Κάποιες φορές συμβαίνει αυτό, και το απολαμβάνω πραγματικά. Ποιο; To να μην έχω καμία απολύτως ιδέα του τί πάω να δω σε ένα live. Αυτό ίσχυε πριν το βράδυ της Πέμπτης, για τον γράφοντα, σε σχέση με τους Ιταλούς Zu. Τελικά, έφυγα σοφότερος έως ενθουσιασμένος να ψάξω περισσότερο την πολυετή καριέρα τους, και σίγουρα με κίνητρο να τους ψάξω περισσότερο. Για τους sister φυσικά δεν ίσχυε κάτι τέτοιο, αφού ήταν η τρίτη (μπορεί και τέταρτη) φορά που συναντούσα τον ηχητικό τους πόλεμο. Κάθε φορά είναι ιδιαίτερη, και περνάς εξαιρετικά κάτω από τη σκηνή, όσο φαίνεται να περνούν και οι ίδιοι, επάνω σε αυτήν.

Μπροστά σε ένα ικανοποιητικά -για Πέμπτη- πυκνό κοινό, κόσμο που φαίνεται να έχει αρχίσει να τους ακολουθεί πιστά, με μπόλικες γνωστές φάτσες από προηγούμενα live, οι τρεις των sister με την προσθήκη του Λευτέρη Λουκίσα (The Square Mountains Project) στην τρομπέτα εμφανίστηκαν στη σκηνή. Το κλασσικό, πλέον, riff-“καμπανάκι” της έναρξης του Deepest Heat, που ηχεί σαν το κάλεσμα, τη μάζωξη στη γιορτή, σήμανε την έναρξη της συναυλίας. Ακολούθησαν τα Delta, Blackout και Fidel (όλα από το ντεμπούτο τους, untrue), και ολοένα και περισσότεροι από το κοινό εισέρχονταν στο μαγικό, θορυβώδη και ημί-τρελο μουσικό κόσμο τους. Η συνεισφορά της τρομπέτας στη live απόδοση των κομματιών είναι εκπληκτική. “Δένει” θαυμάσια τον ήχο, “γλυκαίνει” τις τραχείες συνθέσεις τους και εισφέρει σημαντικά στο να τονίζονται, να εντυπώνονται και να ξεχωρίζουν οι μελωδίες που κρύβονται στη…φασαρία. Μετά την αποχώρηση του Λευτέρη από τη σκηνή, οι τρεις sister συνέχισαν με τέσσερεις ακόμα συνθέσεις -με το αγαπημένο Furious Apes μεταξύ αυτών-, δύο εκ των οποίων είναι νέα κομμάτια για το δίσκο που ελπίζουμε να βγει σύντομα (και ως τότε να έχουμε προλάβει και εμείς να γράψουμε την άποψή μας για τον -καταπληκτικό- προηγούμενο….). Εκτός της τρομπέτας πάντως, έχει αναπτυχθεί εξαιρετικό δέσιμο της μπάντας στα δύσκολα ομολογουμένως κομμάτια που αποδίδουν, ενώ έχει προστεθεί σημαντική θεατρικότητα στην παρουσίαση των συνθέσεων. Τα live τους, γίνονται όλο και πιο πολύπλοκη διαδικασία και αυτό τα κάνει απολαυστικά.
Μετά τους sister, και ενώ το κοινό αυξήθηκε (χωρίς φυσικά να γεμίσει ο χώρος), αποφάσισα να δω τη συνέχεια από τον πάνω όροφο, έτσι για αλλαγή. Σα να είχα προαίσθημα ότι τα ηχεία, μπροστά, θα έπαιζαν...“ξύλο” σε λίγο.

