Ένα Temple επί μιάμιση ώρα να χορεύει, να σφυρίζει (εγώ) και να χειροκροτεί, να κουνάει ρυθμικά χέρια, πόδια, κεφάλια και να μένει άφωνο με τα πολύ συχνά, χαοτικά τζαμάρισματα, είδαν τα ματάκια μου από τα “ψηλά” του venue την περασμένη Πέμπτη. Οι (όπως τους φώναξε κάποιος από το κοινό…)“Allez les Βlues” Liminanas, έδωσαν -στην τρίτη παρουσία τους στην Ελλάδα, αν μετράω σωστά- την καλύτερη, πληρέστερη και πλέον πωρωτική παράστασή τους, και η αποθέωση του πολυπληθέστατου κοινού στο τέλος ήταν ενδεικτική. Νωρίτερα οι Blame Canada, έκαναν ένα ενδιαφέρον “ζέσταμα” στον κόσμο που αυξανόταν σταδιακά.
Τελικά το να βλέπεις και κάνα live από τον εξώστη δεν είναι και τόσο κακό καμία φορά. Μάλιστα, επειδή, συγκεκριμένα στο Temple ο χώρος είναι σωστά διαρρυθμισμένος και δεν είναι τεράστιος, δεν αισθάνεσαι σε καμία περίπτωση εκτός κλίματος και εκτός όσων διαδραματίζονται κάτω. Απλώς είσαι πιο άνετος.
Άνετα λοιπόν παρακολούθησα από την αρχή το set των Blame Canada. Ενώ φαίνεται ότι είναι άψογοι μουσικοί όλοι (αρκετοί μάλιστα είναι γνωστοί συντελεστές και σε άλλες μπάντες), κάτι δε με άφησε να χαρώ πολύ την 45 περίπου λεπτών εμφάνιση τους. Ίσως αυτό να είναι τα φωνητικά, που ήταν πολύ χαμηλά και κρύβονταν τελείως από τα όργανα. Η προσπάθειά τους βέβαια καταγράφεται στα θετικά της βραδιάς, με το instrumental ψυχεδέλο-γκαραζοpost rock κομμάτι Βe να είναι αυτό που με ταρακούνησε πραγματικά. Νομίζω πως αυτό το μουσικό ύφος τους ταιριάζει περισσότερο. Όμορφο σκηνικό έφτιαξαν και στην έναρξη του Crazy Joe, στο οποίο έβαλαν και τον κόσμο να συμμετέχει με ρυθμικά παλαμάκια. Όλα τα κομμάτια που ακούσαμε (με εξαίρεση τα Loveshine, το cover στο Venus in Furs και το Steppe που έκλεισε το set) προέρχονται από το άλμπουμ City We Love to Hate του 2016.

Μετά από τη σύντομη ανακατάταξη του χώρου με όργανα να πηγαινοέρχονται και με το μαγικό, μικρό drum set της Marie να προσγειώνεται μπροστά-μπροστά στη σκηνή, η μπάντα εμφανίστηκε εν μέσω αποθέωσης. Επτά άτομα έκαναν κυριολεκτικά κατάληψη στη σκηνή, που αν όχι μικρή, ήταν…οριακή στο να τους χωρέσει. Κανέναν δε φάνηκε να πτοεί αυτό, και ειδικά τον θεούλη με το περίεργο -αλά “τρελός επιστήμονας”- μαλλί, που κυριολεκτικά τα έσπασε όλα. Πιτσιλωτή κιθάρα, αρμονιάκι, παράξενα φωσφορίζοντα συστήματα από πίσω του και ταυτόχρονα συνεχής χορός που έδινε κέφι σε μπάντα και κοινό, παρασύροντας μας όλους να χορεύουμε ασταμάτητα στον αέναο ρυθμό των τυμπάνων της Marie. To set list, (που μπορείτε να δείτε και στη φωτογραφία) ήταν ένας…σιδηρόδρομος. Ξεκίνημα με το Je M’en Vais (γραμμένο όταν ο…Lionel δεν είχε ακόμα μούσια, αλλά δισκογραφικά καταγεγραμμένο στο I’ve Got Trouble In Mind:7’’ And Rare Stuff 2009-2014) και το πάρτυ ξεκινούσε. Κλασσικά, τα περισσότερα κομμάτια τους ακολουθούν ένα συγκεκριμένο μοτίβο. Συνήθως οι πρώτες νότες βγαίνουν από την κιθάρα της τεράστιας κιθαριστικής -και όχι μόνο- μορφής που λέγεται Lionel (στο set των Blame Canada τριγύριζε μόνος στον εξώστη και χαλαρός παρακολουθούσε τη συναυλία), ακολουθούν τα τύμπανα (κάποιες φορές αυτή η σειρά αντιστρέφεται) και σε dt όλα γύρω μας χορεύουν.

