To Sliding Backwards είναι ένα μουσικό site, κοινώς προσπαθούμε να ασχολούμαστε καθαρά με το μουσικό κομμάτι κάθε γεγονότος. Έτσι, προβληματίστηκα αρκετά για το αν έπρεπε κάποια θέματα που άπτονταν του οργανωτικού κομματιού του festival (ReleaseXNostos, συγκεκριμένα της 23ης Ιουνίου με headliner τη Siouxsie) να τα θίξω στην αρχή ή απλώς σε ένα Υ.Γ. Τα οργανωτικά αυτά θέματα όμως, επηρέασαν άμεσα το μουσικό κομμάτι, το τί καταφέραμε τελικά να ακούσουμε/δούμε, οπότε δεν θα ήταν σωστό να μην τα θίξουμε από την αρχή.
Θα τα θέσω έτσι όπως τα αντιλαμβάνομαι εγώ τα πράγματα. Για αρκετά χρόνια το Nostos Festival έφερνε διάφορες αξιόλογες μπάντες ΔΩΡΕΑΝ για το κοινό (Yo La Tengo, John Cale & Band, Animal Collective, Low κ.α.). Μάλιστα κάποιες φορές τύχαινε τα live -των Release & Nostos- να συμπίπτουν ημερολογιακά. Όλα αυτά τα χρόνια λοιπόν ακούγονταν από ψίθυροι έως και φωνές περί αθέμιτου ανταγωνισμού. Το ενδιαφέρον είναι πως τα περί αθέμιτου, δεν προέρχονταν μόνο από εταιρείες διοργάνωσης συναυλιών (εκεί μάλιστα ήταν μόνο ψίθυροι) αλλά και από…«επαναστάτες» μουσικόφιλους στα social. Το ζούσαμε όλοι μας, ας μην κρυβόμαστε. Αυτό που έγινε λοιπόν (στα δικά μου μάτια) είναι συμφωνία των δυο φεστιβάλ: Πολλά ονόματα την ίδια μέρα με ένα κοινό εισιτήριο (όχι ιδιαίτερα υψηλό, για να είμαστε δίκαιοι). Το αποτέλεσμα όλου αυτού ήταν ΕΜΕΙΣ, το κοινό, να μην καταφέρουμε να απολαύσουμε όλες τις μπάντες (με αντίτιμο ή άνευ), χωρίς ποτέ κανείς να μας το'χει κάνει σαφές κατά την αγορά του εισιτηρίου. Το “θα μπορείτε να δείτε τους Headliners” μάλλον αποδείχθηκε κάπως παραπλανητικό. Με λίγα λόγια το νέο, κοινό φεστιβάλ, ήθελε να μας κάνει Γιουσέιν Μπόλτ, χωρίς την ικανοποίηση της δίψας μας για τη μουσική. Σταματάω όμως την γκρίνια εδώ! Ήταν λάθος και μακάρι να διορθωθεί…
Πάμε να δούμε τι προλάβαμε από τη μέρα του φεστιβάλ της 23/6/23. Για να μπορούμε να είμαστε μπροστά στη σκηνή του Release στην Πλατεία Νερού και να νιώθουμε ότι βρισκόμαστε σε συναυλία όσο το δυνατόν περισσότερο, δεν κινηθήκαμε καθόλου προς το Nostos Stage. Ευχαριστούμε πολύ, λοιπόν, τον φίλο Αποστόλη για το κείμενο που μας παραχώρησε για όσα είδε και έζησε εκείνος στους Viagra Boys και τον φίλο Paris D. για τις φωτογραφίες του.

