Εντάξει, το αν οι Idles ήταν απωθημένο του Ελληνικού κοινού δε χρειάζεται καν να αναφερθεί. Είναι προφανές, μιας και μιλάμε για ίσως το πλέον επιδραστικό, φασαριόζικο όνομα των τελευταίων αρκετών ετών. Αν προσθέσουμε και το γεγονός ότι η προηγούμενη φορά που τους περιμέναμε τράκαρε πάνω στην covid-19 φάση, γίνεται αντιληπτό για τι βαθμό προσμονής μιλάμε. Δεν έχουμε να πούμε πολλά για το αν επιβεβαίωσαν τη φήμη τους και αν στάθηκαν στο ύψος των απαιτήσεων, ακόμα πάντως 3 μέρες μετά, το βράχνιασμα καλά κρατεί και τα πόδια δεν πολυακολουθούν τις εντολές. Νομίζω οι φωτογραφίες και τα videos μπορούν να πουν περισσότερα.

Αρχικά να σημειώσουμε ότι βρεθήκαμε στη δεύτερη μέρα (την πρώτη που είχε ανακοινωθεί) η οποία (όπως μάθαμε) είχε περισσότερο κόσμο από την πρώτη. Επίσης, δε γνωρίζαμε τα περισσότερα ονόματα που θα βλέπαμε (ε, είστε σίγουρα μουσικό site;), κάτι που βοήθησε πολύ στο στοιχείο της έκπληξης. Δυστυχώς η τελευταία είχε χροιά και αρνητική και θετική.

Χάσαμε Tempers και Rhumba Club δυστυχώς και έτσι το πρώτο όνομα που προλάβαμε να δούμε από την αρχή και εξ'ολοκλήρου, ήταν oι Pillow Queens. Μιλάμε για μια καθαρά γυναικεία μπάντα από το Δουβλίνο που υπάρχει από το 2016 και έχει κυκλοφορήσει δύο δίσκους, τους: In Waiting (2020) και Leave the Light On (2022). O ήχος της είναι indie/pop και στο live μας έδειξαν αρκετά ενδιαφέροντα στοιχεία από τη μουσική τους πορεία. Μέσα στο δυναμικό set τους, οι τέσσερεις κοπέλες μπόρεσαν να περάσουν στο κοινό την κιθαριστική ενέργεια τους. Έχω να σημειώσω ότι οκ, μπορεί να θέλουν λίγη δουλίτσα στο live παίξιμο που είναι σίγουρα πιο…αγχωτικό και απαιτητικό από το studio, όμως τόσο οι δύο φωνές που ακούσαμε (από την βασική φωνή της Pamela Connolly αλλά και από την Cathy McGuinness) ήταν εξαιρετικές και ιδιαίτερες (έφεραν αρκετά σε Phoebe Bridgers αλλά και Sharon Van Etten), όσο και πολλές από τις συνθέσεις ήταν πολύ αξιόλογες ( όπως οι Try, Delivered, Liffey).

Μας ευχαρίστησαν πολλές φορές, μας είπαν πως είναι ενθουσιασμένες με την Αθήνα και πως θέλουν να μας ξαναεπισκεφτούν σύντομα. Μάλιστα για ένα από τα κομμάτια είπαν πως αναφέρεται στο πλέον βαρετό μέρος του Δουβλίνου (Donaghmede) και συμπλήρωσαν «σκεφτείτε ένα τέτοιο στην Αθήνα, για να καταλάβετε! Αν και απ’ό,τι είδαμε, η Αθήνα δεν πρέπει να έχει τέτοια μέρη». ΝΑΙ, την λες πολλά την Αθήνα, βαρετή με τίποτα. Πόσο βαρετό είναι να βγαίνεις κάθε μέρα από το σπίτι και να μην ξέρεις τι θα σου πρωτοσυμβεί! Προχωράμε…
Αυτή λοιπόν, ήταν η καλή έκπληξη της βραδιάς.

Pillow Queens – Set List
BE BY YOUR SIDE
HOWDOILOOK
HOLY SHOW
CHILD OF PRAGUE
TRY
NO GOOD WOMAN
DELIVERED
HEARTS & MINDS
DONAGHMEDE
LIFFEY.

Κατόπιν, κάναμε ένα γρήγορο πέρασμα από τη μικρή σκηνή, όμως ο Cakes Da Killa, με το dj σετ του, δεν μας κράτησε. Αντιθέτως το κιόσκι με τις μπύρες το έκανε, με εξαιρετικά αποτελέσματα.

