To περασμένο Σάββατο ο Moa Bones παρουσίασε το νέο του άλμπουμ, Gimme A Hand και ομολογώ πως η βραδιά κύλισε πολύ καλύτερα απ’ότι περίμενα. Όχι πως είχα ίχνος αρνητικής διάθεσης, κάθε άλλο αφού τον MB (κατά κόσμο Δημήτρη Αρωνή) τον αγαπάμε πολύ και οι μουσικές του πάντα έχουν κάτι να μας πουν. Ο λόγος που το πράγμα πήγε πολύ καλά ήταν διττός: 1. Το γεγονός ότι τον βλέπαμε πρώτη φορά σε full band εμφάνιση (νομίζω μάλιστα πως και ο ίδιος είπε πως δεν είχε ξανακάνει κάτι τέτοιο) και 2. Οι ΚΑΤΑΠΛΗΚΤΙΚΟΙ Sillyboy’s Ghost Relatives τους οποίους δεν είχαμε ξαναδεί και μας ενθουσίασαν.
Το αρχικό σοκ του άδειου χώρου ευτυχώς είχε την εξήγησή του και αυτή ήταν ότι απλά εμείς για άλλη μια φορά πήγαμε στο άνοιγμα της πόρτας του venue. Δεν γέμισε ποτέ το Arch αλλά είχε τόσο κόσμο, όσο και οι δυο μπάντες να αισθανθούν ζεστά. Ακούγοντας από τα ηχεία το άλμπουμ των Μοντρεαλέζων The Barr Brothers, Queens Of The Breakers, πέρασε η ώρα με τη συνοδεία της πρώτης μπύρας και σύντομα οι Sillyboy’s Ghost Relatives βρέθηκαν στη σκηνή.

Ντυμένοι στα κοκκινό/ροζ/πορτοκαλί με τα καπέλα τους (ένα καλοκαιρινό και ένα με αυτάκια, για βαρύ χειμώνα), αλλά και με τον ντράμερ να φοράει ένα μπλουζάκι που έγραφε «μέινστριμ» με άγχωσαν αρχικά ως προς το τι θα ακούγαμε. Αυτό κράτησε για λίγα δευτερόλεπτα αφού με το που έπιασαν τις κιθάρες τους, έμεινα με ανοιχτό το στόμα. Καταπληκτικές μουσικές, πολύ δεμένη μπάντα και τρομερό κέφι σε μια εμφάνιση γεμάτη ενέργεια, 40 περίπου λεπτών. Το μουσικό ύφος τους περιλαμβάνει αρκετά είδη που όμορφα τα έδεναν μεταξύ τους. Dream pop, blues, funk, καθαρά indie και κιθαριστικοί ήχοι, όλοι συνδυασμένα υπέροχα και το εντυπωσιακό είναι πως παρ’ότι ήταν μόλις 3 άτομα στη σκηνή, ο ήχος ήταν πολύ-πολύ γεμάτος. Set list μην περιμένετε να σας παραθέσουμε καθ’ότι όλα τα κομμάτια είναι καινούρια, δεν έχουν καν κυκλοφορήσει, κάτι που θα γίνει σύντομα στον δίσκο που ετοιμάζουν τα παιδιά. Εύγε, πήγαμε για οpening band και είδαμε double bill!

