Επιστροφή στα live για το Sliding Backwards, μετά από δύο χρόνια και τρεις μήνες (!) και τα συναισθήματα που μας δημιούργησε η απουσία αλλά και η επαφή ξανά με αυτό που τόσο αγαπάμε, θα μπορούσε να καλύψει το μεγαλύτερο μέρος της περιγραφής μας για την πρώτη μέρα του Release Athens 2022. Όμως μάλλον κανέναν δε θα ενδιέφερε. Eιδικά έτσι όπως τα κατάφερε ο frontman των headliners Bauhaus, Peter Murphy, που μάλλον χαλάσε μια αρκετά καλή βραδιά (με προβληματάκια μεν, όχι τραγικά δε) και κυρίως ξενερώσε πολλούς που σαν και εμάς, επέστρεφαν στις συναυλίες μετά από 2 χρόνια διψασμένοι για live, καθώς και πολλούς που τους έβλεπαν για πρώτη φορά.
Δυστυχώς, και με μικρή -θεωρώ- ευθύνη του Release, αναγκαζόμαστε να ασχοληθούμε αρχικά με τα στραβά της βραδιάς και αργότερα με τα καλά αυτής. Για να ξεμπερδεύω όμως με τα όσα από τα αρνητικά θεωρώ ότι οφείλονταν στο Release, τα αναφέρω επιγραμματικά:

- Έπεσαν έξω στον προγραμματισμό. Κυρίως στην ώρα εισόδου. Εντελώς όμως!
- Δεν υπήρχε πουθενά σήμανση για το φεστιβάλ, μέχρι που έφτανες στις καντίνες και καταλάβαινες ότι “μάλλον καλά πάω”.
- Θα συνεχίσω να το γράφω και ας ακούγομαι γραφικός. Δεν γίνεται φεστιβάλ το έτος 2022 να μην έχει λύσει το θέμα «πεταμένα ποτήρια παντού». Δεν γίνεται να περπατάς πάνω σε σκουπίδια φεύγοντας, να μένουν όλα πίσω και να θυμίζουν βομβαρδισμένο τοπίο, μέχρι και να πέφτουν πλαστικά στη θάλασσα και να λέμε «έλα μωρέ». Δεν είναι "Release The Earth from Plastic" αυτό! Κάπως πρέπει να μάθει ο κόσμος τί πρέπει να κάνει με όσα δεν χρειάζεται και κυρίως ότι το έδαφος δεν είναι ένας μεγάλος σκουπιδοτενεκές!
- Και στο… προκείμενο. Ο ήχος είχε προβληματάκια. Εγώ βρισκόμουν στο κάγκελο και ίσως να μην το κατάλαβα τόσο έντονα, από φίλους πιο πίσω όμως, άκουσα παράπονα. Όλες οι μπάντες έδειχναν να προβληματίζονται, με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Ως εκεί όμως! Όλες έκαναν το καλύτερο με αυτό που είχαν! Και σε αυτά τα λίγα λόγια-και με τα όσα μπορώ να καταλάβω- τελειώνουν και οι ευθύνες του Release στο καθαρά τεχνικό κομμάτι του ήχου.

Youth Valley

H μπάντα αυτή μου ήταν πολύ συμπαθής, από την πρώτη φορά που έφτασαν στα αυτιά μου τραγούδια της. Στο Release έμελλε λοιπόν να δώσουν το πρώτο τους live ever, αν πληροφορήθηκα σωστά (προφανώς λόγω των περιορισμών της πανδημίας), μπροστά σε εκνευριστικά λίγο κόσμο. Τα πήγαν παραπάνω από υπέροχα, με την indie pop διάθεσή τους και τα εξαιρετικά shoegaze κιθαριστικά ξεσπάσματα. Άλλοτε μου θύμιζαν έντονα Morissey (όπως στο νέο single που μόλις κυκλοφόρησε, « I Don’t Want to Go Out With you, Veronica»), άλλοτε DIIV και Beach Fossils (Untouched, Young Sad Lovers) ενώ τα κιθαριστικά ξεσπάσματα μου έφερναν πολύ στο μυαλό το shoegaze των Ride. Με το live τους στο Release αυξήσαν σίγουρα τους ακροατές τους καθώς και την ανυπομονησία μας για το ντεμπούτο άλμπουμ τους που κυκλοφορεί προς το Σεπτέμβριο.
Set list
1. February
2. More As
3. Father Forgets
4. Untouched
5. I don’t want to go out with you, Veronica
6. Young Sad Lovers.

