21 χρόνια πριν προσγειώθηκε στη ζωή μας αυτός ο δίσκος. Ήταν το …Come Down (1997), το δεύτερο άλμπουμ των The Dandy Warhols, της παρέας του Courtney Taylor-Taylor, και όποιος σας πει ότι τους ήξερε πριν από αυτόν, κατά 99% λέει ψέματα. Ειδικά αν δεν είναι Αμερικάνος. Το δε αστείο της όλης υπόθεσης είναι ότι αυτή η δισκάρα (με τα κάνα-δυο πιασάρικα κομμάτια) ήταν η δεύτερη απόπειρα των Dandy’s να ξεκινήσουν τη συνεργασία τους με την Capitol. Την πρώτη τους προσπάθεια, η εταιρεία την “έκοψε” ως μη αρκετά εμπορική. Ε! Δεν άντεξαν και αυτοί, και στο εσώφυλλο του δίσκου γράφουν (απευθυνόμενοι στην εταιρεία): “Thank you for allowing us to be as f%&*d up as we are in the hopes that we're as brilliant as we told them we are”. Παλαβοί!
Μετά τον …Come Down, λοιπόν, και το σοκ που πάθαμε όλοι με την pop/ shoegaze/ ψυχεδέλεια του, ασφαλώς και τρέξαμε να ψάξουμε για το ντεμπούτο τους (…Rule OK, 1995), όμως η αρχική επαφή ήταν το πρώτο single του 1997. Τώρα, ποιo από τα δύο singles (Εvery Day Should Be A Holiday και Not If You Were The Last Junkie On Earth ) κυκλοφόρησε αρχικά, και πόσο μάλλον, ποιo από τα δύο έφτασε πρώτο στα αυτιά του καθενός, δεν παίρνω και όρκο, δεν έχει και σημασία! Πάντως οι δυο αυτοί δυναμίτες από την κυκλοφορία τους και για αρκετό καιρό (πιθανότατα ακόμα και σήμερα) δε λείπουν από τη λίστα οποιουδήποτε rock μαγαζιού ή ραδιοφωνικού σταθμού. Μετά δε την επιτυχία του επόμενου δίσκου (Thirteen Tales From Urban Bohemia, 2000) και την απόφαση των διαφημιστικών να στραφούν προς το rock για να ντύνουν μουσικά τις διαφημίσεις μεγάλων εταιρειών (έγινε με το Bohemian Like You από τον ανωτέρω, τρίτο, δίσκο τους), τα κομμάτια αυτά πήραν ακόμα μεγαλύτερη ώθηση (τα άκουγες και σε κομμωτήρια και ασανσέρ σε σουπερμάρκετ, τόσο πολύ). Πάντως, ποτέ δεν έπαψαν, παρά την φθορά της επανάληψης, να είναι ιδιοφυή!
Το άλμπουμ βρίθει ψυχεδέλειας, άλλοτε σε καταστολή και άλλοτε πιο έντονων ρυθμών. Βασικά, έχεις την αίσθηση ότι σε όλη τη διάρκεια του, η μπάντα είναι κάπου αραχτή, και σε chill out mode και mood παίζει μουσικές, ελαφρώς βαριεστημένα, συχνά με επαναλαμβανόμενα, νωχελικά μοτίβα, σχεδόν σα να μας κάνει χάρη! Και το κάνει τόσο ωραία…!
Μιλώντας για επαναλαμβανόμενο, μονότονο ρυθμό, τι κομματάρα είναι για παράδειγμα το I Love Υοu; Και πόσο ωραίος τρόπος να εκφράσεις την αγάπη σου, με full fuzzy ατμόσφαιρα και στίχους όπως: “You make me feel really unsure / But that should only make you feel secure / Although we've only known each other a bit / Already I can't sleep at night and I feel like shit, that's right” και άπειρες επαναλήψεις του: “I Love You”.
