Για να είμαι ειλικρινής, για το συγκεκριμένο live είχα προετοιμαστεί κατάλληλα! Ήξερα ότι πιθανότατα θα έβλεπα την πιο “ It’s happening now ” συναυλία της ζωής μου, με τους Fontaines D.C. λίγες μέρες νωρίτερα να έχουν κατεδαφίσει το venue, σε live στο Camden του Λονδίνου, και να έχουν μια περιοδεία με συνεχή sold out. Μαζί τους θα έβλεπα για πρώτη φορά τους δικούς μας sister, των οποίων το ντεμπούτο άλμπουμ Untrue, το “έλιωσα” τον τελευταίο μήνα, ενώ θα άκουγα και το πολύ φρέσκο, σκοτεινό, προσωπικό project του Manos K. (Mani Deum), το The Man And His Failures (επίσης για πρώτη φορά). Tα πράγματα πήγαν όπως τα περίμενα, αισθάνομαι ευτυχής τόσο που βρέθηκα εκεί, όσο και που έχω την ευκαιρία να γράψω γι’αυτό!

Κλασσικά, στην Death Disco, βρεθήκαμε κάνα δεκάλεπτο πριν το “doors open at” και όσο αρπάζαμε αθηναϊκή ψυχρούλα, είχαμε τη ζέστη που θα συναντούσαμε εντός, να σκεφτόμαστε, για να μας παρηγορεί! O κόσμος ήταν από νωρίς μπόλικος, κάτι πολύ καλό για τα live των opening συγκροτημάτων. Αυξήθηκε βέβαια στην εξέλιξη της βραδιάς, και τελικά πρέπει να είχαμε sold out, αλλά μεταξύ μας δεν έχει και πολύ σημασία! Αξιοσημείωτο είναι ότι κατάφερα να μαζέψω τα κοκαλάκια μου από το κοπάνημα (δε με λες και γυμνασμένο και σε καμιά περίπτωση… εικοσάρη) και να είμαι τώρα, μπροστά στον υπολογιστή in one piece για να γράψω.

Oι The Man And His Failures, λίγο πριν τις 9.30 μας καλησπέρισαν από σκηνής. Ο Μάνος K., ο Κωνσταντίνος Κύρτσης (κιθάρα/The Wrinkles Suits) και ο Δημήτρης Χατζημήτρος (μπάσο/Mani Deum) έπαιξαν για περίπου μισή ώρα κομμάτια από το Persona Non Grata, το ΕP που αποτελεί την “έναρξη εργασιών” του σχήματος, αλλά και κάποιες χαρακτηριστικές διασκευές (σε Mad Season, New Model Army και Mani Deum). Τα κομμάτια που ξεχώρισα ήταν τα Love Like Berlin (Mani Deum cover), και κυρίως τα Slip Away (Mad Season cover) και Persona Non Grata που έκλεισε το set. Ο ήχος μου φάνηκε λίγο μπουκωμένος, χωρίς να μπορώ να πω με σιγουριά τί έφταιγε. Πάντως ο κόσμος ζεστάθηκε, και όπως διαπίστωσε και ανέφερε και ο Μάνος από σκηνής, το κοινό κατά τη διάρκεια του set αυξήθηκε με γεωμετρική πρόοδο και ήταν ευχαριστημένο. Ίσως, η ύπαρξη full μπάντας στη σκηνή να αναδείκνυε καλύτερα τις συνθέσεις που ακούσαμε, καθότι -κατά την άποψη μου- ηχητικά ήταν πιο κοντά στο rock παρά στο electro ύφος. Παράλληλα, θεωρώ πως η μουσική των TMAHF είναι φτιαγμένη για αρκετά πιο χαμηλό φωτισμό, λεπτομέρεια μάλλον, σε μία αξιοπρεπή συνολικά εμφάνιση.

Σύντομο soundcheck και το τρίο των sister ήταν στη θέση του για να συνεισφέρει το δικό του κομμάτι στη βραδιά. Η μπάντα τα σπάει! Δε ξέρω αν γίνομαι απόλυτα κατανοητός! Οι τύποι είναι εξαιρετικοί μουσικοί και αν προέρχονταν από χώρα πιο «εντός των μουσικών πραγμάτων», ήδη θα ήταν ευρύτερα γνωστοί! Τo set τους ήταν περίπου 25 λεπτών και τα κομμάτια προέρχονταν όλα από το φετινό Untrue. Αυτό που αντιλαμβάνομαι είναι πως ανήκουν σε αυτή την κατηγορία μουσικών που βλέπουν τη μουσική “αλλιώς”. Παράξενα κοψίματα, διαρκείς αλλαγές ρυθμού, ήχοι ατάκτως ερριμμένοι που με ένα μαγικό τρόπο ενώνονται και συνθέτουν ένα επιθετικό instrumental, post punk, avant garde μουσικό πλαίσιο, που άλλοτε μου θυμίζει τις πιο rock/πειραματικές πτυχές των Tortoise και άλλοτε ξεφεύγει στο ηλεκτρονικό και noise, πριονωτό παραλήρημα των πρώιμων 65 Days Of Static. “Θυμίζει” λέω, γιατί θεωρώ πως μια χαρά ταυτότητα έχουν ήδη προλάβει να αποκτήσουν. To Furious Apes με το οποίο ξεκίνησαν έδειξε προθέσεις. Ήρθαμε για ηχητικό ξύλο! Delta και Fidel συνέχισαν το έργο κατεδάφισης του χώρου. Ακούσαμε σχεδόν όλο το Untrue κοινώς, (μαζί με ένα καινούριο κομμάτι) και το κατευχαριστηθήκαμε…

