Για πολλούς και διάφορους λόγους η φετινή χρονιά είναι ιστορική για την Ελλάδα στο συναυλιακό κομμάτι. Δε θυμάμαι να έχει υπάρξει στο παρελθόν τέτοιος βομβαρδισμός ονομάτων από την αρχή του 2019, ενώ αναγγελίες έχουν γίνει μέχρι και για το Νοέμβριο. Ένα από τα πλέον αναμενόμενα και σημαντικά live πάντως ήταν αυτό της νεαρής Αυστραλέζας rocker Courtney Barnett. Οι λόγοι πολλοί. Παγκόσμιας εμβέλειας καλλιτέχνης (που “συμβαίνει τώρα”), με εξαιρετική φήμη να συνοδεύει τις ζωντανές εμφανίσεις της και καθολική αναγνώριση των 2 -πολύ καλών- προσωπικών δίσκων της. Με την παρουσία της στο live της Πέμπτης φρόντισε να τα επιβεβαιώσει όλα και να καθυποτάξει ένα κατάμεστο Fuzz Club.
Η εμφάνιση της Courtney στην Ελλάδα θα ήταν η πρώτη της, κάνοντας έτσι πιο έντονο το ντόρο γύρω από την έλευσή της. Μέχρι και κόσμος από την επαρχία κατέβηκε αυθημερόν για να την δει, γεγονός εντυπωσιακό για καλλιτέχνη με μόλις δυο δίσκους (τρεις, αν συνυπολογίσουμε τον δίσκο που κυκλοφόρησε το 2017 μαζί με τον φίλο της Kurt Ville) στο ενεργητικό του. Η σχετική κοσμοσυρροή που συναντήσαμε έξω, στο δρομάκι μπροστά στο venue ήταν φυσικό επακόλουθο όλων των ανωτέρω.

Στην πρώτη μπύρα, μας συνόδευσε η Amalia που όταν βγήκε με τη μπάντα της στη σκηνή συνάντησε ένα -ήδη- κατά το 1/3 γεμάτο Fuzz. Γεγονός σίγουρα ευχάριστο καθ’ ότι τα support groups αντιμετωπίζονται συχνά σαν “αναγκαίο κακό”. Δε την είχα ξαναδεί ή ακούσει, είχα μάθει όμως καλά πράγματα για την εμφάνισή της πριν το live της Anna Calvi, οπότε τα επόμενα 30-35 λεπτά προμηνύονταν αν μη τι άλλο, ενδιαφέροντα. Η καλή φωνή της (που φυσικά με τον καιρό όλο και θα βελτιώνεται) πάνω σε indie/pop ήχους, η πολύ καλή απόδοση των νεαρών μουσικών της μπάντας της (The Architects, νομίζω πως έτσι τους παρουσίασε), η επαφή της Amalia(ς) με το κοινό, συνδυασμένες με μια εξαιρετική διασκευή στο Blister in the Sun (Violent Femmes), συνετέλεσαν στο να περάσουμε όλοι καλά.

Σύντομο soundcheck, κατά τη διάρκεια του οποίου το κεφάλι κινείται περιστροφικά για ανεύρεση γνωστών. Το sold out ίσως να μην επετεύχθη αλλά σίγουρα φτάσαμε κοντά. Το σημαντικότερο πάντως είναι πως το κοινό ήρθε κεφάτο, κάτι που φάνηκε άμεσα με την εμφάνιση στη σκηνή της Courtney και των δύο μουσικών που θα τη συνόδευαν. Αποθεώθηκε πριν καν ακουστεί η πρώτη νότα από την κιθάρα της.
Ντυμένη λιτά με ένα λευκό t-shirt και ένα σκούρο τζην, ξεκίνησε να…αλωνίζει τη σκηνή. Αενάως κινούμενη -όταν φυσικά δε χρειαζόταν να βρεθεί μπροστά στο μικρόφωνο- μία προς τον ντράμερ (που ήταν τοποθετημένος στην αριστερή πλευρά της σκηνής, και όχι όπως συνηθίζεται κεντρικά και στο βάθος) και μια προς τον μπασίστα της. Ο χαμός βέβαια γινόταν όποτε έκανε πέντε-έξι βήματα μπροστά και πλησίαζε προς τον κόσμο ενώ ταυτόχρονα “μιλούσε” στην κιθάρα της. Πραγματικά άψογη κιθαρίστρια.
Αν έχω μία μικρή ένσταση είναι ότι θα ήθελα όλη τη μπάντα να έχει στηθεί λίιιιγο πιο κοντά στο κοινό. Οι τρεις τους έδωσαν ένα «άγριο» και ανεπιτήδευτο show, που σου έδινε την αίσθηση ότι βρίσκεσαι σε ένα μικρό μπαρουτοκαπνισμένο liveάδικο. Η μεγάλη σκηνή δημιουργούσε από μόνη της μια απόσταση, και το στήσιμο του μικρόφωνου 2 μέτρα από την άκρη της, ελαφρώς την επέτεινε.

