Κατευθείαν στο ψητό (ή για όσους θέλουν σε μία πρόταση να μάθουν τι έγινε στο live): Τρομερή ενέργεια από δύο ολόφρεσκες μπάντες σε ένα υπέροχο «υπόγειο» sold out, στη φιλόξενη Death Disco! Primitive Music εγγύηση!
Είναι υπέροχο αυτό το συναίσθημα του να επιστρέφεις σε live σε κλειστό χώρο μετά από 2 ½ (Χριστέ μου!) χρόνια και να σου «κάθεται» μια τόσο υπέροχη φάση. Ένα sold οut που δεν ξέρω αν κάνεις περίμενε, μία αθόρυβη συρροή κόσμου που πιθανώς μόνο η ίδια η διοργανώτρια, Primitive Music, να είχε διαβλέψει. Το είχε κάνει και στο παρελθόν άλλωστε. Frenzee και Clamm, δύο μπάντες με κάμποσα κοινά. Ο ήχος τους καταρχάς, που αν και σαφώς δεν είναι ίδιος, γυρίζει γύρω-γύρω από noise/punk/hardcore ιδιώματα αλλά και η χώρα προέλευσης, καθώς τόσο εκτός οι Clamm όσο και η ελληνική μπάντα, έχουν ρίζες στη Μελβούρνη.

Για τους Frenzee (που απαρτίζεται από τρία αδέρφια) δεν ήξερα σχεδόν τίποτα. Πως να ξέρω άλλωστε αφού είναι μία νέα μπάντα με λίγες κυκλοφορίες (2-3 τραγούδια) μέχρι την ώρα που τους αντικρύσαμε (είχα και ένα μικρό…σκονάκι από τα όσα μας είπε η τραγουδίστρια τους, Απολλωνία, σε μία mini συνέντευξη λίγο πριν το live). Είναι δυνατόν αυτός ο απίστευτος ντράμερ, αυτός ο εξαιρετικός κιθαρίστας και το σπουδαίο δέσιμό τους να είναι μίας τόσο φρέσκιας μπάντας;
Για την ενέργεια και το στυλ, τον τσαμπουκά και την άνεση της Απολλωνίας στη σκηνή, τι να πω; Ο τρόπος που έφτυνε τις λέξεις, η κίνηση της - σαν αγρίμι πραγματικό- που σε έκανε να θεωρείς δεδομένο πως ό.τι και να λέει, τα πιστεύει. Ε και για το καλό σου, πίστεψέ τα και εσύ. Δεν τα καταλάβαινα τα περισσότερα βέβαια, αλλά punk παίζανε, σημασία έχει πως το λες και όχι μόνο τι λες, συνήθως…!

Το επίσης εντυπωσιακό είναι πως και το κοινό αντέδρασε απίστευτα τόσο κατά τη διάρκεια των 45 περίπου λεπτών set τους όσο και στο τέλος. Τέτοια αποθέωση σε ελληνική, καινούρια μάλιστα μπάντα, ίσως να μην έχω δει ποτέ, τα τελευταία χρόνια. Και εδώ που τα λέμε, το αξίζαν και με το παραπάνω. Ο κόσμος, σε κομμάτια όπως το (πιο γνωστό απ’ότι κατάλαβα και από τις αντιδράσεις) Fire in my Gutα και το Sane to Insane, χόρευε και τραγουδούσε μαζί με την Απολλωνία, το δε ενδιαφέρον κατά την άποψή μου είναι πως ενώ τα φωνητικά ήταν σταθερά «επιθετικά και punkίζοντα», οι Αντώνης και Νίκος πήγαιναν τη μουσική όπου ήθελαν: Άλλοτε άκουγες stoner, άλλοτε punk, συχνά heavy rock και υπήρξαν και στιγμές που έτριβα τα αυτιά μου νομίζοντας ότι κάπου έσκασε ο Tony Iommi με τους Black Sabbath του. Απόλαυση και φρενίτιδα…

