Έναρξη του τεράστιου συναυλιακού καλοκαιριού που έχουμε μπροστά μας με σίγουρα μία από τις καλύτερες φάσεις. Και αν δε φαινόταν τέτοια από την ανακοίνωση της λίστας των ονομάτων της συγκεκριμένης ημέρας του Release, η εξέλιξη της βραδιάς και όσα ζήσαμε την έκαναν πραγματικά super! Οι καλλιτέχνες αλλά και οι συνθήκες (οργάνωση, καιρός κλπ) μας «ανάγκασαν» να φύγουμε κατενθουσιασμένοι και να ανυπομονούμε για την επόμενη ημέρα!
Νωρίς- νωρίς «δεθήκαμε» με το αγαπημένο μας μπροστινό κάγκελο, ένα δέσιμο που θα κρατούσε πολλές ώρες μετά από τις αρχικές νότες των The Dark Rags. Στα 30 περίπου λεπτά που τους ακούσαμε, μας δρόσισαν όσο μπορούσαν με τους garage ήχους τους. Πραγματικά έκαναν το καλύτερο, αλλά καλώς ή κακώς στην Ελλάδα (με φυσιολογικές συνθήκες καιρού) το να παίζεις 17.00-18.00 ακόμα και 19.00 η ώρα το καλοκαίρι, είναι μαρτύριο. Έτσι οι μπάντες δε μπορούν να κριθούν ή να τις…κατακρίνεις για κάτι. Άλλωστε, ακόμα και ο κόσμος (300-400) άτομα που βρίσκονταν εντός του χώρου, έψαχνε ίσκιο να κρυφτεί. Από την άλλη, δεν υπάρχει άλλος δρόμος αν θες να προωθήσεις και ελληνικές μπάντες σε μία festivalική μέρα. Από τα 8 κομμάτια που ακούσαμε ξεχώρισα τα Black Jack, Murder Style και Six Feet Under, όμως γενικά η όλη διάθεση ήταν ό,τι χρειαζόμασταν!

Όσα έγραψα παραπάνω ισχύουν και για τους The Noise Figures. H διαφορά είναι ότι έπαιξαν μπροστά σε αρκετά περισσότερο κόσμο και με μπόλικες μπύρες να έχουν βοηθήσει στο χαλάρωμα και το ξεδίψασμα. Στην ουσία ο ένας βοηθούσε τον άλλο. Μας έβλεπαν να λιώνουμε στη ζέστη αλλά να λικνιζόμαστε στους ρυθμούς τους και αυτό τους έδινε θάρρος να συνεχίσουν. Αντίστοιχα αυτοί, έπαιζαν όσο μπορούσαν καλύτερα και όσο πιο δυνατά, για να μας ευχαριστήσουν. Κάτι που έκαναν βέβαια και από μικροφώνου, μετά από το τέλος σχεδόν κάθε κομματιού. Ακούσαμε 9 τραγούδια και (αν και είμαι fan και μου αρέσουν όλα!) σίγουρα την παράσταση έκλεψαν τα Black Caravan (από το ντεμπούτο τους, του 2013), Shoot the Moon (από το Aphelion του 2015), Lethargy και Out of Touch (από το Telepath του 2018). Cool φάση, αν και ζεμάταγε…!

Η ώρα περνούσε, ο κόσμος αυξανόταν και ο ήλιος με τη ζέστη κάπως άρχιζαν να γίνονται…ανεκτοί. Παρ’ όλ’ αυτά, έχοντας στο μυαλό μου τον Joe Casey των Protomartyr που είχε σκάσει στους 30+ βαθμούς με σακάκι, είχα μια απορία πως θα αντιμετώπιζε την κατάσταση ο Charlie Steen, frontman των Shame. Δε με πρόδωσε. Έσκασε με μακρυμάνικο πουκάμισο και vintage παντελόνι, αλλά οκ στην πορεία το έβγαλε (εεε..το πουκάμισο).
Για να μη πολυλογούμε για τους Shame (όχι πως δε τους αξίζει), η μπάντα αύτη θεωρείται αξιότατα ένα από τα αστέρια που θα λάμψουν στο κοντινό μέλλον. Επίσης, είναι ένα συγκρότημα που πρέπει άμεσα να έρθει (και θα έρθει, μας το υποσχέθηκαν άλλωστε) σε κλειστό χώρο, για να τον κατεδαφίσει!

