Η στιγμή που όλοι περιμέναμε καιρό είχε φτάσει. Η σπουδαία μπάντα του Justin Greaves, οι Crippled Black Phoenix, ήταν επιτέλους ξανά μπροστά μας, μπροστά σε ένα κοινό που τους αγαπά πάρα, μα πάρα, πολύ. Μια αγάπη αμφίδρομη, με δεκάδες δηλώσεις του Greaves σε σχέση με τα συναισθήματα του για την Ελλάδα. Αυτή τη φορά ήρθαν απαλλαγμένοι από τα διάφορα προβλήματα του παρελθόντος. Στην τελευταία τους επίσκεψη, καταγράφηκε η απουσία δύο βασικών μελών, του Karl Demata και του Christian Heilmann που είχαν μόλις πριν λίγες μέρες αποχωρήσει-όχι με καλό τρόπο- από τη μπάντα, με αποτέλεσμα η συναυλία να είναι καλή μεν, με φυσιολογικότατα προβλήματα δε (και πολλές επεξηγήσεις από σκηνής για το τι συνέβη, γεγονός που είχε ελαφρώς κουράσει). Στο διάστημα αμέσως μετά την εμφάνιση τους στην Ελλάδα, ακολούθησαν τσακωμοί, μηνύσεις, δηλώσεις στα sites, σκοτωμός στο facebook. Όμως όλα αυτά είναι παρελθόν. Αυτή τη φορά ήρθαν στην Ελλάδα με κανονική πλέον σύνθεση και το βασικότερο, με ένα πολύ καλύτερο δίσκο για προώθηση.

Το ζεστό Fuzz Club κατά την εμφάνιση της μπάντας δεν είχε ομολογουμένως τον κόσμο που περίμενα. Δε ξέρω πώς την πατάω συνέχεια με τους… υπολογισμούς και τις προσδοκίες μου, αλλά ενώ ανέμενα ένα κατάμεστο venue, στο χώρο βρέθηκαν τόσοι ώστε με κλειστό τον εξώστη, κάτω να είσαι αρκετά άνετα. Παρ’όλαυτά το χειροκρότημα μόλις εμφανίστηκε η μπάντα ήταν έντονο.

Είναι γεγονός ότι στα live των CBP είναι πολύ δύσκολο να περάσεις άσχημα. Το βασικό κομμάτι είναι φυσικά το μουσικό. Όμως πέρα από αυτό, η διαχητικότητα του Greaves (κυρίως), του τραγουδιστή Daniel Änghede και όλης της μπάντας, ακόμα και η –οκ, υπερβολική καμιά φορά- όρεξη για ομιλία που ανέφερα παραπάνω, κρατούν το κοινό ζεστό, με feelgood διάθεση και αυτό είναι κάτι που το νιώθεις στην ατμόσφαιρα. Σε κάθε live τους συμβαίνει αυτό, όμως ειλικρινά για τη συγκεκριμένη βραδιά, δε ξέρω σε τι να πρωτοαναφερθώ. Τι να γράψεις για μια συναυλία που κράτησε σχεδόν 2 ½ ώρες και που κατέληξε με τον Justin να κατεβαίνει με την κιθάρα στο κοινό για κάνα δεκάλεπτο και η φάση να τελειώνει με όλο τον κόσμο να χορεύει γύρω του, με ταυτόχρονο sing along; Για του λόγου το αληθές, στο τέλος του κειμένου υπάρχει το βιντεάκι που ανέβασε η ίδια η μπάντα λίγη ώρα μετά το live.

Ας τα πάρουμε όμως τα πράγματα από την αρχή. Όπως είπαμε και νωρίτερα, το συγκρότημα αυτή τη φορά ήρθε πλήρες, απαλλαγμένο από προβλήματα. Μάλιστα θα έλεγα πως ήταν υπερπλήρες, καθώς πάνω στη σκηνή βρέθηκαν οκτώ άτομα. Τρεις κιθάρες, μπάσο, δυο synths, drums και η Belinda Kordic (σύντροφος αλλά και συνεργάτης του Justin στους Se Delan) στα δεύτερα και -κάποιες φορές- πρώτα φωνητικά. Η εμφάνιση πάνω στη σκηνή έγινε ενώ ακούγαμε ηχογραφημένο, ως intro, το Dead Imperial Bastards.

