H δεύτερη μέρα μας βρήκε ακμαίους και έτοιμους για νέα πήγαιν-έλα, παρά το γεγονός πως ένα ατυχηματάκι την Παρασκευή με είχε ήδη ψιλοκουτσάνει στο ένα πόδι. Το line up όμως, δεν άφηνε περιθώρια εφυσύχασμού αφού και εκκρεμότητες έπρεπε να κλείσουν (The Chameleons), και φρέσκα πράγματα να ακούσω αλλά και επιτέλους να δω αν η τραγική συναυλία της Anne Clark πριν πολλά χρόνια ήταν τυχαίο γεγονός…
Πάμε να τα δούμε με τη σειρά όμως (για την Anne Clark γράφει τις σκέψεις της και η δική μας Sylvia G.).

Incirrina
Πρώτη εμφάνιση της ημέρας, μία από τις πιο ενδιαφέρουσες μπάντες του εγχώριου dark/electro ήχου, οι Incirrina (των οποίων είχαμε την ευκαιρία να «αρπάξουμε» μερικά λόγια λίγο πριν το live, που μπορείτε να διαβάσετε εδώ. Κατά την άποψή μας, οι απόψεις τους δίνουν έναν ακόμα παραπάνω πόντο στον ήχο τους).
Το κοινό μου φάνηκε αρκετά αραιότερο σε σχέση με την αντίστοιχη χτεσινή ώρα, ήταν όμως και η ζέστη κάπως εντονότερη.
Το ντουέτο των Incirrina όταν έφτασα, είχε μόλις ξεκινήσει το set. Η Ειρήνη ντυμένη στα κατάμαυρα να τραγουδά πάνω στους άλλοτε σκοτεινούς, άλλοτε πιο uplifting, electro (αναλογικούς) ήχους του Γιώργου. Νομίζω πως μπόλικα από τα τραγούδια που ακούσαμε μπορείς να τα κατατάξεις στο cold wave ιδίωμα χωρίς κάποιο άλλο να παρεξηγηθεί…
Στην set list τους βρέθηκε και το πολύ όμορφο ΚΡΥΦΟ, που είναι και η πρώτη απόπειρα τους να γράψουν ελληνικό στίχο. Προσωπικά, μου άρεσε επίσης πολύ και το Dance of the Dark καθώς και το μελωδικότατο Presence. Σίγουρα όμως είναι πολύ καλύτερο να τους δει κανείς σε κλειστό χώρο, κάτι που θα κάνουμε ξανά με την πρώτη ευκαιρία.

Incirrina Set List
Careworn Face
ΚΡΥΦΟ
Presence
London
Dance Of The Dark
Hatred.

Spiritual Front
Πρώτη εμφάνιση στην σκηνή του κλειστού χώρου και εκεί θα συναντούσαμε τους Spiritual Front. Την μπάντα από την Ιταλία δεν την είχα ξαναδεί, ενώ είχα ακούσει κάμποσα τραγούδια από την 25ετή καριέρα τους. Το ύφος τους, dark country, indie pop, folk, shoegaze, κάτι σαν το παιδί που θα προέκυπτε από την ένωση των Calexico με τους Wovenhand. Λίγο περισσότερο θεατρικοί από τους τελευταίους, λίγο λιγότερο folk από τους πρώτους. Ενδιαφέρουσα περίπτωση που αξίζει, όσοι δεν τους ξέρατε καλά (όπως εγώ), να τους ψάξετε.

Klangstabil
Τρέξιμο έξω, μπύρα (μίας και το ανέφερα, την Κυριακή οι ουρές στα bar ήταν πολύ μικρότερες) και... Klangstabil. Ένα από τα πιο γαμάτα συναισθήματα σε ένα live (festival κ.ο.κ) είναι να μην έχεις ιδέα τι θα δεις και να φεύγεις έχοντας πάθει πλάκα με αυτό που άκουσες. Αυτό έπαθα με τους Klangstabil, και απ’ότι κατάλαβα δεν ήμουν ο μόνος. Το αντιλήφθηκα τόσο από την αποθέωση του κοινού όσο και από σχόλια που άκουσα μετά το εκπληκτικό live του ντουέτου από τη Γερμανία. Αποτελείται από τους Boris May και Maurizio Blanco και εκτός των synths, των samples και όλων των σχετικών ηλεκτρονικών ήχων, τα φωνητικά τους είναι «Direct Talking», στο στυλ του rap και του hip hop, για να καταλαβαινόμαστε. Επειδή τα τελευταία δύο δεν είναι ιδιαίτερα του γούστου μου, εντυπωσιάστηκα από το πόσο πολύ μου άρεσαν. Βέβαια κακά τα ψέματα, οι μουσικές τους, οι μελωδίες και οι ρυθμοί τους είναι καταπληκτικά. Τα spoken φωνητικά όμως δένουν τόσο μα τόσο ωραία που συχνά κλέβουν την παράσταση. Για εμένα ήταν η έκπληξη της βραδιάς και η πρώτη μπάντα που θα ψάξω, απόσες δεν ήξερα…

