H συναυλία του Σαββάτου στο Temple εξελίχθηκε σε ένα πολύ όμορφο four-bill, με τέσσερεις εξαιρετικά προσεγμένες και αξιοπρεπείς εμφανίσεις. Το γράφω αυτό γιατί ξεκινώντας για το venue, η βασική πρόθεση ήταν να δω τους Arcadian Child, τελικά όμως έφυγα γεμάτος και ικανοποιημένος αφού είδα και έμαθα τρεις ακόμα περιπτώσεις σπουδαίων καλλιτεχνών. Ας τα πάρουμε όμως με τη σειρά…
Καταρχάς το live ξεκίνησε με κάμποση καθυστέρηση, αλλά συμβαίνουν αυτά καμία φορά. Και για να το γράψω όπως το αισθάνομαι: Όταν αυτό συμβαίνει σε μεγάλα groups με αρκετό κόσμο να δουλεύει από πίσω τους για ένα live, με ενοχλεί. Όταν συμβαίνει σε νέα παιδιά, φρέσκες προσπάθειες, που τρέχουν οι ίδιοι για όλα, δε με ενοχλεί καθόλου.

Αυτό πρέπει να συνέβη και στους Sailor’s Daughter, με βάση και τα λεγόμενα του τραγουδιστή Seck από σκηνής (“Μετά από πολύ άγχος και τρέξιμο, καταφέραμε να είμαστε εδώ”). Άγχος που πρέπει να έφυγε όλο με το που πάτησαν στη σκηνή. Γιατί εκεί υπήρξαν άψογοι. Η μπάντα που φτιάχτηκε στο νησί της Σύρου, νομίζω πως “το ‘χει”. Για να μη το παιδέψω πολύ εξηγώντας τι ακριβώς παίζουν, θα γράψω αυτό που λένε οι ίδιοι: “(space) alternative / (fuzzy) psychedelic rock”, και μάλλον κάπως έτσι είναι…! Στα 40 περίπου λεπτά του set ακούσαμε 9 κομμάτια. Σαν κύριο χαρακτηριστικό της εμφάνισης θα αναφέρω το ότι μου φάνηκαν πολύ δεμένοι. Φαίνεται πώς έχουν πέσει μπόλικες ώρες πρόβας και αρκετά live. Από τις συνθέσεις ξεχώρισα (οι τίτλοι είναι από το setlist της εμφάνισης) το αργόσυρτο Blue Moon, η ένταση του οποίου αυξάνεται και καταλήγει σε ξέσπασμα, το Kileler , το Insane με το Joy Divisionικό ξεκίνημα με μπάσο (ωραίος ο Agis C), το φοβερό Groove με το ε κ π λ η κ τ ι κ ό riff στην κιθάρα από τον Panos P. Μπράβο και στον drummer της μπάντας, Mitchus D, για το δυνατό και ακριβές παίξιμο. Όλα αυτά με κάνουν να ανυπομονώ για την πρώτη τους δισκογραφική δουλειά. Το κλείσιμο του set, ήταν όπως έπρεπε για ένα καινούριο συγκρότημα: Διασκευή σε ένα γνωστό κομμάτι για εντυπωσιακή έξοδο…! Μία χαρά άλλαξαν τα φώτα στο Hot Stuff λοιπόν, και μας καληνύχτισαν…!

Σύντομα εμφανίστηκε στη σκηνή η τριάδα των Αθηναίων One Man Drop. Δε τους είχα ξαναδεί live, και θα το πω κομψά: Mου έπεσε το σαγόνι! Δε ξέρω πως γίνεται μόνο τρεις άνθρωποι επί σκηνής (τα ιδρυτικά μέλη Πάνος και Νίκος και ο Φοίβος στα τύμπανα) να βγάζουν τόσο επιβλητικό, γεμάτο, ασύλληπτα δυνατό ήχο. Η set list τους, χώρεσε τρία τραγούδια από το ντεμπούτο LP One Man Drop του 2015, τέσσερα από το φρέσκο Flanging The Zinc ΕP, και δύο διασκευές. Ξεκίνησαν με το One Hits One, για να δώσουν στίγμα με το καλημέρα. Δυναμικό κομμάτι στο ύφος των Queen Of The Stone Age. Όλα τα κομμάτια είχαν ενδιαφέρον, όπως το χαλαρό αρχικά και με ξεσπάσματα στην πορεία, Figures in Swamps.

Ακόμα περισσότερο μου άρεσε το Pillars με τα “πειραγμένα” φωνητικά και τις τελείως απόκοσμες αλα- tool κιθάρες. Φοβερό! Ωραίο και το punk/garage ύφους So Strong, ακόμα καλύτερο το Medicate U που μου έφερε στο μυαλό το χαμό στις κιθάρες των GirlsVsBoys. Οι δύο διασκευές, έντυσαν ωραία το υπόλοιπο set. Το πρώτο ήταν το Suspicious Minds, ευχάριστα αγνώριστο, ενώ για το τέλος επανασυνέθεσαν το Guns Of Brixton. Μου άρεσε πολύ το γεγονός ότι σε κάθε στροφή του κομματιού αισθανόσουν ότι το διασκευάζει άλλη μπάντα. Στην αρχή με punk ύφος και κατόπιν με heavy rock ένταση. Εύγε!