Το νωχελικό/shoegazing της υπόθεσης μας το σερβίρουν απευθείας από το πρώτο κομμάτι, για να μην έχουμε καμία αμφιβολία του τι θα ακολουθήσει. Βe-In και αφεθείτε στο 7λεπτο ταξίδι. Στο «καπάκι», ανεβάζουν ρυθμούς και ακολουθούν(σε στυλ) τους -σύγχρονούς τους- Brian Jonestown Massacre σε ένα διονυσιακό χορό με το Boys Better, αντίστοιχο με αυτό που συναντάμε και προς το τέλος με το Hard On For Jesus. Μιλώντας για τους BJM, οι κακές γλώσσες έλεγαν ότι οι σχέση μεταξύ των δυο συγκροτημάτων δεν ήταν και οι καλύτερες. Μάλιστα λέγεται ότι το Not If You Were The Last Junkie On Earth, ο Taylor (δις) το έγραψε για τον Anton Newcombe και καθόλου τυχαία λίγο καιρό μετά ο τελευταίος έγραψε ένα (ειρωνικό, με “το γάντι”) κομμάτι με ίδιο τίτλο, αλλάζοντας την λέξη Junkie με τη λέξη Dandy. Για του λόγου το αληθές, ρίξτε και μια ματιά στο ντοκιμαντέρ DiG!(εδώ). Θα το χαρακτήριζα περισσότερο σαν "πικάρισμα" μεταξύ φίλων. Πάντως, σε συνεντεύξεις του ο Τaylor (δις), ποτέ δε παραδέχθηκε κάτι τέτοιο, αντιθέτως υποστήριξε ότι το έγραψε για την κοπέλα του που σε διάστημα μόλις μιας εβδομάδας έγινε (ξαφνικά) εξαρτημένη από την ηρωίνη. Ανέφερε μάλιστα ότι τον στεναχώρησε τόσο πολύ αυτό, που θέλησε να γράψει ένα χαρούμενο κομμάτι για αντίδραση “...to all this shit...”, όπως είπε. “Heroin Is So Passé”.
Στη ροή του δίσκου, τον πανικό των δυο συνεχόμενων hits, ακολουθεί αριστοτεχνικά μια δυάδα χαλαρώματος (Whipping Tree, Green), πριν έρθει το κομμάτι-αφιέρωση στην Kim Deal (η φοβερή μπασίστρια των Pixies και μετέπειτα τραγουδίστρια και κιθαρίστρια στους The Breeders), στο οποίο ο Taylor(δις) ζητά (με αρκετά σαρκαστικό τρόπο) να έχει μια κοπέλα όσο cool όσο η Kim Deal (Cool As Kim Deal).
O δίσκος κλείνει ιδανικά με το, προσωπικά, αγαπημένο μου κομμάτι. The Creep Out. Το πιο cool κομμάτι ενός υπέρcool δίσκου. 9 λεπτά ρυθμικής αποθέωσης του χαλαρώματος!
Ακούστε το εδώ.
Πως πέρασαν 21 χρόνια, αυτό δε μπορώ να το εξηγήσω ούτε να το κατανοήσω. Δε μπορώ επίσης να καταλάβω πως γίνεται αυτό το άλμπουμ να μη το βαριέμαι με τίποτα, τόσα χρόνια μετά. Και στις μέρες μας (2018) η αναβίωση της ψυχεδέλειας το κάνει ακόμα πιο επίκαιρο!
Για επίλογο, θα σας μεταφέρω τα λόγια του Courtney όταν σε μια συνέντευξη στον Independent τον ρώτησαν ποιες φιλοδοξίες είχε όταν ξεκινούσε την μπάντα και τι αισθάνεται ότι έχει πετύχει από αυτές. Η απάντηση του: “Ήθελα ο David Bowie και ο Robert Smith να βρουν τα αρχεία μου, να τα ακούσουν και να τα αγαπήσουν, ήθελα να έχω δείπνο μαζί τους περιστασιακά και να συνομιλώ και να γίνουμε φίλοι. Ήθελα να συναντάω άλλες μπάντες και να κάνουμε παρέα. Ήθελα να παίζω μουσική και να μην κάνω τίποτα άλλο. Και αυτό είναι που συνέβη. Είναι πραγματικά εκπληκτικό, πραγματικά. Υποθέτω ότι πήραμε περισσότερα από ό,τι φανταζόμουν”.
Φωτογραφία εξώφυλλου: v_era
