Λέω να ξεκινήσω με γκρίνια ένα κείμενο που θα εξελιχθεί σε αποθέωση ενός πολύ καλού live. Χτες είδαμε ένα συγκρότημα που:
Το ντεμπούτο του, Songs of Praise (2018) ήταν nο1 στη λίστα του Rough Trade top 100, no 12 στο Paste Magazine ( λίστες της χρονιάς), πήρε 5/5 στο NMA, 4/5 σε Q, mojo, uncut και που ακόμα και στο Pitchfork που φτύνεις αίμα για ένα 5,5/10, πήρε 7,5/10.
Δεύτερο άλμπουμ, Drunk Tank Pink (2021) και 7,6/10 στο Pitchfork. (πηγή Wikipedia για όλα τα ανωτέρω). Μάλιστα, λόγω πανδημίας, ενώ θα ήταν headliners σε διάφορα φεστιβάλ, αυτό δεν έγινε, όχι στο βαθμό που τους άξιζε. Λεπτομέρειες. Ναι, δεν είναι τα πάντα οι κριτικές, ίσως να λένε και λίγα πράγματα, αλλά κάτι λένε. Και η ερώτηση που θα δε θα απαντηθεί ποτέ είναι: που είναι το indie κοινό της Ελλάδας;
Για να μην απελπίζεστε, το venue δεν ήταν άδειο. Ο κάτω χώρος ήταν σχεδόν γεμάτος, το κοινό ήταν θερμότατο, αλλά ως εκεί. Ο πάνω χώρος άδειος, αλλά θα επανέλθουμε στο τέλος του κειμένου. Πάμε τώρα στα όσα έγιναν επί σκηνής.

Το live ξεκίνησε με μία karaoke τύπου εμφάνιση, τραγικού επιπέδου, του Council Popstar. Βγήκε στη σκηνή μόνος του, μουσική big beat, synth punk, λίγο ebm και λίγο από Shaun Ryder και Happy Mondays (στο στυλ περισσότερο, όχι τόσο στο μουσικό κομμάτι). Προηχογραφημένη φυσικά και εκείνος να κάνει απόπειρα να τραγουδήσει. Το πιο ενδιαφέρον που έζησα στο μισάωρο 9.30-10.00 μμ ήταν όταν ήρθε ειδοποίηση στο κινητό για το 0-1 στο Ολλανδία-Αργεντινή. Μια κάποια ζεστασιά προέκυψε όταν μία κοπέλα (με σημαία “viva exarheia” παρακαλώ) ανέβηκε στη σκηνή μαζί του και χόρευαν μαζί ένα κομμάτι που αν ήσουν οπαδός της Αργεντινής (άρα, προς στιγμήν, κάπως χαρούμενος και αισιόδοξος για τη ζωή), νόμιζες πως έφερνε σε Swastika Eyes (Primal Scream).

Αυτά για το μισάωρο του Council Popstar. Αντιλαμβάνομαι φυσικά πως όλα αυτά που βλέπαμε στη σκηνή είχαν και αρκετή δόση βρετανικού χιούμορ και αυτοσαρκασμού, αλλά και πάλι, από εμένα ήταν... ΟΧΙ.
Λίγη ώρα soundcheck και μετά μας χτύπησε ένας τυφώνας. Πάνω που (λόγω του προηγούμενου σοκ με τον Council) έλεγα στη v_era: “τους κερατάδες τους Άγγλους, έχουν τόσο τρομερή μουσική βιομηχανία, που ακόμα και τα απόλυτα μηδενικά μπορούν να στα παρουσιάσουν ως κάτι αξιόλογο έως και να τα κάνουν trendy ή και alt-trendy”, ξεκινά το live των Shame και μου πέφτει το σαγόνι. Δεν ξέρω αν είναι και αυτοί ένα τέτοιο «δημιούργημα», πάντως στο live τους απέδειξαν ότι αξίζουν κάθε ευρώ που θα δώσει ο καθένας για να τους δει.

