To περασμένο Παρασκευο-Σάββατο διεξήχθη στην Αθήνα ένα αρκετά πρωτότυπο και σίγουρα πολύ ενδιαφέρον κατά την ανακοίνωσή του φεστιβάλ, το 1st Athens Pop Underground Fest and Convention. Το γεγονός συμπεριλάμβανε 12 live συγκροτημάτων στο Half Note Jazz Club, τα περισσότερα εκ των οποίων ήταν καλεσμένα από το εξωτερικό, ενώ στο Tiki Bar το Σάββατο το μεσημέρι έλαβαν χώρα συζητήσεις και ομιλίες από κάποιες από τις μπάντες, όπως και κάποια acoustic sets. Το ίδιο το γεγονός τελικά αποδείχτηκε ακόμα πιο ενδιαφέρον από το αρχικό άκουσμα και εκτός από το κοινό που πέρασε πολύ καλά, όλες οι συμμετέχουσες μπάντες το διασκέδασαν πολύ, και το απέδειξαν αργότερα, γεμίζοντας το Facebook με φωτογραφίες και ευχαριστίες για την φιλοξενία και τις όμορφες αναμνήσεις.
Παρακάτω θα διαβάσετε λίγα λόγια για κάθε μπάντα. Θα προσπαθήσω να είμαι σύντομος μεν, περιεκτικός δε.

Παρασκευή 19/5
Η Παρασκευή ήταν η πρώτη μέρα του φεστιβάλ, επομένως όλα θα τα βλέπαμε για πρώτη φορά. Και όταν λέω όλα, εννοώ όλα, καθότι ήταν και η πρώτη φορά που θα επισκεπτόμασταν ένα ιστορικό μουσικό χώρο της Αθήνας, το Half Note Jazz Club. Τα live ξεκινούσαν πολύ νωρίς για τα δεδομένα της Ελλάδας και για συναυλία εσωτερικού χώρου, με αποτέλεσμα να μας περνάει αρχικά η σκέψη: “με τέτοιο ήλιο έξω ακόμα, που πάμε να χωθούμε;”, σκέψη που λίγα λεπτά μετά την είσοδό μας, είχε εντελώς σβηστεί από το μυαλό.
Κατά το τσεκάρισμα των εισιτηρίων στην είσοδο ακουστήκαν οι πρώτες νότες της μπάντας που θα άνοιγε την αυλαία των δύο ημερών. Το πρώτο, πάντως, συναίσθημα που νιώσαμε ήταν ένα δέος για το χώρο. Δεν είναι ότι έβλεπες κάτι μαγικό, συγκλονιστικό ή -ας πούμε- φουτουριστικό, αλλά ότι ένιωθες το vibe του μέρους, την ιστορία του, τις νότες να έχουν διαποτίσει τους τοίχους. Ένα μπαρουτοκαπνισμένο μαγαζί, από τα πιο παλιά της Αθήνας. «Μπαρουτοκαπνισμένο» είναι η λέξη που θα μας συνδέσει και με τα υπόλοιπα του live (και των δύο ημερών) και θα καταλάβετε στη συνέχει το λόγο.

The Hermitts UK
Τις πρώτες νότες τους τις ακούσαμε εκ του μακρόθεν. Oι Hermitts έρχονται από τη Βρετανία και παίζουν ακριβώς αυτό που πρέπει για να ξεκινήσουν ένα φεστιβάλ που περιέχει τις λέξεις Pop και Underground. Το ύφος τους μου θύμιζε λίγο Housemartins κέφι και λίγη Echo and the Bunnymen μαυρίλα και λυρικότητα. Ήρθαν στην Ελλάδα, εκτός από το συναυλιακό και μουσικό κομμάτι, για τον ήλιο και τη φάση και να απολαύσουν τα live άλλων εμπειρότερων συγκροτημάτων. Το χάρηκαν και το ίδιο και εμείς, αν και ο κόσμος την ώρα που ανέβηκαν στην σκηνή δεν ήταν πάρα πολύς. Συγκεκριμένα, κοινό ήταν μερικές από τις επόμενες μπάντες και καμιά δεκαριά μη μέλη μπάντας (σε αυτούς και εμείς). Απ' όσα άκουσα μου άρεσε πολύ το Weight of the World και το The Moors με το κολλητικό riff, που κυκλοφόρησε μόλις στις αρχές Απριλίου. Δεν τα πήγαν καθόλου άσχημα για μπάντα με μόλις 3 singles. Ένα θεματάκι (σημαντικό) είχε το μπάσο που έμοιαζε να παίζει άλλα τραγούδια από αυτά που επέλεγε να παίξει η υπόλοιπη μπάντα, αλλά… αν θέλατε να ακούσετε αρμονία κλασσικής μουσικής, να πηγαίνατε στο Μέγαρο, ορθώς θα σκέφτηκαν πολλοί…!
Σημείωση: Το προβληματάκι με το μπάσο πάντως, διαπιστώθηκε και σε άλλες μπάντες της 1ης μέρας, ίσως λιγότερο έντονο, οπότε η ευθύνη είναι μοιρασμένη...!

