria Festival) και έτσι ήξερα τι να περιμένω. Ο ήχος τους μπορεί να μην «κολλάει» πολύ με αυτόν των The Ex, όμως αυτό δεν αποτέλεσε πρόβλημα στο να ζεσταθεί ένα σημαντικό μέρος του κοινού. Παίζουν μια εξαιρετική μίξη ψυχεδέλειας με indie, με δυνατές κιθάρες και έντονους ρυθμούς. Το ιδιόμορφο των φωνητικών τους, αλλά και ο τρόπος που τα «απαγγέλει» ο τραγουδιστής (Κώνιος), η διαρκής κίνηση στη σκηνή, τα πολλά κρουστά, όλα μαζί σε συμπαρασύρουν σε ένα πάρτι. Ένα πανηγύρι που δε γίνεται να σε αφήσει ασυγκίνητο, ένα πολύ ευχάριστο live, με καλοδουλεμένα κομμάτια, μπάντα πολύ ταιριαστή και άριστα συγχρονισμένη.

Μέχρι να τελειώσει το set, ένα Gazarte πού μέχρι τις 9.20 έδειχνε άδειο, σχεδόν γέμισε και από εκεί που νόμιζα ότι θα απογοητεύαμε τους The Ex, τελικά μάλλον τους ενθουσιάσαμε. Τόσο με την προσέλευση όσο και με τον χορό που ρίξαμε μαζί τους. Ο ενθουσιασμός τους φάνηκε και από τα λόγια τους αλλά και από τα 2 encore που αποφάσισαν να μας χαρίσουν, παρά το γεγονός ότι έπαιζαν για 3η μέρα σερί, και δεν είναι νεαρούδια.

Βέβαια, και μιλώντας για νεαρούδια, πολλές μα πάρα πολλές νέες μπάντες θα ζήλευαν την ενέργεια τους, το χαμόγελο και την διαρκή καλή τους διάθεση, την ευγένεια τους απέναντί μας και την παντελή έλλειψη ελέους προς τα όργανά τους.
Τι να πρωτοθυμηθεί κανεις: Όλα όσα έκανε στην κιθάρα του ο Andy Moor; To πάθος, η ένταση που έβγαζε, ο βρυχηθμός της κιθάρας, σαν ένα ζώο που μούγκριζε καθ’όλη τη διάρκεια του live.

Oι απίστευτες μελωδίες που αναδύονταν από την κιθάρα του, πιο πρόσφατου της παρέας (από το 2009), Arnold de Boer αλλά και η κρυστάλλινη φωνή του, ήταν θεμελιώδη στοιχεία του ήχου τους.
Ο τρομερός τρόπος που έπαιζε ο Terrie Hessels, κακοποιώντας την κιθάρα του ποικιλοτρόπως και έχοντας μια διαρκή κίνηση μπρος-πίσω, πραγματικά σαν εκκρεμές.
Και τέλος, αλλά ίσως βασικότερη όλων, η φοβερή ντράμερ Katherina Bornefeld. Βασικότερη, γιατί ο ρυθμός είναι πολύ σημαντικό στοιχείο του ήχου των The Ex, που μπορεί να έχει punk αίσθηση, είναι όμως ένα διαρκές παιχνίδι ήχων και ρυθμών, από free jazz, πειραματισμούς, noise περάσματα έως και tribal παραληρήματα.

Στη λίστα των κομματιών που ακούσαμε, αν τα θυμάμαι σωστά, δεν είχαμε εκπλήξεις καθώς ήθελαν να προωθήσουν τον φετινό τους, πολύ καλό, δίσκο If your Mirror Breaks, τον οποίο είχαν και στο merch και πιθανότατα αυτές τις τρεις μέρες στην Ελλάδα, ό,τι προμήθεια είχαν πρέπει να την εξάντλησαν. Ακούσαμε λοιπόν όλο το νέο δίσκο, από τον οποίο ξεχώρισα τα The Evidence, Wheel και το καθηλωτικό In the Rain. Στα encore που, όπως είπα και παραπάνω, δε γινόταν να μη μας χαρίσουν αφού το κοινό τους αποθέωνε, ακούσαμε δύο από τα καλύτερα κομμάτια του προηγούμενου δίσκου τους, το The Heart Conductor και τον ύμνο Soon All Cities. Δεν πρέπει να έμεινε πόδι ακίνητο, ειδικά στο δεύτερο.

Με αρκετή ασφάλεια μπορώ να πω πως ήταν ένα από τα απολαυστικότερα live που έχω δει εδώ και καιρό. Χόρεψα με την ψυχή μου, χάρηκα που τους είδα ακμαίους και έτοιμους για νέες ηχητικές περιπέτειες και σίγουρα θα τρέξω την επόμενη φορά που θα μάθω πως παίζουν κάπου. Επίσης το γεμάτο venue από μεσήλικες, Κυριακάτικα, δείχνει ότι…κρατάμε γερά!
Πάω να λιώσω τον If Your Mirror Breaks τώρα, άμα κολλήσεις με The Ex, δεν ξεμπλέκεις εύκολα.

photos/videos: v_era