To Ejekt είναι αλήθεια πως έχει σχεδόν πάντα ισορροπημένο, ταιριαστό και ενδιαφέρον, εν τέλει, line up. Το φετινό δε, νομίζω πως ακόμα και αν -για εμένα- δεν κάλυπτε τόσο το τρίτο κομμάτι, στα δύο πρώτα ήταν εξαιρετικό. Η ημέρα ήταν σαφώς προσανατολισμένη προς τη γυναίκα και αυτό το καταλάβαινες από τα ονόματα της ημέρας (Goat girl, Warpaint, συγκροτήματα που αποτελούνται από γυναίκες, και φυσικά η Florence), το είδαμε όμως και στο χώρο της Πλατείας Νερού. Το ποσοστό των 20 και πλέον χιλιάδων θεατών (τόσοι περίπου μου φάνηκαν εμένα τουλάχιστον) ήταν συντριπτικό υπέρ του "ωραίου φύλου". Τόσο αυτό το γεγονός όσο και ο μικρός σχετικά μέσος όρος ηλικίας ήταν δύο πολύ χαρακτηριστικά στοιχεία της βραδιάς.
Από νωρίς στο χώρο έβλεπες κόσμο ντυμένο με πολύχρωμα φουστάνια, λουλουδένια στεφάνια, αεράτες μπλούζες και σανδάλια ενώ και το πλουμιστό make up ήταν must. Οι περισσότεροι έμοιαζαν με αερικά, βγαλμένα από παραμύθι. Το κοινό «το ζούσε» πραγματικά όλο αυτό το πάρτι. Και να μην ήξερες ποιο είναι το πρώτο όνομα πάντως, χωρίς καν να σου δείξουν το line up, το μυαλό οπωσδήποτε θα πήγαινε στη θεά «Florence και τη μηχανή της». Αλλά τα σχετικά με αυτήν θα τα πούμε παρακάτω.

Royal Arch
Το ξεκίνημα έγινε με τους Royal Arch νωρίς-νωρίς, σε ώρες που στην Ελλάδα απλώς πρέπει να απαγορευτεί οποιαδήποτε δραστηριότητα. Για λύπηση ήμασταν όλοι κάτω από τους τριανταφεύγα βαθμούς αλλά τα παιδιά πάνω στη σκηνή ήταν ήρωες. Δεν κατάφερα να ακούσω όλο το set, μερικά κομμάτια τα άκουγα πλησιάζοντας προς το χώρο και μετά τρέχοντας προς τη σκηνή, όμως μου φάνηκαν πολύ-πολύ καλοί! Μάλιστα επειδή είχα και το περσινό μέτρο σύγκρισης (από το Release)  μου φάνηκαν πιο αποφασιστικοί και με πιο γεμάτο ήχο, αυτήν την φορά.
Δυστυχώς δεν πρόλαβα τα δύο νεότερα singles τους (κρίμα-κρίμα-κρίμα..), "Why don’t you? (Let It All Go)" & "Twenty Three" αλλά υποθέτω πως θα τα πήγαν πολύ καλά αν κρίνω απ’όσα άκουσα μετά. Κλασσικά, το "La Nuit" που έκλεισε όπως και πέρσι το set τους, είναι ένα εκπληκτικό indie κομμάτι και αν είχε την προβολή που του αξίζει θα ήταν πολύ γνωστό και εκτός συνόρων. Ένας ύμνος πραγματικά.

Royal Arch Set List
Why don’t you? (Let It All Go)
Twenty Three
Night After Night
Glittering Light
Root Of Your Downfall
La Nuit

Goat Girl
Οι Goat Girl ήταν μάλλον η μία -μικρή- απογοήτευση της ημέρας. Πάντα αυτό συνδέεται και με τις προσδοκίες που έχει κανείς από μία μπάντα. Θυμίζω απλώς ότι το ντεμπούτο τους μέσω της Rough Trade που τους τσάκωσε στο τσακ-μπαμ, ήταν στα καλύτερά μας του 2018.
Η αλήθεια είναι πως ο ήλιος συνέχιζε να πέφτει καυτός και για τους ντόπιους Royal Arch μπορεί να ήταν κάτι σχετικά φυσικολογικό, οι Λονδρέζες όμως φρίκαραν πραγματικά και τις καταλαβαίνω ως ένα βαθμό. Πάντως το γεγονός παραμένει ότι ήταν αρκετά ασυντόνιστες, εκτός ρυθμού και με αρκετά θεματάκια στο να παρουσιάσουν το ομολογουμένως πολύ καλό υλικό των δύο έως τώρα δίσκων τους. Κάτι που δεν ήξερα, και έμαθα πρόσφατα είναι ότι είχαν συνοδεύσει τους μεγάλους Fall στο τελευταίο τους live. Αυτό αλλά και οι ωραίες grungy, post punk δισκογραφικές δουλειές τους είναι λόγοι να θέλω να τις ξαναδώ σε ένα κλειστό χώρο, σε ένα ολόδικο τους live.

Goat Girl Set List
The Crack
Cracker Drool
Country Sleaze
Where Do We Go From Here?
P. T. S. Tea
Sad Cowboy.

