“Γρήγορη φόρτιση με μπύρα και…σφαίρα πίσω στο μπροστινό κάγκελο για να απολαύσουμε την παρέα της περίεργης φιγούρας και πολυσχιδούς προσωπικότητας που ακούει στο όνομα Bradford Cox. Οφείλω να παραδεχτώ πως αυτό ήταν το live που (για διάφορους λόγους) μου κινούσε περισσότερο το ενδιαφέρον και την περιέργεια. Θα μπω κατευθείαν στο ψητό: Καταιγιστικοί! Breathtaking που λένε και στο χωριό που δεν έχω. Ό,τι και να πει κανείς για τον Cox είναι λίγο, και επειδή δεν είχα καμία άλλη πρότερη εικόνα της παρουσίας του σκηνή, συγκλονίστηκα! Τόσο, που έφυγα με δύο βινύλια τους από το merch (υπογεγραμμένα παρακαλώ!). Ατμοσφαιρικοί, folk και όλα αυτά δεμένα γερά με πολύ θόρυβο, παραμόρφωση και ένταση! Από το set list τους δεν μπορούσαν φυσικά να λείπουν τα καταπληκτικά Death in Midsummer (από το φετινό Why Hasn’t Everything Already Disappeared?) και Desire Lines, που πιθανότατα τα σιγοτραγουδούσαν οι πάντες. Καταπληκτική ήταν και η εκτέλεση του No One’s Sleeping, με ένα υπέροχο τζαμάρισμα να μας ταρακουνάει για κάνα 6λεπτο. Πολύ μου άρεσε και το πέρασμα από το Fading Frontier άλμπουμ τους του 2015, με το dreamy, ταξιδιάρικο Take Care. Τo αριστουργηματικό Ηalcyon Digest του 2010, δε θα μπορούσε να εκπροσωπηθεί μόνο από τα Desire Lines και Revival. Έτσι, το set τελείωσε με τα Coronado και He Would Have Laughed, κλείνοντας το live δηλαδή ακριβώς όπως κλείνει και ο συγκεκριμένος δίσκος. Φοβερή μπάντα, τρομερός frontman (Cox) και καθόλα άψογο live!”

Αυτά ήταν τα λίγα λόγια που γράψαμε για τους Deerhunter και την καλοκαιρινή τους εμφάνιση στο TOdays Festival του Τορίνο (23/8). Περιορισμένης έκτασης κείμενο, αφού η αναφορά στη συγκεκριμένη ημέρα έπρεπε να καλύψει πολλά ονόματα. Ελάχιστα λόγια, καθότι πραγματικά οι Deerhunter είχαν κλέψει την παράσταση αλλά και την καρδιά μας. Κατά το διήμερο (συνολικά ήταν τρεις οι ημέρες του φεστιβάλ) που μείναμε στο TOdays, ήταν η μπάντα που ξεχώρισε με το δυναμισμό, το ιδιόμορφο στυλ, τις πολλές εναλλαγές στο μουσικό της ύφος. Ταυτόχρονα, για εμάς ήταν μια έκπληξη, καθότι δεν είχαμε παρακολουθήσει ιδιαίτερα την καριέρα τους (που στο μεταξύ και μετά το φοβερό live, έχουμε ρουφήξει σα σφουγγάρια, κάνοντας γερό catch-up με το παρελθόν τους). Η εμφάνισή τους έγινε αμέσως μετά το solo show του Bob Mould που αν και πολύ καλός, όσο να΄ναι, κάπως είχε κουράσει (μόνος, με μια κιθάρα, δύσκολο να μην). Ήταν η ώρα που ο ήλιος άρχιζε να δύει και να λούζει με τις τελευταίες ακτίνες του τη σκηνή. Ο ρόζ/πορτοκαλί ουρανός ήταν ένα υπέροχο σκηνικό, το τέλειο θα έλεγα τοπίο για τις λυρικές αλλά και δυναμικές στιγμές που θα μας χάριζαν οι Deerhunter. H μπάντα από την Ατλάντα των ΗΠΑ, εμφανίστηκε στη σκηνή και το κοινό από την πρώτη νότα έδειξε εκτός από ενθουσιώδες και πολύ διαβασμένο. Ο χαρισματικός frontman Bradford Cox, ήταν ο απόλυτος ηγέτης και αυτός που για πολλούς και διάφορους λόγους τραβούσε τα περισσότερα βλέμματα. Ανάστημα, εμφάνιση, ντύσιμο, γυαλί, κίνηση. Πολλοί οι λόγοι πέραν απλώς του ότι τραγουδούσε. Mία μορφή επιβλητική που παράλληλα θύμιζε και μορφή cartoon. Σαν να έβλεπες κάποιον μεγάλο καλλιτέχνη του παρελθόντος (Bowie, Lou Reed ακόμα και πιο πρόσφατο όπως ο Jarvis Cocker).