Στη μία περίπου ώρα που έπαιξαν, ακούσαμε πολύ από το υλικό του ντεμπούτο τους, Songs of Praise (2018), και επιβεβαίωσαν ότι είναι θεοπάλαβοι! Το πλέον γνωστό κομμάτι τους (One Rizla) το προλόγισαν ως “ένα pop τραγούδι”, και ορθώς. Δεν είναι σε καμία περίπτωση αντιπροσωπευτικό της mentalité της μπάντας. Ούτε όσων ακούμε στο υπόλοιπο άλμπουμ, ούτε όσων είδαμε πάνω στη σκηνή. Είδαμε αγρίμια ανήμερα, να σπέρνουν τον τρόμο! Ακόμα απορώ πως ο μπασίστας δεν έβγαλε τον ώμο ή τον γοφό του με τα μακροβούτια που επιχειρούσε. Κορυφαίες στιγμές τα Concrete, Τhe Lick και Angie (τελευταίο κομμάτι του set).

Δύο σκέψεις σχετικές:
-1. Κατά την άποψη μου συνθετικά υστερούν κατά πολύ από τους άμεσα συγκρίσιμους (ηλικιακά, υφολογικά, κλπ) Idles, Fontaines D.C., Cabbage ( το…πουλέν μας εδώ στο Sliding Backwards) κλπ, όμως…
-2. Τη μεγάλη σκηνή την κατέκτησαν απόλυτα. Νομίζω, εικάζω πιο σωστά, ότι «το’χουν» περισσότερο απ’όλες τις προαναφερθείσες μπάντες!
Η σειρά του soundcheck για τους αγαπημένους του ελληνικού κοινού, James. Καταρχάς να πω ότι δηλώνω τρελαμένος fan, τουλάχιστον μέχρι την Pleased to Meet You εποχή, οπότε αντικειμενικός δε θα είμαι σε καμία περίπτωση. Η αλήθεια επίσης είναι πως για μπόλικα χρόνια (τα χρόνια που έκαναν την Ελλάδα δεύτερη πατρίδα τους) είχα κουραστεί και δεν τους έβλεπα ή παρακολουθούσα ιδιαίτερα.

Οφείλω να παραδεχτώ πως έκανα λάθος. Εξακολουθούν να είναι μια πολύ σοβαρή, παραγωγική μπάντα με πράγματα να δώσει. Δεν ανακυκλώνεται (τουλάχιστον όχι συχνά) και έχει τον τρόπο της (τόσο μέσω της φοβερής προσωπικότητας που λέγεται Tim Booth, όσο και μέσω της θεατρικότητας που βγάζει όλη η μπάντα στη σκηνή) να ξεσηκώνει το κοινό. Θεωρώ πως έχει περάσει πλέον σε άλλο επίπεδο, και εκτός από τα crowd crawlings του Tim, και τα singalongs που “προσεφέρει” στο κοινό (ειδικά άμα ξεκινάς με Come Home περνάς από Laid και πας προς τη λήξη με Getting Away With It, Sometimes, Sit Down), πλέον είναι και άλλα πράγματα. Γι’ αυτό άλλωστε και δεν ήταν μια συναυλία σαν, ας πούμε αυτήν του 2007, στον περιβάλλοντα χώρο του ΟΑΚΑ (ή αυτή νωρίτερα στο Θέατρο Λυκαβηττού), που το κοινό τραγουδούσε και χόρευε καθ’όλη τη διάρκεια της συναυλίας.
Είναι πλέον πιο εγκεφαλικοί, χωρίς να είμαι σίγουρος ότι αυτή είναι η σωστή λέξη. Χάρηκα πολύ ας πούμε, που επέλεξαν να παίξουν το Five-O (ίσως το αγαπημένο μου) που δε το λες και safe επιλογή. Επίσης πλέον προσανατολίζονται πολύ προς το dance, τον χορευτικό/ηλεκτρονικό ήχο που πραγματικά συνδυασμένος με την υπέροχη φωνή του Booth, βγάζει εξαιρετικό uplifting αποτέλεσμα (όπως τα Heads, Attention για παράδειγμα).
Τέλος, δε γίνεται να μην αναφερθούμε και στην διπλή “παρατήρηση” του Booth προς τον κόσμο (“Αφήστε τα κινητά σας και κρατήστε με! Όταν θα πλησιάζω να αφήνετε τα κινητά σας, αλλιώς θα πέσω!”). Είναι πραγματικά αξιοπερίεργο θέαμα να πέφτει πάνω σου ο αγαπημένος σου τραγουδιστής, και εσύ αντί να κάνεις τα πάντα για να τον κρατήσεις (ακουμπήσεις, αγκαλιάσεις, ή κάτι τέτοιο, που πριν μερικά χρόνια θα ήταν το αναμενόμενο), να πασχίζεις να απαθανατίσεις τη στιγμή. Αξιοπερίεργο. Αυτό!

