Όσο προχωρούσε προς το τέλος της η πρώτη ακρόαση του νέου δίσκου των Spoon, τόσο η διάθεση μου να κράξω μεγάλωνε. Θα εξηγηθώ προς το τέλος όμως περί τούτου. Αρχικά ας μιλήσουμε για το 10ο παρακαλώ, στούντιο άλμπουμ της μπάντας από το -θρυλικό πλέον- Austin του Texas, με τίτλο Lucifer On the Sofa. Ένα κομψοτέχνημα που προσθέτει ένα ακόμα διαμαντάκι στο κολιέ των δημιουργημάτων της υπέροχης αυτής μπάντας.
5 χρόνια μετά το επιβλητικό Hot Thoughts, o Britt Daniel και η παρέα του, επέστρεψαν δυναμικά. Δεν ξέρω αν σαν πυξίδα είχαν το προηγούμενο άλμπουμ, σίγουρα όμως από θέμα ποιότητας και προσοχής στη λεπτομέρεια σε κάθε κομμάτι, έφτασαν στα ίδια επίπεδα. Άλλωστε, αν έχει ένα χαρακτηριστικό αυτή η 30ετής καριέρα είναι ότι κανένας δίσκος τους δεν ήταν αδιάφορος, κανένας δεν ήταν άνοστος.

Το Lucifer on the Sofa ξεκινά με μία καταπληκτική διασκευή στο Held των Smog και προσωπικά δεν μπορώ να σκεφτώ πολλές μπάντες που θα ξεκινούσαν το άλμπουμ τους με μια διασκευή. Περισσότερο απ’όλα στο μυαλό μου αυτό αποδεικνύει πόσο ακομπλεξάριστοι είναι, ίδιον δυσεύρετο στην εποχή μας. Παράλληλα, και παρά από το γεγονός ότι η εκτέλεση του κομματιού είναι αρκετά διαφορετική (και πραγματικά θυμίζει Spoon στην ολότητά της), δείχνουν και το σεβασμό τους στους συνοδοιπόρους τους, Smog και τον Bill Callahan.

Η λίστα περιλαμβάνει δέκα τραγούδια, αρκετά για τα άλμπουμ της δεκαετίας που διανύουμε. Όλα είναι προσεγμένα στη λεπτομέρεια, χωρίς όμως στο παραμικρό να αισθάνεσαι ότι στερούνται αυθορμητισμού ή ότι διακατέχονται από προβλεψιμότητα. Κορυφαία σύνθεση και δικαίως πρώτο single, είναι το δυναμικό The Hardest Cut, με τις χαρακτηριστικές «κιθαριές» των Spoon να δεσπόζουν.
Εξαιρετικό κομμάτι είναι και το ομώνυμο του δίσκου που ρίχνει και την αυλαία του, χαλαρό και easygoing και ας μιλάει για τον… εωσφόρο. Γλυκίτατο και ρυθμικό είναι και το…ερωτικό My Babe. Στο συγκεκριμένο κομμάτι, που η ατμόσφαιρα του θα σήκωνε ηλεκτρονικές ηχητικές παρεμβάσεις, φαίνεται και η στροφή που έκαναν προς το παρελθόν τους. Αντί αυτών λοιπόν, εμπιστεύθηκαν την παλιά συνταγή της κιθάρας για να κάνουν «τη δουλειά».
Πάμε λίγο και στο κράξιμο, στο οποίο αναφέρθηκα παραπάνω. Δεν ξέρω για ποιο λόγο, αλλά πολλά συγκροτήματα με τρομερή καριέρα και υπέροχους δίσκους είναι παντελώς άγνωστα στην Ελλάδα. Η ευθύνη φυσικά πέφτει πρώτα στις δισκογραφικές, μετά στους μουσικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς (στους ποιους;) και φυσικά στους διοργανωτές συναυλιών (οι οποίοι λογικά τείνουν να καλούν αυτούς που οι προηγούμενοι κάνουν ελκυστικούς). Ας σημειωθεί ότι μιλάμε για την εποχή του Internet, κατά την οποία η ευκολία διάδοσης της μουσικής είναι χαρακτηριστική, παρ' όλα αυτά αποδεικνύεται ότι δεν έχει καταφέρει ουσιαστικά να…ξεκλειδώσει τίποτα. Η ενημέρωση παραμένει πλήρως κατευθυνόμενη και απόλυτα φτωχή για το ευρύ κοινό. Άντε για μία ακόμα συναυλία των Scorpions λοιπόν, γιατί που να τρέχεις να ρισκάρεις με τους Spoon.

Όπως ξανατόνισα, κακός δίσκος των Spoon δεν έχει υπάρξει. Καλοί έως και άψογοι μπορούν να χαρακτηριστούν πολλοί. Ακόμα δεν έχω αποφασίσει σε ποια κατηγορία θα τοποθετήσω τον Lucifer on the Sofa. Μου δημιούργησε όμως την διάθεση να θέλω να τον ακούω και να τον ξανακούω! Σίγουρα αυτό το λες καλό σημάδι…

# 2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Lucifer on the Sofa, The Hardest Cut.

8/10
Photos: v_era, except band's photo which is taken from band's official Facebook Page