Ακουγόταν καιρό στην…πιάτσα ότι οι Dirtmusic θα έδιναν μία από τις συναυλίες της χρονιάς. Οι λίγοι υποψιασμένοι το ήξεραν, εγώ πάντως δεν ήμουν μέσα σε αυτούς. Άλλωστε το έγραψα και στην κριτική μας για το άλμπουμ (εδώ) ότι δεν είχα και πολύ ιδέα για την ύπαρξη αυτής της υπεργκρουπάρας. Συμβαίνουν αυτά. Αυτό που έχει σημασία όμως είναι ότι η πιάτσα είχε δίκιο. Φύγαμε όλοι εκστασιασμένοι, μετά το τέλος του live ο κόσμος δεν έλεγε να αποχωρήσει, συζητούσαμε όλοι για όσα είδαμε και ακούσαμε, και όταν φτάσαμε στο merch για να δώσουμε τα εύσημα στους μουσικούς, ήταν αργά, αφού τα βινύλια του Bu Bir Ruya είχαν κάνει φτερά. Μείναμε με το cd στο χέρι, αλλά κι αυτό εξαιρετικό είναι…

Όλα ξεκίνησαν όμως λίγο νωρίτερα, στις 22.20 συγκεκριμένα, όταν και το support group βγήκε στη σκηνή. Αυτοί ήταν οι δικοί μας Alcalica, μια μπάντα που είναι εκεί έξω 12 χρόνια, δίνει συναυλίες ανά την Ευρώπη και έχει συνεργαστεί με σπουδαίους καλλιτέχνες όπως Baba Zula και Brenna MacCrimmon. Βέβαια δικοί μας είναι κατά το ήμισυ αφού μιλάμε για ένα Έλληνα και μια Γερμανίδα, αλλά το “δικοί μας” μάλλον πάει καλύτερα ως προς τις (εξαιρετικές) μουσικές τους. Στο 45λεπτο περίπου set, μας ταξίδεψαν με τον πολύ ιδιαίτερο ήχο και την απίθανη ενέργεια τους στη σκηνή. Ήχος που συνίσταται σε full του synth, με άπειρα μπλιμπλίκια προγραμματισμού επί σκηνής, γυναικεία επιθετικά φωνητικά (που ανήκουν στην Julie Loi η οποία άλλοτε τραγουδά και άλλοτε απαγγέλει) και ένα σαντούρι να παρεμβαίνει και να το κάνει όλο αυτό folk, μεσογειακό, ανατολίτικο. Σ’αυτά προσθέστε και ένα μπαγλαμαδάκι που εμφανίστηκε κάποια στιγμή (στο κομμάτι Mraw από το άλμπουμ ΥΔΩΡ του 2013) παιγμένο και αυτό (όπως και τα synths), από τον Leon Danezos για να αντιληφθείτε ότι το παραδοσιακό ελληνικό και ανατολίτικο στοιχείο ήταν παντού στον κατά τ’άλλα πιο σύγχρονο και dance ήχο. Ακούσαμε 6 κομμάτια, στα οποία τα synths άλλοτε industrialιζαν, κάποιες φορές το πήγαιναν προς lounge/ambient ρυθμούς, συχνά περνούσαν από breakbeat, dubstep και big beat ήχους (όπως στο Laila, με τους γαλλικούς στίχους - μπορείτε να το δείτε εδώ), ενώ δεν έλειψαν και οι καθαρά electronica στιγμές όπως στο fly (που μου θύμισε πολύ Στερεονόβα). Πολύ ενδιαφέρουσα περίπτωση μπάντας, και ο σκοπός της παρουσίας τους στη βραδιά(το να “ζεσταθεί” ο κόσμος, αλλά και το να τους γνωρίσουμε όσοι δε τους ξέραμε) επετεύχθη απολύτως.

