έλα, πάμε για κλείσιμο, ας μην κλείσουμε με punchline, ας το αφήσουμε όπως το βρήκαμε, μια μέρα σαν όλες τις άλλες και αυτή, με ένα album από έναν τραγουδοποιό που έχω πάντα στο μυαλό μου από τότε που πέρασα ένα χειμώνα στη σκωτία δίπλα στα τραγούδια του, σαν μια σόμπα που έκαιγε μόνη της. ο άνθρωπος με το πιο δύσκολο search στο google, δοκίμασε απλά να βρεις κομμάτι του στο yt

μιλάω για τον epic soundtracks, το παιδί που ξεκίνησε μαζί με τον αδερφό του, τον niki sudden, την post punk τρέλα που λεγόταν swell maps, πολύ πριν αυτό ονομαστεί post punk, όταν στο σαλόνι του σπιτιού τους προσπαθούσαν να ενώσουν τους δύο μεγάλους μουσικούς τους έρωτες, τους can και τους t. rex. ό,τι ακολούθησε καταγράφεται στις πιο φοβερές στιγμές εκείνων των ετών, το διάστημα ’78 - ’82, στη δεύτερη μεγάλη αναγέννηση για την ηλεκτρική μουσική μετά τη δεκαετία του ’60, εννοώντας φυσικά αυτή τη μεγάλη κλωτσιά στο μουσικό φαντασιακό που ήταν το post punk

ο epic και ο nikki είχαν αυτό που έχουν οι αληθινότεροι μουσικοί: ήταν φίλοι με τους ήχους. και αυτό νομίζω είναι η πιο όμορφη μοίρα για ένα μουσικό, τα πράγματα να συμβαίνουν απλά στα χέρια σου, χωρίς το δίχτυ του μυαλού να απλώνεται πάνω από τους ήχους, αδημονώντας να τους κλείσει μέσα του. αντιθέτως, τους αφήνεις και σε περιεργάζονται. ύστερα, έρχονται εκείνοι σε εσένα, σχεδόν μέσα σε μια εμπιστοσύνη. μετά τους swell maps, μετά τους λατρεμένους jacobites, μετά τους crime and the city solution, μετά τους these immortal souls στο πλευρό του howard και της genevieve, ο κόσμος άρχισε να ακούει την προσωπική τραγουδοποιία του epic, και εκεί βρέθηκε μπροστά σε μια απέρριτη στιγμή χαμηλότονης ομορφιάς, όπως όταν βγαίνεις σε ένα ξέφωτο και σταματάς, με αυτή την στιγμιαία έκπληξη μπροστά σε αυτό το ονειρικό κενό

το rise above κυκλοφόρησε το 1992, μέσα στο album θα μπούνε φίλοι όπως σε ένα σπίτι το κυριακάτικο απόγευμα, o rowland, η kim και o lee, ο martyn των triffids, ο δεινόσαυρος J, για να συναντήσουν απλωμένα στο χαλί τα κομμάτια του epic, προσωπικά γράμματα αγάπης στους μουσικούς του ήρωες, τους beach boys, τους big star, τον randy newman, τη laura nyro, φυσικά τον marc bolan. το πιάνο, τα τύμπανα του (πόσο αναγνωρίσιμος ο ήχος του), λίγη κιθάρα, κάποια διακριτικά πνευστά, και μια φωνή ανεπιτήδευτη, σταθερή, από την καρδιά αλλά χωρίς τα βιολιά του δράματος, να σου βγάζει αυτόν το ζωηρό αέρα που έχεις όταν κατεβαίνεις στη μεγάλη πόλη στο πλευρό των φίλων σου

ο epic κυκλοφόρησε και άλλα album μέσα στη δεκαετία του ’90, όλα είναι φιλόξενα και ξάστερα, οι υπέροχες στιγμές είναι πολλές, με την πιο βαθιά, μεστή μελαγχολία της πόλης να ακουμπάει πάνω σε σώματα μελωδίας καταπραΰντικά, σε μια εξωστρεφή εσωστρέφεια που σε αφήνει με μια ωραία ζεστασιά στο μέτωπο. κάπως έτσι θέλω να φανταζόμαι τις τελευταίες του στιγμές στο διαμέρισμα του στο λονδίνο, πριν τον βρουν νεκρό το ’97, να ισορροπεί τελικά μια και καλή, ακουμπώντας στη μεγάλη μητέρα της ζωής, τη μουσική

και επειδή αυτή η ανάρτηση είναι από τις τελευταίες, μου δίνω το δικαίωμα να μοιραστώ το αγαπημένο μου κομμάτι του, αυτό που δεν τραγούδησε τότε ο ίδιος, αλλά το έδωσε στον robert wyatt πίσω στο 1981, γιατί δεν είχε ακόμα την αυτοπεποίθηση να σηκώσει τα ίδια του τα τραγούδια. χρόνια μετά, θα το πει ο ίδιος, κλείνοντας αυτήν την πόρτα μέσα του

α ρε epic

Ακούστε

 η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας
η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο
τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο FaceBook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους
Cover Photo: v_era