Ένα απωθημένο αρκετών ετών έγινε πραγματικότητα πριν λίγες μέρες. Για πολλούς και διάφορους λόγους δεν είχα καταφέρει να δω ζωντανά τα υπέροχο ντουέτο των Xyloyris White, πάντα μάλιστα άκουγα τα καλύτερα, γεγονός που με στεναχωρούσε ακόμα περισσότερο. Το Φ Hill Sessions κατάφερε τελικά να λύσει τα …μάγια και μάλιστα να με γεμίσει ωραία συναισθήματα τόσο για τις μουσικές που επιτέλους άκουσα, όσο και για το θαυμάσιο μέρος που επέλεξε για το live.

Μισός αιώνας Αθηναίος κι όμως στο σημείο εκείνο του λόφου Φιλοπάππου και στο συγκεκριμένο θέατρο, της "Δόρα Στράτου", δεν είχα πάει ποτέ. Ένας υπέροχος χώρος, μέσα στο πράσινο, ό,τι πιο ιδανικό για αυτού του τύπου τις συναυλίες. Συναυλίες που ναι μεν έχουν σημεία με έντονο ρυθμό, όμως επικεντρώνονται στη μελωδία, στην ακουστική πλευρά των κομματιών, την ατμοσφαιρικότητα. Όπως ακριβώς επέλεξαν να ακουστούν οι Γιώργος Ξυλούρης και Jim White, αφήνοντας λίγο πιο πίσω την ένταση που βγάζουν σε κλειστό χώρο. Έτσι, όχι μόνο μπόρεσα να αντέξω το «καθιστό» (που δε μου αρέσει γενικά στα live), αλλά να το απολαύσω κι όλας.

Το θεατράκι, χωρητικότητας με το μάτι περίπου 600-700 ατόμων, δε γέμισε, το κοινό ήταν όμως ήταν μπόλικο, αρκετά ζεστό και κυρίως προσηλωμένο σε όσα άκουγε (αν εξαιρέσουμε τα πηγαιν-έλα για τσιγάρο & ποτό), χωρίς πολύ κουβεντολόι και μουρμούρα. Σίγουρα αυτό το κέρδισαν οι δύο μουσικοί τόσο με το παίξιμό τους όσο και με την ευγένεια με την οποία απευθύνονταν στον κόσμο. Παράλληλα, συχνά μας μιλούσαν για τα κομμάτια, έτσι ώστε να μας «βάζουν» ακόμα πιο βαθιά στον κόσμο που έπλαθαν.
Αν και η κοινή τους πορεία δεν είναι πολύ μεγάλη χρονικά, έχουν προλάβει να κυκλοφορήσουν πέντε δίσκους, καθένας εκ των οποίων είχε και λίγο διαφορετικά χαρακτηριστικά. Φυσικά, πάντα κινούνται στο βασικό πλαίσιο της Κρητικής folk, με τη χρήση -από τον Ξυλούρη- είτε λύρας είτε λάουτου με τα οποία ντύνουν μελωδικά το βαθύ, βαθύτατο υπόβαθρο που φτιάχνει ο White. Υπόβαθρο που έχει και στοιχεία jazz πειραματισμού.

Πραγματικά, στη συναυλία της περασμένης Τετάρτης υπήρχαν στιγμές που απορούσα πως είναι δυνατόν να ακούω τόσο πολλούς ήχους μόνο από έναν ντράμερ, ψαχνόμουν να δω αν υπάρχει κάπου, άλλος κρυμμένος μουσικός να συμ-«πληρώνει» τον ήχο. Μοναδικός!
Ο δε Ξυλούρης, εκτός από το φοβερό παίξιμο και τον παθιασμένο τρόπο που τραγουδά, και μόνο το γεγονός ότι αποφάσισε να ξεφύγει από το συγκεκριμένο Κρητικό ηχητικό τοπίο και να πειραματιστεί μαζί με τον Jim σε κάτι εντελώς διαφορετικό, δείχνει πολλά για την προσωπικότητα του και τον τρόπο σκέψης του.

Ακούσαμε πολλά τραγούδια, επιλεγμένα από μεγάλο μέρος του δισκογραφικού τους έργου. Κάποια ήταν και προσωπικά μου αγαπημένα όπως τα (Red Wine, Telephone Song, Black Sea), ενώ σε ορισμένα κομμάτια ομολογώ πως στο live αντιλήφθηκα την ομορφιά τους (Tails of Time, The Feast). Ειδική αναφορά θα ήθελα να κάνω στο Hey Musicians!, με στίχους του Μήτσου Σταυρακάκη που με συγκλόνισε:

«Μωρέ σεις που βαδίζετε στση μουσικής τσι στράτες
και λυρομπαντουρίζετε και γλυκοτραγουδείτε
ονειρεμένες μουσικές κι ουράνιες μελωδίες
πλημμύρισαν και τρέχουνε τση λύρας το καπάκι
δροσασταλίδες κρέμουνται οι νότες στο δοξάρι».

Όλα αυτά τα μαγικά που ζήσαμε στο live της περασμένης Τετάρτης ήταν ένας άψογος συνδυασμός καταπληκτικών μουσικών, εξαίσιας μουσικής, σοβαρής οργάνωσης, καλού και δεκτικού κοινού, έντονου φεγγαρόφωτου και παιχνιδιάρικων σύννεφων. Γιατί όλα παίζουν το ρόλο τους...

«Κι αφού της φαντασίας μου το γλέντι πια σκολάσει,
κρεμάστε τα δοξάρια σας, φυλάξτε τα λαούτα.
Μα η μουσική ‘ναι ατέλειωτη...»

Xylouris White Set List
Second Sister
Ascension
Red Wine
Telephone Song
Tails Of Time
Latin White
Black Sea
The Feast
Forging
ENCORE
Hey Musicians!

Photos/videos: v_era