Αυτά τα πιασάρικα με τις “καλύτερες συναυλίες της χρονιάς” κτλ. είναι ωραία και βοηθάνε καμιά φορά να περάσουμε γρήγορα το μήνυμα μας. Έλα, που πως να το γράψεις όταν αυτή γίνεται πριν καν συμπληρωθούν 13 μέρες μέσα στο 2023; Το αφήνω (θα επανέλθουμε κατά το Δεκέμβριο, να το ξανασυζητήσουμε) λοιπόν και σημειώνω απλά ότι ξεκινήσαμε για να δούμε ένα από τα πιο hot βρετανικά συγκροτήματα της underground -ακόμα- φάσης, δυνατό όνομα του post punk/indie ήχου μαζί με το δεύτερο άλμπουμ του που έλαβε πολύ καλές κριτικές (για εμάς ήταν στα καλύτερα της χρονιάς). Το πακετάκι κλείνει μάλιστα εντυπωσιακά αφού το live θα άνοιγε μία από τις καλύτερες εγχώριες μπάντες κατά την άποψή μας, οι The Noise Figures.
Βασικά, αν δείτε τη φωτογραφία της v_era με το πόδι γνωστού…crowd surfer πάνω (ψηλά) αριστερά και τον front man των Crows, James Cox, να προσπαθεί να του δώσει το χέρι, θα αντιληφθείτε πλήρως τι συνέβη την Πέμπτη το βράδυ στο Temple. Μια φωτογραφία είναι χίλιες λέξεις, αλλά ας γράψω και μερικές για να δικαιολογηθεί η ύπαρξη του άρθρου.

Με το venue αρκετά γεμάτο ήδη από τις 21.40, οι Noise Figures ανέβηκαν στη σκηνή και τα έδωσαν όλα. Η αλήθεια είναι πως είχα να τους δω πολύ-πολύ καιρό (έπαιξε βέβαια ρόλο και η παύση λειτουργιών της περιόδου της καραντίνας) και μου είχε λείψει το πάθος τους. Είναι φοβερή η ένταση και ο γεμάτος ήχος που βγάζουν μόλις 2 άτομα επί σκηνής. Βέβαια δεν είναι κάποια τυχαία άτομα, αλλά ο Στάμος Μπάμπαρης (κιθάρα, φωνητικά) και ο Γιώργος Νίκας (ντραμς, φωνητικά), δύο υπερ-ταλαντούχοι και παθιασμένοι με το αντικείμενό τους μουσικοί. Ένα πάθος που στο μεταφέρουν από σκηνής σε απίστευτο βαθμό. Η setlist ήταν ιδανική για να «ζεσταθούμε», και οφείλω να παρατηρήσω πως τα live τους έχουν φύγει κάπως από τον psych και fuzzy χαρακτήρα και έχουν κάνει μία (μικρή έστω) στροφή προς πιο βαρύς ήχους. Nα το πω απλά, μου Sabbath-ιζε η κιθάρα αρκετά στα περισσότερα κομμάτια. Ο Γιώργος επίσης έδινε βάθος στον ήχο και με το γνωστό δυνατό παίξιμό του δεν σε άφηνε να πάρεις ανάσα. Ξεκίνησαν με το αγαπημένο μου Shoot the Moon και ακούσαμε πολλά σπουδαία από τους τέσσερις δίσκους τους, όπως Black Caravan, Out of Touch, Belong, Perfect Spell και έκλεισαν με το Blood. Super! Έρχεται και νέος δίσκος οπότε ακόμα πιο super!

Σύντομη διακοπή, υπό τους απαλούς ήχους των…Neurosis και περάσαμε στο προκείμενο. Oι Crows ανέβηκαν (και επίσημα) στη σκηνή και αποθεώθηκαν από το σχεδόν γεμάτο Temple. Ευτυχώς για την τιμή του indie πληθυσμού της πόλης, το sold out μπορεί να μην έγινε (ζω σε ένα δικό μου κόσμο, όπου θεωρούταν δεδομένο), ο κόσμος όμως που μαζεύτηκε ήταν αρκούντως ικανοποιητικός. Το κυριότερο όμως είναι ότι οι περισσότεροι συμφώνησαν με την ιδέα των Crows να γκρεμίσουν το μαγαζί. Έντονες οι κραυγές του Cox , «τέρμα τα γκάζια» στο παίξιμο των υπολοίπων και το πάρτι ξεκίνησε πολύ δυνατά. Μπορεί να μην κράτησε πολύ ώρα αλλά είναι από τις λίγες φορές που δεν μου έμεινε παράπονο. Μια ώρα και κάτι μεν, αλλά δεν μας έμεινε ανάσα. Μια ώρα γεμάτη μουσική (συχνά δεν άφηναν κενά μεταξύ των κομματιών, τόσο γεμάτη δηλαδή), ανεβοκατεβάσματα του Cox από τη σκηνή, κοπάνημα από τους πιο…φανατικούς, μπόλικο τραγούδι από το κοινό, μερικά πολύ ωραία σκηνικά με τα φώτα σε άψογη αρμονία με την εκτέλεση των συνθέσεων και η φάση εξελίχθηκε ακόμα καλύτερα απ’ ότι θα μπορούσαμε να φανταστούμε.

