Mε πολύ ανυπομονησία και υπέροχη διάθεση περιμέναμε και πάλι το Death Disco Open Air Festival που πλέον αρχίζει να γίνεται θεσμός για τα πανευρωπαϊκά μουσικά δρώμενα. Μπορεί να έγινε σε μια περίοδο που όλοι έχουμε επιστρέψει από διακοπές (όσοι μπόρεσαν να πάνε) και η ψυχολογία να είναι λίγο…κάπως, όμως το έχουμε ζήσει στο πετσί μας πλέον πως η μουσική (για κάποιους, για εμάς και για όσους μπουν στη διαδικασία να διαβάσουν αυτό το κείμενο) όλα μπορεί να τα απαλύνει και να τα ομορφύνει.
Άλλο ένα φεστιβάλ Death Disco στην Τεχνόπολη λοιπόν, με εξίσου ενδιαφέρον line-up. Mε κορυφαία ονόματα του παρελθόντος αλλά και πολλές υποσχόμενες φρέσκες μορφές του goth και dark electro χώρου, που αναμένεται να πρωταγωνιστήσουν και στο μέλλον. Σίγουρα όσα ανέφερα βοηθούν να πάνε όλα καλά, όπως έγινε και το περασμένο Σάββατο, μέρα "πρώτη" για το φεστιβάλ.

Αρχικά καλό είναι να αναφερθούμε στον χώρο. Είμαστε πολύ τυχεροί που έχουμε ένα μέρος σαν την Τεχνόπολη. Τα "καλά" μας, καλό είναι να τα λέμε. Είναι πανέμορφη, πολύ καλά διατηρημένη απ' όλους μας όλα αυτά τα χρόνια και απόλυτα ιδανική για ένα φεστιβάλ αυτού του ύφους.
Επιπλέον η διοργάνωση είναι άψογη, τα χρονοδιαγράμματα τηρούνται σε σημαντικό βαθμό αλλά ακόμα και κάτι στραβά να πάει, η ενημέρωση είναι άμεση. Ο ήχος είναι άψογος και προσεγμένος στην εντέλεια. Φέτος, υπήρχε ένας ολόκληρος χώρος για merch του φεστιβάλ και των μπαντών. Δε το θυμάμαι στα προηγούμενα φεστιβάλ (κλειστό και ανοιχτό) γι’αυτό το αναφέρω. Αν υπήρχε και δεν το είχα δει, γράψτε λάθος.

Ένα παραπονάκι έχω αλλά εντάξει, δεν είναι τόσο σημαντικό. Ενώ τα μπαρ ήταν αρκετά, δεν υπήρχε πολύς κόσμος να εξυπηρετεί (πολλά ταμεία αν θέλετε) και έτσι οι ουρές ήταν αδιανόητες. Αλλά είναι λεπτομέρεια γιατί ακόμα και στην ουρά όταν είσαι, τα εξωτερικά δρώμενα μπορείς να τα ακούς (σε 2 από τα 3 μπαρ).
Πάμε λοιπόν στο ψητό…

Valisia Odell
Η Valisia Odell άνοιξε την αυλαία του διημέρου. Πρόκειται για μία φρέσκια, ξεχωριστή persona του goth/dark ήχου για την Ελλάδα. Ψηλή, εντυπωσιακή μορφή, ιδιαίτερο ντύσιμο και φυσικά πολύ ταιριαστή, για τη μουσική της, χροιά φωνής. Ναι μεν άχαρος ρόλος του να ξεκινάς την ημέρα όμως όσος κόσμος βρέθηκε μπροστά στη σκηνή αλλά και στα πέριξ αυτής (bars, κλπ) έδειχνε να ανταποκρίνεται θερμά με όσα έρχονταν από την ηλιόλουστη σκηνή. Dark electro ήχοι, μελωδίες και beat που προέρχονταν από τα synths του συνεργάτη της, Αριστομένη Θεοδωρόπουλου και φυσικά τα οπερετικά, goth φωνητικά της να κυριαρχούν. Το ξεκίνημα της βραδιάς ήταν ό,τι πρέπει.

