Σε όλες τις συναυλιακές μας ανταποκρίσεις, υπάρχει έντονο το προσωπικό στοιχείο, το πως είδαμε εμείς τα όσα συνέβησαν δηλαδή. Είτε μέσω του κειμένου είτε μέσω των φωτογραφιών, προσπαθούμε να σας μεταφέρουμε περισσότερο τη δική μας οπτική γωνία και λίγο λιγότερο το τι έγινε ψυχρά και «αντικειμενικά» στο live. Εδώ, στη συναυλία των συμπαθέστατων Nouvelle Vague, την παραπάνω πρόταση αισθάνθηκα την ανάγκη να τη γράψω περισσότερο από κάθε άλλη φορά, γιατί νομίζω πως το μυαλό και η ψυχή μου βρέθηκαν αρκετά μακριά από αυτό που έλαβε χώρα.
Φτάνοντας στο Gazarte έπαθα πλάκα με τον όγκο του κόσμου που περίμενε να μπει. Για όσους ξέρουν την περιοχή, η ουρά έκανε στροφή στο στενό και έφτανε πέρα από το… Temple. Από τη μία πλευρά σκεφτόμουν πως “ωραία που ο κόσμος πάει σε live” και μάλιστα σε μπάντα που μας έχει επισκεφθεί αναρίθμητες φορές. Αυτόματα και αυθόρμητα όμως το μυαλό μου πήγε και στις δεκάδες συναυλίες φρέσκων και αξιόλογων συγκροτημάτων που γίνονται στην Αθήνα με ελάχιστο κόσμο, κάτι που σε κάνει να απορείς: μα καλά που βρίσκονται όλοι αυτοί σε εκείνες τις περιπτώσεις; Μια θλίψη σε πιάνει…αλλά εντάξει, κάτι δικά μου λέω…

Ας περάσουμε όμως στο κυρίως πιάτο.
Με σημαντική ακρίβεια σε σχέση με την προγραμματισμένη ώρα εμφάνισης τους, τα 6 μέλη της μπάντας εμφανίστηκαν στη σκηνή και το set ξεκίνησε όσο πιο όμορφα γίνεται. Με το Love Will Tear Us Apart των τεράστιων Joy Division. Σε ένα κομμάτι όμως που λαχταρούσα να ακούσω και να ζήσω με το κοινό δυνατό και “focused”(έστω και παιγμένο με άλλη εντελώς αίσθηση και διάθεση), γύρισα πίσω μου και είδα μία τεράστια ουρά να περιμένει στο bar για ένα ποτό και φυσικά να μιλάει, απόλυτα μη συγκεντρωμένη στο τι συνέβαινε στη σκηνή. Κάτι που δυστυχώς συνέχιστηκε και για μεγάλο διάστημα μέσα στο set.

Oι Nouvelle Vague νομίζω πως αδικούν τους εαυτούς τους. Ήταν η πρώτη φορά που τους έβλεπα live και έτσι μπόρεσα να το διαπιστώσω ιδίοις όμμασι, 20 χρόνια μετά το ξεκίνημά τους. Είναι μία μπάντα με απίστευτο μουσικό ταλέντο. Ο ντράμερ ας πούμε είναι φοβερός, γρήγορος, δυνατός αλλά και ξεσηκωτικός, One man show κυριολεκτικά. Ο Mark Collin (ο ένας από τους δύο ιδρυτές της μπάντας, καθότι ο έτερος Olivier Libaux έφυγε από τη ζωή το 2021), μοναδικός στο να ανασυνθέτει μελωδίες με ένα bossa nova ύφος, να τις κάνει πιο δροσερές, πιο καλοκαιρινές αλλά και -καλώς ή κακώς- πιο εύπεπτες. Είναι πολύ καλός επίσης στο να επιλέγει τραγουδίστριες. Κρίνοντας από το live της Παρασκευής με την Marine Quéméré (λιγότερο) και την καθηλωτική, απίστευτη, μπριόζα, σέξι, φωνάρα, εξαιρετική χορεύτρια Αlonya. Σε στιγμές πραγματικά μας έπεφτε το σαγόνι με όσα έκανε στη σκηνή.