Πάμε στο δράμα της βραδιάς. Αυτό ακούει στο όνομα Mykki Blanco. Θα προσπαθήσω να είμαι δίκαιος και απλά θα πω ότι δεν κόλλαγε σε καμία περίπτωση με το κοινό που είχε μαζευτεί. Οκ, ανοιχτόμυαλοι είμαστε όλοι, μουσικές ακούμε όλοι αλλά έχει και ένα όριο αυτό. Ο άνθρωπός, έβγαλε το μισό live μέσα στο κοινό και το άλλο μισό χοροπηδούσε πάνω στη σκηνή, προσπαθώντας με τη μέτρια μουσική -που έπαιζε playback από τα decks, πίσω από τα οποία βρισκόταν μία όμορφη αλλά μάλλον άσχετη με τα μουσικά, κοπέλα- και το ανεκτό τραγουδιστικό του κομμάτι να παρασύρει ένα κοινό που…δεν! Δεν ήθελε να παρασυρθεί, δεν το ενδιέφερε ο συγκεκριμένος ήχος και κακώς βρέθηκε εκεί (ή το κοινό ή ο καλλιτέχνης, διαλέξτε).

Μην τα πολυλογούμε, ήταν μια λάθος επιλογή που όμως από φωτογραφικής άποψης (όπως είπε και φίλος, ερασιτέχνης φωτογράφος) είχε ενδιαφέρον. Από μουσικής άποψης, κανένα.
Τρέξιμο στην μικρή σκηνή όπου προλάβαμε να δούμε ένα μέρος του set του πολυτάλαντου Mazoha (κατά κόσμο Τζίμη Πολιούδη). Ο Τζίμης μπορεί να σε κρατά στην τσίτα, αυτός και η κιθάρα του, για πολύ ώρα. Έχει καταφέρει να δημιουργήσει φανατικό κοινό που τον αγαπά και τον ακολουθεί και αυτό από μόνο του είναι μεγάλη επιτυχία, ειδικά όταν αυτό γίνεται με δουλειά που εμπνέει σεβασμό και δεν είναι εμπορικό σκουπίδι. Εύγε του!

Mazoha – Set List
1. Είναι Ωραία Να Πεθαίνουμε Παρέα
2. Πρωταθλητής
3. Αυτοάμυνα
4. Φρίκες
5. Ψυχολογικά Τραύματα Social Club
6. Mellodike mou Eafte
7.Αρρενωτίποτα
8. Ποπ 81
9. Μόνο Χάος
10. Μέχρι Που Φτάνει Η Αγάπη Σου Για Μένα.

Η μεγάλη στιγμή της βραδιάς είχε φτάσει. Είχαμε κάνει και τα κουμάντα μας για να βρισκόμαστε στο κάγκελο γιατί, να με συγχρήσουν όσοι βρέθηκαν καθιστοί στις κερκίδες (it’s a free country, ναι ξέρω), αλλά αυτή η συναυλία είναι για να εισαι όρθιος και όσο πιο μπροστά γίνεται.
Όπως είπα και στην αρχή, οι πέντε Idles επιβεβαίωσαν με κάθε τρόπο, με κάθε πιθανή πτυχή ενός live (ενέργεια, τεχνική και παίξιμο, πάθος, επικοινωνία με το κοινό και ό,τι άλλο μπορείτε να σκεφτείτε σαν κριτήριο), πως δικαίως είναι μέσα στα κορυφαία μουσικά θεάματα παγκοσμίως αυτή τη στιγμή. Αρκετές φορές από σκηνής ο Joe Talbot μας ευχαρίστησε για την παρουσία μας, για το πόσο θερμό κοινό είμαστε, για το πόσο του αρέσει να αισθάνεται σα να είναι μέρος μιας κλειστής κοινότητας κι ας βρίσκεται τόσο μακριά από το μέρος που ζει. Μας ζήτησαν και συγνώμη που άργησαν τόσο καιρό να έρθουν και μας ευχαρίστησαν για την υπομονή που κάναμε. "Σας ευχαριστούμε για την καλοσυνη και την ενέργεια σας". ("Αυτό το κομμάτι ειναι για εσένα, Ελλάδα" λίγο πριν ξεκινήσει το The Wheel) .