Klangstabil Set List
To be honest
Pay with friendship (Disco Remix)
Math & Emotion - The square root of one
Push yourself
Gloomy Day (Album Version)
You may start
Twisted words
Lauf, lauf!
Schattentanz
End of us.

Corpus Delicti
Δυστυχώς τους Corpus Delicti δεν πρόλαβα να τους παρακολουθήσω όσο ήθελα. Έφυγα αργά από τα όσα φοβερά γίνονταν στην εξωτερική σκηνή με αποτέλεσμα όταν έφτασα να είμαι αρκετά πίσω. Οφείλω να παραδεχτώ όμως πως μου άρεσαν, άλλωστε η φάση Bowie στο πιο dark είναι κάτι που δύσκολα να μην με τραβήξει. Στα είκοσι λεπτά που μπόρεσα να τους δώσω, πριν τρέξω έξω για την Anne, με κέρδισαν.

Corpus Delicati Set List
Crash
Twilight
Noxious
Absent Friend
Dust And Fire
Patient
Out of Steam
Lorelei
Room 36
Saraband
Chaos
Broken

Anne Clark (Panagiotis I.)
Mε την Anne Clark, ενώ φυσικά την εκτιμώ πάρα πολύ σαν ποιήτρια, μουσικό, καλλιτέχνη, είχα (όπως έγραψα και παραπάνω) ανοιχτούς λογαριασμούς! Τον Δεκέμβριο του 2008, το live της ήταν -κατά την άποψή μου πάντα- ο ορισμός της αρπαχτής και ταυτόχρονα πανάκριβο. Τώρα μπορώ να το γράψω, τώρα που είδα το χτεσινό υπερθέαμα που με άφησε (όπως και το 90% του κόσμου) άφωνο! Τώρα, που καταλαβαίνω πως και εγώ είχα δίκιο για τότε αλλά και πως η ποιότητα, το πραγματικό επίπεδό της είναι αυτό της Κυριακής και όχι του 2008.

H set list ήταν αρκετά ικανοποιητική, με σχεδόν όλα τα γνώριμα κομμάτια μέσα, όμως η μπάντα της ήταν όλα τα λεφτά. Οι ενορχηστρώσεις ήταν από άλλο πλανήτη έχοντας «αλλάξει τα φώτα» σε όλα τα τραγούδια. Με τόσο καταπληκτικό τρόπο που σου κοβόταν η ανάσα. Κιθάρα, synths, ντραμς, ηλεκτρικό βιολί και τσέλο. Μυθικές εκτελέσεις συνοδευόμενες φυσικά από την spoken word απαγγελία των στίχων της. Δυο σχόλια που άκουσα ήταν:
1. “Υπέροχο αλλά δεν πολύ κολλάει όλο αυτό σε dark/goth festival”. Η απάντηση βέβαια είναι πως όσοι βρεθήκαμε εκεί, αρχικά αγαπάμε την καλή μουσική, χωρίς στεγανά. Και ας είναι dark/goth φεστιβάλ. Καθ’όλη τη διάρκεια του live νόμιζα ότι έχω μπροστά μου τους Bad Seeds να τζαμάρουν…! Τόσο καλοί!
2. “Ωραία τα έγχορδα αλλά μήπως το παρακάναμε λίγο στο...ουγγαρέζικο και το ρουμάνικο βιολί, κάποιες στιγμές”; Συμφωνώ, υπήρχαν σημεία που νόμιζα ότι έσκασε και ο Bregovic (με την πολύ καλή έννοια), αλλά μικρή σημασία έχει. Το όλο ήταν εκπληκτικό και φάνηκε στην αποθέωση μετά από κάθε τραγούδι αλλά και στην καθολική απαίτηση στο τέλος για encore.
Και φυσικά εκεί δε θα μπορούσε να μην υπάρχει ένα από τα θρυλικότερα κομμάτια όλων των εποχών, το Our Darkness που μου έφερε ανατριχίλα (και ας ήταν το μοναδικό που το ήθελα χωρίς πολλά έγχορδα).
Anne Clark (and band), You Rule!

