Αρχικά να ζητήσουμε ένα συγνώμη γιατί για δεύτερη (και ελπίζουμε τελευταία) φορά σε αυτά τα έξι χρόνια του Sliding Backwards, δεν προλάβαμε το opening όνομα, και δεν έχουμε φωτογρααφίες. Πολύ καλή άποψη για όσα συνέβησαν στο live του Norman Westberg, ευτυχώς και έχουμε. Είναι αυτή που ευχαρίστως προσφέρθηκε να μας μεταφέρει ο φίλος μας, Αποστόλης.
Norman Westberg
Με κάτι που θύμιζε συμφωνία κυρίων, ο Norman Westberg - το μακροβιότερο μέλος των Swans μετά τον Michael Gira - επέλεξε/επιλέχτηκε να είναι η εναρκτήρια πράξη σε αυτή την περιοδεία των Κύκνων αντί των παραδοσιακών του καθηκόντων στη δωρική telecaster. Βέβαια, το line-up που ετοίμασε ο MG αυτή τη φορά δεν άφησε χώρο για τις γνωστές τεκτονικές εκτονώσεις που πηγάζουν από τις ηλεκτρικές τους κιθάρες, όμως αυτό που φάνηκε αρχικά παράδοξο ως “support act” λειτούργησε τελικώς με έναν ήπιο και σχεδόν ευγενικό τρόπο ως το πλέον καταλληλότερο άνοιγμα της βραδυάς: χωρίς να παράξει πλεονάζουσα μουσικότητα, σεβόμενος το στιβαρό δρώμενο που έρχεται, ο NW κινήθηκε συχνοτικά και καλλιτεχνικά σε ένα ambient industrial πλάτωμα που φάνηκε η ιδανική συνοδεία για το μεταβροχερό τοπίο του Θεάτρου Βράχων. Σαν να μην ήθελε να ενοχλήσει με τη μουσική του πρόταση, ο NW άπλωσε τον αραχνοΰφαντο κόσμο του για περίπου 30-40 λεπτά, κάνοντας μας να θέλουμε να ακούσουμε τους προσωπικούς του δίσκους σε μοναχικές, γόνιμες στιγμές και κυρίως να αναρωτιόμαστε που μπορεί να χάθηκε τις υπόλοιπες δύο ώρες όσο οι μουσικοί του συνοδοιπόροι έφτιαχναν μία από τις πιο μυσταγωγικές νύχτες στην ιστορία του δοξασμένου Βύρωνα (η οδός Ολύμπου ακούει;). Για αυτό όμως, θα διαβάσετε καλύτερα παρακάτω, καθώς η ομάδα του Sliding Backwards πολύ ορθώς συνοψίζει τις εντυπώσεις της με όρους τελετής μύησης και όχι μιας ακόμα συναυλίας.
A.
Swans

Ένα live των Swans είναι τα πάντα, είναι όλα! Είναι κάτι που, όσο και αν προσπαθήσεις να το μεταφέρεις με λόγια, δύσκολα θα καταφέρεις σπουδαίο αποτέλεσμα. Γι’αυτό νομίζω πως δε χρειάζεται να πολυεπεκταθώ. Όσοι φοβήθηκαν τη βροχή δυστυχώς την πάτησαν, όσοι φοβήθηκαν τον…M.Gira, επίσης. Τέλος αυτοί που δεν μπόρουσαν να έρθουν ίσως καταφέρουν να μπουν στο κλίμα απ’όσα θα διαβάσουν από εμάς ή και από άλλα sites, πόσο δύσκολο όμως είναι να μεταφερθεί το συναίσθημα; Η μοναδική ικανοποίηση πολλών αισθήσεων, αλλά και αυτή η εσωτερική ανάγκη να μη θες να τελειώσει.
Μια μικρή εισαγωγή του τι σημαίνει live των Swans: Πρόκειται για μία δοκιμασία νευρών, αντοχών, δυνατότητας αντίληψης του χωροχρόνου, ένα κάλεσμα των καλλιτεχνών προς το κοινό να απολαύσουν κάτι «άλλο», που το λες και μουσικό θέαμα αλλά σε καμιά περίπτωση δεν είναι μόνο αυτό.

