Κάθε χρόνο βγαίνουν διάφοροι μυστήριοι δίσκοι, που βρίσκονται περιέργως σκαρφαλωμένοι στις πρώτες θέσεις των “καλύτερων της χρονιάς”. Tους ακούς, τους ξανακούς και λες: “…μα είναι δυνατόν;”. Αυτός εδώ, το Every Bad των Βρετανών Porridge Radio, δεν είναι μια τέτοια περίπτωση. Δεν απορείς στιγμή γιατί είναι από αυτούς που σε τσακώνουν από την πρώτη ακρόαση, και αν έχεις το…σαράκι να γράφεις, σε αναγκάζουν να ψάξεις, να ακούσεις, να συζητήσεις για αυτούς και τελικά να βυθιστείς στο…word.
Για να σας...κρατήσω στο κείμενο θα σας πω τι  “κράτησε” εμένα σε αυτές τις τρεις κυρίες και τον κύριο στα ντραμς. Είναι σα να ακούς τις φοβερές Electrelane -αν συνέχιζαν σήμερα-, με φωνητικά Amanda Palmer (φωνάρα δηλαδή), τρέλα και ένταση Savages και μελωδικότητα PJ Harvey. Εντάξει είμαστε;
Oι PR από το Brighton έχουν κάνει διάφορες…απόπειρες να κυκλοφορήσουν δίσκο, τα κατάφεραν τελικά το 2016 με το Rice, Pasta And Other Fillers, αλλά φαίνεται πως τώρα, το 2020, ήρθε η ώρα της δόξας τους. To Every Bad κυκλοφόρησε μέσω της γνωστής και αγαπημένης Secretly Canadian (έχουν προκύψει…παπάδες κατά καιρούς από αυτήν, όπως δίσκοι των I Love you but I’ve Chosen Darkness, War on Drugs, Anthony and the Johnsons ας πούμε), γεγονός που πιστεύω πως βοήθησε στην -γρηγορότερη έστω- ανάδειξη του.

Για να επιστρέψουμε στα του ήχου τους, αυτός στηρίζεται κατά πολύ στα ταυτόχρονα οργισμένα/«γκρινιάρικα» αλλά και συχνά μελαγχολικά φωνητικά της κιθαρίστριας Dana Margolin. Αυτά, δένουν άψογα με το γκαραζοειδές/punkίζον κράμα που φτιάχνουν τα ντράμς του Sam Yardley, το μπάσο της Maddie Ryall και τα πλήκτρα (και τα λογής-λογής κουμπάκια) της Georgie Stott. Άλλοτε είναι λυρικοί, ατμοσφαιρικοί και άλλοτε γίνονται επιθετικοί, με πολύ δυνατά ξεσπάσματα, ακόμα και στο ίδιο τραγούδι.
Το απόλυτο διαμάντι του δίσκου είναι το οργασμικής κλιμάκωσης Lilac, που το ακούς, κολλάς και όπως είσαι το ξαναβάζεις να παίξει, γιατί ψιθυρίζεις πως "κάτι ωραίο έγινε τώρα". Αυτό το…κλιμακούμενο, το αρχικά ήρεμο που σιγά-σιγά “γεμίζει” με κιθάρες, φωνητικά και καταλήγει σε ξεσπάσματα ή τζαμαρίσματα, είναι ένα μοτίβο που χρησιμοποιούν (πολύ πετυχημένα είναι η αλήθεια) σε πολλά κομμάτια, όπως ας πούμε στο καταπληκτικό Long ή και στο Homecoming Song που ρίχνει την αυλαία. Είπαμε νωρίτερα για «διαμάντι» αλλά τι να πει κανείς για το Sweet, το δεύτερο -μετά το Lilac- single του δίσκου, που είναι ένας γλυκόπικρος πύραυλος που σε φυσιολογική κατάσταση στα FM (δε λέω μόνο Ελλάδας γιατί είναι γενικό το κακό) θα έπρεπε να το ακούμε 5 φορές την ημέρα.
Αναφορά θέλω να κάνω και στο Give/Take που μοιάζει (τόσο τα φωνητικά της Dana, όσο και η σύνθεση) σα να βγήκε από άλμπουμ της Courtney Barnett. Κακά τα ψέματα, ο ήχος τους φέρνει αρκετά και στον σύγχρονο Αυστραλέζικο garago-psych ήχο. Το δε Don’t Ask Me Twice, το άκουγα και το ξανάκουγα και δε μπορούσα να πιστέψω ότι δεν είναι διασκευή σε κάποιο κομμάτι της Amanda Palmer (είτε σαν Dresden Dolls είτε solo).
Δυσκολεύτηκα πολύ να ξεχωρίσω δύο τραγούδια είν’ η αλήθεια, καθώς τα περισσότερα έχουν “κάτι”, έχουν ενδιαφέρουσες ή και κολλητικές μελωδίες και πιασάρικους στίχους (χωρίς σε καμία περίπτωση να μπορείς να τα χαρακτηρίσεις «εύκολα» ή «εμπορικά»). Όπως ανέφερα ήδη, είναι δίσκος που όχι μόνο δεν περνάει απαρατήρητος αλλά βάζει και σοβαρή υποψηφιότητα να βρίσκεται στους καλύτερους του 2020.
*2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Lilac, Long
8,5/10