Οι Wire αποτελούσαν ένα από τα συναυλιακά απωθημένα καθότι για διάφορους λόγους δεν είχα καταφέρει να τους δω. Η μπάντα αποτελεί τη ζωντανή ιστορία του είδους της μουσικής που αγαπάω, αν και το μουσικό τους ύφος έχει μεταβληθεί αρκετές φορές μέσα στην σαρακονταετή, και πλέον, πορεία τους. Όπως αποδείχτηκε, την πώρωση μου να τους δω, μοιραζόταν και ικανό μέρος του κοινού της Αθήνας, κάνοντας sold out στο Temple και δημιουργώντας φιλόξενη ατμόσφαιρα για τη μπάντα. Μία ιδανική ατμόσφαιρα που είχαν την ευκαιρία να γευτούν και οι 2 μπάντες που άνοιξαν το live, καθότι το venue ευτυχώς για όλους μας, γέμισε από νωρίς και όχι τελευταία στιγμή.

Κλασσικά, στο Temple βρεθήκαμε από νωρίς και αν εμείς, ή οποιασδήποτε άλλος, είχε διάθεση για χαλαρή εναρκτήρια μπύρα, με την εμφάνιση των Rita Mosss, ο βήχας μας κόπηκε απότομα. Τα τρία μέλη της μπάντας (που δεν είχε τύχει να ξαναδώ) μαζί με τον γνωστό μας Ghone (πρόσφατα είχε ανοίξει τη συναυλία των Kooba Tercu) στα πλήκτρα, δεν άφησαν τίποτα όρθιο. Για 35 περίπου λεπτά όσοι βρισκόμασταν στο χώρο είχαμε μείνει αποσβολωμένοι, να κοιτάμε τη σκηνή ωσάν αυτή να μας έχει μόλις ρίξει μια πολύ δυνατή σφαλιάρα. Κραυγές και φωνές (ίσως λίγες παραπάνω απ’όσο θα ήθελα), παρανοϊκά -διακοπτώμενα- κιθαριστικά solos, τύμπανα που ακουμπούσαν το ταβάνι του Temple, απόκοσμα, τρομακτικά synths (από τον Ghone) έφτιαχναν μια “εφιαλτικά θερμή” noisy, punk ατμόσφαιρα στην οποία αποκλείεται κάποιος να πέρασε «αδιάφορα». Ούτε set list ξέρω, ούτε έψαξα να βρω. Δεν είμαι καν σίγουρος ότι υπήρξε, και δεν έχει και τόση σημασία…! Μόνο χαλαρή δεν ήταν η πρώτη μπύρα…! Πολύ θέλω να τους ξαναδώ, αυτό είναι σίγουρο.
Η συνέχεια ήταν ελαφρώς πιο ήπια, αλλά μη φαντάζεστε και… μπαλάντες. Οι Αθηναίοι Hand & Leg για περίπου 45 λεπτά μας παρουσίασαν μέρος του έργου τους, που ήταν συνθέσεις noise/post punk ύφους, με πιο φυσιολογική ας πούμε δομή αλλά με εξίσου, απόκοσμη και επιθετική με τους προηγούμενους, προσέγγιση. Ακούσαμε μια δωδεκάδα συνθέσεων, από το δίδυμο του Στυλιανού (τύμπανα και διάφορα synths) και της Ηρούς (μπάσο), με έντονη την αύρα των Sonic Youth στην ατμόσφαιρα. Δυναμισμός, με μπάσο και ντράμς άλλοτε πιο προς το (post) punk (όπως το Dave Van Ronk) άλλοτε πιο gothοdarkwaveίζοντα (Lester Banks) και συχνά να κρυφοκοιτούν το noise (Bloody Hole, ψέματα, βγάλτε το “κρύφο” ).