Το set ήταν πλούσιο και περιεκτικό, με ελάχιστα κενά μεταξύ των τραγουδιών (όσο χρειαζόταν για να γίνει η αλλαγή κιθάρας). Ξεκίνησε πολύ χαλαρά με το Hopefulessness, εναρκτήριο και στο περσινό LP, Tell Me How You Really Feel, που είχε και τη μερίδα του λέοντος στο set. Στο ξεκίνημα του City Looks Pretty, είπε με χαμόγελο πως χαίρεται που μας βλέπει και πριν προλάβουμε να το καταλάβουμε έσκασε η κομματάρα Avant Gardner (από το ΕP του 2013 How to Carve a Carrot into a Rose). Στην εισαγωγή του Small Talk παρουσίασε τη μπάντα της ενώ ακολούθησε μια τετράδα κομματιών από τον τελευταίο δίσκο (με κορυφαίο -κατά την άποψη μου- το πλέον punkόειδές I’m not your Mother, I’m not your Bitch). To νεότερο κομμάτι που έχει κυκλοφορήσει (Everyone Here Hates You) φάνηκε να αρέσει στον κόσμο, ρυθμικό, μεθυστικό και «πιασάρικο» καθώς είναι.
To set συνεχίστηκε με αλλεπάλληλα δυνατά κομμάτια να σηκώνουν σε στιγμές το Fuzz στον αέρα, που παρεπιπτόντως είχε και πολλούς ξένους στο κοινό, γεγονός ευχάριστο αν μη τι άλλο. Depreston, Elevator Operator και φυσικά Pedestrian at Best, για ένα έντονο πέρασμα από τον ντεμπούτο της, Sometimes I Sit and Think…(2014). Σύντομη είσοδος στα παρασκήνια και επιστροφή εν μέσω επευφημιών, όπου έριξε τους τόνους με τα Let it Go (για να τιμήσει το δίσκο με τον φίλο της Kurt Ville) και Anonymous Club. Φρόντισε να φύγουμε ανεβασμένοι όμως, αφού άφησε για το τέλος το History Eraser (και πάλι από το EP How to Carve a Carrot into a Rose).

Αεράτη (όπως πολύ σωστά είπε φίλος) και έμπειρη (ενώ διανύει μόλις το 31ο έτος της), ένα γνήσιο ταλέντο, τόσο συνθετικά όσο και σα μουσικός, με εξαιρετική σκηνική παρουσία και ταυτόχρονα γλυκιά και πολύ φιλική με το κοινό. Παράλληλα, πολύ δυνατή μπάντα αφού μόλις δύο μουσικοί κατάφερναν να βγάλουν ένα τόσο άψογο και “γεμάτο” ήχο. Όλα αυτά, κάνουν την ευχή της -που από σκηνής ανέφερε- και δική μας: Nα ξαναέρθει σύντομα!
Amalia - Set list
1. Murder and Create
2. You’re Next
3. Ophelia
4. Insomnia
5. Thieving Star
6. Blister in the Sun (cover)
7. Deconstruction

Courtney Barnett - Set List
1. Hopefulessness
2. City Looks Pretty
3. Avant Gardener
4. Small Talk
5. Need a Little Time
6. Nameless Faceless
7. Ι’m not your mother, I’m not your Bitch
8. Crippling Self Doubt (and a General Lack of Confidence)
9. Everybody Here Hates You
10. Small Poppies
11. Depreston
12. Are You Looking After Yourself?
13. Elevator Operator
14. Charity
15. Pedestrian at Best
(encore)
16. Let it Go
17. Anonymous Club
18. History Eraser
._

Photos: v_era, panagiotis_i
Video: v_era