Άλλη μια όμορφη συναυλιακή Πέμπτη της Primitive ήταν αυτή που μας πέρασε, κάτι που πλέον γίνεται…θεσμός. Με δύο εξαιρετικές μπάντες, ταιριαστές σε ένα βαθμό αλλά κυρίως φρέσκες και απολαυστικές. Όλα αυτά στο Six D.o.g.s που είχαμε καιρό να βρεθούμε, κάτι που έδινε extra ενδιαφέρον καθώς θα βαδίζαμε μέσα από το Ψυρρή και θα «κόβαμε» κίνηση από το ρυθμό μίας ζωντανής περιοχής της πόλης. Γιατί για να είναι καλό ένα live όλα παίζουν το ρόλο τους.
Το βασικό φυσικά είναι η μουσική και όσα θα μεταφερθούν από τη σκηνή προς το κοινό. Εδώ ήμασταν πολύ τυχεροί οι κάμποσοι που βρεθήκαμε στο venue. Δύο μπάντες-πύραυλοι ενέργειας και καλής διάθεσης, μπροστά σε ένα όχι βαριεστημένο ή «είδα φως και μπήκα» κοινό, αλλά σε ανθρώπους συνειδητοποιημένους για το τι θα ακούσουν και έτοιμους να περάσουν καλά.

Έναρξη με τους, νεοφερμένους στο προσκήνιο, commuter, μία μπάντα που σας παρουσιάσαμε πρόσφατα (στο SpeeditUp21, στις 16 Μαρτίου)  και έχει μόλις κυκλοφορήσει το πρώτο της ΕP. Βέβαια την απορία μου, πως μία πρωτάρα μπάντα παίζει τόσο καλά, χωρίς άγχος, με άνεση κίνησης και με τρομερό δέσιμο και πάθος πάνω στη σκηνή, την έλυσα γρήγορα google-αροντας εκείνη τη στιγμή. Τα περισσότερα από τα μέλη (οι Ντένις Κουταβάς στην κιθάρα και τα φωνητικά, ο Σπήλιος Κάκκας στο μπάσο και ο Δημήτρης Κουτσούλης στα drums) συμμετείχαν επίσης στους Μινέρβα (που διαλύθηκαν το 2021), εμφανίζονται σήμερα με την προσθήκη του εξαιρετικού Αλέξανδρου Κολοκυθά στην κιθάρα και το εντυπωσιακό ντύσιμο. Όπως και να έχει τα παιδιά έχουν κάτι σημαντικό: τη δυνατότητα να μεταδίδουν το πάθος τους προς το κοινό. Και αυτό δεν είναι λίγο.
Στο καθαρά μουσικό κομμάτι, η μπάντα κινείται στο χώρο του indie και το κάνουν τόσο μα τόσο καλά!

To ύφος είναι ασφαλώς κοντά στο post punk (ακούω πολύ το θορυβώδες “σκοτάδι” των Protomartyr στις συνθέσεις και χαίρομαι για αυτό) αλλά το κιθαριστικό τους κομμάτι μου θύμιζε πολύ Sonic Youth, φυσικά όλα αυτά δωσμένα στην πιο σύγχρονη μορφή τους. Πολλά περάσματα θύμιζαν επίσης τις τεράστιες μπάντες της πάλαι ποτέ brit pop φάσης στο μελωδικό κομμάτι, όπως για παράδειγμα Suede, ενώ υπήρχε στον αέρα και ο δυναμισμός της νέας περιόδου της βρετανικής σκηνής (Crows, Shame κλπ). Στο 40 περίπου λεπτών set, ακούσαμε οκτώ κομμάτια, τέσσερα εκ των οποίων είναι στο ντεμπούτο EP τους -συγκεκριμένα τα τέσσερα από τα πέντε πρώτα που ακούσαμε-. Προσωπικά, μου άρεσε πολύ το Time που ήταν γεμάτο μελωδίες και κιθαριστική ενέργεια, και φυσικά το Light που ορθώς επιλέχθηκε για το πρώτο single τους. Πολύ μου άρεσε και το Honestly που μπορείτε να ακούσετε/δείτε και στο video της v_era (παρακάτω) ενώ με εντυπωσίασε και το αργόσυρτο -αρχικά- Glasgow, που άφηνε ένα post rock τζαμάρισμα στην ατμόσφαιρα, να μας δονεί τα αυτιά κατά την αποχώρησή τους. Πολύ ωραίο, σαν ανοιξιάτικο αεράκι πριν την καταιγίδα, ήταν το opening των commuter.