Λίγο μετά τις 11, εμφανίστηκε στη σκηνή ο Kyrios K. Ξεκινάω την αναφορά μου λέγοντας το εξής βασικό. Το πρώτο (που έχω ξαναγράψει) είναι ότι όταν κάποιος ανεβαίνει μόνος πάνω στη σκηνή, για εμένα έχει κερδίσει ήδη πολλούς πόντους. Το θεωρώ πολύ δύσκολο πράγμα, που απαιτεί πολλά στοιχεία πέραν του να ξέρεις να παίζεις ένα όργανο ή να τραγουδάς ωραία. Το να καταφέρεις μετέπειτα να κερδίσεις την προσοχή του κοινού, είναι το δεύτερο κομμάτι. Και στα δυο πήρε άριστα ο Kyrios K. Στο 45λεπτών set, κέρδισε το κοινό με το διαρκώς εναλλασσόμενο μουσικό ύφος των τραγουδιών (άλλοτε blues, άλλοτε americana, πιο classic κάποιες φορές), με τους έξυπνους στίχους και τον πολύ ενδιαφέροντα τρόπο που «έφτυνε» τις λέξεις. Αν θα είχα μια παρατήρηση να κάνω, είναι λόγω του ότι είχε περάσει η ώρα, ίσως θα έπρεπε το set να είναι λίγο μικρότερο. Αλλά, όλα καλά. Αξιοσημείωτο επίσης το γεγονός ότι στο κοινό υπήρχε αρκετός κόσμος που γνώριζε τα τραγούδια και τους στίχους αυτών. Δείτε παρακάτω ένα απόσπασμα για να πάρετε μια καλή ιδέα της ατμόσφαιρας που μπόρεσε να φτιάξει στη σκηνή.

Είχε ήδη έρθει η…επόμενη μέρα. Λίγο μετά, (ή ελάχιστα πριν τις 12), οι 4 των Arcadian Child εμφανίστηκαν στη σκηνή του Temple. Για τη μπάντα και τη φετινή της δισκάρα, Superfonica, τα έχουμε πει και εδώ. Ένας από τους καλύτερους φετινούς δίσκους στο χώρο του psych/indie ήχου. Είχε έρθει η ώρα να τον ακούσουμε και ζωντανά. Και πραγματικά τα παιδιά τα κατάφεραν εξίσου καλά και στο live. Ένα αρχικό άγχος που μπορεί να είχαν στο πρώτο κομμάτι, γρήγορα έφυγε με το πρώτο χειροκρότημα και μετά το τέλος του set φύγαμε όλοι με το αίσθημα ότι είδαμε κάτι πολύ ωραίο. Το set χωρίστηκε στην ουσία σε δύο μέρη. Αρχικά ακούσαμε 4-5 κομμάτια από το ντεμπούτο άλμπουμ τους, το περσινό Afterglow. Προσωπικά ξεχώρισα το γλυκό Run. Pop/rock ύφους με prog στοιχεία και εναλλαγές ρυθμού. Στη συνέχει περάσαμε στο κυρίως πιάτο, τον φετινό δίσκο δηλαδή. Εκεί πραγματικά δε ξέρεις τι να πρωτοδιαλέξεις, και ποια να αναφέρεις ως κορυφαία στιγμή. Το Bain Marie που ξεκινά το δίσκο, ήταν και αυτό που “άναψε” και το κοινό, με το καταπληκτικό του riff. Τo Brothers με τις εναλλαγές του σε ένα βασικό αργόσυρτο tempo. Φυσικά το She Flows που είναι το πιο catchy κομμάτι του δίσκου. Το Black Angels-alike καταπληκτικό Before We Die και το αγαπημένο μου του δίσκου, The March με το ανατολίτικο riff να σε παρασύρει. Όλα τα κομμάτια που επέλεξαν αποδόθηκαν όπως “τους έπρεπε”, απογείωσαν το δίσκο, έκαναν εμάς να περάσουμε εξαιρετικά και σίγουρα βοήθησαν και τους ίδιους να ξεκινήσουν δυνατά την περιοδεία τους ανά την Ελλάδα.

Μοναδικό μελανό σημείο της βραδιάς ήταν η απουσία -αρκετού- κόσμου. Κρίμα για όσους έχασαν αυτή την υπέροχη βραδιά και τις τέσσερις σπουδαίες αυτές περιπτώσεις. Μπράβο σε όσους ήταν εκεί! Βγαίνουν ωραίες μουσικές στις μέρες μας. Δε ξέρω απλά σε ποιόν απευθύνονται…! Δε γίνεται να μιλάμε για «Ελληνική σκηνή», με μισοάδεια venues.

Photos/videos: v_era