Το Captain Death αποτελεί το ντεμπούτο άλμπουμ των Grey River & The Smoky Mountain, μίας εγχώριας μπάντας που καταπιάνεται με ένα είδος όχι τόσο δημοφιλές στην Ελλάδα, τον country/blues ήχο. Βέβαια, σαφώς και το είδος έχει πάρει τα πάνω του τα τελευταία χρόνια με συγκροτήματα όπως οι Dustbοwl, Jumpin’ Bones, Skull And Bone, Rosewood Brothers κ.α. Σε αυτούς τους σημαντικούς του χώρου, οι GR&TSM, κερδίζουν μία θέση, μέσω του περσινού προαναφερθέντος δίσκου, που κυκλοφόρησε από την ikaros records. Μέσα σε αυτό συναντάμε ένα καλό χαρμάνι blues, country, και κλασσικής (Ιρλανδικής) folk.
Οι Ρένα Παπαγεωργίου (φωνητικά, μαντολίνο), Σαράντος Γκουμάκος (κιθάρα, φωνητικά), Τάσος Γουσέτης ( βιολί), Θανάσης Γκιουλέας ( κόντρα μπάσο) και πλέον και ο Μελέτης Πόγκας (μπάντζο, slide κιθάρα) μας ταξιδεύουν στον Αμερικάνικο νότο, στo σαλούν μίας ξεχασμένης πόλης που τίποτα δε συμβαίνει εκτός από το άνοιγμα ενός ακόμα μπουκαλιού ουίσκι. Ταυτόχρονα, οι Ιρλανδικοί ρυθμοί αλλά και βαλκανικά ηχοχρώματα, δίνουν έναν ευρωπαϊκό αέρα και κάνουν λίγο πιο οικείο το όλο αποτέλεσμα.
Στιβαρές συνθέσεις με όμορφες ιδέες εντάσσουν γρήγορα στο κλίμα τους τον ακροατή και του κρατούν το ενδιαφέρον. Αυτό που κέντρισε περισσότερο το δικό μου, είναι ότι –παρά το γεγονός ότι το είδος δεν είναι στα αγαπημένα μου- υπάρχει μια υποβόσκουσα σκοτεινή/καταθλιπτική ατμόσφαιρα, που τη συναντάς από την αρχή, στο ομώνυμο -με τον δίσκο- κομμάτι. Πέρα από το μουσικό σκότος, οι στίχοι επίσης είναι συχνά είναι αντίστοιχου ύφους: “Death do me a favour / When you drag me to your boat / Please remind me on our journey / That I’m better dead than not”. Πολύ όμορφο και το Oh Mama, με μια γλυκιά τσιγγάνικη μελωδία να μπερδεύεται με ιρλανδέζικη παράδοση και να ξαναγυρνάει σε βαλκανικούς ήχους με ένα κάποιο progressive τερτίπι. Περίπου στους ίδιους ρυθμούς βρίσκεται και το Rosemary Jones, αν και σαφώς αυτό γέρνει περισσότερο προς τον country/americana ήχο.
Μόνο το Lucky Bastard -που πάντως δεν το βάζω στα καλύτερά μου- ξεφεύγει από τη μαυρίλα και τη ζοφερή ατμόσφαιρα που βγαίνει από τα αυλάκια του βινυλίου. Τέλος, το αγαπημένο μου, Cold Skin με τον εμβατηριακό και νωχελικό ρυθμό του είναι ο τέλειος τρόπος να κλείσει ο δίσκος: “Stand in my shoes / With many things to lose / Cold cold cold / My skin is cold”.
Και μια σκέψη που πιθανότατα είναι και ο λόγος που δε θα βάλω μεγαλύτερο “βαθμό” σε έναν καθ’όλα αξιοπρεπή δίσκο. Το συγκεκριμένο είδος είναι…βουτηγμένο στην Αμερική, την αύρα και την παράδοσή της. Καλώς η κακώς λοιπόν, για να ακούγεται απόλυτα γνήσιο θα πρέπει και η προφορά των φωνητικών να είναι πειστική, απόλυτα Αμερικάνικη δηλαδή. Ενώ, λοιπόν, οι χροιές των φωνών είναι μια χαρά, η προφορά χρειάζεται μικρή βελτίωση. Πέρα από αυτό όμως (που είναι άποψη καθαρά του γράφοντος και που ενδεχομένως να μην ενοχλήσει), ο δίσκος ακούγεται πολύ ευχάριστα, και η αρτιότητα στο παίξιμο και την παραγωγή είναι άξια αναφοράς, πόσο μάλλον όταν μιλάμε για ντεμπούτο. Νομίζω δε, πως όσοι προτιμούν το συγκεκριμένο είδος, θα ενθουσιαστούν με την ύπαρξη τέτοιας μπάντας στην Ελλάδα.
* 2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Cold Skin, Οh Mama
6,5 / 10
Φωτογραφία: v_era