Και τώρα στο…προκείμενο, αν και είμαι της άποψης ότι σε μια συναυλία δεν πας μόνο για τον headliner. Πας για όλα όσα έχει να σου δώσει, πόσο μάλλον ένα φεστιβάλ. Αλλά, οκ, περί ορέξεως…
Όταν πάντως ο ως συνήθως γυμνός από τη μέση και πάνω, Iggy “μπαίνει” με το I Wanna Be Your Dog, καταλαβαίνεις ότι πρέπει να κρατηθείς καλά από το κάγκελο γιατί ο τύπος ήρθε για να βάλει φωτιά στη Νεροπλατεία, και 20.000 “μουρλοί” παίζει σύντομα να σε ποδοπατήσουν.
Ειλικρινά δε ξέρω αν έχει πολύ νόημα να γράψω για το set list. Οκ, στα πρώτα 5-6 κομμάτια είχαμε ακούσει ό,τι…μπορείς να πεις πως μοιάζει -ή είναι- hit (Lust for Life, Gimme Danger, φυσικά το Passenger παιγμένο όμως πιο κοντά στην εκτέλεση της…Siouxsie με τα πνευστά και την πιο jazzy διάθεση). Και φυσικά στην πορεία ακούσαμε διάφορα ακόμα αγαπημένα όπως τα Νο Fun, Some Weird Sin, TV Eye, 1969 γενικώς πολύ πράγμα και πολύ…Stooges. Επίσης, δε θα μπορούσε να ξεχάσει και τον παλιοφιλό του, David Bowie, που τον τίμησε με το The Jean Genie.

Άλλα πράγματα έχω διάθεση να γράψω, όπως συμβαίνει συνήθως όταν βλέπω αγαπημένους “ΔΕΙΝΟΣΑΥΡΟΥΣ” (πχ: Sad Lovers and Giants, David Byrne, Brian Ferry, Wire μερικοί που μου ήρθαν στο μυαλό). Είναι 72 στα 73 και με την παρουσία και τη διάθεση του πάνω στη σκηνή, είναι ένα ζωντανό πρότυπο. Είναι ο ορισμός του «δε θα πεθάνω πότε κουφάλες», αλλά κυρίως ο ορισμός του “δε θα αλλάξω ποτέ” ή τελοσπάντων αυτό εκλαμβάνω εγώ βλέποντας και ακούγοντας τον, και τον ευχαριστώ. Για το κουράγιο και το κίνητρο που δίνει σε όλους μας.
Το άλλο που -πάντα- μου έκανε εντύπωση με τον Iggy είναι ότι ενώ είναι στην ουσία ο πατέρας του punk (ή σίγουρα ένας από αυτούς), ποτέ δεν «πούλησε» επαναστατιλίκι, δηθενία ή ό,τι ζητάει το… εκάστοτε «ρεύμα»! Ό,τι ήταν να πει το έλεγε μέσα από τους στίχους και τη μουσική του. To KAΡΑΕΛΕΓΕ βασικά!


