Αρκετό καιρό (για τα δεδομένα μας) είχαμε να χωθούμε στο υπόγειο της Σολωμού, στο ιστορικό Αν club, αυτό με τα σκαλάκια που σε “κατεβάζουν στα ουράνια” της μουσικής. Αν θυμάμαι καλά, η τελευταία φορά ήταν στο παζάρι δίσκων λίγο πριν τα Χριστούγεννα. Να λοιπόν που βρέθηκε μια καλή ευκαιρία να το κάνουμε με ένα, στην ουσία, double bill. Οι Distortion Tamers παρουσίαζαν τον καινούριο τους δίσκο (κριτική για τον Jasmines & Blades διαβάστε εδώ), και οι Dirty Ol’ Dogs θα αναλάμβαναν να ζεστάνουν το κοινό.

Η “κακή(?)” συνήθεια μας, να πηγαίνουμε από νωρίς σε κάθε συναυλία, δεν άλλαξε ούτε τούτη την φορά. Έτσι λοιπόν εισέπραξα από τη v_era ένα “σταμάτα να γκρινιάζεις!”, όταν μπαίνοντας στο venue αντίκρισα ένα παντελώς άδειο μαγαζί και άρχισα τα: “ποιά ελληνική σκηνή και κουραφέξαλα! Δεν υπάρχει τίποτα τέτοιο όταν υπάρχουν μουσικοί, αλλά δεν υπάρχει κόσμος από κάτω» και άλλα σχετικά…
Όπως και να’χει, και με μικρή καθυστέρηση που βοήθησε στο να αυξηθεί κάπως και η προσέλευση, τα τρία μέλη των Dirty Ol’ Dogs ανέβηκαν στη σκηνή. Αφού μας καλησπέρισαν, ξεκίνησαν το set τους και για 45 περίπου λεπτά μας ταρακούνησαν με το ακυκλοφόρητο μέχρι σήμερα υλικό τους. Ξεκίνησαν με το Mafia, και με τον surf ήχο τους, μας έβαλαν άμεσα «στην πρίζα». Από τα πλέον ενδιαφέροντα κομμάτια τους είναι και το Moving Underground, με την εναλλαγή από αργό σε γρήγορο και στίχους φευγάτους : “Underground is my name, Looking now for more, Blowing down the pain, Feeling Better”. Ακολούθησε το groove-άτο garage-άκι Blinding City Lights, ενώ από τα καλύτερα του set ήταν το The Warning, με τον αρκετά heavy ήχο και τύμπανα προς το τέλος, που θύμιζαν progressive μπάντα. Ακούσαμε και ένα δυνατό garage -και πάλι- κομμάτι, ομώνυμο της μπάντας ενώ λίγο πριν το τέλος η προσφορά της μπάντας (όπως είπε από σκηνής ο μπασίστας Panos BBL) στην ελληνική μουσική ήταν το ελληνόφωνο surfάκι «o figuratzis”! Αν θυμάμαι σωστά, τα φωνητικά στο συγκεκριμένο έκανε ο ντράμερ (V.Perou) και όχι ο κιθαρίστας της μπάντας, Geo Beo, που είναι υπεύθυνος για αυτά σε όλα τα υπόλοιπα κομμάτια. Η καλύτερη, κατά την άποψη μου, σύνθεση ήρθε λίγο πριν το τέλος. Τo Last Exit (αν δε κάνω λάθος), με το πολύ πωρωτικό heavy riff στην αρχή, ήταν ό,τι έπρεπε για τις τελευταίες “γουλιές” μπύρας και set list.
Το καλό νέο για τη μπάντα είναι πως σύντομα θα υπάρξουν δισκογραφικές εξελίξεις. Και φυσικά είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε (τα λαγωνικά του Sliding, ξεχύθηκαν πάλι…) πως το άλμπουμ που θα έρθει θα περιλαμβάνει και μία πολύ ιδιαίτερη έκπληξη.

Μετά από 20λεπτο soundcheck, και με τον κόσμο πλέον να έχει αυξηθεί αρκετά, οι Distortion Tamers πάτησαν σκηνή. Πολύ έμπειροι μουσικοί και οι τρεις του τωρινού line up, με κίνηση και επαφή με τον κόσμο που έδειχνε τον “αέρα” τους σαν group. Δεμένοι και σχεδόν άψογοι (όσο το αυτί μου μπορούσε να αντιληφθεί, καθότι δεν γνώριζα από πριν όλα τα τραγούδια που άκουσα) μας παρουσίασαν το νέο άλμπουμ, όχι με τον συνήθη τρόπο. Τα κάμποσα κομμάτια που έπαιξαν από το Jasmines & Blades, τα ακούσαμε διασκορπισμένα μέσα στο set (και όχι παιγμένα διαδοχικά σα να ακούς το άλμπουμ δηλαδή), και τολμώ να πω πως προτιμώ αυτόν τον τρόπο παρουσίασης. Όταν άκουσα το άλμπουμ ξεχώρισα μερικά τραγούδια. Η άποψη μου ακούγοντας τα ζωντανά, δεν άλλαξε. Το The Calling of The Jackal είναι εξαιρετικό και μελωδικότατο, και το Rock’n’Roll City (αφιερωμένο στη Θεσσαλονίκη) πολύ δυνατό. Πολύ ένταση, επίσης, στο Α Boy Named Johnny. Οι 2 διασκευές του δίσκου (People who Died και 40 Miles of Bad Road) αλλά και το Over the Edge ήταν επίσης τέλεια παιγμένες και ήρθαν λίγο μετά τη μέση του live, ξεσηκώνοντας το κοινό. Από τα υπόλοιπα κομμάτια που ακούσαμε ξεχώρισα το Remember who you Are, που αναφέρεται, όπως με συγκίνηση μας ανέφερε από σκηνής ο Kosta A. Monk, στο ότι στα δύσκολα πρέπει να θυμόμαστε από που ξεκινήσαμε και ποιοι είμαστε. Πολύ ενδιαφέρον, καθότι δεν το είχα ξανακούσει, και το Where the Poison Heals που προέρχεται από το Ε.P. Suicide Nation, ενώ λίγο αργότερα ακούσαμε και το ομώνυμο του ΕP. Συμπαθές και το αργόσυρτο Diggin Inside, από το LP Faith In You του 2013, από το οποίο προέρχεται και το Rage, με το οποίο έκλεισε το set.
Η βραδιά κύλησε με μπόλικο ηλεκτρισμό και υπό τις παραινέσεις της μπάντας (χρειάστηκε και αυτό κάποιες φορές) το κοινό ανταποκρίθηκε ικανοποιητικότατα στο απόλυτα rock’n’roll πνεύμα που έβγαλαν οι τρεις των Distortion Tamers στη σκηνή. Kαι οι δυο μπάντες έκαναν τα πάντα ώστε να περάσουμε καλά, και απέδειξαν πως είναι από τις καλύτερες στο είδος τους.

Φωτογραφίες/videos: v_era