Aux Αnimaux
…και άρχισαν αυτά τα πολύ ευχάριστα πηγαιν-έλα μεταξύ των δύο σκηνών, διαδρομή που θα μας γινόταν συνήθεια για τις επόμενες 2 μέρες. Μάλιστα επέλεγα να αλλάζω διαδρομή, έτσι για το γούστο. Η Aux Animaux ήταν μια παντελώς άγνωστη καλλιτέχνης σε εμένα, έτσι ήταν μια έκπληξη το όλο show. Είναι μια παραγωγός από τη Σουηδία και η dark wave μουσική της προσέγγιση, μαζί με το όλο weird σκηνικό (φώτα, outfit, μακιγιάζ), τη δυστοπική παρουσία πάνω στη σκηνή και τις ιστορίες τρόμου της, μου τράβηξαν το ενδιαφέρον και σίγουρα με έκαναν να συνεχίσω τον ελαφρύ χορό που είχε ξεκινήσει από την εξωτερική σκηνή.

Aux Animaux Setlist
Anxius Ambivalent
Redrum
Omen
Blackout
Venus Lucifer
Violence in the Silence
Thrill Kill
Lost Souls
Night
Demonizer
Sleep Paralysis
Devil Inside


Cold Cave
Για να είμαι ειλικρινής δεν άκουσα τη Σουηδέζα μέχρι το τέλος του set της γιατί ήθελα να βρεθώ όσο πιο μπροστά γινόταν στους Καλιφορνέζους Cold Cave. Πρόκειται για μία καταξιωμένη μπάντα του electro/synth pop έως και post punk ήχου με μπόλικους δίσκους στην δεκαπενταετή και πλέον καριέρα της, την οποία δεν είχα ξαναδεί. Ο κόσμος πλέον είχε αρχίσει να πυκνώνει και έτσι και η εξωτερική σκηνή άρχισε να δείχνει πιο ζεστή. Η άνεση του front man Wesley Eisold πάνω στη σκηνή, ήταν χαρακτηριστική της εμπειρίας του. Γέμιζε το χώρο τόσο με τη φωνή όσο και την όλη παρουσία του και σε έκανε να θες να συμμετέχεις. Ακούσαμε αρκετά τραγούδια από το παρελθόν και κάμποσα από το τελευταίο άλμπουμ τους, το περσινό Passion Depression.

Βlakaut
Συνέχεια με τον Έλληνα παραγωγό Blakaut (aka Άλκης Χατζόγλου) και τον industrial, minimal cold wave, electro ήχο του όπου σε μια κατάμεστη πλέον εσωτερική αίθουσα έκανε τον κόσμο να κουνηθεί, να χορέψει και να τον χειροκροτεί σε κάθε ευκαιρία. Πολύ δυναμικός ήχος, ρυθμός και μελωδία πολύ ευχάριστα στο αυτί από έναν ταλαντούχο μουσικό που από το 2017 έχει κυκλοφορήσει ήδη 8 δίσκους.

Blakaut Set List
Μπλακ Αουτ (intro)
Σε Κατάσταση Τραύματος
Περασμένα Ξοδεμένα
Βαρέθηκα
Σταμάτα να Μιλάς για Αγάπη
Σημείο Μηδέν / Γκύζη 85
Ετοιμοθάνατη Μητρόπολη
Φόβος για το Αύριο
Πατησίων
Οδηγίες Αντιμετώπισης Μη Υπαρκτού Κινδύνου
Το Ταβάνι
Υπάρχοντος
Προσεχώς
Η Μπαλάντα της Χαμένης μας Ζωής.

Anja Huwe / xmal Deutschland
Πλέον το κοινό είχε σχεδόν γεμίσει το χώρο μπροστά στην κεντρική σκηνή και ήταν έτοιμο να υποδεχθεί μία μπάντα με μεγάλη ιστορία στον goth/dark ήχο, τους Γερμανούς XMal Deutschland και την επανένωσή τους με της θρυλική Anja Huwe. Η Anja τα τελευταία χρόνια είχε εγκαταλείψει το τραγούδι χάριν των visual arts, όμως όπως αποδείχτηκε η τέχνη δεν ξεχνιέται, ενώ και η φωνή της ήταν σε εξαιρετικό επίπεδο.
Για μία περίπου ώρα ακούσαμε πολλές από τις επιτυχίες του παρελθόντος τους, κομμάτια που είχαν να ακουστούν live για δεκαετίες. Σίγουρα η παρουσία τους στο DDOA Festival ήταν από τα πιο σημαντικά γεγονότα του διημέρου.