Στο μεσοδιάστημα αναλογιζόμουν: Μα καλά, αυτόν τον τυφώνα που μόλις είδαμε πως τον υπερνικάς; Αν τον ξεπέρασαν δεν ξέρω πάντως και οι ίδιοι οι Clamm φάνηκε να το… σκέφτονται πριν αποφασίσουν να ξεκινήσουν. Κάθισαν κάνα επτάλεπτο στη σκηνή, ήπιαν χαλαρά τη μπύρα τους, έριξαν μερικές κλεφτές ματιές στο κοινό που τους περίμενε και ξεκίνησαν να πυροβολούν. Η punk αύρα που είχε ήδη δημιουργηθεί στην ατμόσφαιρα, θα έφτανε σε κορύφωση! Η ενέργεια των τριών παιδιών από τη Μελβούρνη (ντραμς, κιθάρα, μπάσο, κλασσικά πράγματα…) ήταν αδιανόητη.

Η μόνιμη παραμόρφωση στα φωνητικά είναι το ιδιαίτερο χαρακτηριστικό τους, συνδυασμένο με noise ήχους και punk φωνητικά. Oμολογώ πως αυτή η παραμόρφωση στα φωνητικά δεν ήταν my cup of tea, ελαφρώς με κούρασε, αλλά η ενέργεια τους, η ένταση και η ικανότητα να την μεταδίδουν στο κοινό, δεν αφήνει και πολλά περιθώρια αμφιβολίας στο αν περάσαμε όλοι καλά. Από τραγούδια, αυτά που ξεχώρισα ήταν το θεϊκό Bit Much, το Scheme, το ελαφρώς πιο…grungy Done it Myself και φυσικά το απίθανο Something New! Εκτός από τη δύναμη που έβγαζαν τα φωνητικά και τα κιθαριστικά riffs, την φασαριόζικη ηρεμία που έβγαζε το -πολύ σημαντικό για τον ήχο τους- μπάσο, τον πυροβολισμό από ντραμς, με εντυπωσίασε η δυνατότητά τους να κρατούν τον κόσμο συνεχώς σε κέφι και ένταση. Φυσικά είχαμε και το crowd surfing μας, έτσι για να μην ξεχνάμε τα καλά.

Από εκεί στα…αψηλά που είδα το μεγαλύτερο μέρος της συναυλίας, απόλαυσα πολλά πράγματα, όπως το χαμό που έγινε στα περισσότερα τραγούδια των Clamm και την τρέλα των Frenzee, έκανα όμως και σκέψεις. Η πιο...ενδιαφέρουσα νομίζω ήταν πως, βλέποντας το μέσο όρο ηλικίας σε αυτή την underground λαοσύναξη, συνειδητοποίησα πως το punk (η κατ’εξοχήν μουσική των νέων) πλέον έχει ως κοινό της 35άριδες και άνω. Δικαιολογίες μπορώ να βρω πολλές αν το ψάξω και τα βάλω κάτω και και και…, στο γιατί έλειπε και λείπει γενικώς η νεολαία. Δεν θέλω όμως να βρω δικαιολογίες. Σκουπίδια στην τηλεόραση, σκουπίδια στα ραδιόφωνα, σκουπίδια στα μαγαζιά και σκουπίδια να προβάλλονται παντού ως ο mainstream, λογικός, «φυσιολογικός» τρόπος διασκέδασης, το «σωστό» γούστο, είναι ρεαλιστικές αιτίες του κακού, πάντως. Ο πόλεμος κατά της βλακείας τελείωσε! Χάσαμε!
Υ.Γ1: Primitive, και εσείς και εμείς, όσο μπορούμε θα το παλεύουμε!
Υ.Γ2: Να πούμε περαστικά στο μέλος των Kidney Black. Λόγω κάποιου απρόοπτου συμβάντος, η μπάντα δεν μπόρεσε να κάνει την πρώτη της εμφάνιση. Πρώτα η υγεία και τα υπόλοιπα θα γίνουν!

Photos/videos: v_era