Παρ’όλαυτα, και παρ’όλες τις προσπάθειες τόσο του ντράμερ όσο και της Alonya (κυρίως), το κοινό σε μεγάλο ποσοστό δε φάνηκε να “παίρνει τα πάνω του”. Δεν μπορώ να εντοπίσω για ποιο λόγο έγινε αυτό αλλά η βασική μου σκέψη (πέραν του unfocused με το bar κλπ) είναι το…καθιστό της υπόθεσης.
Αλλά μιας και το αφήσαμε να αιωρείται… γιατί αδικούν τους εαυτούς τους;

Καταρχάς φάνηκε ξεκάθαρα ότι 2-3 φορές που τζαμάρανε, που άφησαν το κομμάτι να ξεφύγει από τα καθιερωμένα (έτσι κι αλλιώς γνωστές μελωδίες είναι, άφησε τες ελεύθερες να πετάξουν ντε…) έγινε ο χαμός: 1. Α Forest (The Cure), με το καταπληκτικό πράσινο φως και τον καπνό να φτιάχνει ένα θολό τοπίο και την Alonya να δίνει ρεσιτάλ ερμηνείας με χορό, κίνηση, πάθος.
2.Tοo Drunk to Fuck (Dead Kennedys) (απολαύστε το video παρακάτω) με το υπέροχα, στημένο θεατρικό με τις δύο τραγουδίστριες να προσποιούνται τις μεθυσμένες.
Αυτό λοιπόν χρειαζόταν ο κόσμος νομίζω, το κάτι παραπάνω. Δεν το έδωσαν στις περισσότερες των περιπτώσεων, αν και υπήρχαν κομμάτια-ογκόλιθοι που θα μπορούσαν να το κάνουν. Κάπου όμως τους καταλαβαίνω. Τα όρια του punk, noise ήχου με το mainstream, είναι στην περίπτωση τους πολύ λεπτά. Το κοινό τους, ακούει μεν μελωδίες του πρώτου, αλλά ίσως να ανήκει σε μεγάλο ποσοστό στο δεύτερο μουσικό φάσμα.
Γενικότερα όμως, εξακολουθώ να πιστεύω πως μετά από 20 χρόνια θα έπρεπε (και ανεξαρτήτως άλλων μουσικώς σχημάτων που διατηρεί ο Μark) οι Nouvelle Vague να πάνε ένα βήμα παραπέρα συνθετικά. Να ξεπεράσουν το cover band κομμάτι και να αρχίσουν να μπαίνουν στον χάρτη ως μια κανονική μπάντα. Με τις όποιες συνέπειες μπορεί να είχε στην αποδοχή τους από το κοινό. Λίγο τους ενδιαφέρει προφανώς, εγώ πάντως θα τους εκτιμούσα περισσότερο.

Σε κάθε περίπτωση το live νομίζω πως κύλησε επιτυχημένα, ένα αρκετά ζεστό βραδύ του Ιουνίου ο κόσμος δροσίστηκε από τις μουσικές αλλά και τον ωραίο χώρο και έφυγε ευχαριστημένος. Στο τέλος της ημέρας, αυτό είναι που πραγματικά μετράει…και όχι οι γκρίνιες μου.

Nouvelle Vague Set List
Love Will Tear Us Apart
People are People
Only You
Nigel
Love Song
Girls on Film
Girlfriend
Forest
Marian
Teenage Kicks
Should i Stay or Should I Go
Just Can't Get Enough
She's In Parties
Guns of Brixton
Too Drunk to Fuck
Shout
Melt With You
ENCORE
You Spin Me Round
The Charming Man
In a Manner of Speaking

photos/videos: v_era