Στα της συγκεκριμένης συναυλίας τώρα, που πάνω κάτω ισχύσαν και τις 2 προηγούμενες φορές που τους είδα: Καταρχάς να σημειώσω πως το θέατρο Βράχων (που είχα κάμποσο καιρό να πάω, είχε κλείσει και σε κάποια φάση) είναι μία κούκλα. Για τη συγκεκριμένη δε συναυλία, με τις απόκοσμες dark, industrial, post punk, experimental, heavy alternative και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο μουσικές των Swans, ήταν το τέλειο μέρος. Με τον εξαιρετικά φωτισμένο βράχο πίσω από τη σκηνή να μοιάζει με κομήτη που μόλις έσκασε τυχαία δίπλα μας, το σκηνικό έμοιαζε σε να φτιάχτηκε για τους Swans. Και μόνο!
Ο Gira, για πρώτη φορά (για τις φορές που εγώ τον έχω δει) ήταν την περισσότερη ώρα καθιστός. Κάπως παράξενο, γιατί θέλει πάντα να κοιτά προς τους μουσικούς του, σαν δάσκαλος, σαν μαέστρος, σαν δυνάστης ίσως. Αποδείχτηκε πάντως πως μια χαρά μπόρεσε να λειτουργήσει και έτσι, και μάλιστα με πλάτη προς σχεδόν τους μισούς από αυτούς. Βέβαια, η μπάντα Swans, ανεξαρτήτως μελών, είναι πάντα μια καλοκουρδισμένη μηχανή. Ένα αδιανόητα τέλειο δημιούργημα που ώρες-ώρες τσιμπιόμουν να πειστώ ότι είναι αληθινό. Πάντως το καθιστό του Gira ταίριαξε και με το άραγμα του κόσμου. Και δεν αναφέρομαι σε όσους ήταν πάνω στις κερκίδες αλλά σε όσους κατέβηκαν προς τη σκηνή όταν (ευτυχώς) έκανε κάλεσεμα ο frontman της μπάντας, για να γεμίσουν το χώρο. Ο Gira είναι ένας ζεστός άνθρωπος, η μουσική του(ς) όσο απόκοσμη και ψυχρή/industrial αν μοιάζει σε στιγμές, είναι βαθιά ανθρώπινη. Και χρειάζεται και ο ίδιος τους ανθρώπους (του) κοντά.
Μπροστά μου σε κάποια φάση, βλέπω δύο φίλους να συναντιούνται τυχαία. «Πως πας; Καλοί σου φαίνονται;” “Εμπειρία! Δεν πατάω στη γη”. Αυτό ακριβώς που ένιωθα εκείνη τη στιγμή, αυτό το μυσταγωγικό παραλήρημα, την επαναληψιμότητα των ήχων και ρυθμών που έκαναν το χρόνο να σταματάει ή να διαλύεται σαν έννοια, τα όρια της αντοχής των αυτιών μας να δοκιμάζονται πρωτόγνωρα, των φυσικών δυνάμεων των μουσικών να μοιάζουν σαν ξεχειλωμένα. Έμοιαζε σαν ο Gira να τους προστάζει σε κάθε τραγούδι, σε κάθε live να φτάσουν σε νέα κορυφή, σε καινούρια κορύφωση που δεν έχουν γευτεί ποτέ έως τότε. Όλοι μας -με πρώτους τους μουσικούς και τον Gira- αισθανόμασταν σαν στροβιλιζόμενοι δερβίσηδες, δεν ξέραμε πότε θα τελειώσει και που θα καταλήξει όλο αυτό.

Τι άλλο μου έκανε εντύπωση; Η απίστευτη, πανέμορφη προσήλωση του κοινού στο live. Τέλειωνε το ένα τραγούδι και μέχρι να αρχίσει το άλλο δεν άκουγες κιχ, δεν έβλεπες καν άνθρωπο να κουνιέται προς το διπλανό του. Εδώ που τα λέμε και ειδικά μέσα στις συνθέσεις, ας τόλμαγες να μιλήσεις... Όλοι και καθένας μόνος του, έμοιζαν σαν βουτηγμένοι στις μουσικές και αυθόρμητα κινούνταν, με τον ίδιο ρυθμό μεν, με διαφορετικό τρόπο ο καθένας, δε. Εξαιρετικό θέαμα να το παρατηρείς από ψηλά, ομολογουμένως. Τόσο εσωτερική ήταν η όλη υπόθεση που δεν αφορούσε κανέναν πως το βιώνε ο δίπλα, ο από πάνω, ο παρακεί...

“Put it Down, Put it Down, Put it Down!”. Το είπα και παραπάνω, ο Gira είναι ένας ζεστός άνθρωπος. Ευγενής. Μου το είπε και η v_era, όταν επεξεργαζόταν τις φωτογραφίες: «Ρε συ αυτός γελάει συνέχεια». Για να είμαι ειλικρινής, το παρατήρησα ζωντανά και εγώ και δεν είναι κάτι που θυμάμαι από τα προηγούμενα live. Όλα καλά βέβαια, αρκεί να μη του διαταράξεις την ισορροπία. Όπως για παράδειγμα να βγάλεις κινητό. Τότε, εν μέσω κομματιού ακούς το προαναφερθέν στην αρχή της παραγράφου. Κατόπιν, στο τέλος του κομματιού ζήτησε συγνώμη και ευγενικά επανέλαβε πως δε θέλει να βλέπει κινητά: «Ξέρω πως θα το κάνετε, απλά προσπαθήστε να μην είναι τόσο φανερό ώστε να το δω!». Κύριος…
Ακούσαμε για περίπου 2 ώρες κάμποσα κομμάτια, όχι πολλά βέβαια καθ’ότι και μεγάλης διάρκειας είναι τα περισσότερα αλλά και στις συναυλίες τα παίζουν σε όσο πιο extended version γίνεται. Για να μην μπορείς να πάρεις ανάσα!
Είχα δεν είχα έγραψα μπόλικα. Ήδη ένα σύνδρομο έλλειψης live των Swans το έχω, ελπίζω να τους ξαναδούμε σύντομα. Σκέφτηκα διάφορα να γράψω για επίλογο όμως μου άρεσε αυτό που -στο περίπου- είπε ο προαναφερθέντας (στην αρχή του κειμένου) φίλος, Αποστόλης: «…ήταν η ουσιαστικότερη συναυλία των τελευταίων ετών, είθε ο θεός να μας παίρνει μέρες και να του δίνει χρόνια…»! Αυτά…

Υ.Γ: Οι μουσικοί των Swans, εκτός του M. Gira, είιναι:

Larry Mullins : multi-instrumentalist (primarily drums, percussion, and keyboards)
Kristof Hahn:  guitar
Phil Puleo:  drummer, illustrator and visual artist
Dana Schechter: bassist, animator, illustrator, keyboards
Christopher Pravdica: bass guitar

Υ.Γ: Ευχαριστούμε πολύ και τον Άρη D. M. Ξέρει αυτός...

Photos-video: v_era