Τους Strawberry Pills δεν τους είχαμε ξαναδεί παρά τα όσα καλά ακούγαμε. Δυστυχώς το είδος της μουσικής τους δεν ταίριαζε καθόλου στην ώρα και τη -μέτρια ευτυχώς- ζέστη αλλά και τη μεγάλη σκηνή, που κακά τα ψέματα είναι δύσκολο να την γεμίσουν δύο άτομα. Παρόλαυτα, προσπάθησαν για το καλύτερο και αυτό, και φάνηκε και πέρασε σε όσο κόσμο είχε προλάβει να μαζευτεί μπροστά στη σκηνή. Ντυμένοι στα μαύρα, με την Valisia Odell σε αέναη κίνηση και με τα χαρακτηριστικά φωνητικά της και τον Αντώνη Κωνσταντάρα στην κιθάρα και τις υπόλοιπες ρυθμίσεις, κρατούσαν τα μάτια μας στη σκηνή. Ο ήχος τους, δύσκολο να μην σου δημιουργήσει διάθεση τουλάχιστον να κουνήσεις το πόδι ρυθμικά, αν όχι να χορέψεις! Το δε Verbal Suicide που ακούσαμε, μας ξαναθύμησε πόσο πραγματικά ωραίο κομμάτι είναι (ακούστε το παρακάτω)! Για μισή περίπου ώρα μας έβαλαν στο κλίμα τόσο της dark-electro μουσικής τους όσο και του υπόλοιπου live. Πάντως, σαφώς περισσότερο τους ταιριάζει κλειστός χώρος ή έστω να παίζουν μετά τη δύση του ηλίου.
Set List
Voyeur
Enter the Void
Porcelain Face
Set to RIse Again
Icarus
Verbal Suicide
Dreams
Disgrace
Ola Kaine

Πέραν του ότι είναι μία από τις 7-8 αγαπημένες μας μπάντες έτσι κι αλλιώς, οι dEUS είχαν την καλύτερη εμφάνιση της πρώτης μέρας του Release 2022. Μακράν! Παρά τα μικρά θέματα στον ήχο, ήταν σίγουρα η μπάντα με την καλύτερη διάθεση! Τους αγαπάμε πολύ, μας αγαπάνε επίσης και μας το ανταποδίδουν με το παραπάνω, όποτε έρχονται Ελλάδα. Το πρώτο καλό νέο είναι ότι, όπως με χαρά ανακοίνωσαν, ο πρώην κιθαρίστας τους (έφυγε το 2017), Mauro Pawlowski, έγινε νυν ξανά! Και το γιόρτασαν μαζί μας επι σκηνής (Έτσι κάνουν κύριε Μurphy! Χαίρονται με τις επιστροφές, τις επανασυνδέσεις κλπ…). Το δεύτερο καλό νέο είναι πως ετοιμάζουν άλμπουμ και πως υποσχέθηκαν του χρόνου να είναι στην Ελλάδα για να μας το παρουσιάσουν.
Σχετικά με τη set list, έπαιξαν ένα σύντομο best of τους, πολύ σύντομο σε σχέση με τα άπειρα καλά τραγούδια που διαθέτουν. Λίγα σχετικά κομμάτια, αλλά ταιριαστά με την περίσταση. Instant Street (μακάρι κάθε τραγούδι που άκουγα στα live να μου δημιουργούσε τέτοια διάθεση για χορό), Quatre Mains, Architect, Hotellounge (τι έπος), Βad Timing (επίσης) και φυσικά Suds & Soda (its 2022! Όπως είπε ο Τom Barman…και ναι εξακολουθούμε να το χορεύουμε σα να μην υπάρχει αύριο!)
Set List
1. The Architect
2. Constant Now
3. Girls Keep Drinking
4. Fell Off the Floor, Man
5. Instant Street
6. Quatre mains
7. Hotellounge (Be the Death of Me)
8. Sun Ra
9. Nothing Really Ends
10. Bad Timing
11. Suds & Soda.

Μικρό διάλλειμα και η ανυπομονησία να δούμε κάποιους από τους εφηβικούς μας ήρωες, αυξανόταν. Πρέπει να πάω πολλά χρόνια πίσω για να θυμηθώ την πρώτη φορά που είχα δει ζωντανά τους The Jesus and Mary Chain. 1996 στο Rock of Gods αν δεν κάνω λάθος και μάλιστα τότε δεν ήταν και στις πρώτες προτιμήσεις μου. Τους είχα δει και πρόσφατα σχετικά, το 2017 στο Παρίσι και οφείλω να παραδεχτώ ότι τότε ήταν πιο σπιρτόζοι, πιο εκκωφαντικοί! Σίγουρα περνάνε τα χρόνια, απλώς τώρα μου φάνηκαν λίγο υποτονικοί και διεκπαιρεωτικοί. Εντάξει, συμβαίνει αυτό. Πάντως, και αν εξαιρέσουμε τα 3-4 πρώτα τραγούδια που πρέπει να είχαν θέματα στον ήχο (τρόμαξα να τα καταλάβω μερικά, όπως τα Αpril Skies, Come On), περάσαμε καλά, ακούσαμε πολλά απ’όσα θέλαμε να ακούσουμε και η ώρα του live πέρασε ευχάριστα. Πως να μην περάσει, όταν και το Cracking Up μας ακούσαμε, και το Sidewalking και το Darklands και το Just Like Honey, και η λίστα δεν τελειώνει! Λίγο το θέμα με τη φωτοφοβία πρέπει να δουλέψουν γιατί σε κανονικό φως, λαμπρό, λευκό και καθαρό, δεν τους είδαμε ποτέ. Χαλάλι! Εις το επανιδείν, εντός ή εκτός Ελλάδας…
Set List
Amputation
Head On
I Love Rock 'n' Roll
April Skies
Come On
Moe Tucker
Taste of Cindy
Snakedriver
Sidewalking
Cracking Up
Halfway to Crazy
Far Gone and Out
Nine Million Rainy Days
Some Candy Talking
Darklands
Just Like Honey
All Things Must Pass
Reverence