Λίγο μετά τις 23.25, με ελάχιστη καθυστέρηση, από τα ξεστησίματα/στησίματα, οι Dirtmusic εμφανίστηκαν, και ο κόσμος τους αποθέωσε. Για πρώτη φορά μαζί σε ελληνική σκηνή ο Hugo Race, ο Chris Eckman και ο φοβερός και τρομερός Murat Ertel (μέλος της τούρκικης folk/psych μπαντάρας Baba Zula), ενώ μαζί τους στα τύμπανα ήταν ο άψογος και κεφάτος Milan Cimfe.
Αυτό που μου έκανε τρομερή εντύπωση είναι ότι από την πρώτη στιγμή που βγήκαν στη σκηνή, έδειχναν ζεστοί και μάχιμοι, λες και έπαιζαν ήδη καμία ώρα. Συνήθως οι μπάντες θέλουν το χρόνο τους να “ζεσταθούν”, να βρουν τα «πατήματα τους” στη σκηνή, να τσεκάρουν χώρο, αντιδράσεις κόσμου κ.ο.κ. Με τους 4 Dirtmusic μου φάνηκε σα να έπαιζαν ήδη σε κάποιο live backstage, άνοιξαν μια πορτίτσα και βγήκαν να συνεχίσουν ό,τι έκαναν πίσω. Πραγματικά εντυπωσιακό.
Το set ήταν εξαιρετικό και εν πολλοίς βασισμένο στο υλικό του φετινού αριστουργηματικού άλμπουμ. Ξεκίνημα με το Bi De Sen Söyle, όπως και στο δίσκο, για να μπούμε άμεσα στο πνεύμα. Ψυχεδελικό, με χαλαρό beatάκι, και με το κάτι σαν saz, ιδιοκατασκευή του Ertel, να διατρέχει όλο το τραγούδι. Εδώ που τα λέμε, ο Ertel, με την γενικότερη εμφάνιση του, τις παράξενες κινήσεις του, το πηγαινέλα από τη μια άκρη της σκηνής στην άλλη και το μεσογειακό, μάξιμαλ ταπεραμέντο του, έκλεψε -κάπως- την παράσταση! Σύντομο πέρασμα από το 2010 (και το άλμπουμ BKO), με το σαφώς πιο blues/rock ηχητικού προσανατολισμού Black Gravity και επιστροφή στο 2018 με ένα από τα πολλά αστέρια του δίσκου: Border Crossing και όλοι λικνίζονται σε ένα μαγικό, ψυχεδελικό ανατολίτικο ρυθμό. Φοβερή στιγμή με όλο το, σχεδόν γεμάτο, venue να χορεύει. Και φυσικά μιλάμε για ένα τραγούδι που, όπως και ολόκληρος ο δίσκος, θίγει και καυτηριάζει το φλέγον θέμα του μεταναστευτικού. Το βίαιο και απάνθρωπο ξερίζωμα από την πατρίδα, το ζόρικο ταξίδι της μετανάστευσης, η νέα ζωή σε ένα ξένο- πολλές φορές αφιλόξενο- τόπο, ξετυλίγονταν εκεί μπροστά μας μέσα από μελωδίες και αιχμηρούς στίχους.
Μικρό πέρασμα από το άλμπουμ Troubles του 2013, για το Fitzcarrraldo. Ανατριχιαστικό, συγκλονιστικό παιγμένο όμως σε πολύ πιο…rock ύφος από το πρωτότυπο, με τη μελωδία της κιθάρας πολύ πιο έντονη, και -αν θυμάμαι καλά- σε λίγο πιο αργό ρυθμό, γεγονός που έκανε το κομμάτι σαφώς πιο σκοτεινό και επιβλητικό.
Επιστροφή στο φετινό Bu Bir Ruya, με το ατμοσφαιρικό, αργόσυρτο Love Is A Foreign Country. Συγκλονιστικό! “We are looking for love / And looking for another home maybe / We are looking for love /And love is a foreign country” με ένα σπαρακτικό αμανέ τραγουδισμένο από τον Ertel για το τέλος.
Αλλαγή μουσικού ύφους και πολύ πιο upbeat κατάσταση, με το Go The Distance (ένα ακόμα αστέρι του φετινού δίσκου), όχι όμως και αλλαγή θεματολογίας: “Every time I whisper, Everytime I scream / When I go the distance, Do not follow me”. Στη συνέχεια… πρωταγωνιστικός ρόλος για τον Ertel όπου τραγούδησε για το Bu Bir Ruya (Αυτό είναι ένα όνειρο), φωνάζοντας: “Τhis is a Dream” (με τα χαρακτηριστικά αγγλικά του) στο τέλος, εν μέσω παρατεταμένων χειροκροτημάτων. Κατόπιν, το ανατολίτικο post punkίζον (τώρα που το σκέφτομαι, όλος ο δίσκος κάτι τέτοιο είναι!) Outrage που ήταν ίσως η πλέον...doom στιγμή της βραδιάς!
Φοβερά δεμένη μπάντα, Eckman και Race οργίασαν στις κιθάρες (απ’ ότι μάθαμε αργότερα ο δεύτερος είχε αναλάβει και το μπάσο με τη χρήση ενός πεταλιού) και τα τύμπανα του Cimfe να παίρνουν φωτιά. Εδώ κάπου είπαν να μας αφήσουν και άρχισαν τις ομαδικές υποκλίσεις. Αμ δε! Σφυρίγματα, φωνές, χαμός και πάλι έξω για το Troubles (το πλέον blues κομμάτι της βραδιάς), από το ομώνυμο άλμπουμ! Μέσα πάλι, αλλά ο κόσμος δε το κούναγε. Βγήκαν, δεν είχαν προγραμματίσει κάτι άλλο, και έτσι ξανακούσαμε το Go The Distance σε extended version αυτή τη φορά, με τζαμαρίσματα και διάφορες ομορφιές! Μια βραδιά όνειρο. Bu Bir Ruya συγκεκριμένα!

Η διοργάνωση ήταν άψογη, ο χώρος όπως πάντα στην εντέλεια, ό ήχος λίγο έως αρκετά μπουκωμένος σε κάποια σημεία με λίγο παραπάνω τριξίματα, αλλά δε τρέχει κάτι και το μόνο που θα ήθελα να ζητήσω είναι να γίνει κάτι με το air condition, γιατί εμείς εκεί μπροστά και αριστερά προς τη σκηνή “το δαγκώσαμε” παιδιά! Κρύο όχι αστεία! Με τέτοιες συναυλιάρες βέβαια, χαλάλι…

Πάρτε μια ιδέα από το live:

Photos/videos: v_era