Τhe Hermitts set list
Hold Tight
Tables Turned
Other Hand
The Moors
Weight of the World
Pale Blue Eyes

Crabber DE
Οι Crabber ήταν ο εκπρόσωπος της Γερμανίας, στο πολύ ζεστό παρεάκι μουσικών που συμμετείχε στο event. Πολύ πρόσχαροι τύποι, ευχαρίστησαν δεκάδες φορές το κοινό ενώ είπαν ότι είναι ενθουσιασμένοι γιατί αυτό ήταν το πρώτο live τους εκτός Γερμανίας. Ακούσαμε κομμάτια από τα δύο άλμπουμ τους (Bluesbusters, 2018 και Who Let The Ducks Out?, 2021), που καλύπτουν αρκετά φάσματα της κιθαριστικής indie/pop μουσικής και γενικώς είναι πολύ goodfeeling οι άνθρωποι. Μπορεί κανείς να πει ότι θυμίζουν Teenage Fanclub, Dodgy, Lemonheads ενώ φλέρταραν σε στιγμές με το shoegaze, ας πούμε το καταπληκτικό Raptured Girl -με το φοβερό τζαμάρισμα στο τέλος- άνετα θα βρισκόταν σε οποιοδήποτε δίσκο των Ride και θα ταίριαζε υπέροχα! Μερικές ακόμα συνθέσεις που μου άρεσαν περισσότερο ήταν τα A Kind of Tragic, το σύντομο και σπιρτόζο (Νο) Easy Way Out, το μελωδικό Sunglasses. Κάτι που θέλω να σημειώσω είναι ότι ήταν αξιοσημείωτη η προσήλωση και συμμετοχή τους ως κοινό, παρακολουθώντας τις υπόλοιπες μπάντες. (Μέχρι και σε «χορευτικό τραινάκι» συμμετείχαν. Κάτι που ειδικά στην Ελλάδα δεν το βλέπεις σχεδόν ποτέ.) Γενικώς τα "έσπασαν" και μπράβο τους!

Crabber set list
Hide & Sick
It’s a Delight
Driftwood
A Kind of Tragic
Fool
Climb Into my Mind
Magic Spell
Dogged
(No) Easy Way Out
Katherine/Waves
Moonlight
DIM
Greek Wine!
Sunglasses
Raptured Girl

The Water Striders
Oι The Water Striders ήταν η πρώτη ελληνική συμμετοχή της βραδιάς και του φεστιβάλ γενικώς, και εμφανίστηκαν ενώ ο κόσμος είχε αρχίσει να πυκνώνει. Μία μπάντα που ακουμπά σε πολλά μουσικά είδη, από κιθαριστικό indie μέχρι progressive και garage. Αυτό το οριζόντιο πέρασμα στα είδη, το κάνουν να φαίνεται εύκολο και αυτό σίγουρα είναι ένα μεγάλο προτέρημα τους. Το περσινό ντεμπούτο τους My Name is Expectation, είχε πολλά διαμαντάκια, μερικά εκ των οποίων ακούσαμε στο φεστιβάλ. Πολύ ωραία ας πούμε ήταν τα House of God (το είχαμε ξεχωρίσει και εδώ τον περασμένο Απρίλιο), το επιθετικό Punisher ή το πρώτο τους single, Can I Settle for a Night?, που μου έφερε πάρα πολύ στο μυαλό τους Puressence (λυρισμός, μελωδία, φωνητικά, όλα).
Φυσικά και ως.. εγχώριο προϊόν θα τους έχουμε στο ραντάρ μας…

The Water Striders set list
Love is a Friend
Like an Empty Train
Turning in your Grave
Punisher
Together Alone
Can I Settle for a Night?
House of God

Davey Woodward & the Winter Orphans
Η τέταρτη μπάντα που θα εμφανιζόταν ήταν μάλλον και το μεγαλύτερο όνομα του διημέρου. Ο Davey Woodward από το Bristol έχει μεγάλη ιστορία πίσω του (νατος ο μπαρουτοκαπνισμένος...), δημιουργώντας τους The Brilliant Corners και τους Experimental Pop Band, μπάντες με μεγάλη ιστορία στο χώρο του indie/alternative ήχου του νησιού. Συνεχίζει με το παρόν σχήμα και τα πάει εξίσου καλά αφού ο δίσκος που κυκλοφόρησαν φέτος, Mystic Science, βρέθηκε στο νο.22 των Σκωτσέζικων album charts. Η μορφή του επιβλητική και υπήρχαν στιγμές που νόμιζα πως βλέπω μπροστά μου τον Mark Lanegan. Τόσο η ποιότητα των κομματιών του (τα περισσότερα είναι από τις προσωπικές δουλειές του), όπως το ακουστικό Everyone Recommends που μου θύμισε πολύ τον συγχωρεμένο David Berman -Silver Jews και Purple Mountains-, τα Bad Day και The Mall, το υπέροχο, Warm Hands (τα τρία τελευταία από το καταπληκτικό Love And Optimism του 2020, ενώ τα Caroline και Dylan’s Poster είναι από τον ομότιτλο της μπάντας δίσκο του 2018) παιγμένα εξαιρετικά και με καλό ήχο από την μπάντα των Winter Orphans, όσο και η εμφάνιση και το στυλ του, με οδηγούσαν χωρίς πολύ σκέψη προς αυτόν τον παραλληλισμό. Πολύ σπουδαία μπάντα, επιβεβαίωσε τη φήμη που τη συνόδευε και παρέδωσε μαθήματα επαγγελματικού, ποιοτικού live.
Είναι ένα από τα πρώτα συγκροτήματα που σημείωσα πως πρέπει να ψάξω περισσότερο, ειδικά όταν έκλεισαν το live τους με το μαγικό Pop διαμάντι των 80’s, Meet me on Tuesdays (The Brilliant Corners).