Βauhaus

Κανονικά έπρεπε να απεργήσω, έπρεπε να μη γράψω κάτι και να επικαλεστώ χαμηλή μπαταρία στο mouse. Αλλά δε θα του την χαρίσω.
Καταρχήν, δεν ξέρω καν πόση ώρα περιμέναμε την εμφάνιση της μπάντας, σίγουρα πάνω από 45 λεπτά. Άντε καλά, συμβαίνει και ίσως να μεγαλώνει και την ανυπομονησία.
Έχεις προσφάτως επανασυνδέσει την μπάντα σου, (ξανά μαζί η αρχική σύνθεση με τον απίστευτο κιθαρίστα Daniel Ash, και τους Kevin Haskins (ντραμς) και David J (μπάσο). Βγες πες κάτι, ένα «χαιρόμαστε που είμαστε πάλι μαζί (χαίρεστε ή είναι αρπαχτή, that is the question), “χαιρόμαστε που σας ξαναβλέπουμε σαν Bauhaus”, κάτι βρε αδερφέ! Άντε καλά…
Έχουν μαζευτεί 15χιλιάδες άνθρωποι να σε δουν, πολλοί από αυτούς παράτησαν δουλειές, πολλοί ταξίδεψαν από μακριά. Aντε καλά πάλι, ας πρόσεχαν…

Και πάμε στο ζουμί, έχοντας όμως σαν δεδομένα και τα παραπάνω. Από το ξεκίνημα του live υπήρχαν προβλήματα στο μικρόφωνο. Δεκτό! Συνέβη και στις προηγούμενες μπάντες, και όπως είπα και παραπάνω μπορεί να ήταν θέμα του Release ως κάποιο σημείο. Αντιλαμβάνομαι ότι είναι δύσκολο να μην ακούς τη φωνή σου και να πρέπει να δίνεις τον εαυτό σου στη σκηνή όμως φρόντιζες να το επαναλαμβάνεις συνεχώς, δεν έκανες καμία προσπάθεια να το κρύψεις, να το καμουφλάρεις, ως έμπειρος και φτασμένος μουσικός που είσαι, αλλά και σαν ένδειξη σεβασμού απέναντι σε όλο αυτόν τον κόσμο που με χαρά και συγκίνηση ήρθε να σε δει! Αντ’αυτου σταματούσες το live διαρκώς, κατηγορούσες συνέχεια τον ηχολήπτη που ΕΣΥ είχες επιλέξει, μπέρδευες την μπάντα σου αλλάζοντας κομμάτια της setlist αυθαίρετα, κατηγορούσες τα άλλα μέλη ότι δεν ήξεραν τη set list και τελικά… τα παράτησες και έφυγες! Ήρωες και εμείς που σε ανεχτήκαμε για τον μη επαγγελματισμό σου, το ίδιο και τα υπόλοιπα μέλη, με πρώτο τον παιχταρά Ash που έμεινε και τέλειωσε μόνος του το Ziggy Stardust (Bowie cover)!

Επαγγελματίας μουσικός, τα παράτησε και έφυγε! Όχι δεν υπάρχει κανένας συντηρητισμός σε όσα γράφω! Δεν είναι παράλογο από ένα rock συγκρότημα (μη συμβατικό και καλά, αλλά τα μπόλικα λεφτά για να έρθει δεν κώλωσε να τα ζητήσει) να θες να τελειώσει μία συναυλία. Πέτρο, δεν ξέρω, πάντως σίγουρα δε θα σε ήθελα πιλότο σε αεροπλάνο που θα επέβαινα!
Χάλασε το keyboard, δεν γράφω αναλυτική set list! Απεργω! Stigmata, She’s In Parties, Bela Lugosi’s Dead και άλλα ακούσαμε. Slice of Life δυστυχώς όχι.

Y.Γ: Για τους λίγους συν-συναυλιάδες, συμπολίτες μου που πήγαν να την πέσουν στους τεχνικούς του Release με εκφράσεις "εγω πληρώνω για να δω" και άλλα τέτοια ωραια, που πέταξαν υγρά σε μηχανήματα για να τα κάψουν (ίσως και να θέσουν σε κίνδυνο ανθρώπους) γιατί...έτσι, πείτε μου τι σχόλιο μπορεί να κάνει κανείς; Είναι θέμα παιδείας σίγουρα. Οικογένειας και παιδείας!