Buzz Kull
Η ώρα πλησιάζει 9μιση και πρέπει να εγκαταλείψω το τέλος του live της Anja και της παρέας της για να πιάσω όσο γίνεται καλύτερη θέση για τους Buzz Kull. Το ψιλοκαταφέρα αλλά μη φαντάζεστε και πρώτη σειρά. Σε αυτά είναι καλύτερη η v_era, εξ ου και οι ωραίες φωτογραφίες.
Η φρέσκια μπάντα των Buzz Kull του Aυστραλού Marc Dwyer, ήταν από τα πιο πρωτοποριακά ακούσματα της μέρας. ΕBM / Industrial ήχοι και κίνηση χωρίς έλεος από το κοινό, σε ένα χώρο που είχε αρχίσει να έχει ζέστη οριακά ανεκτή. Ευτυχώς η πρώτη μέρα είχε κάποια ψύχρα έτσι δε θα έλεγα σε καμία περίπτωση ότι ψηθήκαμε, σίγουρα οι περισσότεροι «έσκασαν» στο χορό…! Πολύ ωραίος ήχος και μία μπάντα που θα πρέπει να παρακολουθήσουμε και στο μέλλον.

Peter Hook and the Light
Αρχικά να πω πως ο Peter έχει τον απόλυτο σεβασμό μου και για την όλη ιστορία του, όσο και για το γεγονός ότι ήρθε να εμφανιστεί και να τραγουδίσει παρά το πρόβλημα στον ώμο του που δεν του επέτρεπε να παίξει μπάσο.
Η αλήθεια είναι πως από την επίσκεψη των New Order το 2006, αν δεν κάνω λάθος στον Άγιο Κοσμά - όπου αν και είχαν θέματα με τον ήχο, η παρουσία τους και μόνο, όλων μαζί, ήταν κάτι που με ανατρίχιασε- , δεν ήθελα να έχω καμία…οπτική/ακουστική επαφή με τις 2 μπάντες που προέκυψαν μετά τις δικαστικές περιπέτειες, τους (new) New Order και τον Peter Hook and the Light. Χωρίς να θέλω να γίνω πολύ κακός, θα πω απλά ότι επιβεβαιώθηκα για αυτή μου την συνειδητή επιλογή.
Ίσως εγώ να έχω μεγαλύτερη ευαισθησία, παράλογη, για τα όσα σημαίνουν οι Joy Division, κάθε στίχος, κάθε νότα, κάθε κίνηση.

Είναι παράλογο, ξαναλέω, γιατί ο Peter (ένας από τους καλύτερους και επιδραστικότερους μπασίστες όλων των εποχών) ήταν το ¼ αυτής της μεγάλης ιστορίας, του μύθου. Αυτός, μαζί με τους υπόλοιπους τρεις έφτιαξαν αυτό που εμείς όλοι, τα εκατομμύρια κόσμου, αλλά και οι εκατοντάδες που ήρθαν το Σάββατο στο festival με μπλούζες Joy Division, λάτρεψαν.
Από την άλλη, θα το πω ξεκάθαρα: Εγώ είμαι οπαδός, στηρίζομαι καθαρά και μόνο στο συναίσθημα, τα αυτιά, την καρδία και την ψυχή μου. Δεν είμαι ούτε λογιστής (τους), ούτε δικηγόρος (τους). Όπως άλλωστε το λέω και για τις ποδοσφαιρικές ομάδες και το πως τις αντιμετωπίζουν συχνά οι διοικούντες, έτσι και οι μπάντες για εμάς δεν είναι «Coca Cola» «Microsoft» «ZARA», είναι συναίσθημα και μόνο.

Και εγώ συναίσθημα δεν είδα, δεν άκουσα. Με κάθε σεβασμό, ακόμα και στη βερμούδα, θα μου επιτρέψετε να μην κάνω οποιαδήποτε άλλου τύπου περιγραφή των τεκταινόμενων της εμφάνισης του Peter και της παρέας του. Tέλος πρώτης ημέρας.

Σύντομα θα ακολουθήσει και η περιγραφή της δεύτερης, που κατά την άποψή μου (και φυσικά, τα γούστα μου) ήταν καλύτερη.

photos/videos: v_era