Σύντομο και απαραίτητο soundcheck και το δεύτερο κομμάτι του live θα ξεκινούσε άμεσα. Το έχω ξαναπεί πως ποτέ δεν βλέπω στο youtube τι πρόκειται να παρακολουθήσω σε ένα live, ακριβώς για να μη χάσω αυτό το συναίσθημα που έζησα ΚΑΙ την Πέμπτη... Σοκ! Σοκ! Σοκ! Οι τέσσερεις SONS είναι εντελώς παλαβοί! Έβλεπες κατά το soundcheck, τεσσερα “ήσυχα”,απόλυτα νορμάλ παιδιά που με το που ξεκίνησε το live μεταμορφώθηκαν σε τέσσερα αγρίμια. Μιλάμε για απίστευτη ενέργεια που έφευγε κατά ριπάς από τη σκηνή προς το κοινό, κάτι που έκαναν τόσο αβίαστα και φυσικά. Σχετικά αποσπάσματα μπορείτε να δείτε στα videos μας. Stage diving μπορεί να μην είχαμε γιατί για να γίνει θες ύψος και η σκηνή του Six d.o.g.s δεν είναι δα και τόσο ψηλή, αλλά και κάθοδο μέσα στο κοινό, του frontman Robin Borghgraef με την κιθάρα του είχαμε, και κάθισμα όλου του κόσμου στα πατώματα και ξαφνικό σήκωμα/χοροπήδημα είχαμε, και crowd surfing είχαμε. Δε θα την αφήναμε την Πέμπτη μας να περάσει έτσι απλά, ξενέρωτα…

Οι Βέλγοι Sons (προέρχονται από την...πόλη των deus, την Αμβέρσα) παίζουν garage με τέρμα τα γκάζια. Φυσικά η μουσική τους δεν περιορίζεται σε κάποια στενά όρια και όπως και οι ίδιοι έχουν δηλώσει, όταν μπαίνουν στο στούντιο ποτέ δεν ξέρουν που θα τους οδηγήσει η έμπνευση. Φυσικά, τα punk και post punk στοιχεία είναι πάντα εκεί. Προσωπικά μάλιστα προτιμώ σε μεγάλο βαθμό αυτόν τον ήχο με τα indie- ας πούμε- φωνητικά (όπως αυτά των Sons) παρά με τα πιο έντονα, βαριά ή τσιριχτά. Γούστα είναι αυτά…
Η είσοδος έγινε με το γλυκύτατο L.o.v.e του Sinatra να ακούγεται από τα ηχεία και στο καπάκι να κολλάει το δικό τους L.o.v.e (από τον περσινό, δεύτερο δίσκο τους, Sweet Boy), που τα πήρε και τα σήκωσε όλα! Από τα πρώτα δευτερόλεπτά μπάινεις στο νόημα: 1. O πανύψηλος μπασίστας Jens De Ruyte είναι εντελώς εκτός ελέγχου. Με την αέναη κίνηση του και το ανυπέρβλητο στυλ του, με το μπάσο του φορεμένο ψηλά. Σου δίνει την αίσθηση ότι κρατάει ένα μουσικό όπλο και δε σταματά να σε πυροβολεί με μπασογραμμές και ένταση. Απίστευτος! 2. Ο ντράμερ Thomas Pultyn -τεράστιος ποζεράς, χωρίς μπλούζα και με τα τατουάζ φόρα παρτίδα και ναι όλα όσα γράφω θα εκλαμβάνονταν αρνητικά αν δεν υπήρχε μία μικρή λεπτομέρεια: είναι αδιανόητα καλός, δυνατός και πορωτικός! 3. Ο κιθαρίστας Arno De Ruyte μεγάλος παίχτης, όλα τα riffs του ήχαν προσωπικότητα. Άλλοτε θύμιζαν Sabbath και Zeppelin και άλλοτε ήταν εντελώς punk ή garage ύφους. Ο ρόλος του στη διαμόρφωσή του ήχου της μπάντας καθοριστικός. 4. Καλά όλα αυτά αλλά κακά τα ψέμματα, αν δεν είσαι post rock μπάντα, θες και τον frontman σου. Ο Robin Borghgraef, αν και εμφανισιακά δείχνει "κοινός θνητός", είναι ένας πραγματικός δυναμίτης! Φοβερή φωνή, άψογες δεύτερες κιθάρες, τόσο επικοινωνιακός όσο χρειάζεται και πολύ ξεσηκωτικός στα σημεία που πρέπει.

Πολλά τα κομμάτια που δεν σου άφηναν το περιθώριο να μείνεις ακίνητος. Ξεχωρίζω σίγουρα το speedάτο I Need a Gun, το (φέρνει και σε Black Keys, λέμε τώρα…) Sweet Boy, το μελωδικό αλλά ταυτόχρονα noizy Skin, το ηλεκτρισμένο (ίσως το καλύτερο τους τραγούδι) Succeed που μου φέρνει πολύ στο νου τους Six.by.Seven. Φοβερό και το σχεδόν πολεμικής έντασης (από τα πλέον γρήγορα και heavy riffed κομμάτια τους) Pixelated Air. Στο encore κοπανήθηκα με το Family Dinner ενώ για το τέλος με το Ricochet, με τα καθίσματα του κοινού, το crowd surfing κλπ, είχαμε ένα χαμούλι που σε εμάς του 100-150 που βρεθήκαμε στο χώρο θα μείνει αξέχαστο (για του λόγου το αληθές...).

Commuter – set list
Reassure
Time
Relay
Light
Choke
Honestly
Pressure Points
Glasgow

SONS – set list
L.O.V.E
Nothing
Naughty
I Need a Gun
Another Round
Bike
Sweet Boy
Hot Friday
White City
Skin
Succeed
Momentary Bliss
I Don’t Want to
Waiting on My Own
Pixelated Air
Encore
Family Dinner
Tube Spit
Ricochet.

Photos/videos: v_era