Davey Woodward & the Winter Orphans set list
3 Nights
Everyone Recommends
Confetti
Hard
Occupy this Space
Warm Hands
Aliens
Caroline
Delilah Sands
Dylan’s Poster
The Mall
Bad Day
Meet me on Tuesdays

Arrest! Charlie Tipper
Eντάξει, μπάντα που αποτελείται από ώριμης ηλικίας μουσικάρες(οι μπαρουτοκαπνισμένοι που προαναφέραμε) και σε mini συνέντευξη (SpeeditUp21), μας είπαν το θρυλικό: Η μεγαλύτερη δυσκολία που συναντήσαμε στην ανάμιξή μας με τη μουσική είναι ότι κανείς δεν ενδιαφέρεται για αυτά που κάνουμε, ε δε γίνεται να είναι κακή και απαγορεύεται δια ροπάλου να την χάσεις (μόνο και μόνο για το χιούμορ της δηλαδή). Η μπάντα αποτελείται από πολλά άτομα επί σκηνής που είχαν φοβερή ενέργεια σε βαθμό να τους βλέπω και να…κουράζομαι. Είχαν αρχίσει να επιδρούν και οι μπύρες βέβαια και η κούραση της ημέρας. Μπράβο τους πραγματικά!
Μουσικά κινούνται στο χώρο του post punk με garage στοιχεία σε πολλά κομμάτια τους και ήταν από τις αποκαλύψεις του διημέρου.
Από κομμάτια, ξεχώρισα το υπέροχο Shelf, το ανεβαστικό Let’s be Honest, το αργόσυρτο και μελωδικό Best Laid Plans.
Kαλά αυτή Αγγλία τι κάνει; Τρώει τα παιδία της τελικά; Είναι δυνατόν να μην ενδιαφέρεται κανείς για αυτά που κάνει αυτή η υπέροχη παρέα των ανθρώπων που κάνουν πράξη το “ο ροκ τρόπος σκέψης χρόνια δεν κοιτά”. Όταν μεγαλώσω λίγο ακόμα, σαν αυτούς θα ήθελα να είμαι πάντως…

Arrest! Charlie Tipper Set List
Shelf
Good Men
(I’ve Never Been to) Alaska
You Won’t be Going Home Tonight
Forever Falling
Best Laid Plans
Pete’s Dead
Refugees
My Head is Aching
Five Aces
Let’s Be Honest
Entertain Me

Kissamatic Lovebubbles Set List
Το τελευταίο συγκρότημα της βραδιάς ήταν οι Kissamatic Lovebubbles, που όπως είπε και ο frontman Βασίλης, ουσιαστικά είναι on and off μπάντα εδώ και πάρα πολλά χρόνια.
Ξεκίνησαν με το Kissamental , ένα χορευτικότατο instrumental pop διαμαντάκι. Είχα σπάσει το κεφάλι μου να θυμηθώ που τους ήξερα λοιπόν, μέχρι που έπαιξαν το Μe και… «μπαμ! Μου ήρθε αναλαμπή». Το κομμάτι (ως μόνο Kissamatic, τότε το όνομα της μπάντας) υπήρχε μέσα σε μία συλλογή της ομάδας Pure Angels Club που κυκλοφόρησε με το περιοδικό Noiz το 1996, και εκείνα τα χρόνια το έπαιζα σε διάφορα dj sets, τόσο πολύ μου άρεσε! Για να είμαι ειλικρινής με το που το άκουσα, κόλλησα, ταξίδεψα πίσω στον εαυτό μου 27 χρονάκια πίσω και κάπου ξεχάστηκα…! Δυνατή μπάντα, ωραία, pop/rock φάση που παραπέμπει σε ωραίες εποχές (λίγο Stone Roses, λίγο Primitives, λίγο Feelies, λίγο Galaxie 500…όλα σμίγουν γλυκά), δεμένη περισσότερο απ’ότι το on and off θα δικαιολογούσε, που έκλεισε ιδανικά το πρώτο μέρος του φεστιβάλ!

Kissamatic Lovebubbles set list
Kissamental
Lisa Sun day
Dreamland
Me
Day by Day
Total Hangover
Tomorrow Never Comes
I Hate You So
Approaching Sixties

To be Continued (γιατί είχαμε και δεύτερη μέρα)

Photos-videos: v_era