Viagra Boys

Κάτω από τον ακόμα καυτό ήλιο, ακριβώς στις 19:30, οι λαδωμένοι ποντικοί που ακούνε στο όνομα Viagra Boys κατέλαβαν τη σκηνή στο Ξέφωτο του Πάρκου, σερβίροντας μας ακριβώς αυτό που γευτήκαμε πέρσι στη συναυλία τους στο ΟΑΚΑ. Με ήχο κραταιό και όσο δυνατό χρειαζότανε για την εισαγωγή μας στο φεστιβάλ, οι vb απέδειξαν ως γοητευτικοί απατεώνες πως μπορείς να κρατάς την προσοχή του κόσμου μέσα από μία επίφαση μουσικής όταν η ίδια η μουσική απουσιάζει. Απόλυτη party μπάντα, με pumped-up κομμάτια σε σταθερό mid-to-high tempo και μαρινάρισμα από ζαλισμένα σαξόφωνα και ηλεκτρονικά, ίσως θα ήταν ιδανική επιλογή για μία εμφάνιση πιο βαθιά μέσα στη νύχτα, ακριβώς για να πυροδοτήσουν ένα φεστιβαλικό κοινό που μάλλον αποχώρησε κάπως θολωμένο και χωρίς να γνωρίζει εάν όντως πέρασε καλά ή στριμώχτηκε ανάμεσα σε αμήχανες χειρονομίες μύθων που έζησαν για χρόνια απομονωμένοι σε δωμάτια με καθρέφτες, απέχοντας από τα μουσικά εγκόσμια. Η ουσία όμως παραμένει: οι vb ίσως ήταν η καλύτερη στιγμή του χθεσινού φεστιβάλ, χωρίς να έχουν την αξία, τις συνθέσεις, το ταλέντο. Είχαν όμως τον σφυγμό και έπιασαν το momentum της μέρας καλύτερα και από τα μεγάλα ονόματα που έπονταν.
(Αποστόλης).

In Trance 95

H ουσία του live των darkwave / electro, In Τrance 95, είναι η επανεμφάνιση μετά από και ‘γω δεν ξέρω πόσο καιρό, μιας πρωτοποριακής μπάντας που είχε χτίσει το δικό της μύθο στον εγχώριο ηλεκτρονικό ήχο, από τα τέλη των ‘80s. Τους παρομοιάζω με τους Στερεονόβα (στην ιστορικότητα και το πόσο πρωτοποριακοί ήταν, στο ότι διαλύθηκαν και πρόσφατα επανήλθαν), σε αρκετά λιγότερο massive επίπεδο, αφού είναι άλλωστε λιγότερο μαζικός και ο ήχος τους. Το εντυπωσιακό είναι πως φάνηκε σα να μην είχε περάσει μέρα από το τελευταίο live τους ή για να είμαι πιο συγκεκριμένος: Κάπως έτσι τους θυμάμαι την τελευταία φορά που εγώ τους είδα, προ δεκαετίας. Ο ήχος ήταν εκεί (τα synths του Νίκου Βελιώτη πήραν φωτιά), η πίστη και το πάθος επίσης. Η φωνή του Αλεξ Μαχαίρα έκανε αξιοπρεπή προσπάθεια και σε γενικές γραμμές νομίζω ήταν εντάξει. Το λάθος κατά την άποψή μου ήταν η ώρα, αλλά κακά τα ψέματα αυτό δεν θα μπορούσε να αλλάξει παρά μόνο αν υπήρχε και μία εσωτερική – club ας πούμε- σκηνή, για πιο αργά.
Σε κάθε περίπτωση σίγουρα κέρδισαν ακόμα μια φορά το σεβασμό μου και αυτό είναι το λιγότερο που μπορώ να πω.

