Την Τρίτη που πέρασε είχαμε την ευκαιρία να βρεθούμε σε ένα ωραίο live, με αξιόλογους καλλιτέχνες και καλογραμμένες μουσικές. Μιλάμε βέβαια για την παρουσίαση του νέου δίσκου του Πάνου Μπίρμπα με τίτλο Dandelion. Tον Πάνο για να είμαι ειλικρινής, σε δική του δουλειά δεν τον είχα ακούσει ποτέ, ενώ τελευταία φορά που είχαμε καλύψει live παρουσία του, ήταν με αυτόν τραγουδιστή στους πολύ σημαντικούς Dustbowl, όταν άνοιξαν τη συναυλία του συγχωρεμένου Mark Lanegan. Μια μικρή ιδέα όμως όσων είδαμε στην παρουσίαση της Τρίτης είχαμε πάρει πριν ενάμιση μήνα, στο live της Athens Voice στην Κυψέλη. 

Βασικό χαρακτηριστικό του συνολικού μουσικού αποτελέσματος που προκύπτει από τη δουλειά του Πάνου είναι η βαριά, «μπάσα» και ελαφρώς βραχνή φωνή του, που ενώ θυμίζει πολλούς, αφήνει ένα καθαρά προσωπικό αποτύπωμα. Αυτή, συνδυασμένη με διάφορες, καλές γυναικείες φωνές έδωσε ένα πολύ ωραίο χρώμα στις συνθέσεις του Dandelion, οι περισσότερες εκ των οποίων είναι αργόσυρτες και με έντονη λυρικότητα. Το είπε και ο ίδιος άλλωστε όταν προλόγιζε το μόνο κομμάτι που είναι σε διαφορετικό tempo, το, bossanova ύφους, Sunburned.

Στα περισσότερα κομμάτια είχε στο πλάι του την πολύ κινητική και αιθέρια Rosey Blue για τα δεύτερα και ενίοτε πρώτα φωνητικά. Ξεκίνημα με το πρώτο single Bloom (γραμμένο για τα όσα άσχημα υποβάλουμε τα μικρά παιδιά του κόσμου που έχουμε φτιάξει) και συνέχεια με ένα όμορφο ντουέτο στο Words.

Στο Dandelion’s Dance ανέβηκε στη σκηνή η Etten (η καταπληκτική φωνή των Vaxtones, γνωστή και από τους Film καθώς και από την προσωπική της δισκογραφία και τις σημαντικές συνεργασίες). Η Νάντια Πιθαρά, η ιδιαίτερη φωνή των Least Concern τον συνόδευσε στο Drunken Walls, ένα κομμάτι που έχουν κυκλοφορήσει σαν ντουέτο με τον Πάνο, ενώ λίγο πριν ακούσαμε μία ωραία εκτέλεση -πάλι ντουέτο με την Rosey- στο Take Me των ιστορικών The Walkabouts.

Τέλος, σαν τελευταία guest εμφάνιση, στη σκηνή ανέβηκε η εντυπωσιακή Nayla και μαζί είπαν το Angelinos Negros. Λίγο νωρίτερα ακούσαμε το πολύ ανεβαστικό Finchley Road από τον ομώνυμο δίσκο του 2017 (απ’όπου ήταν και το πανέμορφο Boat).

Το τελευταία λεπτά του live ήταν πολύ ιδιαίτερα και συγκινητικά, πραγματικά. Η αρχή έγινε με το Black is the Colour της Νina Simone ενώ ακολούθησε μία ωραία διασκευή σε κομμάτι του Leonard Cohen, έναν καλλιτέχνη που προφανώς ο Πάνος αγαπά πολύ, αφού όπως είπε: “δε θα μπορούσε να λείπει από το set”. Κατόπιν είχαμε μια αργή εκτέλεση του “Bella Ciao” που προλογίστηκε ως το τελευταίο κομμάτι. Η ελπίδα όμως που είχα να ξανακούσω (μετά την εμφάνιση στην Κυψέλη) το Venus in Furs των τεράστιων The Velvet Underground, εν τέλει έγινε πράξη. Το λατρεύει ο Πάνος, το ερμηνεύει και καταπληκτικά, οπότε όλα ήταν υπέροχα. Λογικό λοιπόν να φύγαμε όλοι (όσοι πραγματικά ακούσαμε, εννοώ…) γεμάτοι από τη βραδιά αυτή. Μπράβο στον Πάνο και σε όλους τους συντελεστές για τη βραδιά και για τον ωραίο δίσκο που ευχόμαστε να μπει (μουσικά αλλά και σε φυσική μορφή -άλλωστε το εξώφυλλό του είναι καταπληκτικό-) σε πολλά σπίτια.

Y.Γ: Κλασσικά, πολύ ομιλία από τον κόσμο κατά τη διάρκεια του live. Θα το διαπιστώσετε και στο βιντεάκι μας. Η ύπαρξη καθισμάτων σίγουρα δεν βοηθά στο να περιοριστεί το έτσι κι αλλιώς υπαρκτό ζήτημα, ίσα-ίσα που «αναγκάζει» αυτούς που έτσι κι αλλιώς θα μίλαγαν να ανεβάσουν το volume της φωνής τους.

Set list
Bloom
Words
Long Gone
Pull Me Out
November
Waltz
Dandelion’s Dance
Sunburned
Take Me
Drunken Walls
Hanged Man
April
Boat (Finchley Road, 2017)
Scars
Finchley Road (Finchley Road, 2017)
Black is the Colour
Angelitos Negros
Tijuana
I’m Your Man
Bella Ciao
Venus In Furs.

Photos/video: v_era