Warpaint
Η μπάντα που περίμενα περισσότερο απόλες της ημέρας και που ήταν αυτή που τελικά όντως με ξετρέλανε, ήταν οι Αμερικανίδες Warpaint. Δεν γνωρίζω αν έχουν ξαναέρθει στην Ελλάδα, πάντως, τις είχα δει πίσω στο μακρινό 2011 στο Flow Festival στο Ελσίνκι, στα τότε πρώτα σχετικά βήματά τους, και είχα μείνει κατενθουσιασμένος. Τότε βέβαια είχαν μόλις ένα -καταπληκτικό- δίσκο στο ενεργητικό τους (The Fool, 2010), φέτος είχαν να διαλέξουν από τέσσερεις δίσκους το τι θα προσέθεταν στο set τους.
Το εντυπωσιακό με αυτή τη μπάντα είναι κατά την άποψη μου ότι σε κατακτά με τον ήχο της, χωρίς να χρειαστεί να κάνει τίποτα άλλο. Ούτε να σε ευχαριστήσει 45 φορές ή να σου πει πόσο φανταστικός είναι ο μουσακάς (θα τα πούμε μετά για αυτό), ούτε να ξεχειλώνει κομμάτια χωρίς λόγο. Ο ήχος τους (κρυστάλλινος είναι η αλήθεια) είναι ένα κράμα από post punk/indie με dream pop/shoegaze στοιχεία και μία διαρκή άλλοτε εμφανή άλλοτε υπόγεια groove-ια). Δε γίνεται να μη λατρέψεις το μπάσο τους (καταπληκτική Jenny Lee Lindberg) αν το post punk είναι από τους ήχους σου (Disco // Very), τα κιθαριστικά τους περάσματα αν γουστάρεις τον πιο indie ήχο (Undertow) και δε γίνεται να μη λυγίσεις στα πιο αργά κομμάτια τους (Hard To Tell You). Όλα πάντως -στα μάτια και τα αυτιά μου- ξεκινούν και τελειώνουν στον ηγετικό αλλά ταπεινό και ενίοτε χιουμοριστικό ρόλο της ντράμερ - δυναμίτη Stella Mozgawa. Φο βε ρες! Νομίζω και στις ίδιες έγινε αντιληπτό ότι το -αρκετά πολυπληθές για την ώρα- κοινό, γούσταρε πολύ και να μας υπολογίζουν για την επόμενη ευρωπαϊκή τους βόλτα.

Warpaint Set List
Stars
Champion
Intro
Keep It Healthy
Hips
Bees
Hard To Tell You
Love Is To die
Krimson
Undertow
New Song
Disco // Very.

Εditors
Για τους Editors δεν ξέρω τι να πρωτόγράψω. Όπως σε κάθε συναπάντημά μας τα τελευταία χρόνια (δισκογραφικό ή συναυλιακό) έχω και αρνητικά και θετικά να αναφέρω. Είναι υπερμπάντα και το ξέρουμε όλοι. Γεμάτος ήχος, εναλλαγές, μπάντα που κατακτά τη σκηνή και εμβληματικός, θεατρικότατος και απόλυτα καθηλωτικός frontman (Tom Smith). Άνετα θα μπορούσαν να είναι το πρώτο όνομα και στο Ejekt της Κυριακής που πέρασε, αλλά και σε κάθε φεστιβάλ. Εκεί που κατά την άποψή μου την πάτησαν (ξαναλέω, αυτή είναι καθαρά δική μου αίσθηση) είναι ακριβώς αυτό: Στην προσπάθεια τους να γίνουν «πρώτο όνομα» σε οποιοδήποτε φεστιβάλ, κάνουν πράγματα που δεν τους βγαίνουν. Δεν είναι καθόλου κακό να εξελίσσεις τον ήχο σου (επιβάλλεται θα έλεγα), να το γυρνάς σε beat και electro anthems, αρκεί αυτά να έχουν όντως κάτι να πουν. Το έκαναν κάποτε oι U2 και τους βγήκε, αλλά τα κομμάτια των Achtung Baby και Zooropa, ήταν ένα κι ένα. Στους Editors δε συμβαίνει αυτό. Όπως και να έχει πάντως περάσαμε πάρα μα πάρα πολύ καλά νομίζω για άλλη μια φορά μαζί τους, απλά προσωπικά ξεχωρίζω τα παλαιότερα κομμάτια τους, Αn End Has A Start, Bones, Munich, The Racing Rats, Papillon μέχρι και το τελευταίο μεγάλο κομμάτι που έγραψαν το Sugar, αυτά στα οποία η κιθάρα του Justin Lockey έμοιαζε με φλογοβόλο.
Εις το επανιδείν! (κάτι που σε Ελλαδικό έδαφος είναι δεδομένο πως θα γίνει, αφού τους «πάμε» και μας «πάνε»).

Editors Set List
Strange Intimacy
An End Has A Start
Bones
Strawberry Lemonade
Sugar
Magazine
The Racing Rats
Karma Climb
Munich
Hallelujah (So Low)
Ocean Of Night
Picturesque
Killer (διασκευή Adamski)
Papillon.