Ladytron


Για να είμαι ειλικρινής περίμενα περισσότερα από τους Ladytron. Καταρχάς, η σκηνή του Release είναι τεράστια. Όταν λοιπόν πέραν του ντράμερ χώνεις και τον κιθαρίστα πίσω στο βάθος, κάπου ήδη έχεις χάσει σε θέαμα και επαφή με το κοινό. Πέραν αυτού, νομίζω πως για παραπάνω από το μισό του set τους, οι επιλογές των κομματιών ήταν λάθος, ενώ εκτός τόπου ήταν και οι περισσότερες διφωνίες που δοκίμαζαν. Νομίζω πως δεν πέρασαν προς τον κόσμο σε πρώτη φάση, ενώ έχουν μπόλικο υλικό πολύ πιο συναυλιακά φιλικό. Από τη μέση και μετά με ένα-δυο clubοειδή Βουλγάρικων φωνητικών -όπως με το Fighting In Built Up Areas-, με το Playgirl, το Seventeen και φυσικά το Destroy Everything You Touch, κέρδισαν το όποιο κοινό επέλεξε να τους δει αντί των Viagra Boys. Ο κόσμος για ένα καλό σερί κομματιών κουνήθηκε, χόρεψε και τραγούδησε οπότε νομίζω πως σε γενικές γραμμές το λες και εντάξει το live. Ισχύει πάντως ότι έγραψα στην πρώτη γραμμή, περίμενα περισσότερα.

Echo and The Bunnymen


Oι Echo and the Bunnymen ήταν η καλύτερη στιγμή του festival για εμένα (αν είχα δει και τους Viagra Boys ίσως υπήρχε αντίπαλο δέος). Ήταν και απωθημένο γιατί μέσα από ένα παράξενο παιχνίδι της μοίρας δεν τους είχα δει ποτέ και η ευτυχία ξεχείλιζε μέσα μου. Η φωνή του Ian McCulloch, σήμα κατατεθέν της μπάντας (μαζί με την φουντωτή κόμη, που φυσικά πλέον έχει περιοριστεί) διατηρείται σε σπουδαίο επίπεδο, τουλάχιστον για το μεγαλύτερο μέρος του set. Ο δε, κιθαρίστας και συνιδρυτής της ιστορικής Λιβερπουλιάνικης μπάντας, Will Sergeant, ήταν συγκινητικά σπουδαίος, μέχρι την τελευταία νότα. Πραγματικά, πέρασα το περισσότερο κομμάτι του live να παρατηρώ (έτυχε να είναι και εντελώς μπροστά μου) πως έφερνε εις πέρας σε επίπεδο τελειότητας κάθε ένα από τους ήχους που ακούμε όλα τα χρόνια από τους δίσκους αυτής της υπερθρυλικής μπάντας. Ναι Lips Like Sugar, βέβαια ναι για την κομματάρα All My Colours (Ζimbo) ή το Seven Seas, ναι Killing Moon που μπορεί μην το ακούσαμε στην καλύτερη εκτέλεση ever, αλλά μου αρκεί που ήμουν εκεί. Πολλά μπράβο για την ΦΑΝΤΑΣΤΙΚΗ εκτέλεση στο σκοτεινό αλλά τόσο μεγαλειώδες Over The Wall, τέλειο το πέρασμα Nothing Lasts Forever / Walk on the Wild Side (Lou Reed) και το The Cutter στο encore, αλλά ήθελα κι άλλο, ήθελα να τους απολαύσω λίγο (ή και πολύ) ακόμα. Ίσως σε κάποιους να ακούγομαι υπερβολικός αλλά θα ήθελα να τους έβλεπα σαν headliners σε κάποιο festival, στο κοντινό μέλλον. Δεν τους χόρτασα…

Siouxsie

H μεγαλύτερη ώρα του festival είχε φτάσει και μία σημαντική απορία για το αν η πολύχρονη αποχή της Siouxsie από τα μουσικά πράγματα είχε αφήσει τα σημάδια της, θα λάμβανε την απάντησή της. Πολλά θέλω να γράψω αλλά αυτό που πρώτα πρεπεί να πω είναι ότι ένιωθα πως αυτή ήταν η στιγμή για να αποκατασταθεί μία μεγάλη αδικία, μία άθλια συμπεριφορά μέρους του ελληνικού κοινού σε εκείνη την εμφάνισή της, στη Μαλακάσα. Εκεί που ένα μέρος της τότε «επαναστατικής» και παντελώς ασεβούς νεολαίας είχε πετάξει μπουκάλια στη σκηνή (μπόλικα και για αρκετή ώρα) για να την αναγκάσει να τελειώσει το set της νωρίτερα, κάτι που φυσικά και είχε συμβεί! Η αποθέωση που γνώρισε στις 23 Ιουνίου 2023 στην Πλατεία Νερού από τους πάντες (ανεξαρτήτως αν κάποιοι ενθουσιάστηκαν με την εμφάνιση της ή όχι) ήταν -στο δικό μου μυαλό- ένα "συγνώμη" και μία επιβεβλημένη κίνηση αναγνώρισης της τεράστιας αξίας και προσφοράς της στη μουσική που αγαπάμε.

