Ποιο είναι το πλέον easy going και ταυτόχρονα feel good άλμπουμ της χρονιάς, μιλώντας πάντα για αυτά που έφτασαν στα δικά μας αυτιά και χέρια; Μα φυσικά το υπέροχο folk διαμάντακι Entering Heaven Alive, του δαιμόνιου Jack White. Ο οποίος με κάθε άλμπουμ που κυκλοφορεί, πείθει και τον τελευταίο μουσικόφιλο πως όσα -τεράστια- έκανε με τους White Stripes, ήταν απλώς η πρόγευση.
Τι συναντάμε στον Entering Heaven Alive; Κατά την άποψη μου, αυτός είναι ο πιο γλυκός στο αυτί δίσκος του Jack. Ρέει πραγματικά σα νεράκι ενώ οι «σκληρές», μουσικές εξάρσεις περιορίζονται στο ελάχιστο. Τις άφησε αυτές άλλωστε για τον άλλο δίσκο που κυκλοφόρησε πάλι εντός του 2022, λίγους μήνες νωρίτερα μάλιστα, με τίτλο Fear of the Dawn. Κατά την άποψη μου είναι και οι δύο καλοί, η folk φάση του όμως, στην παρούσα φάση, με κέρδισε περισσότερο. Μάλιστα οι δύο δίσκοι θεωρούνται “δίδυμοι», που απλώς εκφράζουν μια διαφορετική πλευρά του ιδίου ατόμου. Ενός ατόμου, του Jack, που μέσα σε σύντομο χρονικό διάστημα κυκλοφόρησε δύο δίσκους, έκανε tour για αυτούς, έκανε επί σκηνής πρόταση γάμου και μετέπειτα γάμο (με την τραγουδίστρια Olivia Jean) και άνοιξε και ένα δισκάδικο (της εταιρείας του, Third Man Records) -έτσι να υπάρχει-, στο Soho του Λονδίνου. Δεν τη λες και άσχημη περίοδο…


Στα κομμάτια του δίσκου υπάρχει αρκετή ποικιλομορφία μουσικού ύφους, πάντα υπό το γενική συνολική κατεύθυνση του folk. Το ακουστικό, ονειρικό All Along the Way έχει ένα απίστευτο κιθαριστικό riff που με «τσάκωσε» από την πρώτη στιγμή. Έγινε αμέσως το αγαπημένο μου του δίσκου. Τι μελωδίες, τι ατμόσφαιρα, τι στίχοι, τι…έρωτας…!

“When you're not scared
You turn my fear to bravery
When the sunlight hits your hair
It's like the whole universe was made for me
And I trust so much, that we'll find our way
We'll have love, our love, all along the way”

Στο I’ve Got You Surrounded (with my love) έχουμε μία πανέμορφη μίξη soul, jazz, blues και funk ήχων που φτιάχνουν το τέλειο υπόστρωμα για να απλωθεί η solo κιθάρα του White. Ένα πραγματικά easy going κομμάτι. Το If I Die Tomorrow είναι ένα ακόμα μικρό δείγμα της μεγαλοφυΐας αυτού του μουσικού. Το κομμάτι είναι υπέροχο, μελωδικά, συνθετικά, στιχουργικά όμως αυτό που το κανει skyhigh υπέροχο είναι η ενορχήστρωση του. Πρέπει να το ακούσετε οπωσδήποτε, γι’αυτό επέλεξα αυτό για να μπει παρακάτω, σα δείγμα από το δίσκο. Το groovy A Madman From Manhattan είναι επίσης ένα από τα ωραιότερα κομμάτια του δίσκου, ιδιαίτερος και μοναδικά χαλαρωτικός ήχος.


Ο Jack μας αποχαιρετά με το δυναμικό Taking Me Back (Gently) που μάλλον δε χώρεσε στον σκληρό, δίδυμο αδερφό δίσκο που αναφέραμε παραπάνω. Η απλώς μπήκε εδώ, έτσι, για να μην ξεχνάμε ποιος είναι ο Jack και τι heavy κομματάρες μπορεί να συνθέσει.
Άχτι τον έχω τον κερατά από τότε, πίσω στο 2005 -με τους White Stripes- που μας παράτησε και έφυγε από το live λόγω υποτιθέμενου κινδύνου από τον αέρα που έπνεε και…ταρακουνούσε τη σκηνή, αλλά είναι πραγματικά τεράστιος, μία από τις μεγαλύτερες συνθετικές προσωπικότητες της εποχής μας.

#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: All Along the Way, A Madman From Manhattan.