To Istanbul Is Sleepy, ως πιο πρόσφατο “hit” ξεσήκωσε τον κόσμο, παιγμένο σε λίγο πιο γρήγορο ρυθμό, αλλά φυσικά δεν ήταν το μόνο. Στο Garden of Love το φάντασμα του…Peter Hook (Joy Division, New Orden κλπ, με τον οποίο είχαν συνεργαστεί) εμφανίστηκε πάνω από τη σκηνή, στο μυαλό μου. Με το Cold is the Ground, έπεσαν για λίγο οι ρυθμοί ενώ ταυτόχρονα έγειραν προς το… ψυχεδελικότερο με τη βοήθεια και του Salvation, λίγο αργότερα. Με τα I’m Dead και Tigre de Bengale ανέβασαν και πάλι τους ρυθμούς και μας γύρισαν σχεδόν μια δεκαετία πίσω. Γρήγορα όμως επανήλθαμε στο 2018 με το Dimanche, από τη συνεργασία τους με τον Bernard Berlin.
Αυτό που γενικά με εντυπωσίασε είναι κάτι που -για να είμαι ειλικρινής- δε θυμάμαι να συμβαίνει σε τέτοιο βαθμό στα προηγούμενα live τους. Πολλές από τις συνθέσεις μετατρέπονταν σε ένα χαοτικό, doom τζαμάρισμα με διαρκείς επαναλήψεις ρυθμών, καταπληκτικά τρίλεπτα που έρχονταν το ένα μετά το άλλο, που απλά δεν ήθελες να τελειώσουν ποτέ. Όπως ας πούμε στο φανταστικό Gift (αγαπημένο μου της μπάντας μαζί με το Liverpool, που δεν έπαιξαν δυστυχώς) ή στο Funeral Baby. Πιστεύω πως το σχήμα έτσι όπως είναι τώρα, είναι στα καλύτερά του. Απόλυτα δεμένη μπάντα, φοβερές συνεργασίες επί σκηνής, άψογη ατμόσφαιρα, χάσιμο απίστευτο.
Στο encore τους, αυτό που κυριάρχησε ήταν η συγκλονιστική εκτέλεση του Gloria (του Van Μorrison και των Them) που σε κάνουν να απορείς πως γίνεται με ορισμένα τραγούδια και 50 χρόνια μετά καταφέρνουν και ακούγονται τόσο φρέσκα.

Φεύγοντας παίζει να πήρα μαζί μου και το κάγκελο του εξώστη πάνω στο οποίο κρατιόμουν κατά τα κοπανήματα, ενώ είναι από τις λίγες φορές που δε μπορούσα να ξεχωρίσω κάποια σαν καλύτερη στιγμή της συναυλίας. Ίσως να ήταν αυτή στο τέλος, που όλη η μπάντα αγκαλιασμένη μας αποχαιρέτησε και έβλεπες την ευχαρίστηση, για την αγάπη του κοινού, ζωγραφισμένη στο πρόσωπο όλων. Πέμπτη βράδυ και οι Liminanas μας είχαν ήδη φέρει το Σαββατοκύριακο…

Φωτογραφίες / videos: v_era