Florence + the Machine
Μπορεί να έγραψα προηγουμένως ότι οι Editors θα μπορούσαν άνετα να είναι το πρώτο όνομα της βραδιάς, όμως δεν ήταν και αυτό το έβλεπες παντού γύρω σου. Τα είπαμε παραπάνω τόσο για τα ντυσίματα όσο και για την αναλογία του κόσμου. Μακράν οι περισσότεροι πέρασαν πολύ καλά μεν με όλες τις μπάντες, είχαν συρρεύσει κατά χιλιάδες όμως για να δουν τους Florence + the Machine.

Την Florence συναυλιακά την είχα αφήσει στο μακρινό Synch festival στην Τεχνόπολη το 2009, τότε που, πρωτοεμφανιζόμενη (μόλις είχε κυκλοφορήσει το υπέροχο Lungs) δε σταμάτησε να διατρέχει όλη τη σκηνή και να χορεύει, σκαρφάλωνε πάνω στα ψηλά μέρη της σκηνής και έτρεμε το φιλοκάρδι μας μην έρθει αντιμέτωπη με ανεξέλεγκτη βαρύτητα.
Εντυπωσιακά πράγματα είδαμε ξανά, 13 χρόνια μετά (και ενώ μεσολάβησαν αρκετές εμφανίσεις της στην Ελλάδα που πιθανώς εν μέρει να δικαιολογούν και το μεγάλο fan base της εδώ). Πάλι αεικίνητη (οκ, τώρα δεν είχαμε σκαρφαλώματα, είχαμε όμως βόλτες μέσα στο κοινό), με κρυστάλλινη φωνή, άψογη σκηνική παρουσία και πολύ αγάπη για και από το ελληνικό κοινό. Η μεγάλη διαφορά με το 2009 είναι πως τότε κάτω από τη σκηνή ήμασταν ένα μάτσο περίεργοι τύποι (με την έννοια της περιέργειας του τι θα δούμε και όχι της… “παραξενιάς”), ενώ το 2023  απλωνόταν μπροστά της μία λαοθάλασσα φανατικών οπαδών. Έγιναν πράγματα που βλέπεις μόνο σε metal συναυλίες πλέον στην Ελλάδα: Κοινό απόλυτα έτοιμο να χειροκροτήσει ρυθμικά στα σημεία που πρέπει, να κάνει singalongs όταν χρειάζεται, να συμμετέχει απόλυτα ενεργά στο show που εξελισσόταν. Εκπληκτικό πραγματικά και το ακόμα πιο σοκαριστικά ευχάριστο για εμένα ήταν ότι ο μέσος όρος ηλικίας ήταν κοντά στα πρώτα 20 έτη, 24-25 max. Το ακόμα πιο περίεργο είναι ότι μεγάλο μέρος του κοινού όταν ερωτήθηκε αν την έχει ξαναδεί είπε Όχι! Τέτοιος συντονισμός από κοινό που βλέπει καλλιτέχνη για πρώτη φορά είναι γεγονός αξιοπερίεργο και σίγουρα αξιομνημόνευτο.

Σε όλα τα παραπάνω διθυραμβικά για το show, οφείλω να σημειώσω ότι μουσικά δε με ξετρελαίνει, δε βλέπω κάποια εξέλιξη στον pop/folk rock ήχο της, όμως δε νομίζω ότι πολυαφορά αυτό κανέναν από τους 20 και πλέον χιλιάδες κόσμου που παραλληρούσαν σε κάθε της κίνηση και με την όλη φάση που έστησε η ίδια και η επίσης χαρισματική μπάντα της.
Aν με κούρασε κάτι ήταν τα συνεχόμενα “Thank you Athens” και “I Love you so much”. Σέβομαι ότι έβγαιναν από την καρδιά της και δεν υπήρχε κάτι προσποιητό, αλλά μου φάνηκε υπερβολική η επανάληψη.
Αυτά και εις το επανιδείν νεράιδα Flo!

Υ.Γ: Πολλά respect προς τη Florence οφείλω να δώσω και για το γεγονός ότι ενώ έχει όλο το κοινό με το μέρος της και θα μπορούσε απλά να συνεχίσει σα να μη συμβαίνει τίποτα, εκείνη ζήτησε από τον κόσμο επιτέλους να κατεβάσει τα κινητά του και να ζήσει τη στιγμή, να ζήσει το τώρα, να χρησιμοποιήσει τα χέρια του για να αγκαλιάσει κάποιον δίπλα του. Τα είπε και ο Tim Booth το 2019, πάλι στο ίδιο μέρος, απλά με την προσθήκη της F word! Εύγε Florence!

Florence + the Machine Set List
Heaven Is Here
King
Ship To Wreck
Free
Queen Of Peace
Dream Girl Evil
Prayer Factory
Big God
June
Hunger
You Got The Love
Choreomania
Kiss With A Fist
Dog Days Are Over
Cosmic Love
My Love
Restraint
Encore:
Never Let Me Go
Shake It Out
Rabbit Heart (Raise It Up).

Photos & Videos: v_era