Επιστρέφοντας στο θέμα «παράδειγμα για όλους μας», ήταν εντυπωσιακή η διάθεση του να μας κάνει να διασκεδάσουμε, να ξεφαντώσουμε αλλά και να τον ΑΚΟΥΣΟΥΜΕ. Σε αυτή την ηλικία θα μπορούσε κάλλιστα να είναι χαλαρός, με 2,3 ανθρώπους από πίσω να κάνουν φωνητικά, με τρομερά visual effects να κλέβουν την παράσταση και ενδεχομένως να απομακρύνουν το μυαλό από την ουσία, που δεν είναι άλλη από τη μουσική του. Ναι, αλλά αυτός δε θα ήταν ο Iggy! Ο Iggy στα 72 τραγούδησε -σχεδόν- 100%, μόνος, ανεβοκατέβαινε τα σκαλιά της σκηνής, ερχόταν κοντά μας να μας χαιρετήσει, να έρθουμε σε πραγματική επαφή (σα να παίζει σε μικρό μπαράκι και όχι σε 2 μέτρων ύψους σκηνή με κενό 4-5 μέτρων από το κάγκελο), πηγαινοερχόταν πάνω στη σκηνή αέναα-και ας περπατούσε πολύ δυσκολότερα απ’ ότι χόρευε-, έφευγε για να αλλάξει ρούχα (όπως λεοπάρ μπουφανάκι, μεταξωτή μπέρτα) ταιριαστά για κάθε κομμάτι και δήλωνε εκστασιασμένος κάθε φορά με τις αντιδράσεις του κοινού (αυτός, που αν έχει και αν έχει δει και ζήσει τεράστια και παλαβά ακροατήρια). Παράλληλα, ήταν εντυπωσιακό και το έξης γεγονός: Από τη μία, όλη η ατμόσφαιρα που έβγαινε από το διάκοσμο της σκηνής (λιτός «στολισμός», με το λεοπάρ vintage ύφους σκαμπό, για να κάθεται και να πίνει τη μπύρα του από το αστραφτερό λεοπάρ κολωνάτο ποτήρι του, και μια λευκή κουρτίνα στο background) παρέπεμπε σε retro καταστάσεις, και από την άλλη, όλο αυτό ερχόταν “κόντρα” με την απόδοση των περισσότερων κομματιών, που ακούγονταν ολόφρεσκα, προσαρμοσμένα κατά κάποιο τρόπο στα δεδομένα της εποχής μας! Και στο τέλος…! Στο τέλος -για εμένα- ήταν όλη η ουσία όχι απλά του live, αλλά όλης της καριέρας του Iggy. Τελειώνει το Real Wild Child, αποθεώνεται και αποθεώνει! Σύντομα, καλεί τη μπάντα να επιστρέψει στη σκηνή και όλοι μαζί κλείνουν με το Red Right Hand του Cave.
Και πάει να φύγει. Και ξαναγυρνάει, και κάνει κίνηση να φύγει, και τσουπ! πάλι γυρνάει να μας χαιρετήσει. Και ξανά, και ξανά, σα μικρό παιδί που τελειώνει το παιχνίδι, και θέλει να ρίξει κι άλλο κέρμα για να ξαναπαίξει κι άλλο, κι άλλο! Αυτός είναι ο Iggy!
Never Give Up!

Υ.Γ: Έγραψα όλους αυτούς τους -ας πούμε- ύμνους για τον Iggy (όπως έχουν γραφτεί άλλωστε χιλιάδες αντίστοιχα κείμενα) αλλά είμαι σίγουρος όμως πως αν τα διάβαζε θα έλεγε: “Fuck that, I’m just an ordinary guy!” ή κάτι τέτοιο.
Υ.Γ1: Τώρα που το σκέφτομαι, πρέπει να είναι η πρώτη φορά που τον βλέπω χωρίς για κάποιο λόγο (μπουκάλι, stage diving κλπ) να έχει κυριολεκτικά ματώσει! Χμ, απλά στάθηκε τυχερός αυτήν την φορά.
Υ.Γ.2: Δεν πρόλαβα να τα πω παραπάνω (φλυαρία γαρ…) όμως οφείλουμε να πούμε ένα μπράβο στο Release. Κάθε χρόνο είναι και καλύτερο σε θέματα οργάνωσης. Πουθενά δε συναντήσαμε τρομερές ουρές, πεντακάθαρες τουαλέτες και επιτέλους νερό για πλύσιμο των χεριών, lockers (δε θυμάμαι αν υπήρχαν άλλες χρονιές, όπως και να έχει όμως είναι θετικό), ποικιλία σε ποτό και φαγητό και άριστη τήρηση του προγράμματος των εμφανίσεων. Εύγε!

Φωτογραφίες / videos: v_era