Γενικώς, με τα πρώτα δυο acts αλλά και με την αντίδραση του κοινού έκανα την εξής σκέψη: “Σκηνή” σίγουρα δεν μπορούμε να πούμε ότι έχουμε φτιάξει και, κατά την άποψή μου πάντα, αυτό το αντιλαμβάνεται κανείς στο ότι συνήθως τα “μικρά live” της πόλης δεν έχουν κόσμο. Όμως σίγουρα έχουμε καταφέρει να χτίσουμε ένα μικρό ανοιχτόμυαλο κοινό αλλά και μπόλικες αντίστοιχες μπάντες, έτοιμες να δοκιμάσουν το διαφορετικό, το λίγο ακραίο, το μη κομφορμιστικό. Και αυτό είναι κάτι που μπορεί να μας κάνει αισιόδοξους για το μέλλον της μουσικής στην πόλη και τη χώρα γενικότερα.
H ώρα για τους Wire είχε έρθει. Ωραίο συναίσθημα να έχεις γεμίσει με εικόνες και ήχους επί τόση ώρα, και ακόμα να μην έχει έρθει το κυρίως “πιάτο”. Και τί πιάτο! Η ιστορία του punk, του post punk και του new wave, όλα τυλιγμένα σε ένα δώρο.

Δεν ξέρω αν ήταν η ιδέα μου ή αν όντως συνέβη, αλλά μου φάνηκε πως άρχισαν ελαφρώς μουδιασμένα το live. Oπως και να έχει, από ένα σημείο και μετά “λύθηκαν” σε απόλυτο βαθμό και με τα Red Barked Trees, Ahead, Short Elevated Period και τo απίστευτο Blessed State αλλά και την αδιανόητη post punk ψυχεδέλεια του -μεγάλου σε διάρκεια, νέου και με πιθανό τίτλο- Hung μας απογείωσαν όλους. Δε θέλαμε να τελειώσει ποτέ αυτό το live, ούτε είχαμε πρόθεση να τους αφήσουμε να φύγουν, κάτι που δε φάνηκε μόνο στο άμεσο χειροκρότημα για το πρώτο encore, αλλά στο χαμό που έγινε για να ξαναβγούν, και ας μην το έκαναν…! Στο δε πρώτο encore, ακούσαμε το φοβερό Boiling Boy που κρυφοπερίμενα όλη τη βραδιά βασικά, το επικό Two People in a Room (από το 154 του 1979) και φυσικά το 12 XU (Pink Flag, 1977), σε απίστευτα γρήγορη εκτέλεση, έτσι, για να μη ξεχνιόμαστε…
Το sold out είναι μία τιμή προς τη μπάντα και ένα κίνητρο για αυτούς να ξαναέρθουν στην Ελλάδα, και να μην περιμένουμε πάλι 8 χρόνια. Μερικά τεχνικά θέματα όπως το ότι τα φωνητικά του Colin Newman ήταν συχνά πολύ χαμηλωμένα, δεν ήταν τόσο σοβαρά ώστε να χαλάσουν το τελικό αποτέλεσμα.

Δε ξέρω αν ακουστεί δακρύβρεχτο, αλλά στο τέλος του live αισθανόμουν μια περίεργη συγκίνηση. Η παράσταση που είχα μόλις παρακολουθήσει εκτός από ωραίες μουσικές και διάφορες προσωπικές αναμνήσεις που αυτές ξυπνούσαν, με έκανε να σκεφτώ πως η πορεία αυτής της μπάντας, που δε το παράτησε ποτέ, είναι διδακτική. Είναι ΑΥΤΟ, είναι το νόημα της ζωής. Να έχεις αρχές και να τις τηρείς σε όλο σου το βίο. Θα ήθελα να μεγαλώνω σαν τους Wire. Θα ήθελα όταν περάσουν τα χρόνια να μπορώ να κοιτάω πίσω τη ζωή μου με περηφάνεια. Και ταυτόχρονα να μπορώ να είμαι σύγχρονος, παραγωγικός και να μπορώ να ατενίζω προς το μέλλον όπως αυτοί. Να είμαι “ζωντανός”.

Φωτογραφίες / videos: v_era