τι πάει να πει δύσκολο άκουσμα; τόσα χρόνια, στις συζητήσεις, με γνωστούς και αγνώστους, ακόμα και με φίλους, με ανθρώπους που έχεις παίξει μαζί μουσική, κάποιος θα βρεθεί και θα πει, το καταλαβαίνεις τη στιγμή που έρχεται και σκέφτεσαι μακάρι να μην το πει τώρα, ‘ωραίο, αλλά δύσκολο΄. πως δηλαδή ωραίο και την ίδια στιγμή δύσκολο; άρα μάλλον κάτι καλό συμβαίνει. και αν το πρόβλημα τελικά είναι αυτό το ‘αλλά’, αν λέγαμε απλά ‘ωραίο και δύσκολο’, αυτό θα ήταν αυτομάτως κάτι άλλο, πιο κοντά στο σφυγμό των πραγμάτων, πιο δικό μας, ένα ανθρώπινο glitch, όπου την ίδια στιγμή μπορούμε να είμαστε όλα τα αντίθετα μαζί και η χορωδία από το πλήθος των εαυτών μας να βρίσκεται σε απόλυτη χασμωδία και να βγάζει όμως νόημα γιατί είναι η ίδια η πραγματικότητα σε κίνηση

είναι ο arnold dreyblatt δύσκολος; είναι δύσκολο άκουσμα το propellers in love; και αν ναι, γιατί; είναι δύσκολο το music for 18 musicians του reich; κάποιοι θα απαντήσουν ναι, ίσως γιατί λείπει η φωνή, το τραγούδι, κάτι που έχει ενδιαφέρον σα δήλωση, γιατί είναι σα να υπονοούμε πως η γυμνή μουσική έχει κάτι δαιμονικό, σχεδόν ανυπόφορο, σαν το κτήνος στο βουνό, σαν εκείνον που μπορεί να ζήσει μόνος του, μακρυά από την πόλη και άρα είναι κτήνος ή θεός ή και τα δύο μαζί

η απάντηση είναι πως δεν είναι καθόλου δύσκολο, μάλιστα, είναι πολύ εύκολο, όπως εύκολο είναι να ενορχηστρώvεις τους γνώριμους εξωτερικούς ήχους μιας πόλης και να τους εσωτερικεύεις σε μια εφήμερη συμφωνία, η πραγματικότητα σε κίνηση, η μουσική που είναι ήδη εκεί έξω και δεν περιμένει εσένα για να συμβεί. πως μπορεί να είναι δύσκολο αυτό το μετρονομικό χτύπημα, αυτό το τόσο εύστοχο κούρδισμα που απελευθερώνει αρμονικές που ανταποκρίνονται στο νευρικό δέντρο μέσα μας, αυτό το percussive παίξιμο σε έγχορδα και αυτοσχέδια κρουστά που ξυπνάει σκέψεις από αρχαία εγκλήματα, το δέος της εισόδου του χορού στην τραγωδία, μέχρι και την πηχτή ομίχλη μιας ορεινής νεκρικής ακολουθίας

δεύτερης γενιάς μινιμαλιστής, μαθητής του la monte young, του alvin lucier, της pauline oliveros, ο arnold dreyblatt, με τη ξεχωριστή ρυθμική του αγωγή και τα δικά του συστήματα κουρδίσματος, προέρχεται από μια εποχή (late70s/early80s) και μια πόλη (νέα υόρκη) που ξεπέταγε σε ανύποπτο χρόνο ανήσυχους και ιδιοσυγκρασιακούς συνθέτες, όπως ο arthur russell, ο peter gordon, o glenn branca, o rhys chatham, πιο πριν ο charlemagne palestine. χαρακτηρίστηκε ο πιο rock ‘n’ roll συνθέτης αυτής της φουρνιάς (πέρα από branca και chatham, ας είμαστε ειλικρινείς), κάτι που μάλλον οφείλεται στις καθαρές γραμμές του, τις ωμές υφές των οργάνων, τον εναγκαλισμό με τη διαφωνία και το straight beat, το ενεργητικό παιχνίδι με τις αντηχήσεις και τους υπερήχους, τις κινητικές αναπνοές στα κατά τα άλλα βραδυφλεγή κομμάτια του δίσκου. εδώ θα συναντήσουμε σπαράγματα των sonic youth, των ύστερων swans, του glenn branca, μια πολύ λογική συνάφεια καθώς αυτές οι μορφές συγχρωτίζονταν στη μεγάλη νεοΰορκέζικη νύχτα πριν κλειστεί ο καθένας στο μυαλό του, στο χώρο του, και δώσει έπειτα τη δική του απόδοση σε αυτή τη μεγάλη συνάντηση του πεζοδρομιακού ηλεκτρικού ήχου με τη λόγια ματιά της εννοιολογικής μουσικής

το propellers in love είναι αυτό που λέει ο τίτλος ο ίδιος, μια αγάπη ελικοειδής, η μεγάλη παρηγοριά του ήχου όταν σε επιβεβαιώνει και σε ανάγει σε κάτι άλλο ταυτόχρονα

Ακούστε

η στήλη αυτή φιλοξενεί κείμενα που γράφτηκαν την πρόσφατη περίοδο, το μάρτιο - απρίλιο του 2020, και έχουν μεγάλη σχέση με τη συνθήκη (αυτο)περιορισμού που χαρακτήρισε αυτή την άνοιξη, καθώς μέσα σε αυτή τη συγκυρία χαρίστηκε ένας χρόνος για πιο παραγωγικές και έντονες ακροάσεις, γενικότερα μια απλή ζωή δίπλα στη μουσική μέσα στη σιωπή και την ακινησία της μέρας

η ιδέα ήταν ένα κείμενο την ημέρα για ένα δίσκο, κατηγορηματικά όχι μια κριτική, αλλά ένα κείμενο ελεύθερης ανάπτυξης, κάπου ανάμεσα στο παραλήρημα και την προσωπική πολιτισμική ανάγνωση μιας κυκλοφορίας. προτείνουμε έτσι να διαβαστεί ως ένα ασυνήθιστο ημερολόγιο

τα κείμενα αυτά φιλοξενήθηκαν πρώτη φορά στο FaceBook group albums to listen during quarantine (αυτό που λέει ο τίτλος ακριβώς), ένα ευχαριστώ λοιπόν στους διαχειριστές της σελίδας για την ιδέα και την ωραία τους προδιάθεση

από εδώ και πέρα, θα φιλοξενούνται στο sliding backwards, ενώ νέα κείμενα θα ανεβαίνουν σε άτακτες περιόδους
Cover photo: v_era