Το Ίδρυμα Σταυρός Νιάρχος για άλλη μια φορά μέσα στη χρόνια μας τράβηξε κοντά του με μια ενδιαφέρουσα συναυλιακή βραδιά. Η θαυμάσια επιλογή άκουγε στο όνομα Theodore. Τι εστί Τheodore (Θοδωρής Πολυχρονόπουλος); Είναι ο νέος λόγος για τον οποίο θα πρέπει η Ελλάδα να είναι υπερήφανη για τη μουσική που εξάγει. Αν και το “εξάγει” είναι λίγο καταχρηστικό καθότι απ’όσο γνωρίζω, ο Θοδωρής δουλεύει τις μουσικές και την παραγωγή των δίσκων του στο εξωτερικό (Λονδίνο). Παρόλαυτα, μας αρέσει που ένα δικό μας παιδί μπόρεσε και βρήκε το δρόμο του στα δύσκολα παγκόσμια μουσικά μονοπάτια.

Ας περάσουμε όμως κατευθείαν στο «κυρίως πιάτο» που είναι αυτά που είδαμε στη συναυλία της 20/7/2017 στα όμορφα αλλά και με διάφορα θεματάκια ακουστικής και ήχου “Πανοραμικά Σκαλιά” του ΚΠΙΣΝιάρχος. Τον Theodore και τη μπάντα του τον είχαμε πρωτοδεί στο περσινό Release Festival, καθότι ήταν ένα από τα ονόματα που άνοιγαν τη συγκλονιστική βραδιά των Sigur Ros. Λίγο είχαμε μπορέσει να τον ακούσουμε, αφού είχε βγει σχετικά νωρίς, παρολαυτά όταν κάτι ωραίο ξεπηδά από τη σκηνή, μαγνητίζεσαι και ξεχνάς ήλιο, ζέστη, κουβέντες, δίψα. Αυτό είχε συμβεί με τον Theodore. Ακόμα και από τα λίγα που ακούσαμε, εντυπωσιαστήκαμε. Οπότε, ήταν σχεδόν νομοτελειακή η παρουσία μας σε πιθανή συναυλία του στο μέλλον.

Ο κόσμος που υποδέχτηκε την μπάντα ήταν αρκετός. Μπόλικοι φυσικά ήσαν και οι απλοί επισκέπτες που μάλλον τυχαία βρέθηκαν εκεί. Το παράδοξο ήταν ότι καθ’όλη τη βραδιά το κοινό δε σηκώθηκε από τα “σκαλιά”, έμεινε καθιστό και αυτό με παραξένεψε έως απογοήτευσε, καθότι ή indie/pοst/pop μουσική που ανέβλυζε από τη σκηνή ήταν “ερεθιστική” και προέτρεπε σε κίνηση, και όχι ακινησία και…χάζι. Από τα χειροκροτήματα στο τέλος κάθε τραγουδιού πάντως, υποθέτω πως οι περισσότεροι πέρασαν καλά.

Ο Theodore, άλλοτε καθόταν στο πιάνο του, άλλοτε έπαιζε synths, άλλοτε γυρνούσε προς τα πίσω και κοιτούσε την μπάντα. Υπερκινητικός με έντονες, απότομες θα έλεγα κινήσεις και ξεσπάσματα. Ακριβώς αυτές οι λέξεις μπορούν να χαρακτηρίσουν και μεγάλο μέρος των κομματιών που ακούσαμε. Έντονα, περιπετειώδη και με διαρκείς εναλλαγές. Σε όλα τα τραγούδια ήταν πολύ εκφραστικός και απόλυτα θεατρικός, ζούσε το στίχο και κατόρθωνε να βάλει στο ανάλογο κλίμα και το κοινό.

Το μεγαλύτερο μέρος του περίπου μιάμιση ώρας set καλύφθηκε από συνθέσεις προερχόμενες από το δεύτερο άλμπουμ του, It Is But It’s Not του 2016 ( με το απαράμιλλης ομορφιάς εξώφυλλο). Ακούσαμε τα Are We There Yet?, Do You Know How To Fall?, It Is But It’s Not, Spiral μεταξύ άλλων, με το πνεύμα των Sigur Ros (βασικά) αλλά και άλλων σύγχρονων σκοτεινών συγκροτημάτων όπως οι ILikeTrains, να πλανάται στην ατμόσφαιρα. Τα φωνητικά του Theodore μου φέρνουν βέβαια συχνά στο μυαλό (στη χροιά αλλά και την εκφορά) αυτά των επίσης δικών μας Electric Litany. Και μόνο η αναφορά των παραπάνω ονομάτων δίνει μια καλή περιγραφή του ύφους του Theodore το οποίο φυσικά ταιριάζει γάντι με τα γούστα μας.

Εκτός από το δεύτερο δίσκο, προς το τέλος του set είχαμε την ευκαιρία να θυμηθούμε και μερικά παλαιότερα κομμάτια, προερχόμενα από το ντεμπούτο του, με τίτλο 7 (2012). Οι συνθέσεις που επέλεξε να μας θυμίσει ήταν τα εξαιρετικά Androgino, 7.ΑΡΧΗ και Instant, ενώ κάπου στη μέση της συναυλίας απολαύσαμε και το εισαγωγικό του δίσκου Love Is A Dog From Hell. Παράλληλα, είχαμε την ευκαιρία να ακούσουμε και μερικά άκρως ενδιαφέροντα νέα κομμάτια που προφανώς θα περιλαμβάνονται στο νέο του δίσκο.

Στα άξια λόγου της συναυλίας οφείλουμε να σημειώσουμε και την διπλή αναφορά του Theodore στην παρουσία των δυο γιαγιάδων του μεταξύ των θεατών, μια συγκινητική και ζεστή κίνηση που προκάλεσε το χειροκρότημα του κόσμου. Μάλιστα προς το τέλος τους αφιέρωσε και ένα κομμάτι.

Στο πλάι του, σαν μέλος της μπάντας ήταν και η φίλη του Melentini. Η επίσης αξιόλογη καλλιτέχνιδα (που σύντομα απ’ότι μας ενημέρωσε ο Theodore από σκηνής κυκλοφορεί νέο δίσκο) έπαιζε synths, τρομπέτα και τραγουδούσε, βοηθώντας στο να φτάνει σε μας ένας απόλυτα γεμάτος και εμπλουτισμένος ήχος. Μας είπε μάλιστα και ένα δικό της τραγούδι, (το Almond Tree, αν δεν κάνω λάθος). Φυσικά πρέπει να δώσουμε και τα εύσημα σε όλη τη μπάντα για το άψογο παίξιμό της.

Μια πολύ έντονη συναισθηματικά συναυλία σε ένα ωραίο χώρο και με αρκετά καλό ήχο έφτασε στο τέλος της. Τις ενστάσεις μας για τέλεση συναυλίας στο συγκεκριμένο σημείο του Ιδρύματος τις έχουμε ξαναγράψει. Η στέγη εγκλωβίζει τον ήχο του δρόμου με αποτέλεσμα να υπάρχει μια συνεχής βοή από το θόρυβο των αυτοκινήτων. Αλλά δε χρειάζεται να επεκταθούμε. Η συναυλία ήταν υπέροχη, ευχαριστηθήκαμε μουσικές και αυτό που πρέπει να πούμε είναι “συγχαρητήρια” στον Theodore και όλους τους συμμετέχοντες.

Δείτε ένα video από την βραδιά εδώ!

Φωτογραφίες/video: v_era