Τα τελευταία χρόνια η εγχώρια δισκογραφία ζει σημαντικότατη άνθηση, με πολλούς δίσκους να κάνουν αίσθηση. Ανά τριετία-περίπου- δε, εμφανίζονται αριστουργήματα που χαράσσονται ακόμα περισσότερο στη μνήμη. Νομίζω πως οι Steams με το φετινό, εντυπωσιακό, Wild Ferment, έχουν βρεθεί πολύ κοντά στη δημιουργία ενός τέτοιου έργου.
Η μπάντα από την Αθήνα, με ηγέτη (συνθέτη/στιχουργό) τον Πάνο Δημητρόπουλο, πετυχαίνει να αναμείξει στοιχεία δυτικής και ανατολιτικής μουσικής κουλτούρας, άψογα από τεχνικής άποψης και με μοναδική ισορροπία. Το πέτυχε όλο αυτό ακόμα και αν χρειάστηκε να επέλθει “άγρια ζύμωση”, όπως μας λέει και ο τίτλος του δίσκου.

Το Wild Ferment ήρθε ακριβώς όταν έπρεπε! Τα εμπνευσμένα riffs, τα 70’s φωνητικά, οι ανατολίτικες μελωδίες, τα αλα-Porcupine Tree δυναμικά ξεσπάσματα του και η indie επικάλυψη, έφτασαν σε ιδανικό timing! Σε μία εποχή που η ελληνική psych σκηνή χρειαζόταν κάτι διαφορετικό για να την τονώσει. Προσωπικά δε, στάθηκα τυχερός γιατί την πρώτη μου επαφή με τους ήχους της μπάντας, την είχα σε κάποιο live τους. Και όσο να΄ναι η εικόνα, το πάθος και η κίνηση επί σκηνής και φυσικά η ένταση των τεράστιων ηχείων, εντείνουν τον αρχικό ενθουσιασμό.

Βέβαια και από τα αυλάκια του βινυλίου (με το πανέμορφο εξώφυλλο από την Έλενα Σάκουλα), το συναίσθημα παραμένει έντονο. “Τσιμπάς” και το volume τόσο όσο, και το ταξίδι ξεκίνα με το Harvest, που σωστά βρίσκεται στην αφετηρία. Υποδέχεται τον ακροατή με ήπια riffs, μέσα όμως στο ίδιο κομμάτι και κατά την εξέλιξή του, γίνεται ο απαραίτητος χαμούλης που προϊδεάζει για το τί θα ακολουθήσει. H κορύφωση του, με την τσαμπούνα και τα επαναλαμβανόμενα riffs, είναι απολαυστική, ενώ οι ανατολίτικες μελωδίες μαζί με αποσπάσματα που θυμίζουν ήχους από δρόμους πόλης της ανατολής, είναι απόλυτα εικονοπλαστικές. Στο Ever Lasting, αυτό που βασικά γίνεται είναι να αναδειχθεί η φωνή του Πάνου, κυρίως η “’70-ίλα” που φέρνει στο νου, και η ομοιότητα της σε χροιά και ύφος με αυτήν της Grace Slick (των Jefferson Airplane), αλλά και το γεγονός ότι αποτελεί σημαντικότατη σταθερά στη μορφή που θέλει η μπάντα να δώσει στον ήχο της, συνολικά.
Το ιδανικό πάντρεμα ανατολής/δύσης, το παρελθόν και το παρόν, το σκοτάδι και το φως που εναλλάσσονται στο άλμπουμ, τα ακούς ευδιάκριτα και διαδοχικά στα Amdajitr (The Odyssey Of Love) και Fjordian Blue.
Η απίστευτη κομματάρα του δίσκου είναι όμως το μεθυστικό The Drough. Βαρύγδουπο και μεγαλοπρεπές -όπως και όλο το Wild Ferment δηλαδή- με εκστατικό ξέσπασμα των τυμπάνων στο τέλος! Είπα για κομματάρα, αλλά μήπως το Ephemeral Joys δεν είναι; H συγκεκριμένη σύνθεση δε, κινείται μουσικά περισσότερο από κάθε άλλο, σε καθαρά indie φόρμες.
Το Perfect Storms From Afar είναι φυσικά το αστέρι του δίσκου. Με τη φωνή του Ψαραντώνη να το οδηγεί, να του προσφέρει ακόμα μεγαλύτερη λάμψη και να το στοιχειώνει με τη λύρα που ακούγεται στο βάθος! Μια μεγαλειώδης post rock σύλληψη με συγκλονιστικό εναρκτήριο, και επαναλαμβανόμενο καθ’ όλη τη διάρκεια της, riff. Το ένα τραγούδι καλύτερο από το άλλο πραγματικά, όμως το αγαπημένο μου είναι το κατασκότεινο Black Sand, με το φοβερό μπάσο (έχω κόλλημα με το όργανο αυτό πώς να το κάνουμε, μας αρρώστησε ο Peter Hook και είναι πια αργά…), τα ρυθμικά, επικά τύμπανα, την ανατριχιαστική μελωδία και τα φωνητικά που μοιάζουν να σε καλούν σε εξέγερση! Φυσικά το ξέσπασμα του κομματιού στο τέλος, σε…υποχρεώνει να ξαναγυρίσεις το δίσκο και να το ζήσεις πάλι όλο από την αρχή!

Θα χρειαστούμε χρόνο ακόμα, να “κάτσει” λίγο η σκόνη, να περάσει κάμποσος καιρός για να βεβαιωθούμε ότι δεν πλησίασαν απλώς, αλλά όντως έφτασαν στο να φτιάξουν αριστούργημα. Έως τότε θα το ακούμε ξανά και ξανά αφού πρόκειται για έναν από τους καλύτερους δίσκους της χρονιάς. Δε ξέρω τι θα καταφέρουν οι Steams στο μέλλον, αυτό εξαρτάται από πολλά πράγματα, τις συγκυρίες, την έμπνευση, τις συνθήκες, την όρεξη. Το σίγουρο είναι πάντως ότι ξεκίνησαν εντυπωσιακά και ανέβασαν με το “καλημέρα” τον πήχη πολύ ψηλά. Τόσο, που μετά από μπόλικες ακροάσεις του Wild Ferment αισθάνθηκα την ανάγκη να ξαναθυμηθώ το ιστορικό Walking Into Clarksdale των J. Page και R. Plant. Αυτός ο συνειρμός από μόνος του λέει πολλά.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Black Sand, The Drought
8,5/10
Φωτογραφία: v_era