Είναι ορισμένοι δίσκοι που δεν αποτελούν απλά ένα μουσικό έργο, αλλά περιγράφουν μια γενικότερη κατάσταση. Είναι, ή καταφέρνουν να γίνουν, ο καθρέφτης μιας κοινωνίας, μιας εποχής, μιας ιστορικής περιόδου, ακόμα και μίας γειτονιάς ή πόλης. Σίγουρα, ζούμε στην εποχή των social media και της υπερβολικής έκθεσης στη δημοσιότητα, κατά την οποία μία μπάντα, όχι σπάνια, θα σκεφτεί πρώτα το "φαίνεσθαι", τι εντυπώσεις θα προκαλέσει γράφοντας κάτι, παρά αν αυτό το κάτι προέρχεται πράγματι από τα δικά της βιώματα. Εδώ, στο Beware Believers των Crows πιστεύω πως είμαστε ξεκάθαρα μπροστά στην πρώτη περίπτωση, μίας αλμπουμάρας δηλαδή, βγαλμένης μέσα από τα βαθύ της Brexit κοινωνίας της Αγγλίας.

Ο καθρέπτης που λέω παραπάνω του κοινωνικού αναβρασμού, της ηθικής πτώσης και της οικονομικής εξαθλίωσης της Αγγλίας προέρχεται μάλιστα όχι από την Αγγλική επαρχία, όπως γινόταν συνηθέστερα στο παρελθόν, αλλά από την καρδία του προβλήματος -όπως φαίνεται-, το ίδιο το Λονδίνο στο οποίο ζουν οι Crows. Μέσα στο περιβάλλον του γκλαμουράτου, -λάθος- του Λονδίνου των αντιθέσεων που έγιναν πολύ εντονότερες τα τελευταία χρόνια, σε συνδυασμό με την πανδημία και όσα αυτή επέφερε παγκοσμίως, οι Crows δούλεψαν τον δεύτερο δίσκο τους, διάδοχο του Silver Tongues του 2019. Βέβαια μέχρι το 2019 είχε κυλίσει πολύ νερό στο αυλάκι της πορείας της μπάντας, που ξεκίνησε την ενασχόληση της με τη μουσική το 2010 ως Jim Crow & The Murders. Χωρίς να ξέρω περισσότερα στοιχεία, αυτό και μόνο το γεγονός, η χρονική απόσταση του ξεκινήματος της μπάντας μέχρι την κυκλοφορία του πρώτου LP (και νωρίτερα, το 2015, του πρώτου single), μου δείχνει πως τα παιδιά αυτά το πάλεψαν πολύ για να βγουν στον αφρό. Όπου αφρός: να τους έχουν υπό τη σκέπη τους οι Idles.

Στην ασυνήθιστα μεγάλη -για τα σύγχρονα LPs- tracklist συναντάμε πολλά, πολλά διαμάντια. Από αυτά ξεχωρίζω το Only Time. Φοβερή σύνθεση με απίστευτη δύναμη και βρώμικες κιθάρες, αίσθηση του ωμού και ακατέργαστου, με το echo στα φωνητικά να το κάνει όλο αυτό ακόμα πιο απόκοσμο. Τα προαναφερθέντα βέβαια τα συναντάμε σε όλο το δίσκο, τα βρίσκουμε ξεκάθαρα ας πούμε στο πιασάρικο και όχι τυχαία τοποθετημένο στην αρχή του δίσκου, Closer Still. Βέβαια, ακριβώς επειδή είναι «πιασαρικό», νομίζω ότι χάνει λίγο σε ωμότητα, αλλά, εντάξει, καλό είναι να υπάρχει και ένα hitακι, με την απαραίτητη ορμή αλλά και την παραμόρφωση στην κιθάρα που θα το κάνουν ευχάριστο στο αυτί όλων.
Το Slowly Separate, αλλάζουν ταχύτητα, κατεβαίνουν πολύ σε σχέση με το Garden of England (τραγούδι που κατά δήλωση του τραγουδιστή James Cox είναι η δική τους οπτική απέναντι στο ανυπόφορο για όλη την Αγγλική κοινωνία, Brexit) όμως μία οσμή από hit (όχι τυχαία ήταν το πρώτο single του δίσκου) την έχουμε και εδώ:

“Nothing's changing
You're slowly separate
I'm slowly suffering
You quickly fading, I'm tired of suffering,
forever suffering you”

Mου έφερε λίγο στο μυαλό το Νever Miss A Beat των Kaiser Chiefs, σε νοήματα και γενικότερο feeling. Θεματολογία που αναφέρεται στη ζωή στη μεγαλούπολη, κάνοντας μια δουλειά που δε σου αρέσει και σε τρώει εσωτερικά μέρα με τη μέρα, ζώντας μία ανυπόφορη ρουτίνα. Το βιώνει πολύς κόσμος τελικά…
Το Room 156 (δεύτερο single) είναι μία ακόμα βρώμικη κιθαριστικά σύνθεση, ένα ακόμα τουβλάκι στον κατάμαυρο (και συνάμα υπέροχο, γοητευτικό) τοίχο που λέγεται “Beware Believers”. Στίχοι που, γεννημένοι μέσα από την απελπισία, προσπαθούν να οδηγήσουν στο φως:

“here's nothin' left in here
There's nothin' left at all, at all
'Cause broken things let the light in”

To Healing, νωρίτερα, είναι το επόμενο πολύ αγαπημένο μου κομμάτι. Στίχοι ξυράφι, beatατος, γρήγορος ρυθμός, πανέμορφο riff και φυσικά το πνεύμα των Joy Division να περιπλανάται, όπως αναπόφευκτα γίνεται σε κάθε μεγάλο post punk κομμάτι. Φυσικά, ξανά απελπισία αλλά και χαραμάδα (παράθυρό κανονικό δηλαδή) ελπίδας:

“I know that everything hurts
But I know that everything can heal”

To Meanwhile μου έφερε στο μυαλό το μουσικό ύφος και στυλ των (υπεραγαπημένων μου) Black Rebel Motorcycle Club. Κιθαριστικά riffs σε χαλαρό ή μέτριο ρυθμό και ξαφνικά μία αλλαγή/ξέσπασμα που μας στέλνει στο θεό.
Το κομμάτι που κατά την άποψη μου αναδεικνύει απόλυτα την γοητευτική μαυρίλα που αναβλύζει από τη μουσική τους είναι το The Servant, το οποίο ενώ μουσικά στηρίζεται σε riffs και 2 κύριες αλλαγές στη μελωδία, στιχουργικά, αναφέρεται (κάτι που δε συναντάμε συχνά στη θεματολογία τους) σε ανθρώπινες σχέσεις, τη φθορά και τη δυσκολία να μείνουν ζωντανές:

“And I'm trying not to lose you
But you've already given up
And I'm tired of trying to save you
'Cause all it does is hurt us both”

Φυσικά και χωρίς πολύ σκέψη ο δίσκος αυτός βρέθηκε στους καλύτερούς μας του 2022. Όπως ανέφερα και στην αρχή, πρόκειται για δίσκο που περιγράφει ανάγλυφα μία εποχή. Κατάμαυρος, βρώμικος, ωμός και άμεσος στο μεγαλύτερο κομμάτι του, σπουδαίος συνθετικά και εντυπωσιακά ρεαλιστικός και εικονοπλαστικός στιχουργικά.
Σε λίγες μέρες θα τους δούμε ζωντανά στην Αθήνα (12/1 Τemple by Primitive Μusic), στην καλύτερη φάση τους. Μπορεί να μη ζήσαμε Brexit αλλά όσα ζούμε τα τελευταία 15 χρόνια, ομοιάζουν απίστευτα με αυτό. Χρειάζεται να πω κάτι άλλο;
#2 τραγούδια που θα ομορφύνουν τη ζωή σας: Only Time, Healing.
8,5/10