Στον τοίχο πίσω τους, το χάλκινο κεφάλι αρκούδας, που είναι και το εξώφυλλο του φετινού Bronze. Λογικά, λοιπόν, για ξεκίνημα επέλεξαν κομμάτια από το συγκεκριμένο δίσκο. Ομολογουμένως, στην πρώτη ώρα της συναυλίας υπήρξε μια σχετική παγωμάρα στην ατμόσφαιρα. Θεωρώ ότι έκαναν λάθος που έπαιξαν τόσο πολλά συνεχόμενα τραγούδια από τον καινούριο δίσκο (όπως Dead Burials, No Fun κ.α.), ο οποίος -όπως είναι φυσικό για κάθε καινούριο δίσκο (έκτος πια αν περιλαμβάνει instant Hitάρες)- δεν έχει προλάβει να «περάσει» στον κόσμο, ώστε να τον ξεσηκώσει. Στο Scared And Alone αισθάνθηκα ότι μπροστά μου έχω τους Anathema και το “συμφωνικό” rock τους με τα γυναικεία φωνητικά, το οποίο…εντάξει δεν είναι κακό, αλλά μην το παρακάνουμε. Στον ρόλο της δεν τα πήγε άσχημα η Belinda (στο συγκεκριμένο μάλιστα κομμάτι έχει γράψει και τους στίχους), ενώ μετά το τέλος του χάθηκε για πάντα κάπου πίσω από την σκηνή. Οι επιλογές των κομματιών έως και το Denisovans (bonus track στο Bronze) ήταν λίγο «άβολες» για το κοινό, είτε καινούρια κομμάτια είτε κάπως ψαγμένα για να πετάξουν την απαραίτητη σπίθα στον κόσμο. Εξαίρεση ίσως να μπορεί να θεωρηθεί το Born In A Hurricane (από το Mankind The Crafty Ape,2011) αλλά και πάλι εγώ θα προτιμούσα ας πούμε το Get Down And Live With It ή το Release The Clowns από τον ίδιο δίσκο.

Σιγά-σιγά φυσικά το κοινό άρχισε να ζεσταίνεται. Θεωρώ –εγώ, ως μέρος του κόσμου, αλλά νομίζω και οι ίδιοι το κατάλαβαν- πως η απόλυτη έκρηξη ήρθε με τα 444 και Rise Up And Fight. Εκεί κοπανιόμουν τόσο πολύ που δε μπόρεσα να δω αν το ίδιο έκαναν και άλλοι δίπλα μου - υποθέτω πως ναι. Πριν μας αφήσουν με το τελευταίο κομμάτι, το επικό We Are The Darkeners, Daniel και Justin έκαναν το σχετικό αστειάκι με το “ξέρετε, εμείς θα φύγουμε από τη σκηνή και εσείς θα πρέπει να φωνάξετε δυνατά για να ξαναβγούμε”.

Όπερ και εγένετο. Νομίζω πως επρόκειτο για ένα από τα καλύτερα encore που έχω ζήσει πότε. Ξεκίνησαν με το “Ναι έχουμε και εμείς Hitακι”, όπως το προλόγισε ο Justin αλλά “Χριστέ μου! Μακάρι όλα τα hitάκια της μουσικής να ήταν σα το We Forgotten Who We Are” όπως σκέφτηκα εγώ. Συνέχεια με τη διασκευή στο Turn To Stone (μέσα από το Bronze) του Joe Walsh που την έκπληξη έκανε ο keyboardιστας Mark Furnevall , τραγουδώντας εξαιρετικά, με φωνή που προσομοίαζε καταπληκτικά με αύτη του Joe. Για το τέλος, τι άλλο από το Burnt Reynolds. Ανέφερα νωρίτερα τι ακολούθησε, απλά το μόνο που θέλω να προσθέσω είναι πως όταν το προλόγισε ο Justin είπε πως στην Αθήνα, πριν χρόνια, ήταν η πρώτη φορά που έγινε singalong και από τότε το καθιέρωσαν. Μετά την extended version εκτέλεση του κομματιού, που ο κόσμος θαρρείς πως δε θα το άφηνε να τελειώσει ποτέ, μας υποσχέθηκε ότι θα ξανά έρθουν το συντομότερο δυνατό γιατί -ειλικρινέστατα πιστεύω- ανέφερε πολλές φορές πως μας γουστάρει πολύ σα κοινό, γουστάρει και την πόλη και περνούν καλά όποτε έρχονται εδώ. Φαίνεται το πράγμα. Εις το επανιδείν λοιπόν…

Υ.Γ: Να το πω; Θα το πω αλλά το γραφώ σε υστερόγραφο για να μη θεωρηθεί ότι αυτό το γεγονός χάλασε σε κάτι την εντύπωση μου για το live. Η φωνή (η ποία;) του Daniel Änghede δε βοηθά, δεν ταιριάζει με αυτά που θέλει να κάνει η μπάντα. Παράλληλα, και χτες το επιβεβαίωσα οριστικά, ούτε κάτι το ιδιαίτερο σε θέμα frontman (ή κάτι σχετικό) είναι.

Δείτε ένα video απο τη βραδια:

Φωτογραφίες/video : v_era