Πολλά συνέβησαν σε αυτό το live, κάποια εκ των οποίων κατάφερα μέσα στο χαμό να τα θυμάμαι.
Όπως το ότι ο Joe Talbot και στην έναρξη για αρκετή ώρα, αλλά και αργότερα κατά τη διάρκεια του live, πηγαινοερχόταν στη σκηνή. Οι δυο κιθαρίστες (ο Mark Bowen με το εξαιρετικό γυναικείο φόρεμά του και ο Lee Kiernan), συχνά πλησίαζαν ο ένας τον άλλο και έκαναν μουσικές κοντρίτσες. Ο Mark Bowen είχε με πολλά να ασχοληθεί βέβαια: μία τον έβρισκες στην κιθάρα, μία στα synths και συχνά και στα δύο. Στο τέλος βέβαια ζήλεψε τα crowd surfings και είπε να χωθεί και αυτός μέσα στο κοινό και να τραγουδήσει από εκεί τα "The D, the A, the N, the N, the Y The N, the E, the D, the E, the L...κ.ο.κ" του Danny Nedelko. Νωρίτερα, στην αρχή του live, το είχε κάνει πρώτος ο Kieren. O Adam Devonshire, φαινομενικά ήταν το πιο ήσυχο και μη κινητικό παιδί της παρέας (αν και για μπασίστα δεν τον λες ακίνητο σε καμία περίπτωση), αλλά έβγαζε ποοοολύ βρώμικη δουλειά.

Συγκινητικές στιγμές πολλές. Όλες όσες μιλούσε στο κοινό ο Joe ήταν φορτισμένες, μίλαγε από την ψυχή του. Όπως τη στιγμή που είπε πως το επόμενο κομμάτι είναι ένα αντιφασιστικό, ή την άλλη (Danny Nedeklo) που μιλούσε για τη χώρα του, το πως με τις κατακτήσεις και τις παγκόσμιες ληστείες έγινε μεγάλη, πως έπεσε και πως την ξανασήκωσαν μετανάστες με τη δουλειά που έριξαν ("with the bravery and the hard work of the beautiful immigrants from around the world that made Britain a beautiful place for us") . Επίσης αξέχαστη η στιγμή που ζήτησε από τον κόσμο να ακολουθήσει τη μπάντα και να καθίσει κάτω. Τότε όλοι μαζί τραγουδήσαμε: fukc the king! Σίγουρα όμως το πλέον φορτισμένο σημείο ήταν όταν είπε πως «αυτό είναι το καλύτερο κομμάτι που έχω γράψει ποτέ(το Mother). Το αφιερώνω σε έμενα και τη μητέρα μου».

Χαμός επικράτησε στα περισσότερα από τα κομμάτια, με τον κόσμο πραγματικά να είναι ξεσηκωμένος (ειδικά όσοι ήταν στην αρένα, αν και απ’ότι κατάφερνα να δω πολλοί απ’όσους ήταν στην κερκίδα είχαν στήσει και εκεί χορό). Ειδική μνεία πρέπει αν γίνει στον πανζουρλισμό στην έναρξη του live (Collossus, Car Crash, Mr Motivator), στην κόλαση του Danny Nedelko, φυσικά στο I'm Scum που δεν έμεινε τίποτα όρθιο (πάρτε μία μικρή δόση του τί έγινε στο videaκι) και φυσικά στο καταπληκτικό Divide & Conquer.
Εκεί όμως που πραγματικά έπαθα (πάθαμε όλοι νομίζω) την πλάκα της ζωής μου, είναι στο jammάρισμα τους στο τέλος. Ο Joe άναψε τσιγάρο και πήγε πίσω από τα ντραμς να «βοηθά» και εκείνος στα κρουστά. Το τι επικράτησε κατά το 10λεπτο (περίπου, δεν ξέρω, χάθηκα στο χρόνο) χαμό, δεν περιγράφεται. Αν όχι κατά τη διάρκεια όλου του live, σίγουρα σε εκείνη τη φάση κατάλαβε και ο τελευταίος δύσπιστος ότι μιλάμε για μια αδιανόητα καλή, ΚΑΙ ΤΕΧΝΙΚΑ, μπάντα. Ο δε ντράμερ, Jon Beavis, μας έριξε το σαγόνι πραγματικά. Απίστευτος!

Έτσι, με ένα φανταστικό κρεσέντο στο τέλος, μας άφησαν μέσα στον ιδρώτα και τα ταλαιπωρημένα πόδια από το χορό. Χωρίς encore και άλλα παρόμοια, άλλωστε με τέτοιο τέλος, τι άλλο να έκαναν, σπαθιά να κατάπιναν;
Δεν έχω κάτι άλλο να γράψω πέραν του ότι πρέπει σύντομα να τους ξαναδούμε. Όπου μπορούμε…

IDLES - Set List
Collossus
Car Crash
Mr Motivator
Mother
Meds
I’m Scum
Crawl!
Divide & Conquer
Beachland Ballroom
The Wheel
Television
Love Song
A Hymn
War
Wizz
Never Fight a Man With a Perm
Danny Nedelko
Rottweiler.

Photos / Videos: v_era