Με το που κατέβηκαν από την σκηνή, στο κοινό έβλεπες δυο ειδών αντιδράσεις:
1.Oσοι δεν ήρθαν προετοιμασμένοι είχαν μία σχετική απορία στο πρόσωπο “τι ήταν αυτό;”, με την καλή έννοια πάντα…
2. Όσοι τους ήξεραν, κούναγαν χέρια, πόδια και κεφάλια ως ένδειξη αποδοχής και ευχαρίστησης.
Μπράβο και πάλι!

Και περνάμε στους καλεσμένους μας εξ Ιρλανδίας. Τα πέντε μέλη των Fontaines D.C ανέβηκαν στη σκηνή και αυτό που μπορούσε να διακρίνει κανείς από την αρχή ήταν ότι “το’χουν”, βρε παιδί μου. Δεν ξέρω αν το attitude είναι επιτηδευμένο, νομίζω πως είναι πολύ φρέσκοι για να πρόλαβαν να “έπαθαν” κάτι τέτοιο. Δίσκο δεν έχουν κυκλοφορήσει ακόμα, όλα και όλα έχουν 4 (διπλά) singles. 8 τραγούδια δηλαδή, αν δε κάνω λάθος. Λέμε καμιά φορά για μπάντες ότι “αποφάσισαν στον τάδε δίσκο να γράψουν και μερικά κομμάτια για live ή για κάνα singalong”! Αυτοί εδώ, έχεις την αίσθηση ότι λειτουργούν τελείως αντίστροφα. Σα να γράφουν τραγούδια, με το μυαλό MONO στο live. Δε ξέρω πως λειτουργούν στο studio. Δε μπορώ όμως να τους φανταστώ ήρεμους! Τους «βλέπω» και στις ηχογραφήσεις να πετάνε στον αέρα αντικείμενα και να χοροπηδούν σα να μην υπάρχει αύριο! Μιλώντας για attitude, ο Grian Chatten με το που ανέβηκε στη σκηνή έκανε μια διαρκή πήγαινε-έλα κίνηση, κοιτώντας το κοινό επίμονα (χωρίς να έχει καν ξεκινήσει to live). Ένα αγρίμι στο κλουβί του. Από το video και τις φωτογραφίες, θα καταλάβετε ότι η εικόνα του Ian Curtis σου καρφωνόταν αυτόματα στο μυαλό, και σ’αυτό βοηθούσε και το physic του, αλλά κυρίως οι κινήσεις του! Για το set δεν έχω να πω πολλά, αφού τα κομμάτια είναι συγκεκριμένα. Ο χαμός έγινε τόσο αρχικά με τα Chequeless Reckless, Too Real, Liberty Belle, αλλά και στα διαδοχικά Hurricane Laughter και Boys In The Betterland όπου δεν έμεινε…κόκκαλο όρθιο! Δεν είναι μόνο ότι έχουν γράψει πολύ δυνατά κομμάτια, είναι και το γεγονός ότι στο live είναι γεμάτοι πάθος και απόλυτα πειστικοί. Υπάρχει νεανική ενέργεια που τους ωθεί και με αυτή ξεσηκώνουν το κοινό, που καλώς ή κακώς είναι μια/δυο γενιές μεγαλύτερο!

Σύντομη παύση, γρήγορο encore και λίγο πριν συμπληρωθεί μία ώρα, μας αποχαιρέτησαν! Χωρίς πολλά-πολλά! Μια χαρά!
Ζούμε σε μία εποχή που χρειαζόμαστε ήρωες γενικώς. Ειδικώς, στη μουσική ακόμα περισσότερο, για εμάς τουλάχιστον που αυτή είναι ζωοποιό στοιχείο! Πλέον όμως, εύκολα αποκαθηλώνουμε, εύκολα αμφισβητούμε το μη γνήσιο, το φτιαχτό από τα media κλπ! Θα χρειαστεί καιρός για να μάθω αν τούτοι εδώ θα γίνουν ήρωες της γενιάς μας (“μας”, όχι “τους”! Η γενιά τους ακούει hip-hop). Εκείνο που ξέρω είναι ότι οι Fontaines D.C. σίγουρα έχουν τις προδιαγραφές να γίνουν μια σπουδαία μπάντα που ειδικά στα live της θα το κατευχαριστιέσαι και θα σε κάνουν να αισθάνεσαι πάλι είκοσι χρονών. Και να τελειώσω με αυτό που άρχισα. Μπράβο στην primitive music και σε όσους αποφάσισαν να φέρουν την μπάντα, με αρκετό ρίσκο πιθανής αποτυχίας, και μπορέσαμε να δούμε όλοι μας, ΤΩΡΑ, αυτό που αύριο μπορεί να γίνει κάτι πολύ μεγάλο. Έως και mainstream…(σταυρώνουμε τα δάχτυλα μας, να γίνει μόνο το πρώτο). Μπράβο και πάλι!

Φωτογραφίες / videos: v_era