«Ω! Καλησπέρα σε όλους, καλησπέρα, ελάτε να τσουγκρίσουμε τα ποτά μας. Παιδιά (αναφερόμενος σε εμάς), εσείς οι δύο που κάθεστε μπροστά- μπροστά, στην υγειά σας!» Κάπως έτσι ξεκίνησε το live της Πέμπτης του Γιάννη Νάστα (XAXAKES) και της παρέας του. Αυτός ήταν πάντα, αυτός παραμένει μετά από τόσα χρόνια στο χώρο, ένας φιλικός και κεφάτος άνθρωπoς (αρκεί να μεταφέρω το πλουμιστό ντύσιμο του, κόκκινο παντελόνι, λευκό πουκάμισο με κόκκινα τριαντάφυλλα, μαύρη ζώνη). Έτσι, αυτό που ζήσαμε στο Tiki δεν ήταν ένα απλό live αλλά ένα παρεΐστικο παρτάκι με μουσικάρες και κέφι. Μια για τα καλά εισαγωγή στο εορταστικό -το κατά δύναμιν έστω- κλίμα των Χριστουγέννων!

Τον Γιάννη είχαμε να τον δούμε πολλά χρόνια. Από ένα live στο Fuzz το 2010 συγκεκριμένα (αν και έχει εμφανιστεί αρκετές φορές έκτοτε στην Αθήνα, όπως το 2019 πάλι στο Tiki αλλά και πριν λίγο καιρό στο Tsin Tsin). Δέκα χρόνια μετά, κι όμως είχε το ίδιο μπρίο, την ίδια διάθεση και αποτελεσματικότητα στο να μας κάνει όλους να περάσουμε καλά. Θα έλεγα μάλιστα πως λόγω και του μικρότερου χώρου του tiki και τη δυνατότητα του να ανεβοκατεβαίνει από τη μικρή και ελαφρώς υπερυψωμένη σκηνή, το πάρτι ήταν ακόμα πιο έντονο. Αφού να φανταστείτε πως το μισό live βρήκε τον Νάστα να τραγουδά ανάμεσα στον κόσμο, άλλοτε κοιτώντας προς το κοινό και άλλοτε προς την εξαιρετική μπάντα του, που αποτελούταν από μία κοπέλα στα πλήκτρα και δύο άντρες σε ακουστική κιθάρα και κρουστά (τύμπανα ντέφι κλπ). Υπέροχοι όλοι.

Η set list έκανε περάσματα απ’όλες τις φάσεις της μπάντας αλλά περιλάμβανε και απαραίτητες…ενέσεις γνωστών τραγουδιών σε πετυχημένες διασκευές με τη φωνάρα του Νάστα, άλλοτε να φέρνει σε Bowie (στο Heroes), άλλοτε σε Iggy Pop (Wild Child, Vicious) και άλλοτε σε Lou Reed (είτε στο Take a Walk on the Wild Side, είτε στο I'm Waiting For The Man των The Velvet Underground, που by the way το κόλλησαν υπέροχα με ένα κομμάτι των Xaxakes, έλα όμως που δε θυμάμαι ποιο ήταν…). Μου φάνηκε δε τρομερά εντυπωσιακό (δεν το πίστευα, έτριβα τα αυτία μου για να το πιστέψω) ότι ακούσαμε και το Us and Them των Pink Floyd, σε εξαιρετική εκτέλεση παρά τη δεδομένη δυσκολία που έχει το κομμάτι στο να αποδοθεί σωστά.

Πολύ τραγούδι ρίξαμε-σε super extended version μάλιστα καθότι το σήκωνε το…κλίμα στο γεμάτο Tiki, στο Can’t Help Falling in Love With You (στο μικρόφωνο μάλιστα βρέθηκαν και πολλοί από το κοινό), ενώ νωρίτερα είχαμε άλλο ένα κομμάτι που έκανε γνωστό αρχικά η Dusty Springfield και κατόπιν ο Elvis, το You Don't Have to Say You Love Me.

Από τις συνθέσεις των Xaxakes ακούσαμε πολλά και διάφορα. Για τα περισσότερα μάλιστα ο Γιάννης μας έκανε και την απαραίτητη εισαγωγή, μας εξηγούσε από που εμπνεύστηκε το κάθε κομμάτι, και γενικά μας είπε μπόλικες ιστορίες. Μάθαμε ας πούμε ότι το Monte Carlo για τον ίδιο είναι ιδιαίτερα γοητευτικό αλλά μόνο από ψηλά, γιατί από την πόλη αυτή καθ' αυτή έχει κάποιες...περίεργες αναμνήσεις. Ακούσαμε 2 φορές (και λίγες ήταν) το Au Revoir, μία στην αρχή και μία στο κλείσιμο του live, το οποίο παρεμπιπτόντως κράτησε παραπάνω από 2 ½ ώρες. Περάσαμε και από το Fly (1997), Gay Guy, Don Juan De Casanova, Πέφτει (2000), Γειά!, Lamour, το μαγικό Βαλς των Ελαφιών (2009) και άλλα πολλά που δεν μπόρεσα να συγκρατήσω. Φυσικά ακούσαμε και τραγουδήσαμε και το Ασταμάτητα Νέοι. Νομίζω πως αυτό ήταν και το νόημα, το μήνυμα όλης της παρουσίας του Nάστα στα μουσικά πράγματα. Ένας γλυκός, εμπνευσμένος, κεφάτος άνθρωπος και καλλιτέχνης που μένει για πάντα νέος.
“Νέοι, μείναμε νέοι μια κατηφόρα / Νέοι όπως πριν / Ασταμάτητοι οι καιροί / Ασταμάτητοι κι οι νέοι / Φύγαν μόνο μερικοί στη στροφή”
Μπράβο στο Γιάννη, στη μπάντα και το Tiki που ξαναέφερε τον Νάστα στην Αθήνα.
Καλές γιορτές σε όλους!

Photos & videos: v_era