Anne Clark (Sylvia G.)
Πόσο ωραίος είναι ο αιφνιδιασμός; Πόση περισσότερη χαρά μπορεί να σου δώσει μια ήδη υπέροχη γιορτή μουσικής όταν εκεί που δεν το περιμένεις ξεπερνά τις προσδοκίες σου; Έτσι νιώσαμε τη δεύτερη μέρα του DDOAF 2005, αφού στη σκηνή ανέβαιναν διαδοχικά και με απροσδόκητη ηχητική ποικιλία καταξιωμένοι καλλιτέχνες του εγχώριου και διεθνούς μουσικού στερεώματος. Το line up ήταν ιδανικό για να χορτάσει το αυτί και η ψυχή, από dark electro των incirrina και Klagstanbil μέχρι ωμό, μελαγχολικό post-punk των The Chameleons. Όμως η κορύφωση ήρθε με την Anne Clark και την απίστευτη μπάντα/ορχήστρα της, που προσωπικά με κόλλησε στον τοίχο. Ποιες λέξεις θα μπορούσα να διαλέξω για αυτήν την εμφάνιση; Έκπληξη; Πανδαισία ήχων και συναισθημάτων ντυμένα με την ποίηση μιας μοναδικής γυναίκας που όσο μεγαλώνει ομορφαίνει και που την Κυριακή έλαμψε με την απλότητά της και μας «πόνεσε» με την ευαισθησία και τη βαρύτητα των στίχων της. Το σχήμα που ανέβηκε στη σκηνή με βιολί, πιάνο, τσέλο και κιθάρα, απλωνόταν με χειμαρρώδη τρόπο σαν ένας διάλογος ανάμεσα σε κλασσικές ροκ/φολκ μελωδίες με το σύγχρονο ηλεκτρονικό ήχο. Και στο επίκεντρο όλων, βρισκόταν η χαρακτηριστική αιθέρια και στοχαστική φωνή της Anne, ως ποιητική αφήγηση που έσμιγε με τον ήχο και γινόταν και αυτό μουσική. Μαζί με τα διαλείμματα για τα solo jams της ορχήστρας, όλη η ατμόσφαιρα θύμιζε γιορτή και, αν και δεν θα έλεγες το σετ αμιγώς dark electro, η Anne Clark χωρίς να προσπαθήσει παρέσυρε όλους τους παρευρισκόμενους στον κόσμο της, έναν κόσμο που η μουσική είναι μουσική χωρίς ταμπέλες και σύνορα.
Highlight το τραγούδι/ποίημα Mriya για την Ουκρανία και κατ’ επέκταση για την ανθρώπινη κατάσταση και φυσικά το αθάνατο δυστοπικό Sleeper in Metropolis που μας υπενθύμισε γιατί η Anne είναι η πρωτοπόρος της αισθητικής φουτουριστικής electro σκηνής. Νομίζω και εκείνη πέρασε πολύ καλά μαζί μας!
Κλείνοντας αυτή τη σύντομη «παρέμβαση», αυτό που νιώθω ότι έμεινε από εκείνη τη βραδιά ήταν τα μηνύματα ελπίδας, καλοσύνης, αλλά και κοινωνικά μηνύματα αντίστασης, ενότητας και αφύπνισης από όλα τα συγκροτήματα ανεξαιρέτως, σε έναν κόσμο που συχνά ξεχνάει ότι όλα είναι προσωρινά και το μόνο που μένει είναι οι δεσμοί και η αγάπη που δίνουν νόημα σε αυτήν τη ζωή. Προσωπικά η εμφάνιση της Anne Clark με συγκλόνισε ως ένα απρόσμενο δώρο που ήρθε από «ψηλά» και την αφιερώνω στη λατρεμένη μητέρα μου που ίσως νοερά ήταν εκεί κοντά μου και την απολαμβάναμε μαζί, μια και εκείνη αγαπούσε τη μουσική που άκουγα από μικρό παιδί και με χαρά άκουγε τα νέα από τις συναυλίες που πήγαινα.

