Οι The Road Miles είναι μία πολύ ευχάριστη έκπληξη για τον γράφοντα. Το μουσικό είδος που εκπροσωπούν δεν είναι στα αγαπημένα μου (americana, blues rock σε γενικές γραμμές) όμως καταφέρνουν με το παίξιμο, την έμπνευση και τον εμπλουτισμένο με πολλά στοιχεία ήχο τους, να παρουσιάσουν κάτι, πολύ,μα πολύ, ενδιαφέρον.

Όσο ακούω το Ballads For The Wasteland βέβαια, προκύπτει η αίσθηση (και είμαι σίγουρος πως στην αμέσως επόμενη ακρόαση θα’μαι ακόμα πιο βέβαιος για αυτό) ότι το “blues rock” σκέτο δεν αρχίζει καν να περιγράφει αυτά που γίνονται μέσα στο δεύτερο (προηγήθηκε το Gold And Shadows του 2015) άλμπουμ τους. Μιλάμε για ένα πανηγύρι ήχων, έναν καταιγισμό από heavy riffs και gothic ατμόσφαιρες, που σου ζαλίζουν τα αυτιά από το πρώτο κιόλας κομμάτι, το εκπληκτικό Where I Was Born, There I Will End. Η σύνθεση αποτελεί ένα heavy-prog-blues έπος, με εναλλαγές στον ρυθμό και την ένταση και με διάρκεια που (και αυτή) δικαιολογεί το χαρακτηρισμό "prog".

Σε όλα τα ελληνικά συγκροτήματα, αλλά πολύ περισσότερο σε αυτά που εντοπίζουν τον ήχο τους σε americana, desert, blues δρόμους, ένα από τα πρώτα πράγματα που έχουν σημασία, είναι τα φωνητικά. Είναι σχεδόν υποχρεωτικό, θαρρώ, η προφορά να παραπέμπει σε Αμερική. Τα φωνητικά, λοιπόν, της Αφροδίτης είναι εξαιρετικά! Αρκεί να ακούσετε το ιδιαίτερα απαιτητικό Τhe Last Western Myth για του λόγου το αληθές. Ακούστε το γιατί είναι και κομματάρα. Και καθώς αυτό κλείνει απαλά, και στιγμιαία πάει το μυαλό να ηρεμήσει, σκάει η noise/psyche βόμβα του 600 Miles να σου θυμίζει ότι "δεν ήρθαμε εδώ για να παίξουμε…!". Τέσσερα λεπτά φωτιά και λάβρα, με μια καταπληκτική αλα-Dubrovniks αλλαγή κάπου στη μέση του τραγουδιού. Φοβερό και το Filthy Air που από ήρεμο στην αρχή καταλήγει και αυτό να τσακίζεται στα βράχια με ένα μοναδικό heavy τζαμάρισμα. Πολύ δεμένος ήχος. Νομίζω πως τα live τους θα είναι δυνατή εμπειρία…

Το πλέον blues rock κομμάτι του δίσκου είναι μάλλον το The Third Man, οπότε για τους fans του πιο "καθαρού" ήχου, πηγαίνετε απευθείας εκεί. Μου αρέσει πολύ το γεγονός ότι σε μόλις 30 λεπτά καταφέρνουν να σε κάνουν να αισθανθείς πλήρης ακουσμάτων. Δεν είναι εύκολη υπόθεση αυτό, (όπως δεν είναι και εύκολο το να μη πλατειάζεις). Τελειώνει το άλμπουμ και ψάχνεις το μπέρμπον κανονικότατα.

Για να μην τα πολυλογώ, αν δε το έκανα ήδη, δίσκοι ελληνικοί σαν τον Ballads For The Wasteland μας δίνουν θάρρος. Και σε αυτούς πάνω στη σκηνή και σε εμάς από κάτω. Υπάρχει κόσμος εκεί έξω που έχει έμπνευση, όρεξη και γούστο. Ας ελπίσουμε κάποτε να υπάρξει επιτέλους και κοινό να το υποστηρίξει εμπράκτως.

Ακούστε εδώ

* 2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Where I Was Born There I Will End, 600 Miles.

7/10