Το πολύ ευχάριστο είναι πως η παρουσία της δεν τράβηξε μόνο κόσμο με κλεισμένα τα δεύτερα -αντα και άνω, αλλά και νεαρόκοσμο, μακιγιαρισμένο έντονα και με μαλλιά που παρέπεμπαν στην εικόνα της Siouxsie των 70-90s. Ο κόσμος που ήρθε να την δει ήταν πάρα πολύς (ειδικά όταν κατέφθασαν και όσοι παρακολούθησαν τους Interpol στο Ξέφωτο του Νιάρχος) και το σκηνικό ήταν όπως ακριβώς έπρεπε για να υποδεχθεί μία θεά. Στο καθαρά μουσικό κομμάτι μπορούμε να πούμε πολλά και να έχουμε κάποιες ενστάσεις. Τόσο για το set που θα μπορούσε να ήταν περισσότερο απλωμένο σε όλη την καριέρα της όσο και στον τρόπο που παίχτηκαν αρκετά από τα κομμάτια. Είχαν μία χροιά σύγχρονης heavy μπάντας και απουσίαζε η γλύκα των Banshees (αναφέρομαι σε όσα κομμάτια προερχόταν από την Banshees εποχή της και όχι τα solo). Επίσης, η φωνή της δεν είχε την ένταση του παρελθόντος ούτε την δυνατότητα να πιάνει τα «ψηλά» που έπιανε, γεγονός που όμως δεν με ενόχλησε πολύ, το ακούω όμως σαν ένσταση από οποιανδήποτε την έχει.


Αυτό που εγώ θα κρατήσω είναι πως ήρθε μπροστά μας σαν η Siouxsie του σήμερα. Μια τεράστια καλλιτέχνης με αδιανόητα μεγάλη ιστορία που ήρθε να μας παρουσιάσει μεν τα τραγούδια του παρελθόντος της, όχι όμως σα μια καρικατούρα του εαυτού της. Όχι μακιγιαρισμένη λες και ήταν 30-40 χρονών αλλά όπως είναι σήμερα. Αξιοπρεπέστατη και ειλικρινής.
H έκσταση που μου προκάλεσε το ότι άκουγα ζωντανά, κομμάτια όπως τον ύμνο Sin in My Heart (με την ίδια να συμμετέχει και με κιθάρα πέραν των φωνητικών), τα Christine, Into A Swan, Spellbound (τι ονειρικό κλείσιμο του live…), ήταν μοναδική.
Το ότι την είδαμε το θεωρώ ένα ιστορικό γεγονός από μόνο του, τόσο μεγάλο που δεν μου αφήνει περιθώριο να ασχοληθώ πολύ με το μουσικό/εκτελεστικό κομμάτι, που σαφώς δεν ήταν ό,τι καλύτερο. Αιώνιο Respect!
Συμπερασματικά, για το Release της 23/6, θα πω μπράβο για άλλη μια φορά για το οργανωτικό κομμάτι και για την επιλογή των ονομάτων, αλλά η ένσταση που ανέφερα στην αρχή για το κάκιστο χρονοδιάγραμμα ισχύει, καθότι αυτό δεν με άφησε να απολαύσω το Festival στην ολότητα του. Ελπίζω και εύχομαι αυτό να διορθωθεί στο μέλλον.

Photos: v_era & paris d. 
Videos: v_era