Από την αναμονή και το soundcheck πάντως, η προετοιμασία ήταν κατάλληλη. Δε γνωρίζω αν το είχαν ζητήσει οι ίδιοι οι Zu να ακούμε Igor Stravinsky, πάντως η παραδοξότητα, οι ηχητικές διακυμάνσεις και το ανήσυχο ύφος της μουσικής του, ήταν εξαιρετικά ταιριαστά με όσα προηγήθηκαν αλλά -όπως αποδείχτηκε- και με αυτά που ακολούθησαν.
Στην αναμονή έβαλε τέρμα η ξαφνική εμφάνιση της μπάντας στη σκηνή. Ντράμερ(J. Battaglia), μπάσο (M. Pupillo) και σαξοφωνίστας (L. Mai) μπήκαν κατευθείαν στο ψητό και μας άφησαν (τουλάχιστον εμάς τους…ανυποψίαστους)…ΚΑΓΚΕΛΟ. To πάθος στο παίξιμό τους ήταν ασύλληπτο. Η ένταση και ο θόρυβος που έβγαινε από τα όργανα και τα προηχογραφημένα κομμάτια ήταν εξωπραγματικός. Η μουσική τους είναι ένα hardcore, noise, industrial και jazz συνονθύλευμα. Είναι τελικά (instrumental) punk (ίσως με…λάθος όργανα). Ζόρικη, γνήσια punk μενταλιτέ, χωρίς φτιασιδώματα και περιτυλίγματα. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Battaglia κάποια στιγμή και πριν την έναρξη ενός κομματιού “ξόδεψε” 1-2 λεπτά να μας εξηγήσει ότι θέλει όλοι μαζί να πούμε “1-2-3-go, όπως έκαναν οι Ramones”. Πραγματικά απορούσα πώς ο Mai έβρισκε τόση δύναμη στα πνευμόνια του ώστε να παίζει σε αυτή την ένταση το βαρύτονο σαξόφωνό του. Πώς ο Pupillo έκανε τόσα μαγικά πράγματα με το μπάσο και τα διάφορα κουμπιά μπροστά του και ταυτόχρονα κουνιόταν πέρα-δώθε και χοροπήδαγε χωρίς σταματημό πάνω στη σκηνή. Το δε πάθος του Battaglia ήταν συγκλονιστικό! Σαν αγρίμι χτυπούσε το drum set του, με το οποίο τα είχε “βάλει” από την πρώτη στιγμή, γιατί (φαίνεται πώς) δεν είχαν στερεωθεί σωστά αλλά με τέτοια μανιώδη δύναμη, και κόλλα να τους έβαζες κάτω δύσκολα θα έμεναν στη θέση τους. Η set list φυσικά ήταν βγαλμένη μέσα από το Carboniferous του 2009, καθ’ότι η περιοδεία είναι αφιερωμένη στην επέτειο 10 χρόνων από την κυκλοφορία του. Απλώς οι συνθέσεις παίχτηκαν με διαφορετική σειρά, για λίγη ποικιλία ίσως. Μας έμπασαν στον δυστοπικό κόσμο τους με το Chthorian και μετά από μεγάλη περιπέτεια, μας αποχαιρέτησαν με το Obsidian.

Θόρυβος, ένταση, πάθος, αλύπητος ηχητικός ορυμαγδός. Είναι από τις περιπτώσεις που οι φωτογραφίες (“είναι 1000 λέξεις κλπ…”) χρειάζονται και τα videaκια για να αποτυπώσουν το όλο.
Δε γινόταν όμως να μην επιστρέψουν για encore. Έτσι, υπό τις επευφημίες του κοινού ξαναβγήκαν για να μας…ξεπαστρέψουν με το -σχεδόν metal- Mimosa Hostilis.
Φεύγοντας είχα έναν πολύ ευχάριστο πονοκέφαλο από το….Βουνό θορύβου που ξαμόλησαν Zu και sister κατά πάνω μας. Τα αυτιά μου πάντως, δε λειτουργούσαν σπουδαία την επόμενη μέρα και ευτυχώς που δε δουλεύω σε… τηλεφωνικό κέντρο, γιατί θα είχαμε δυσάρεστες εκπλήξεις… Εύγε και στις δύο μπάντες.
Set list sister
Deepest Heat
Delta
Blackout
Fidel Furious Apes
New Track
Dark Candy
Outflanked & Outnumbered

Set list Zu
Chthonian
Beata Viscera
Carbon
Soulympics
Axion
Erineys
Ostia
Orc
Obsidian
Mimosa Hostilis

Φωτογραφίες / video: v_era