Βέβαια, όλη η μπάντα λειτουργούσε άψογα, όλοι άλλωστε είναι δυνατοί παίχτες και πολυοργανίστες. Moses Archuleta (συνιδρυτής της μπάντας μαζί με τον Cox) στα drums και τα μπόλικα ψηφιακά,


Lockett Pundt στην κιθάρα (είναι και αυτός που έχει γράψει την κομματάρα Desire Lines)


Josh McKay στο μπάσο,


Javier Morales στα πλήκτρα και το σαξόφωνο. Ήταν όλοι απίστευτοι,


παρά το γεγονός ότι στην ουσία όλη η…. κίνηση επι σκηνής γινόταν από τον Cox. O τελευταίος εμφανίστηκε αρχικά με μεγάλα, κατά-κίτρινα γυαλιά, που μετά από λίγο (και καθώς ο ήλιος μας αποχαιρετούσε) τα αποχωρίστηκε.


Το set (μπορείτε να το δείτε παρακάτω αλλά και στη σχετική φωτογραφία) είχε απ’όλα. Ναι, μεν ήρθαν με το φρέσκο Why Hasn't Everything Already Disappeared? στις αποσκευές τους, έδωσαν κάποια βάση σε αυτό και την προώθηση του (4 στα 12 κομμάτια του set ήταν από εκεί), μας χάρισαν όμως και μπόλικη από τη μαγεία του παρελθόντος τους. Kάτι που σίγουρα θα κάνουν και στο Fuzz, στις 21 Νοεμβρίου. Δε θα ήταν σωστό άλλωστε να μη γίνει γερό πέρασμα σε ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της δεκαετίας, το εκπληκτικό Halcyon Digest του 2010, απ ’όπου ακούσαμε μπόλικα κομμάτια. Στο Desire Lines βέβαια έγινε ο μεγαλύτερος χαμός όπως ήταν φυσικό. Κάποια στιγμή (θα σας γελάσω σε ποιο τραγούδι) ο, Bradford εγκαταλείπει τη σκηνή και κατεβαίνει προς τα ηχεία που υπήρχαν μπροστά του, για να βρεθεί πιο κοντά στον κόσμο και να προσδώσει μία ακόμα εξαιρετική στιγμή στο live.

Συνολικά, θα μπορούσε κανείς να πει πως το live ήταν μία καλή ανασκόπηση της καριέρας τους (και ας μην «αγγίξαν» παρά μόνο τέσσερα από τα άλμπουμ τους) καθότι υπήρξε λυρισμός και shoegazing, indie ένταση, artrock περάσματα, πολλοί μελωδικοί πειραματισμοί αλλά ασφαλώς και Punk θόρυβος. Τίμησαν έτσι με τον καλύτερο τρόπο το παρελθόν τους. Άλλωστε το έχει πει και ο ίδιος ο Cox: “We are punk as f%ck…some punk rock motherf&%kers!”.

Y.Γ.2: Δείτε παρακάτω δύο καλές στιγμές από το live.
To set list στο ΤΟday’s ήταν:
Cover Me (Slowly) (Microcastle, 2008)
Agoraphobia (Microcastle, 2008)
Death in Midsummer (Why Hasn't Everything Already Disappeared?, 2019)
No One's Sleeping (Why Hasn't Everything Already Disappeared?, 2019)
Helicopter (Halcyon Digest, 2010)
Revival (Halcyon Digest, 2010)
Desire Lines (Halcyon Digest, 2010)
Take Care (Fading Frontier, 2015)
Futurism (Why Hasn't Everything Already Disappeared?, 2019)
Plains (Why Hasn't Everything Already Disappeared?, 2019)
Coronado (Halcyon Digest, 2010)
He Would Have Laughed (Halcyon Digest, 2010)

Photos/Videos: v_era