Anne Clark Set List
Nothing Going On
Alarm Call
No Coward Soul
This Be the Verse
Heaven
Elegy for a Lost Summer
Now!
When You Think
Full Moon
Instrumental (JAM)
Mpiya
Nida
Abuse
Boy Racing
Sleeper
ENCORE
Journey by Night
Our Darkness.

Eddie Dark
Για τον Eddie Dark θα πω τα εξής. Όταν τον είχα πρωτοδει πριν κάμποσο καιρό δεν μου άρεσε, όμως είχα παρατηρήσει ότι είχε τρομερό ρεύμα ειδικά στο νεαρόκοσμο και το είχα κρατήσει στο πίσω μέρος του μυαλού μου. Φέτος το καλοκαίρι βρεθήκαμε για ένα live στη Μαδρίτη και η εταιρεία παραγωγής μας είπε ότι περιμένει σε λίγες μέρες τον Eddie Dark, για τον οποίο δήλωσαν εντυπωσιασμένοι. Εκεί κατάλαβα ότι τον είχα κρίνει λάθος την πρώτη φορά και ανεξάρτητα του αν η μουσική του είναι του γούστου μου, σίγουρα έχει πολλά πράγματα να δώσει. Ένα κομμάτι αυτών, μπόρεσα να το δω στο live της Κυριακής, με το κοινό βέβαια πάλι να παραληρεί. Τολμώ να πω πως είναι μία περίπτωση καλλιτέχνη που αξίζει να παρακολουθήσει κανείς και στο μέλλον.

The Chameleons
Το τέλος του εξαιρετικού διημέρου έφτανε. Θα ερχόταν με εμένα να κλείνω μια εκκρεμότητα με μία μπάντα που δεν είχα δει ποτέ, δεν την είχα ανακαλύψει στην ώρα της και που σαφώς είναι από τις πλέον αδικημένες της εποχής και του μουσικού της είδους (post punk). Οι The Chameleons του φοβερού frontman και τραγουδοποιού Mark Burgess, βρίσκονταν επιτέλους μπροστά μου (την πρώτη μέρα Peter, την δεύτερη Mark…συγκλονιστικό διήμερο για όσους λατρεύουμε τον post punk ήχο).
Για μία ώρα μας ταξίδεψαν στο φοβερό παρελθόν τους αλλά και στο σήμερα, καθότι λίγες μέρες πριν ήρθε ο νέος δίσκος τους και φυσικά έπρεπε να προωθηθεί. Το πόσο όμως εμβληματική μπάντα είναι, δε μου το θύμισαν μόνο ορισμένα από τα τραγούδια που ακούσαμε, ούτε ο χορός και οι επευφημίες του κόσμου. Δίπλα μου ακριβώς βρισκόταν μια κυρία 75+ (καλοστεκούμενη μεν, με τη συγκεκριμένη ηλικία δε) η οποία σε καθένα από τα «κλασσικά» τους κομμάτια έκανε σαν τρελή, τραγουδούσε, χόρευε και έβγαζε επιφωνήματα πραγματικής ευτυχίας. Αργότερα, στο δρόμο για την έξοδο που πιάσαμε κουβέντα, μου είπε ότι έζησε για πολλά χρόνια στην Αγγλία και πως ήταν η μόνη μπάντα που δεν είχε καταφέρει να δει. Άλλος ένας που έκλεισε μια εκκρεμότητα, σκέφτηκα…

Ο κόσμος ζητούσε encore αλλά χρονικά δεν ήταν δυνατό να συμβεί. Εγώ, (αλλά και οι περισσότεροι), δεν ήθελα να κουνηθώ από τη θέση μου. Δεν μου ήταν αρκετό και ας ήταν Κυριακή, ας περάσαμε ένα υπέροχο και κουραστικό βέβαια διήμερο, και ας είχαμε ξυπνήματα της Δευτέρας. Θέλαμε κι άλλο, κι άλλο! Θέλαμε και το In Shreds πανάθεμά το…

Photos/videos: v_era