O τρίτος δίσκος των Floodlights, Underneath, ήρθε απλώς να επιβεβαιώσει κάποια πραγματάκια. Πρώτο και σημαντικότερο ότι η μπάντα αυτή είναι πλέον όχι απλά μια ελπίδα για το μέλλον, αλλά είναι από τα σημαντικότερα πράγματα που συμβαίνουν στη μουσική ΤΩΡΑ. Επίσης, με την παρουσία τους και τους συνεχόμενους καλούς δίσκους, αποτελούν άλλη μια απόδειξη ότι η Αυστραλία -μαζί με την Ιρλανδία- είναι οι 2 χώρες που κρατάνε τη σημαία του rock ακόμα ψηλά.
Τα μυαλά μου τα είχαν ήδη πάρει από το 2023 όταν και -αργά- τους ανακάλυψα, στον δεύτερο δίσκο τους, το καταπληκτικό Painting of My Time. Αυτό φυσικά και βρέθηκε στη 2η θέση στα αγαπημένα μας του 2023. Τώρα, 2 χρόνια μετά, επιστρέφουν και καθιερώνονται πανηγυρικά.

Photo by Nick Green

Το Underneath είναι γεμάτο από υπέροχα κομμάτια που κύριο χαρακτηριστικό τους είναι οι εναλλαγές στην ένταση, η μελωδία και τα γυναικεία δεύτερα φωνητικά που δίνουν απίστευτο χρώμα στα κομμάτια. Παρά τα πολλά όμορφα κομμάτια, κατά την άποψή μου το Joy ξεχωρίζει. Πρόκειται για «χιτάρα» με την αναφορά της λέξης «joy» επαναλαμβανόμενα να δημιουργεί επική ατμόσφαιρα στο κομμάτι. Κοντά του σε ποιότητα, ένταση και πάθος, βρίσκεται και το Can You Feel it. “I'm on the edge, I'm on the edge, I'm on the edge of nothing”, σα να στέκεσαι στην άκρη του γκρεμού, με ένταση και πάθος, και να μην ξέρεις τι θα επακολουθήσει… «I look over the edge that matters, The tension and the passion crashes». Ακολουθεί μια από τις λίγες στιγμές που η μπάντα κατεβάζει ρυθμούς με μία μικρής διάρκειας όμορφη μπαλάντα, Melancholy Cave.
Νωρίτερα από αυτά υπάρχει το πλέον pop/rock κομμάτι του δίσκου. Δεν θα έλεγα ότι με ενθουσιάζει, όμως τα δεύτερα φωνητικά της είναι πολύ χαρακτηριστικά και η όλη δομή μου θυμίζει πολύ έντονα τους 00’s ήρωες μας, Stellastarr* (αλήθεια, που χάθηκαν αυτοί;)

Στον Underneath οι Floodlights έχουν αυξήσει αρκετά τη χρήση πνευστών. Στο λυρικότατο Suberbia, η φυσαρμόνικα είναι αυτή που δίνει τον τόνο. Αν μου πει κάποιος ότι το αγαπημένο του του δίσκου πάντως είναι το The Light Won't Shine Forever, μπορώ να καταλάβω γιατί. Πιασάρικο κιθαριστικό riff, ωραίος ρυθμός και ένα κομμάτι φτιαγμένο για να το ακούς δυνατά και να ξεχύνεσαι στην εθνική οδό.

«When the wind is at my back, And my patience begins to crack, When the voltage stands me upright, When I surface without fear at night, The light won't shine forever»

Κόλλημα!
Το «αντίο» τους μέσα από το δίσκο, μας το λένε με το θεΐκό τζαμάρισμα του 5 A.M και την προτροπή να μην ανεχόμαστε απλώς να ζούμε αλλά να διεκδικούμε τα όνειρα που κάνουμε…

«I'm living, but all I can do
Is look at the things around me and dream».

Photo by Maclay Heriot

Σίγουρα ένας από τους πολύ δυνατούς δίσκους που μας έφερε το 2025. Δεν υπάρχει περίπτωση, μόλις τον ακούσετε, να μη θελήσετε να τον ξανακούσετε άμεσα. Μακάρι να μπορέσουμε να τους δούμε σύντομα live. Θα είναι, νομίζω, πολύ δυνατή εμπειρία με τόσο καλό υλικό που έχουν συγκεντρώσει.
#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Joy, The Light Won't Shine Forever.
8,5/10.

Photos taken from Band's Official Facebook Page and Bandcamp