Σχετικά με τη setlist, ακούσαμε κομμάτια τόσο από τους δύο δίσκους, αλλά και από τις αρχικές τους δουλειές, με κομμάτια εκτός των δίσκων, όπως το φανταστικό Pray (2015) με το οποίο έκλεισαν το live. Ξεκίνησαν βέβαια με το Silver Tongues από το ομώνυμο LP που κυκλοφόρησε από την Balley Records του Joe Talbot των Idles. Τίποτα δεν είναι τυχαίο και σίγουρα το γεγονός ότι τα αυτιά μας βούιζαν κατά την έξοδο (ναι, οκ, 3 μέρες μετά ακόμα βουίζουν) οφείλεται λίγο και στο Idles touch στον ήχο τους! Το αγαπημένο μου, Slowly Separate είχα την τύχη να το τραγουδάω σχεδόν «μαζί» με τον Cox, αφού αυτός αποφάσισε να κατέβει και να το ζήσει μαζί μας.
Αν έχω ένα παραπονάκι να καταθέσω είναι πως τα φωνητικά καθ’όλη τη διάρκεια της συναυλίας ήταν χαμηλωμένα με τα όργανα να καλύπτουν τη φωνή. Νομίζω πως κακώς δε λύθηκε αυτό το θέμα αφού οι στίχοι στα τραγούδια τους είναι ΠΟΛΥ σημαντικό κομμάτι, περνάνε στο κοινό και επηρεάζεται το τελικό αποτέλεσμα. Ναι μεν fuzz και παραμόρφωση αλλά δεν είναι post rock η μπάντα. Λεπτομερειούλες βέβαια!

Δε θα κλείσω με παράπονο βέβαια, γιατί η βραδιά ήταν υπέροχη. Πως να μην είναι όταν χοροπηδάς σα κατσίκι γέρος άνθρωπος με Only Time, Ηealing, The Itch (τι πόρωση…δείτε το video παρακάτω), αλλά και το φοβερό The Whisper (από το EP Unwelcome Light, 2016) που δεν το είχα ακούσει και έπαθα πλάκα.
Αναμένουμε πολλά καλά από αυτή την μπάντα στο μέλλον. Σίγουρα θα τους ξαναδούμε live, απλά τότε ελπίζω να μην είναι αλλιώς. Μεγαλώνει το κοινό αλλά μειώνεται ο αυθορμητισμός και η καύλα! Νόμος.
Υ.Γ.: Όχι ο κιθαρίστας ΔΕΝ είναι ο Ryan Gosling στο λίγο πιο καρδαμωμένο. Ναι ξέρω, είναι ολόιδιος ακόμα και στο ύφος και το χαμόγελο. Δεν είναι, μην παρασύρεστε, τον λένε Steve Goddard και είναι μεγάλος παίχτης. Και όλοι τους πρέπει να αγάπησαν πολύ το ντεμπούτο των Stone Roses. Έτσι ένιωσα εκεί προς το τέλος του live, με τα Hang Me High, Chain of Being και τη χορευτική ψυχεδέλεια της ατμόσφαιρας.

The Noise Figures - Set List
Shoot the Moon
Don't Throw Your Hand
Black Caravan
We Look Better in The Sun
Out Of Touch
In The Boneyard
Belong
Perfect Spell
Feathers
Rollin'
Holy One
Blood

Crows – Set List
Silver Tongues
Garden of England
Wednesday's Child
Slowly Separate
Only Time
The Itch
Healing
Whisper
Room 156
Wild Eyed & Loathsome
Closer Still
Hang Me High
Chain of Being
Encore:
Pray

Photos, videos: v_era