Ο μουσικός τιτάνας που ακούει στο όνομα Greg Dulli έκανε πάλι το θαύμα του. Δεύτερος δίσκος μετά την επανέναρξη λειτουργιών των Afghan Whigs, και φαίνεται πως η δεκάχρονη hiatus περίοδος, τους αναζωογόνησε. Και αυτό γιατί ενώ στην πρώτη περίοδο τους, μπορούσε να βρει κανείς και μέτριους δίσκους, στην επανάκαμψη μετράμε μέχρι στιγμής δύο στις δύο επιτυχίες. Τόσο το Do To The Beast του 2014 όσο και το φετινό δαιμονιώδες (δεν είναι τυχαίο το εξώφυλλο) In Spades αποτελούν συνολικά απίστευτες εμπνεύσεις, ίσως ότι καλύτερο έχουν κάνει ως μπάντα.
Πέρσι, έγινε γνωστό το σοβαρό πρόβλημα υγείας του Dave Rosser (που είχε ως δυστυχή κατάληξη το θάνατό του), που από το 2014 είχε αντικαταστήσει τον βασικό κιθαρίστα / ιδρυτικό μέλος της μπάντας, Rick McCollum. Δε ξέρω έως ποιό σημείο είχε ολοκληρωθεί η συγγραφή των συνθέσεων του δίσκου μέχρι να γίνει γνωστό το γεγονός, όμως η συνολική ατμόσφαιρα που συναντά κανείς σε αυτόν είναι ζοφερή, κατάμαυρη και παραπέμπει σε κλίμα ανάλογο του γεγονότος. Ο Rosser ήταν άλλωστε καλός φίλος και συνεργάτης του Dulli και στους Gutter Twins αλλά και στους The Twilight Singers (μπάντες στις οποίες βασικό μέλος ήταν ο Dulli). Παρ’ολαυτά, ο δίσκος δεν είναι σε καμία περίπτωση υποτονικός. Είναι ένα άλμπουμ που “βράζει” υπογείως, λάβα που σιγοκαεί στο εσωτερικό ενός ηφαιστείου και από στιγμή σε στιγμή θα αναβλύσει. Αυτό δε γίνεται μόνο μια φόρα, οι εκρήξεις είναι συνεχείς.
Δείγμα αυτής της ετερόκλιτης κατάστασης, έντασης και θρήνου, δύναμης και απελπισίας μπορεί κανείς να βρει στις περισσότερες συνθέσεις, όπως στο πρώτο single, το υπέροχο και catchy Demon In Profile. Νωρίτερα υπάρχει το Arabian Heights. Ένα αριστουργηματικό, ρυθμικό και γεμάτο πάθος κομμάτι, αντιπροσωπευτικό της συνθετικής ικανότητας του Dulli. Σύνθεση που μαγνητίζει με τις εναλλαγές και το δυναμισμό της. Ο δίσκος βέβαια ξεκινά με το στυλάτο και σπιρτόζικο Birdland, που δε μπήκε νομίζω τυχαία στην κορυφή της λίστας των τραγουδιών καθότι αποτελεί τυπικό δείγμα A.W σύνθεσης. Σε αρκετά σημεία, πνευστά και πιάνο ή μέλοτρον είναι αυτά που κυριαρχούν στο άλμπουμ δίνοντας του μια ελαφρώς soul/jazzy αίσθηση όπως στο εκπληκτικό Oriole (με τον ονειρικό ρυθμό και τα "γεμάτα" τύμπανα) και το γλυκύτατο και “κολλητικό” The Spell με τους υπέροχους στίχους: “I wanna go deep down / To where my soul lets go / And take my fantasy / And lay it on the table / And are you gonna see the light? / Or are you gonna be the light? / I wanna free the light / And lose control ”
Ο κύριος Dulli και η παρέα του, για άλλη μια φορά μας άφησαν με το στόμα ανοιχτό, και μετά από την κυριαρχία στα 90’s, με τους δυο εκπληκτικούς δίσκους της νέας περιόδου κατακτούν την κορυφή του εναλλακτικού ήχου και στα 10’s. Δεν περίμενα αυτό τον δίσκο για να καταλήξω σε συμπεράσματα για την ποιότητα και το μεγαλείο τους σαν μπάντα, απλά πλέον έχουμε άλλο ένα σοβαρό λόγο για να τοποθετούμε τον Dulli στους “Μεγάλους”, στην κατηγορία των David Bowie, Bryan Ferry, David Byrne κ.ο.κ. Κατά την άποψη μου δε, εντάχθηκε εκεί χωρίς να χρειαστεί να “πουληθεί” ποτέ ή να ξεπέσει σε εύπεπτες και εμπορικές επιλογές. Απολαύστε τον δίσκο ξανά και ξανά. Οι Afghan Whigs είναι στα καλύτερα τους και ελπίζω σύντομα να τους δούμε ξανά live.

Ακούστε ένα δείγμα    εδώ

*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Arabian Heights, Oriole.

8/10

Φωτογραφία: v_era