Σύντομο soundcheck, όπου κάνοντας μια γύρα είδα πως ο κόσμος είχε αυξηθεί ακόμα περισσότερο. Βέβαια, το γράφω συνέχεια πως δεν έχει πάντα σημασία το πόσο κόσμο έχει ένα live, αλλά το κατά πόσο αυτός ο κόσμος σέβεται τον καλλιτέχνη που πήγε να ακούσει, παρακολουθώντας τον. Στην Ελλάδα δεν τα πάμε σπουδαία στο τελευταίο.
Ο MB ανέβηκε στη σκηνή μαζί με άλλους 4 καταπληκτικούς μουσικούς. Δυστυχώς δεν έμαθα τα ονόματά τους αλλά ήταν όλοι εξαιρετικοί. Μπάσο, synths, κιθάρα και ντραμς έφτιαξαν ένα καταπληκτικό συγκρότημα που απογείωσε τον -έτσι κι αλλιώς πολύ καλό στη σκηνή- Moa Bones. Όπως και ο ίδιος έλεγε προλογίζοντας κάποια τραγούδια (αλλά και σε πολλά που δεν το είπε, ήταν φανερό), με την ύπαρξη της μπάντας μπορέσαν να «αλλάξουν τα φώτα» στις περισσότερες συνθέσεις. Ενα από τα πράγματα που λατρεύω σε μία συναυλία είναι να ακούω τα κομμάτια των δίσκων με νέα προσέγγιση. Κλασσικό παράδειγμα το πολύ αγαπημένο μου Fists of Love, που πραγματικά μεταμορφώθηκε από μια dreampop μπαλάντα σε indie/post έπος, ένα διονυσιακό, μουσικό όργιο! Μου άρεσαν πάρα πολύ τα «αλλαγμένα» κομμάτια, παιγμένα με έντονες κιθάρες, τεράστια τζαμαρίσματα και indie, space έως και prog ένταση σε στιγμές. Ασφαλώς και μου φαίνεται πολύ καλή ιδέα το να κυκλοφορούσε ένας δίσκος, με τις συνθέσεις του ΜΒ παιγμένες με full band.

Ακούσαμε, εκτός από συνθέσεις του παρελθόντος, πολλά κομμάτια από το φετινό (μόλις κυκλοφόρησε, και την παρουσίαση του άλλωστε πήγαμε να δούμε) Gimme A Hand. Σίγουρα ξεχώρισε το Let Em Go (και λογικό, ως πρώτο single, να ήταν το πιο αναγνωρίσιμο) στο οποίο οι dreamy, ηλεκτρονικοί ήχοι κυριαρχούν, σε αντίθεση με το This Long Dusty Road που φέρνει σε πιο “Neil Young” ύφος, ενώ στο τέλος ξεσπά σε ένα indie τυφώνα τζαμαρίσματος. Σπουδαία και τα δύο και εδώ φαίνεται η εξαιρετική ικανότητα του να φτιάχνει ωραία τραγούδια, εντελώς διαφορετικού μουσικού ύφους μεταξύ τους. Πολλές οι ωραίες στιγμές και λίγα αλλά ουσιαστικά τα σχόλια του ΜB, όπως όταν καλούσε το κοινό να συμμετέχει ή όταν ζήτησε λίγη ησυχία απ’όσους ήταν στο μπαρ για το Nymphs & Nufars το οποίο έπαιξε χωρίς τη μπάντα και η ησυχία ήταν απαραίτητη. Ουσιαστικότατο ήταν και το «να βρισκόμαστε συχνότερα, και όχι μόνο επ’ευκαιρία του δίσκου», που είπε προς τους φίλους του, κυρίως. Το live τέλειωσε με το υπερ-δυναμικό, υπερ-χορευτικό και γαμάτο Monster, ένα πανηγύρι ρυθμού και ήχων.

Μετά από περίπου μιάμιση ώρα, η μπάντα μας αποχαιρέτησε και νομίζω πως όλοι όσοι παρακολούθησαν, έφυγαν ευχαριστημένοι από το live. Ο Gimme a Hand είναι ένας πολύ όμορφος δίσκος και φυσικά αξίζει να του αφιερώσετε μπόλικο από το χρόνο σας.

Moa Bones Set List
Inevitable (Gimme a Hand)
The Journey
Take It All Away
Nocturnal (Gimme a Hand)
Virus (Gimme a Hand)
Let ‘em Go (Gimme a Hand)
Nymphs & Nufars
Once Upon a Time
This Long Dusty Road (Gimme a Hand)
Old Days
Fists of Love
Nowhere Land (Gimme a Hand)
Hey
Monster (Gimme a Hand).

Photos/videos: v_era