Στα πρώτα 20 λεπτά του live (στα 3-4 αρχικά κομμάτια του set) είχαν προλάβει τα κάτωθι:
- ο εκπληκτικός frontman Charlie Steen, χαιρετήθηκε δια χειραψίας σχεδόν με όλη την πρώτη σειρά του κοινού -ενώ τραγουδούσε-, κατέβηκε στην πλατεία και τραγουδούσε βολτάροντας μέσα στον κόσμο, ξαναγύρισε πάνω στη σκηνή, ξανακατέβηκε στο κοινό και σκαρφάλωσε με τα χέρια του στον πλαϊνό εξώστη όπου εκεί τέλειωσε ένα τραγούδι. Κατόπιν, έψαχνε τον τρόπο να γυρίσει και παρακαλούσε την μπάντα να τον περιμένει, πριν ξεκινήσει το επόμενο κομμάτι του set. Δείτε και τις σχετικές φωτογραφίες παρακαλώ.
- ο μπασίστας κατέρριψε το ρεκόρ του να διανύεις απόσταση πάνω στη σκήνη παίζοντας μουσική. Πρέπει να έκανε 3-4 χιλιόμετρα, και συνολικά στο live πάνω από 10.
Το set list το χωρίζω σε 2 τμήματα, κατά την προσωπική μου άποψη και έτσι τουλάχιστον όπως το έζησα εγώ. Αρχικά το live το ζήσαμε από το κάγκελό για να πάρουμε γερή τζούρα των όσων θα συνέβαιναν, όπως και κάναμε. Κρατήσαμε τον Charlie στα πρώτα περπατήματά του στο κοινό, τραγουδήσαμε μαζί του κανα-δύο στίχους (χωρίς να ξέρω και πολλούς από δαύτους η αλήθεια είναι, δε θα με έλεγες και οπαδό τους πριν το live) και τα πρώτα 9-10 κομμάτια μου φάνηκαν τα πιο φασαριόζικα (μαζί με μερικά από το επερχόμενο άλμπουμ, όπως Alibis, Adderall). Alphabet, Concrete, Tasteless, 6/1.

Μετά, μετακινήθηκα προς τα πάνω και σα να μου φάνηκε πως έπεσε η ένταση των κομματιών (και δεν έφταιγε απλώς ότι έφυγα από το χαμό) αλλά ταυτόχρονα ήταν και συνθέσεις που μου άρεσαν περισσότερο. To πρώτο hit (αν θυμάμαι σωστά) One Rizla, το φανταστικό Angie, μελωδικό και δυναμικό όταν χρειάζεται, σκοτεινό και αισιόδοξο ταυτόχρονα και δύο περίφημα νέα κομμάτια, Orchid, Snowplay.
Η επανεμφάνισή τους για το encore, το οποίο φυσικά και απαίτησε το κοινό, έγινε με το Gold Hole, το οποίο μου άρεσε πολύ περισσότερο live, από τη στουντιακή εκτέλεση. Μπορεί βέβαια να έπαιξε ρόλο και το ότι ήμουν εντυπωσιασμένος απ’όλα όσα είχα ζήσει μέχρι εκείνη τη στιγμή. To καλό live δεν το κάνει ο τέλειος ήχος και τα καλά τραγούδια, τουλάχιστον δεν είναι αυτό το πρωτεύον. Το πρωτεύον είναι το πάθος στη σκηνή και η ικανότητα να παρασύρεις το κοινό. Οι Shame δεν έχουν πολλές τραγουδάρες (όπως πχ οι Fontaines D.C. για παράδειγμα), έχουν όμως διαβολεμένη ενέργεια και μπορούν να τη στείλουν κάτω, στον κόσμο. Δείτε τα videos μας και θα καταλάβετε. Aν πρέπει να βρω ένα λίιιιγο αρνητικό είναι πως, όπως είπε και ο φίλος μου ο Βασίλης Σ., για εμάς που γουστάρουμε κιθαριστικές μπάντες, μας έλειψε λίγη παραπάνω κιθάρα, λίγα σολάκια, κάμποσα τζαμαρίσματα.

Ας επιστρέψουμε στην αρχική γκρίνια όμως. Που είναι το indie κοινό της πόλης; Ποιον περιμένουμε να έρθει για να γεμίσουμε ένα μικρό σχετικά χώρο όπως το, φιλόξενο πάντα, Fuzz Club; Πώς ο promoter να φέρει το όνομα που ονειρεύεται να δει ο καθένας μας, αν σε ένα τόσο πετυχημένο όνομα δε γεμίζει ένα Fuzz; Πώς να μη στρέφονται στις άλλες λύσεις όπως είναι το metal (πάντα με πιστό κοινό), το hip-hop (πιστός νεαρόκοσμος) και άλλες…χειρότερες λύσεις (ελληνικά κλπ); Όταν εγώ ζητάω τους Decemberists και τους Shins, θα ακούγεται σαν αστείο, σαν αδιανόητο ρίσκο. Όταν ολόκληροι Crime and the City Solutions κόβουν πολύ λίγα εισιτήρια, πώς να ρισκάρει o άλλος, πώς να μη βλέπουμε συνεχώς τους ίδιους και τους ίδιους;
Μπράβο στους Shame, μπράβο και στο Fuzz που τους έφερε ξανά.

Set list

Alphabet
Fingers of Steel
Concrete
The Lick
Six-Pack
Tasteless
Alibis
Adderall
Born in Luton
Dust on Trial
6/1
Burning By Design
One Rizla
Angie
Orchid
Snowplay
---encore--
Gold Hole